ตอนที่ 6

มาร์ตินเอ่ยขึ้นก่อนจะมองตามร่างหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกไป ตั้งแต่วันนั้นมิรินก็ไม่เคยพูดจากับเขาอีกเลย เขาต้องการคุยกับเธอให้รู้เรื่อง แต่เหมือนเฌอเบลล์จะคอยขัดจังหวะอยู่ตลอด

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำ มิรินได้รับข้อความจากมาร์ตินว่าให้มาในช่วงห้าโมงเย็น เธอกดออดหน้าห้องชายหนุ่ม ก่อนที่มาร์ตินจะเดินออกมาเปิดประตู มิรินค่อย ๆ เดินย่างกรายเข้าไปในห้อง ก่อนจะเห็นขวดเหล้าจำนวนมากวางอยู่

"เพื่อนล่ะ"

มิรินแสร้งถามออกไปเมื่อเห็นว่าไม่มีเพื่อนคนไหนมาเลยสักคน

"ยังไม่ถึง"

มาร์ตินตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะเตรียมทุกอย่างรอเพื่อน

"เบลล์ต้องดีใจมาก แน่ ๆ ที่นายเตรียมทุกอย่างเพื่อรอเธอแบบนี้"

"เธอคิดงั้นเหรอ"

"อื้ม.."

มิรินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและซ่อนน้ำตาไว้ภายใต้รอยยิ้ม

"ช่วงนี้เธอเป็นอะไร หลบหน้าฉันทำไม"

"มาร์ติน..."

มิรินเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทขึ้น เมื่ออยู่ ๆ ชายหนุ่มก็พุ่งเข้ามาหาเธอ ทำให้แผ่นหลังเธอชนกับผนังห้อง

"ถอยไปนะ"

มิรินยังคงเอ่ยห้ามเอ่ยชายหนุ่มเริ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้พวงแก้มของเธอ

"ไม่ได้เป็นอะไร แค่เห็นว่านายคุยกับเบลล์อยู่ ฉันเลยไม่อยากแทรก"

"เธอเป็นอะไร เธอมีอะไรเธอก็พูดออกมาดิวะ"

"แล้วจะให้ฉันพูดอะไร ในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว"

"ชัดเจนยังไงวะ! ฉันไม่เห็นเธอจะทำอะไรจะพูดอะไรเลย"

ชัดเจนว่าหัวใจของนายมีแต่เบลล์ไงมาร์ติน มิรินเอ่ยขึ้นในใจ ก่อนจะหลบสายตาชายหนุ่ม

"ตินอย่าทำแบบนี้ ฉันกลัว ตั้งแต่วันนั้นนายก็เอาแต่ตวาดฉัน มันทำให้ฉันคิดว่านายอาจจะไม่อยากคุยกับฉัน"

ออด!...ออด! เสียงออดดังขึ้น ก่อนที่มิรินจะผลักร่างชายหนุ่มออกห่าง

"เรายังคุยกันไม่จบมิริน"

มาร์ตินดันเรียวแขนหญิงสาวเข้าหาผนัง เมื่อเธอจะขืนตัวออกจากการเกาะกุม

"ติน ปล่อยนะ ฉันเจ็บ"

มิรินพยายามเอ่ยห้ามเมื่อมาร์ตินบีบเรียวแขนของเธอแรงขึ้น เขามั่นใจว่าไม่ใช่เพื่อน ๆ ของเขาแน่ ๆ เพราะเขาไม่ได้ไลน์บอกใครนอกจากเธอ

"โอ๊ย! มาร์ติน มันเจ็บนะ" มิรินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ก่อนที่หยดน้ำตาจะร่วงหยดลงบนแก้มใสของเธอ ความน้อยใจแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ

"ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือเบลล์ แค่บอกว่า เจ็บ นายก็จะเป่าให้ใช่ไหม เราจะต้องคุยอะไรกันอีกติน แค่ฉันบอกว่าเจ็บนายยังไม่ฟังเลย หรือเพราะว่าฉันไม่ใช่คนที่นายรัก นายถึงเอาแต่ทำร้าย"

"พูดอะไรของเธอ"

มือแกร่งค่อย ๆ คลายออกจากข้อมือหญิงสาว ด้วยความที่มิรินเป็นคนที่มีผิวขาวมาก ๆ ทำให้เรียวแขนของเธอ เกิดรอยนิ้วเขียวเป็นจ้ำ ๆ อย่างเห็นได้ชัด มาร์ตินผละออกจากลำตัวหญิงสาว ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม และทำราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ปึง! มาร์ตินเปิดประตูทันที ก่อนจะพบกับร่างเพื่อนสนิทอย่างเจเลอร์ยืนอยู่หน้าประตู

