ตอนที่ 2

มิริน... ตื่นมาในช่วงสายของวัน เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน ดวงตาที่บวมแดงดูก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มิรินนั่งคิดอยู่สักพักว่าเธอควรจะไปมหา’ลัยยังไงไม่ให้เพื่อน ๆ สงสัยว่าที่บ้านของเธอกำลังเจอกับปัญหาอะไร

ในขณะเดียวกันเพื่อน ๆ ก็อดที่จะเป็นห่วงเธอไม่ได้

"ทำไมวันนี้ยัยรินไม่มาอะ ปกติไม่เคยขาดของอาจารย์ธีระนะ มีอะไรรึเปล่าอะ"

นานะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าวันนี้ เพื่อนสนิทของเธอไม่ยอมมาเรียน

"คงติดธุระมั้ง"

ไวน์เอ่ยขึ้นก่อนจะยกมือทักทาย เจเลอร์และมาร์ตินที่กำลังเดินเข้ามา

"หรือว่า จะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานที่เธอปรึกษาอะ ยัยเบลล์"

นานะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทำเอาทุกคนขมวดคิ้วยุ่งทันที ก่อนที่เจเลอร์และมาร์ติน จะเดินมาถึงโต๊ะหินอ่อน

"งั้นเราก็โทรไปถามยัยรินเลยดี"

"มีไร"

มาร์ตินเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนสนิทอีกคน

"ก็วันนี้น่ะสิติน ยัยรินไม่มาเรียนอะ ปกติไม่เคยขาดวิชาอาจารย์ธีระนะ"

เฌอเบลล์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน ก่อนจะจ้องมองท่าทีของเพื่อนสนิทอย่างมาร์ติน

"ก็โทรไปถามดิ เบอร์ก็มี"

มาร์ตินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะนั่งลงข้างเฌอเบลล์

ในขณะที่มิรินกำลังคิดหาวิธีจัดการปัญหาอยู่นั้น อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นปรากฏชื่อของเฌอเบลล์

มิรินกดรับสายเพื่อนสนิทของตัวเองทันที ก่อนจะคิดหาคำโกหกด้วยท่าทีร้อนรน

"ยัยริน ทำไมวันนี้แกถึงไม่มาเรียน มีอะไรรึเปล่า บอกพวกเราได้นะ"

"เปล่าหรอก พอดีฉันพาพี่มิราไปทำธุระ ไม่มีอะไรขอบใจพวกเธอมากนะ ที่เป็นห่วง"

"ฉันก็คิดว่าเป็นเพราะเรื่องที่เฌอเบลล์ปรึกษาเมื่อวานซะอีก"

นานะเอ่ยแทรกขึ้นทันทีที่หญิงสาวเอ่ยจบ เฌอเบลล์จ้องหน้าเพื่อนสนิทด้วยท่าทีไม่พอใจ เมื่อ

นานะเอ่ยถึงเรื่องเมื่อวานต่อหน้าทุกคน

มิรินเม้มริมฝีปากเข้าหากันทันที ก่อนจะพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้ไหลออกมา เธอไม่อยากยอมรับว่าเรื่องนั้นก็มีส่วนทำให้เธออ่อนแอ

"ไม่หรอก ขอบใจมากนะ"

มิรินกดตัดสายเพื่อนสนิทของเธอในทันที ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นลงมาอีกครั้ง

เพล้ง! เสียงแจกันตกแตกดังสนั่นไปทั่วบริเวณบ้าน ทำเอามิรินสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าภายในบ้านนี้ มีแค่เธอกับพ่อเท่านั้น

"คุณพ่อ!"

มิรินนึกขึ้นได้ ก่อนจะทิ้งโทรศัพท์มือถือและวิ่งลงไปในทันที

เพล้ง! เสียงชายฉกรรจ์ชุดดำนับสิบคนรุมทำร้ายพ่อเธอ โดยมีชายหนุ่มชุดสูทสีดำนั่งมองด้วยสายตาพอใจ

"นี่หยุดนะ ปล่อยพ่อฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจ"

"ริน ลงมาทำไมลูกขึ้นไป!"

ทรงยศเอ่ยห้ามลูกสาว เมื่อเธอวิ่งลงมาจากบ้านด้วยท่าทีร้อนรน เขานั้นไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้

"พ่อ! นี่มันเรื่องอะไรกัน คนพวกนี้คือใครคะ"

มิรินเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสงสัย เมื่ออยู่ ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้เข้ามาทำร้ายพ่อของเธอ ชายชุดสูทสีดำราคาแพง ค่อย ๆ เดินย่างกรายเข้ามาหาเธอช้า ๆ ก่อนจะเชยคางมนของเธอขึ้น และยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก

"พ่อเธอติดหนี้ที่บ่อนสามล้านห้า แต่ถ้าเธอยอมอ้าขาให้ฉันเอาตอนนี้ ฉันยกหนี้ให้เธอได้ฟรี ๆ เลย"

เสียงมาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องเรือนร่างเด็กสาวด้วยแววตาหื่นกระหาย

