บทที่ 1 ปีกกล้าขาแข็ง

" ไปแล้วนะแม่..หวัดดีค่ะ "

เสียงใสแจ๋วดังขึ้น พร้อมหน้าที่จิ้มลิ้มของเธอโผล่เข้ามา ทำหญิงวัยกลางคนร่างอวบท้วมหันหลังกลับมามอง ในขณะหล่อนกำลังวุ่นวายกับการจัดกวาดบ้านอยู่

" เอ๋..นี่ลูกจะไปแล้วเหรอขิม "

" ใช่ค่ะ "

" ไหนบอกไฟล์ออกหกโมง นี่เพิ่งจะบ่ายสาม "

" ขิมนัดพรีมเอาไว้ค่ะ "

" หืม..แม่ไม่ยักรู้ พรีมจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพด้วย นึกว่าลูกไปคนเดียวซะอีก"

" ยัยนั่นเพิ่งจะมาเปลี่ยนใจเอาเมื่อคืนน่ะค่ะ "

" อีกแล้วเหรอ..พรีมเป็นแบบนี้ตลอด ชอบทำอะไรฉุกละหุก "

แม่เธอบ่น ในขณะขิมเองก็ถอนหายใจ เลิกคิ้วขึ้น บ่งบอกถึงความหน่าย และเห็นด้วย

" งั้นจะเป็นเพื่อนขิมได้เหรอคะ..เฮ้อ.."

" อืม ถึงเมื่อไหร่ ก็โทรหาแม่ด้วยละกัน "

" ได้ค่ะ ไปแล้วนะคะ "

" บุญรักษาจ้ะ ^^"

ถัดจากแม่ของเธอ ก็มาเจอด่านของพี่ชาย ซึ่งถอดเสื้อเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนแผ่อ้าซ่าอยู่ พอเธอเดินผ่าน

" มองไม่เห็นหัวเฮียรึนะอิเตี้ย!"

" แม่...ดู.."

เธอถึงชะงักหันไปฟ้องแม่ เบ้ปากจะร้องไห้ คนข้างหลังได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา

" มาลาเฮียเลย..."

ก่อนขิมจะอมยิ้มก้มลงไปมองพี่ชายตัวเอง ที่ตอนนี้กางแขนออกมารอตรงหน้าอยู่

" เออ ก็ได้ๆ " แต่แทนที่เธอจะค่อยๆโน้ม กลับทิ้งลงไปทั้งตัวซะงั้น

" หัวก็ไม่ได้ล้าน ขี้น้อยใจจัง.."

" โอ้ววว แม่ง..น้ำหนัก..กลับมาคราวหน้าลดด้วยนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นหมูเอา.."

" เหวอ~ ปากหมาเหมือนเดิมจริงๆ ไปละ เสียเวลา "

" เดินทางปลอดภัย"

" รักนะเฮียยย"

" แหวะ..แหยง "

" ฮ่าๆๆ"

ถึงคนเป็นแม่อย่างวงแหวนจะเอือมระอาแค่ไหน ที่คุยกันเมื่อไหร่เป็นต้องมีคำหยาบตลอด แต่เชื่อไหม..ความสนิทสนมของทั้งคู่ ที่ทำให้เชื่อว่ายังไงก็ไม่มีทางทิ้งกันนั้น มันทำให้หล่อนสบายใจ ถึงจะแอบกังวลใจไปบ้าง ที่คราวนี้ขิมกำลังจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพก็เถอะ..

​

..Airport...

​" ขิม ทางนี้แก ฉันอยู่ทางเน้! "

เสียงดังกังวานพอๆกับระฆังโรงเรียนของพรีมดังขึ้น ตะโกนโหวกเหวกไม่สนใจใครว่าจะมอง หลังจากเห็นเพื่อน

" ฮื่ม..พรีม "

ในขณะเจ้าของชื่อยิ้มกว้างมาแต่ไกล..

