บทที่ 2 ไม่ได้สนใจสักนิด

อีกด้าน

อันดามันก้าวเข้ามาในผับอย่างมั่นใจ ความสวยโดดเด่นของเธอทำทุกสายตาชายหนุ่มในผับจับจ้องมาเป็นตาเดียว เธอกระตุกยิ้มมุมปาก มองเมินสายตาเชื้อเชิญที่ถูกส่งมาให้ กวาดตามองหาโต๊ะของเพื่อน

เมื่อพบ เธอก็ไม่รอช้า ก้าวตรงไปยังทิศทางนั้น กลุ่มนักท่องราตรีหันมาส่งยิ้มพร้อมแหวกทางให้ เสียงแซวหยอกล้อดังตลอดทางที่เธอเดินผ่าน ร่างเล็กทำเพียงหันไปคลี่ยิ้มหวานแค่นั้นก็ทำหัวใจชายทั้งหลายเหลวเป็นน้ำ

"มาได้สักที อีชะนีตัวว้อนต์ดันมาช้าสุด!" เดชหรือเดซี่ที่ทุกคนเรียกกัน ชายใจหญิงร่างสูงโปร่งจีบปากจีบคอแซะขึ้นมาเป็นคนแรก

"อีอันจะมาช่วยเขาปิดร้านเหรอ นัด 3 ทุ่ม มา 5 ทุ่ม" การ์ตูนเพื่อนอีกคนบ่นขึ้นบ้าง พลางส่งแก้วเปล่าให้เพื่อนที่มาช้าสุด

"ไม่ต้องห่วง แป๊บเดียวกูก็ตามทัน"

ไม่ว่าเปล่า อันดามันก็รินแอลกอฮอล์เพียวๆ ลงแก้ว และกระดกดื่มจนหมดภายในครั้งเดียว เป็นภาพที่ดูขัดกับใบหน้าสวยและการแต่งตัวสิ้นเชิง

"แดกเหมือนสามล้อถูกหวย อย่าให้ใครรู้นะว่าเป็นคุณหนู กูอายแทน"

"เกลียดชุดมึง แย่งซีนเพื่อนมาก"

จ๊ะจ๋ากับณชาเพื่อนสาวอีกสองคนในกลุ่มเอ่ยขึ้นบ้าง

แม้คำพูดจาจะแดกดันจิกแขวะแต่มันก็เป็นเรื่องปกติของกลุ่มเธอ ทั้งหมดเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เข้าปี 1 จนตอนนี้จบมาและเริ่มต้นชีวิตวัยทำงานกันแล้ว

"อ่าาาา~ เหล้าจ๋า" อันดามันส่งเสียงอื้ออ้า หลับตาพริ้มเมื่อร่างกายได้สัมผัสรสชาติที่แสนคิดถึง

"อีลำยองเอ๊ย อีคุณหนูจอมปลอม!"

"บวกหนึ่งค่ะ ผู้ชายเห็นช็อตแดกเพียวนี่หนีหมด"

"เอ้า อย่ามัวพูดเยอะ แดกจ้า~ ชนนนนนน"

เธอกอดคอจ๊ะจ๋าชูแก้วเครื่องดื่มดีกรีแรงไม่ผสมมิกซ์เซอร์แก้วที่สองขึ้น ร้องเร้าให้เพื่อนชนแก้วกับเธอ

"แด่อีอันดามัน คุณหนูแสนอาภัพของเราจ้า"

"อีเดช!"

"เดซี่โว้ย!"

เดซี่แว้ดกลับเสียงสูง ก่อนที่ทั้งหมดจะยกแก้วตัวเองขึ้นชน และจิบๆ คนละหน่อย ผิดกับอันดามันที่ยกแก้วดื่มจนหมดอย่างคำพูดตอนแรก ที่บอกว่าไม่นานตนก็ตามทัน

"เอาเข้าไป เดี๋ยวก็ได้เป็นแอลกอฮอล์ลิซึ่มตายก่อนมีผัว" ณชาบ่น ดึงแก้วเปล่าจากมือเพื่อนมาเติมน้ำเปล่าให้แทน

"บ่นเก่ง แค่ที่บ้านกูบ่นก็พอแล้ว"

"ใครว่าเกิดมาบ้านรวยแล้วชีวิตจะดี หลังจากรู้จักอีนี่กูขอเถียงใจขาดเลย อยู่แบบนี้สบายใจกว่าเยอะ"

"เข้าใจ แต่เบาบ้างเหอะ"

ทุกคนแอบส่งสายตาเวทนาเป็นห่วงมาทางหญิงสาวที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพก ปลดปล่อยความเครียดที่ต้องเผชิญในชีวิตออกไป ช่วงเวลานี้คือช่วงผ่อนคลายของเธอ

อันดามันเป็นลูกสาวของนายพลชื่อดังอย่าง วีรศักดิ์ พีรดิษกุล มารดาก็เป็นเจ้าของบริษัทผลิตสื่อโฆษณายักษ์ใหญ่ แต่ใครจะรู้ว่าเธอถูกครอบครัวกดดันมากแค่ไหน

