บทที่ 5 เพื่อนเก่า

กูอยู่โรงแรมคิงตันมึงช่วยเอาเสื้อผ้ากับชุดชั้นในมาให้กูเปลี่ยนหน่อย

นี่คือข้อความทางไลน์ที่นาเดียร์ส่งไปให้เพื่อนรักที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเธอ

ตอนนี้นานาทำงานที่บริษัทของพ่อนาเดียร์ นานารู้ว่านาเดียร์จะกลับมาอาทิตย์นี้แต่นาเดียร์ไม่ได้แจ้งวันที่แน่นอนเพราะเกรงใจกลัวว่าเพื่อนรักจะยุ่งวุ่นวายต้องมารับตัวเอง เพียงแค่บอกว่าเมื่อถึงเมืองไทยจะโทรหาสุดท้ายแล้วไม่คิดว่านาเดียร์จะไลน์มาหาเธอในเวลาตีสองแบบนี้

นานาไม่รอช้าเพราะวันนี้เธอยังนั่งหลังแข็งทำงานอยู่ที่บริษัท หลังจากเรียนจบนานาก็มาสมัครงานที่บริษัทของพ่อนาเดียร์ในแผนกพัฒนาแอปพลิเคชัน แน่นอนว่าเพราะนานาเป็นเพื่อนสนิทของนาเดียร์ อีกทั้งเธอเป็นเด็กเรียนเก่งผลงานดีจึงทำให้ไม่ต้องไปแข่งขันกับคนอื่นให้ลำบากในการสอบเข้าทำงานที่บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้

เมื่อได้รับข้อความจากเพื่อน นานาจึงลุกขึ้นคว้าเสื้อสูทพร้อมกระเป๋าแล้วออกมาจากออฟฟิศทันใด เธอแวะที่คอนโดตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทเพื่อไปเอาเสื้อผ้าให้เพื่อนรัก โชคดีที่ยังมีชุดชั้นในที่ซื้อมาเก็บเอาไว้ยังไม่ได้ใส่อยู่หลายตัวจึงไม่ต้องแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อกางเกงในสำเร็จรูปให้นาเดียร์

เมื่อมาถึงโรงแรมนานาโทรผ่านวิดีโอคอลของไลน์บอกให้นาเดียร์ลงมารับ นาเดียร์ดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นเพื่อนโผล่มากลางดึก

"ทำไมยังไม่นอน ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้กูนึกว่ามึงหลับแล้วเลยฝากข้อความไว้ทางไลน์ เกรงใจว่ะมึง"

หลังจากกอดกันกลม ทักทายกันด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอตัวจริงกันมาห้าปีแล้วนาเดียร์จึงถามด้วยความประหลาดใจ

"ไม่เป็นไร กูยังทำงานอยู่เลย แต่กำลังจะกลับแล้วมึงก็ไลน์มาพอดี กูเลยคิดมาเซอร์ไพรส์นี่แหละ ว่าแต่ว่ากระเป๋ามึงสลับกับใครวะ ทำไมไปสลับกับคนอื่นได้"

นาเดียร์ได้ยินว่าเพื่อนเพิ่งเลิกงานทั้ง ๆ นี่ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้วถึงกับอ้าปากค้าง เธอไม่คิดว่านานาจะเป็นคนบ้างานขนาดนี้แต่ด้วยนิสัยของเพื่อนที่จริงจังมาตั้งแต่สมัยเรียนนาเดียร์ก็ไม่คิดแปลกใจ เพราะขยันบ้าเรียนบ้างานแบบนี้นานาถึงไม่เคยมีแฟนเลยแม้แต่คนเดียว

"กูจะไปรู้เหรอ รู้แต่ว่ากระเป๋านี้เป็นของผู้ชาย ข้างในกระเป๋ามีแต่เสื้อผ้าและน้ำหอม อย่างอื่นไม่มีอะไรเลยที่บ่งบอกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร"

นานามองกระเป๋าด้วยความสงสัย

"ผู้ชายที่ไหนจะใช้กระเป๋าสีแดง ยังใช้รหัสเดียวกับมึงอีกโลกจะกลมเกินไปแล้ว เอางี้กูตามหาเจ้าของกระเป๋าให้ รับรองว่าไม่นานเขาต้องติดต่อมาแน่ ๆ"

ว่าแล้วก็คว้ามือถือมาถ่ายรูปกระเป๋าใบนั้น พร้อมกับเขียนแคปชันให้คนที่ติดตามเธอช่วยตามหาเจ้าของกระเป๋าใบนี้ไฟล์กลับจากลอนดอน หลังจากนั้นนานาก็โพสต์ลงโซเชียลมีเดียของตัวเองที่มีผู้ติดตามหลักเกือบแสนคน นาเดียร์ถึงกับตกใจเมื่อเห็นว่ายอดคนที่ตามนานามีมากขนาดนี้

"รวดเร็วจริง ๆ ว่าแต่ว่าทำไมคนตามมึงเยอะจังเลยวะ ปกติกูเห็นมึงเอาแต่ทำงานไม่คิดว่าจะเล่นโซเชียลเป็นด้วย"

นานาหัวเราะ ล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดคิงไซซ์พร้อมกับหาวหวอด

"จริง ๆ ก็เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่งอ่ะ อีกอย่างก็คนสวยอ่ะ ได้เปรียบแค่ลงภาพในแต่ละวันก็มีคนมาตามแล้วมึงเอามั่งป่ะ คลายเครียดดีนะมึงกูสอนให้ หน้าตาดีขาวสวยลูกครึ่งแบบมึงน่ะแป๊บเดียวหลักแสนแน่"

นาเดียร์หัวเราะ

"ไม่เอาอ่ะ ให้มึงเฉิดฉายในโลกออนไลน์ไปคนเดียวเถอะ กูไม่อยากดังวุ่นวายกูขออยู่เงียบ ๆ จะดีกว่า"

นานาง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นแล้ว จึงพูดงัวเงีย

"ถ้ามึงรับช่วงบริษัทต่อ ยังไงมึงก็หนีไม่พ้นความวุ่นวายที่ว่า กวางป่ากูนอนก่อนนะพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานต่อรักมึงนะแต่ตากูจะปิดแล้ว กู้ดไนท์"

นานาพูดจบแล้วก็หลับไปทันทีในขณะที่นาเดียร์ยังเจ็ทแลค[1] เนื่องจากเดินทางข้ามทวีปทำให้เธอไม่รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิด เมื่อเพื่อนหลับไปแล้วเธอจึงไปอาบน้ำและออกมานอนเล่นโทรศัพท์ กว่าจะเกิดอาการง่วงก็วุ่นวายอยู่กับหน้าจออยู่นาน สิ่งที่เธอเช็คในตอนนี้ก็คือข่าวเกี่ยวกับบริษัทเคพีกรุปของพ่อเธอทั้งหมด