" วันนี้ ตรงเวลาเชียว.." ก่อนถูกเหน็บ

" พูดถึงใครน่ะ? ตัวแกเองเรอะ! ฮ่าๆๆ "

" โถ่.."

" คนอะไร..ตัดสินใจชั่วข้ามคืน "

" ก็ฉันติดแกนี่ อยากอยู่กับแกอะ มันต้องคิดถึงมากแน่ๆ ถ้าแกไป ฉันมีเพื่อนสนิทแค่แกคนเดียว "

พรีมบ่นอุบ เหลือบตาขึ้นแสร้งงอน

" เขาติดต่อกันล่วงหน้านะมหาลัยน่ะ แกมาตัดสินใจเอาตอนนี้ ไม่รู้จะเหลือใบสมัครให้รึเปล่า "

" ก็ลองไม่เหลือดูสิ ฉันจะชักกระเด่วๆ ต่อหน้าอาจารย์ซะเลย "

" ได้ด้วยเหรอ? "

" ฮ่าๆๆ พูดจริงนะ ฉะนั้น แกต้องเอาใจช่วยฉันด้วย โอเคมั้ย.."

" ไม่โอเค.. "

" โด่ว..ขิมอ่ะ "

พรีมถึงกับอมลมเข้าปาก เธออุตส่าห์อ้อน ทว่าเพื่อนรักกลับไม่เห็นหัวกันซะงั้น

" ลำพังตัวฉันเองยังเอาไม่รอด จะเอาปัญญาที่ไหนไปช่วยแกห๊ะ..คิดบ้างสิ "

พลางใช้ปลายนิ้วผลักหัวพริมหน้าหงาย หวังหยอกทิ้งท้าย ทว่า..กลับเลยเถิดไกล กลายเป็นชนคนอื่นซะงั้น

พลั่ก!

" โอ้ย ขอโทษค่ะ "

ถึงกับทำพรีมตกใจ หันไปขอโทษ ในขณะที่คนถูกชนไม่ได้สะท้กสะท้านอะไร พยักหน้ากลับมาให้ แล้วเดินไปต่อ

"ไม่เป็นไรครับ"

" อ๊ะ"

"..."

" แกฉันเหมือนเคยเห็นเขา ที่ไหนสักที่อะ แกคิดเหมือนฉันมั้ย "

พรีมหันขวับมาถามขิมด้วยความตื่นเต้นทันที

" เดือนโรงเรียนไง "

ในขณะที่ขิมนั้นตอบหน้าตาย

...รู้นะว่าหล่อ ออร่าออกซะขนาดนั้น แต่ทว่า เธอไม่ใช่คนที่จะแพ้ความหล่อง่ายๆแบบพรีมหรอก..

" ห๊ะ..ว่าแล้วเชียว ว่าแต่เขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ"

" หาเมียเขาล่ะมั้ง"

" อร๊ายยย ขิม แกนี่ปากคอเลาะร้าย เมียอะไร้! เขาไม่มีหร้อก!"

" แกนั่นแหละ บ้าผู้ชายไม่เลิก ไปได้แล้ว ใกล้เวลาเครื่องจะออกแล้ว "

" ย่ะ สั่งอย่างกับแม่"

" ก็เดินดิ้"

ขิมผลักหลังพรีมเบาๆ แต่เธอกลับหันหลังมาพูดใหม่

"..หล่อดีนะแก คนตะกี้น่ะ "

ซึ่งนั่นทำขิมอดขำไม่ไหว กับการแพ้ความหล่อของเพื่อนตัวเอง

" เหรอ..ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย"

" ฮ่าๆๆ "

กลับกลายเป็นพรีมที่หัวเราะออกมาแทน หลังจากเห็นขิมจีบปากจีบคอพูด

" งั้นๆล่ะ" พลางยักไหล่

"เหรออออ"

ในขณะทั้งคู่กำลังเดินหาที่นั่ง ท่ามกลางความความงงของขิมไม่หาย คนดังอย่างคุณสปอร์ต มาทำอะไรที่นี่ ...รึจะไปเรียนต่อแบบเธอเหมือนกัน

..หอพักมหาลัย..