ด้วยพ่อเป็นทหารจึงวางกฎเกณฑ์มากมาย และขีดเส้นชีวิตทุกย่างก้าวให้ลูกสาวเรียบร้อย เธอไม่เคยมีแฟน และเพิ่งเคยเข้าผับครั้งแรกก็ตอนเรียนจบมหาลัยแล้ว

อันดามันยอมทะเลาะกับที่บ้านใหญ่โตเพื่อที่จะได้เรียนคณะที่ตนสนใจแทนการเข้าคณะบริหารตามที่บ้านต้องการ นั่นจึงทำให้เธอต้องพิสูจน์ตัวเองอย่างหนัก เธอจบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 แต่บิดาก็เหมือนไม่เห็นความพยายามของเธอ

หญิงสาวแทบไม่เคยได้ใช้ชีวิตของตนเอง ทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย เรียน และเริ่มต้นศึกษางานในบริษัทของมารดา พิสูจน์ว่าถึงจบนิเทศมาเธอก็สามารถบริหารบริษัทได้

แต่ไม่ทันไรบิดาก็จัดหาคู่หมั้นมาให้เธอเสียแล้ว แม้จะประชดขัดขืนวิธีใดก็ไม่อาจเปลี่ยนความคิดวีรศักดิ์ได้ สุดท้ายเธอจึงต้องระบายความอึดอัดกับเหล้าและปาร์ตี้เกือบทุกค่ำคืนหลังเลิกงาน

"กูขอวันนี้วันสุดท้ายในอาทิตย์นี้นะ ร่างจะพัง ออกทุกวัน"

"ตูนนนนน~ อย่าทิ้งกู กูเลี้ยงเอง มาเป็นเพื่อนพรุ่งนี้อีกวัน"

"เลิกงอแงค่ะชะนี ให้กูได้พักตับพักไตหน่อย"

"เค้าอยากเมา เค้าอยากตี้~"

อันดามันปั้นหน้าบึ้ง ร้องงอแงราวกับเด็กน้อย ด้วยความสูง 154 และใบหน้าออดอ้อน ทำกลุ่มเพื่อนได้แต่ถอนหายใจระอาปนเอ็นดู

"ไม่อยากหมั้นหรือต้องการอะไรกูว่าเปิดอกคุยกับที่บ้านตรงๆ ดีกว่า กินเหล้าไปมันก็ไม่ช่วยให้เรื่องที่เจอหายไปได้หรอกนะ"

"เฮ้อ~ มึงว่ากูไม่เคยพูดเหรอ กูพูดจนปากจะฉีก คุยดีด้วยก็แล้ว ทะเลาะบ้านแตกก็มี เขาก็ไม่สน"

"กะเทยปวดหัวแทน แดกต่อเหอะ อีอันจะร้องไห้และ"

"สรุปหมั้นชัวร์หรือแค่ขู่ มึงเล่าเรื่องนี้หลายเดือนแล้วยังไม่เห็นมีอะไรคืบหน้า" ณชาถามขึ้น เธอทำหน้าที่เติมเหล้าให้อันดามันเองเพื่อไม่ให้เพื่อนรักดื่มแบบไม่คิดชีวิตเหมือนตอนแรก

"ไม่รู้! ไม่อยากสนใจ"

"เอ้าอีนี่"

"และเคยเจอคู่หมั้นยัง หล่อปะ ชื่ออะไร"

"ไม่เคยอะ ดูท่าคงไม่อยากหมั้นเหมือนกัน นัดกินข้าวพร้อมกันสองครอบครัวก็ไม่เคยโผล่หัวมา ชื่อไรจำไม่ได้" อันดามันตอบกลับด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย

"เออดี จำไม่ได้แม้แต่ชื่อ เชื่อแล้วว่าไม่สนใจจริง เป็นกูเช็กเบ้าหน้าก่อนหนึ่ง หล่อค่อยว่ากัน" จ๊ะจ๋าหัวเราะแกมสมเพช

"ไม่อะ มึงจะโอเคจริงเหรอไปหมั้นกับคนไม่รู้จัก เกิดเหี้ยขึ้นมาอะ หรือเป็นพวกโหลยโท่ย ตกนรกทั้งชีวิต"

"ก็จริงของมึง" การ์ตูนพยักหน้าเห็นด้วย

"ทำใจและทำบุญนะ เผื่อจะเจออะไรดีๆ บ้าง"

ทั้งกลุ่มจบประเด็นเรื่องคู่หมั้น เมื่อไม่อาจช่วยเหลืออะไรเพื่อนสาวคนสวยได้มากกว่านี้ และหันมาดื่มเหล้าเต้นไปกับจังหวะดนตรีแทน อย่างน้อยสนุกเป็นเพื่อนเธอก็ยังดี