"กูกลัวมึงทำอะไรขาดสติ เลยแวะมาดูหน่อย"

เจเลอร์เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะเห็นมิรินนั่งก้มหน้า ดูก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มา เจเลอร์เหลือบมองไปที่ข้อมือของมิริน ก่อนจะส่งสายตาไปที่มาร์ติน ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่มาร์ตินจะไม่ตอบคำถาม และเดินเข้าไปในห้อง

"เจ วันนี้มีรายงานอะไรเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย"

"จริง ๆ มันไม่ได้มีอะไรหรอก เพื่อน ๆ แค่อยากให้แกมาสนุกด้วยกัน"

" จริง ๆ ไม่มีฉันทุกคนก็กินกันได้นะ"

"คำพูดของเธอ ฟังดูแปลก ๆ นะ"

"เปล่าหนิ"

"แขนเธอไปโดนอะไรมาเหรอ"

เจเลอร์เอ่ยถามขึ้น ในจังหวะที่มาร์ตินเดินออกมาจากห้องพอดี

"ไม่ใช่เรื่องของมึง"

"มิริน มาดูตรงนี้ให้ฉันหน่อยสิ

เสียงมาร์ตินเอ่ยขึ้นดังจากในห้องทำให้มิรินนะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

หญิงสาวตัวสั่นราวกับลูกนก ก่อนจะจ้องใบหน้าเจเลอร์เพื่อขอความช่วยเหลือ

"ริน!"

มาร์ตินเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง ก่อนจะตอบกลับชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ดูอะไรเหรอ"

"รายงาน"

มิรินรับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มโกหก เพราะเจเลอร์เพิ่งบอกกับเธอไปว่าวันนี้ไม่มีรายงาน

"เอาออกมาได้ไหม"

"มิริน!"

มาร์ตินกดน้ำเสียงต่ำลง เมื่อเริ่มไม่สบอารมณ์กับคำตอบของเธอ

"เจเข้าไปกับฉันหน่อยนะ ถ้าฉันไม่เข้าไปตินอาละวาดแน่"

"อืม"

เจเลอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ดูจากข้อมือของเธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าทำไม เธอถึงได้หวาดกลัวมาร์ติน

"ดูอะไรเหรอ"

มาร์ตินจ้องมองเจเลอร์ด้วยสายตาดุดัน เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเขานั้น เดินตามหญิงสาวมา

ติด ๆ

"นะ...ไหนรายงานเหรอติน"

พึ่บ!

"อ๊ะ! เจ"

มิรินเอ่ยเรียกเจเลอร์เพื่อขอความช่วยเหลือทันที เพราะกลัวว่ามาร์ตินจะทำอะไรเธอ

มาร์ตินกระชากร่างหญิงสาวเข้ามาในห้องอย่างแรง ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเจเลอร์เต็มแรง

"ตะ...ติน เป็นอะไรไปเหรอ นายโกรธอะไรฉันเหรอ เราออกไปคุยกันดี ๆ ข้างนอกนะ"

มาร์ตินยังคงจ้องใบหน้าหญิงสาวด้วยแววตาดุดันไม่ต่างจากเดิม

ออด!...ออด!... และเสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนของเขา

"สงสัยเพื่อนมาแล้ว เราออกไปหาเพื่อนกันนะ"

มิรินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโล่งอก ก่อนจะเดินออกไปนอกประตู มาร์ตินดึงเรียวแขนของเธอเอาไว้อย่างไม่แรงนัก ทว่าหญิงสาวรีบชักมือออก และถอยหลังกรูดด้วยความหวาดระแวง

"ขอโทษ แค่จะขอดู ไม่คิดว่าเธอจะระแวง"

มาร์ตินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ทว่ามิรินกลับมองเขากลับมาด้วยแววตาผิดหวัง และเปิดประตูออกไปทันที

"เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง"

มิรินรีบวิ่งออกไปเปิดประตูห้องทันที และการที่เฌอเบลล์มาที่นี่ ไม่ใช่เพราะเธอมาเอง แต่เป็นฝีมือเจเลอร์ ซึ่งมาร์ตินรู้ดี

"ต่อไปอย่ามาเสือกเรื่องของกู"

"เลิกบ้าสักที มึงไม่เห็นเหรอมิรินกลัวมึงแค่ไหน!"

"มึงรู้ไหมว่า นานะ บอกอะไรกับมิรินบ้าง"

เจเลอร์เอ่ยขึ้น ก่อนที่เฌอเบลล์จะเดินเข้ามาพอดี

" คุยอะไรกันอยู่เหรอหนุ่ม ๆ"

เฌอเบลล์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะจ้องมองไปที่มาร์ตินด้วยความมึนงง