4

“ฉันไม่ตกลงอะไรกับคุณทั้งนั้น” เธอรู้ว่ากำลังเสียเปรียบ แต่เธอจะไม่ยอมอะไรเขาทั้งนั้น ที่เสียไปแล้วมันเรียกคืนไม่ได้ แต่เธอจะไม่เสียอะไรให้เขาอีก

ไม่คิดว่าคุณพาลินจะดีมาก แต่ลูกชายของท่านจะเลวได้ถึงขนาดนี้

เสียงกริ่งที่ดังขึ้นในห้องทำให้เธอรีบดันอกกว้างของเขาออกไป นอกจากเสียงกริ่งจะดังมาที่ห้องของเธอแล้ว ห้องของเพชรก็ยังได้ยินด้วยหากพาลินต้องการเรียกหา

“แม่ของคุณเรียก ไม่ได้ยินรึไง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับท่านก็ได้” ประโยคของเธอทำให้เขาจำต้องปล่อย บัวชมพูรีบรวบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำและแต่งตัวอย่างลนลาน ออกมาก็เจอเข้ากับเพชรที่ยืนรออยู่ เธอจะเดินไปที่ประตูเขาก็เข้ามาขวางเอาไว้

“เดี๋ยวเราต้องคุยกัน” เธอสะบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุมของเขา ไม่รับปากว่าจะคุยกับเขาต่อหรือไม่

เขาเดินตามเธอไปติดๆ เธอไม่สามารถไล่เขาไม่ให้มาดูมารดาของเขาได้ นั่นทำให้เธอต้องปล่อยเลยตามเลย

วันนี้เธอตื่นสายจนไม่น่าให้อภัย แต่คุณพาลินก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังโทษตัวเองว่าเพราะท่านทำให้เธอเหนื่อยขนาดนี้

“หนูขอโทษจริงๆ นะคะที่นอนตื่นสาย”

“ไม่เป็นไร ดูแลคนป่วยก็เหนื่อยแบบนี้แหละ คนอื่นไม่มีใครเขาอยากมาดูแลหรืออยู่กับคนป่วยคนแก่หรอก” พาลินมองหน้าลูกชาย ท่านเคยเจอผู้หญิงที่เพชรควงมาที่บ้านหลายคน ตอนพามาแนะนำก็ยกมือไหว้ทำมาเป็นสัมมาคารวะดี แต่ก็ทำต่อหน้าลูกชายเท่านั้น พอลับหลังก็ทำหน้าเบื่อหน่าย นั่งเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจอะไรท่านเลย

อยู่กับคนแก่และป่วยก็คงน่าเบื่อ จะมาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวยิ่งไม่ทำ เข้าใจว่าจ้างทำกันได้ แต่สีหน้าท่าทางรังเกียจและดูถูกทำให้นางรับไม่ได้อย่างที่สุด

จะมารักลูกชายของท่านแถมยังจะมาเป็นสะใภ้ มาใช้จ่ายเงินทองและทรัพย์สมบัติของท่านก็ต้องรับให้ได้ที่ท่านป่วยหนักขนาดนี้

มันผิดอะไรเหรอที่ท่านอยากได้ลูกสะใภ้ที่ไม่รังเกียจท่าน ยินดีปรนนิบัติพัดวีดูแลท่านทุกอย่าง แถมยังมีใบหน้ายิ้มแย้มพูดจาดีและรับได้ที่ท่านป่วย

เพชรยืนมองพยาบาลสาวที่เขาจ้างมาดูแลมารดาของตัวเองไม่คลาดสายตา เขายอมรับว่าเธอดูแลมารดาของเขาดีมาก ไม่แปลกที่ท่านจะรักและเอ็นดูเธอ แต่เธอก็ไม่ควรฉวยโอกาสนี้คิดจะฮุบสมบัติของท่านแถมยังให้มารดาบีบบังคับให้เขาแต่งงานด้วยอีก

“หนูบัวนี่ดูแลป้าดีจริง ๆ” คุณพาลินเอ่ยชมก่อนจะมองหน้าลูกชาย นั่นทำให้เพชรต้องกระแอมออกมา

“วันนี้คุณป้าอยากทานอะไรคะ บัวจะไปทำให้ทานค่ะ”