"คุณคาร์นครับ ผมขอร้องครับ อย่าทำอะไรลูกสาวผมเลยนะครับ มิรินยังเด็กมากครับ"

ทรงยศค่อย ๆ พยุงร่างสะบักสะบอมจากการถูกซ้อม คลานเข้ามากอดขาขอร้องมาเฟียหนุ่ม ที่ดูจะถูกใจตัวลูกสาวเขา

มิรินวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ก่อนจะหยิบกุญแจรถสปอร์ตคันหรู ที่พ่อเธอซื้อให้ ในวันที่เธอสอบเข้ามหา’ลัยได้ ยื่นให้มาเฟียหนุ่ม พร้อมเงินสดจำนวนหนึ่ง

"มิริน อย่าลูก ไม่เอา"

ทรงยศพยายามเอ่ยห้ามลูกสาว เมื่อเห็นว่าเธอเอารถคันแรกและเงินเก็บส่วนตัวมาใช้หนี้ให้เขา

"หวังว่าทั้งหมดนี้ มันจะเพียงพอ กับที่พ่อฉันยืมมา"

"ว้าว! คุณทรงยศนี่มีอะไรให้ผมเซอร์ไพรส์ตลอดเลยนะ ไว้ว่าง ๆ ไปเยี่ยมผมที่บ่อนอีกนะ"

"บ่อนงั้นเหรอ"

มิรินสบถขึ้นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเอ่ยสั่งลูกน้องให้กลับ

"ฉันถูกใจเธอมากนะสาวน้อย... ไว้เธอโตเต็มวัยเมื่อไหร่ เราได้เจอกันอีกแน่"

"ฉัน คาร์น เควิล คาร์น จำชื่อนี้ไว้ให้ดีล่ะ"

มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนเชยคางมนหมายจะฝังจมูกลงบนแก้มของเธอ ทว่าหญิงสาวกลับหันใบหน้าหลบได้ทันที ทำเอามาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีนึกสนุก ก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทีมีความสุข

"คุณพ่อ! เจ็บมากไหมคะ"

มิรินพยุงร่างผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาช้า ๆ

"พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษ"

"มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณพ่อ บอกรินได้ไหม เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะคะ มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน รับรู้ปัญหาของกันและกันทุกเรื่องสิคะ"

มิรินเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปากของพ่อเบา ๆ

"ธุรกิจพ่อล้มละลายเมื่อตอนกลางปี พ่อเครียดมากเลยไปเข้าบ่อน หวังจะเอาเงินมายื้อบริษัท ตอนแรก ๆ มันก็โอเค แต่พอเวลาผ่านไปนาน ๆ เข้า ทุกอย่างมันแย่ไปมากกว่าเดิม มีผู้หญิงคนเข้าหาพ่อ และพาพ่อมาที่บ่อนของคุณคาร์น มาเฟียอิตาลีที่เพิ่งมาเปิดบ่อนที่นี่ แต่ยิ่งเล่นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหมดไปมากเท่าไหร่ พ่อก็เลยไปกู้เงินเขามา จุนเจือครอบครัวเราและผู้หญิงคนนั้น"

มิรินยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองทันทีราวกับคนสิ้นหวัง ก่อนจะร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก เธอไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าคนเป็นพ่อ แต่สิ่งที่เธอรับรู้ มันเกินกว่าจะรับไหว ทรงยศสวมกอดลูกสาวด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษออกมาไม่หยุด

"พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษ"

ทรงยศเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะลูบหัวลูกสาวเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม

มิรินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าธุรกิจที่บ้านล้มละลาย และพ่อของเธอจะติดหนี้มากมายขนาดนี้

"คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะ รินยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แล้วก็พวกกระเป๋าแบรนด์เนมต่าง ๆ เดี๋ยวรินจะเอาออกมาขาย ไว้ใช้จ่ายในแต่ละเดือนนะคะ หลังจากนี้คุณพ่อไม่ต้องทำอะไรแล้วค่ะ เดี๋ยวรินจัดการหนี้ที่เหลือของพ่อเอง "

มิรินแสร้งเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเข้มแข็ง แม้ว่าภายในใจจะแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี แล้วก็ตาม

"ทำแผลกันนะคะเดี๋ยวรินไปหยิบกล่องยามาให้"

มิรินเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาภายในห้องใช้เวลาไม่นานก็เดินกลับมา กล่องยาในมือร่วงหล่น เมื่อคนเป็นพ่อกำลังจะคิดฆ่าตัวตายด้วยการเอาเศษแจกันหมายจะทิ่มกลางอก มิรินรีบวิ่งมาเอ่ยห้ามผู้เป็นพ่อทัน

"พ่อ! ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้ แล้วรินจะอยู่กับใคร"

"ปล่อยพ่อริน หากพ่อตายไป เงินประกันของพ่อ จะช่วยรินให้มีอนาคตที่ดีได้นะ ให้พ่อตายเถอะ อย่าให้พ่ออยู่เป็นภาระของลูกเลย"