" ว้าว...สวยจังเลยขิม น่าอยู่กว่าห้องนอนที่บ้านฉันตั้งเยอะ "

เด็กเพิ่งขึ้น ขิมมาเข้าใจความรู้สึกนี้ก็ตอนนี้แหละ หลังจากลงเครื่องมาถึง วินาทีเหยียบดินแดนกรุงเทพ อุณหภูมิอุ่นๆ ที่ไม่รู้แผ่มาจากความใจร้อนของคน หรือควันรถยนต์กันแน่ ทำความรู้สึกเธอเปลี่ยนแปลงไปทันที

มันคนละซีน มันคนละโมเม้น หนักสุด..คือคนละโลก!

" ที่นี่ดูวุ่นวายชะมัด.."

" บ่นไรน่ะ"

เสียงพรีมถาม ในจังหวะวางกระเป๋าลง เดินเข้ามาหาแล้วยิ้มทะเล้น ต่างจากขิมที่ปั้นหน้าบึ้งตึง

" ไม่ชอบที่นี่เลยว่ะ นี่ถ้าไม่ติดว่ามาเรียนนะ ฉันจะไม่เหยียบเลย "

มองบรรยากาศ ของหอพักรอบๆ

" คิดถึงแม่ขึ้นมาทันที.. ฟู่! "

" โด่ว..แกอย่าบ่นซี่ มันทำฉันคิดตามไปด้วยนะ "

" ก็มันจริงนี่นา..."

" เอางี้มะ .. ถ้ามันอุดอู้ ก็ไปหาไรกินกัน ดีปะๆ "

" พรีม แม่บอกฉันให้ประหยัด เงินฉันมีจำกัดนะ"

" แต่ไม่ใช่ตอนนี้ "

" พรีม..."

" เราหิวเราต้องกิน "

" แกคนเดียวรึเปล่า..ฉันไม่.."

" ขิม..ข้าวจานนึงเนี่ยนะ ไม่ได้ผลาญมากมายตรงไหนเลย ที่นี่ไม่แพงหรอก ถ้าเลือกร้านถูกๆ พี่คนที่เคยมาอยู่บอกฉันมาแบบนี้ "

" เฮ้อ... ก็ได้ แต่ระหว่างนี้ ฉันขอไปหางานทำด้วยเลยดีมะ "

" ห๊ะ "

เถียงกันมาถึงประโยคนี้ของขิม พรีมถึงกับเงียบไปทันที ..หรี่ตาถาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงเมื่อได้คำตอบ

" นี่แกมา เพื่อจะทำงานจริงๆน่ะ เหรอ "

" อืม..แกก็รู้นี่ ครอบครัวฉันไม่ได้มีตังค์เหมือนพ่อแม่แก แม่อนุญาตให้ฉันมาเรียนได้ ก็เพราะฉันบอกว่าฉันจะหางานทำส่งตัวเองเรียนด้วย "

" ทำไมแก ไม่เรียนที่บ้านวะ ตัดสินใจมาที่นี่ทำไม ดูแกไม่ได้มีความสุขเลยนะนี่.."

และอีกคำถาม ที่ทำขิมเป็นฝ่ายนิ่งซะเอง เธอเงียบไปกลางคันเสมือนถูกแทงใจดำ ในขณะที่พรีมเพิ่งจะมานึกออก เธอไม่น่าถาม ทั้งๆที่ควรจะรู้ ...คนเราต้องมีเหตุผลที่จำเป็นสิ ถึงจะทำอะไรฝืนใจ....

" ขอโทษ.."

" อะไร้..บ้าป่าว.."

" ขิม..."

พรีมยื่นมือไปจับ..

" ไหนบอกหิวข้าว ไปสิ"

ในขณะขิมกลบเกลื่อนโดยการเดินนำไป

" อ่าว.."

ใช่ พรีมพูดถูก จริงๆเธอไม่ได้อยากจะมา แต่ที่มา เพราะต้องการจะหนีความรู้สึกของตัวเอง