“วันนี้อยากกินข้าวต้มปลาจ้ะ จะได้คล่องคอ รบกวนหนูไปทำให้ป้าหน่อยนะลูกนะ”

“ได้ค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไร” บัวชมพูรีบรับคำ ก่อนจะเอ่ยขอตัวหลังจากช่วยทำความสะอาดร่างกายในตอนเช้าให้ท่านเรียบร้อยแล้ว ท่านดื่มน้ำและรับประทานยาก่อนอาหารเรียบร้อยแล้วเธอก็หายห่วงที่ไม่ได้ทำหน้าที่บกพร่องแม้จะตื่นสาย

“เราจะมองหนูบัวให้ทะลุเลยรึไง” ประโยคของมารดาทำให้เพชรถึงกับสะดุ้ง เขาเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอมองบัวชมพูไปจนสุดตา

“ขอโทษครับ”

“เป็นไงล่ะเห็นหนูบัวดูแลแม่แบบนี้เริ่มนึกชอบหนูบัวขึ้นมาบ้างรึยัง”

“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยนี่ครับ” ประโยคคำตอบของลูกชายทำให้คุณพาลินหน้าบึ้งขึ้นมาในทันที

“ไม่เกี่ยวยังไง ก็เขาดูแลแม่อย่างดี” คุณพาลินขึ้นเสียงใส่ลูกชาย รู้สึกอึดอัดและหงุดหงิดกับอาการป่วยของตัวเองนัก จะเดินเหินก็ไม่ถนัด เรี่ยวแรงที่มีเหมือนก่อนก็ไม่มีเหมือนเดิม ยิ่งลูกชายเถียงและไม่ยอมก็ยิ่งทำให้ท่านรู้สึกไม่ชอบใจ

นึกเปรียบเทียบกับบัวชมพู หล่อนทั้งตามใจและให้ท่านเป็นใหญ่ ท่านรู้สึกมีคุณค่าเสมอเมื่อได้อยู่กับพยาบาลสาวอย่างพลอยชมพู

“เขาก็ต้องดูแลคุณแม่ดีอยู่แล้วละครับ เพราะผมจ้างเขาด้วยค่าจ้างที่แพงลิ่ว”

“ไม่จริง”

“ไม่จริงยังไงเหรอครับคุณแม่”

“พยาบาลคนอื่นดูแลแม่ดีอย่างนี้ไหม” ประโยคนั้นทำให้เพชรอึ้งไป

“ตอบไม่ได้ใช่ไหม แม่จะตอบให้เองว่าไม่ดี เราเลยต้องเปลี่ยนพยาบาลมาหลายคนแล้ว” บางคนทำท่าเบื่อรำคาญ บางคนก็พูดจาไม่ดี ลงไม้ลงมือ ท่านก็ยอมรับว่าเอาแต่ใจ แต่มันก็อึดอัดขัดใจไปหมด ห้ามโน่นห้ามนี่มองนาฬิกาตลอดเวลาเหมือนไม่อยากอยู่ด้วย ท่านก็โมโหอาละวาดใส่น่ะสิ จ้างมากับเงินนะไม่ได้ไปขอร้องให้มาดูแล

แต่บัวชมพูไม่ได้เป็นแบบนั้น หล่อนจะค่อย ๆ พูดให้ท่านเข้าใจไม่มีการบังคับหรือห้ามแต่ให้เหตุผล พูดจาน่ารักเสมอ ทำให้ท่านรู้สึกมีคุณค่าไม่ใช่รู้สึกเหมือนผู้ป่วยที่ต้องมีคนมาควบคุมให้ทำโน่นทำนี่ตามคำสั่ง

“เขาดีอะไรนักหนาครับ คุณแม่ถึงหลงเขาขนาดนี้ หรือคุณแม่โดนเขายุยงอะไร”

“แม่อายุเท่านี้ อาบน้ำร้อนมาก่อน นี่เราหาว่าแม่โง่จนโดนเด็กเมื่อวานซืนหลอกอย่างนั้นเหรอ ใช่ซี้เดี๋ยวนี้เราโตแล้ว แม่มันเป็นแค่อีแก่พิกลพิการป่วยติดเตียง เดินเหินไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวกเหมือนก่อน ทำงานไม่ได้เหมือนเคย เราเลยกล้าพูดแบบนี้กับแม่ใช่ไหม”