แอลกอฮอล์ไหลเข้าสู่กระแสเลือด ทำหัวใจสูบฉีดมากกว่าปกติ สติเริ่มเลือนรางปล่อยอารมณ์ออกมาเต็มที่ เธอหันไปส่งยิ้มให้หนุ่มข้างโต๊ะที่มองเธอตาเป็นมัน เมื่อได้โอกาสเขาจึงไม่รอช้าขยับตัวมายืนเต้นข้างเธอ

อันดามันยกยิ้มยั่วพร้อมส่งสายตาให้ พลางวาดท่อนแขนเรียวโอบลำคอหนุ่มแปลกหน้า ส่ายเอวร่อนขึ้นลงตามเสียงเพลง

มือของชายหนุ่มลูบไล้สัมผัสผิวเนียนบริเวณแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอไปด้วย ขณะโน้มใบหน้ากระซิบข้างหู

"ชื่ออะไรครับ"

"อันค่ะ"

"ผมกอล์ฟนะ"

"อือฮื่อ" เธอพยักหน้าส่งเสียงตอบ

"อันโสดไหม"

"แล้วกอล์ฟสนด้วยเหรอ"

เธอลูบหน้าอกของชายหนุ่มพลางช้อนสายตาคู่สวยขึ้นมอง คนตัวเล็กยักคิ้วเล่นหูเล่นตากลับราวเป็นสาวเจนจัด ทั้งที่ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่าเลย มากสุดก็แค่กอดจูบเวลาเมาเท่านั้น

"มีคนเคยบอกไหมว่าอันเซ็กซี่มาก"

"ก็หลายคน แล้วกอล์ฟชอบแบบนี้ไหม" เสียงกระซิบเซ็กซี่เร้าอารมณ์ทำความปรารถนาชายหนุ่มพุ่งสูง

"สนใจไปต่อไหม"

"ยังค่ะ อันเพิ่งมา"

"ผมรอได้"

"งั้นก็รอค่ะ" เธอคลี่ยิ้มหวานตอบกลับอย่างให้ความหวัง แต่สุดท้ายก็หาทางหลีกเลี่ยงอยู่ดี

อันดามันถือว่าเป็นการบริหารเสน่ห์และความสนุกเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เธอไม่ได้สนใจเรื่องพรหมจรรย์ก็จริง แต่ก็ไม่อยากจะเปลี่ยนคู่นอนบ่อยๆ เช่นกัน จึงไม่เคยมีโอกาสได้ลิ้มลองรสชาติว่าเซ็กซ์เป็นอย่างไร

แก้วเครื่องดื่มถูกยกไม่หยุด มือบางยกแก้วเหล้าชูขึ้นสุดมือ ส่งเสียงหวีดร้องไปตามจังหวะเพลงโดยมีกอล์ฟโอบประคองไม่ห่าง เธอปล่อยให้เขาลูบไล้นิดหน่อย อย่างไรหากเขาไม่ล่วงเกินจนรู้สึกอึดอัด เธอก็ไม่สนใจจะห้ามปราม

สายตาหยาดเยิ้มเหลือบไปมองด้านบนชั้นสอง ก็สบเข้ากับดวงตาดุดันวาวโรจน์คู่หนึ่งจับจ้องเธออยู่ก่อน ความมืดและระยะห่างทำให้ไม่อาจเห็นใบหน้าเขาได้ชัด รู้เพียงว่าไม่ใช่คนไทยและดูหล่อเลวเสียเหลือเกิน

อันดามันเลิกคิ้ว กระตุกยิ้มยั่วกลับ ก่อนจะเบนสายตากลับมาสนใจกลุ่มเพื่อนตนต่อ จึงไม่ได้เห็นว่าชายหนุ่มด้านบนกัดกรามแน่นนั่งตัวเกร็ง

"กูว่าโต๊ะเราโดนเล็ง" การ์ตูนชะโงกหน้ามากลางโต๊ะพูดขึ้นมา ทั้งกลุ่มจึงหันซ้ายมองขวาตามสัญชาตญาณ

"อีพวกนี้ โป๊ะมาก! อย่ามองพร้อมกันสิวะ"

"โต๊ะไหน? ทำไม ผู้ชายก็จ้องกูเป็นเรื่องปกติ"

"จ้าอีกะเทย สวยสุดแล้ว"

"สรุปว่าไง หรืออีอันเต้นเหยียบตีนใคร แล้วเขาจะเอาขวดฟาดหัว" ณชาถามขึ้นบ้างพลางมองไปที่เพื่อนสุดเปรี้ยวที่มักสร้างปัญหาบ่อยๆ

"อย่าโบ้ยกูขอร้อง ยังไม่เมามากเหอะ"

"หรือหนุ่มที่นางควงเป็นผัวใคร" จ๊ะจ๋าวิเคราะห์บ้าง

"โอ๊ย! พอไม่ใช่! อย่าเพิ่งหันนะ แต่หนุ่มชั้นสองมองโต๊ะเราบ่อยมาก สงสัยถูกใจใครแน่ๆ"

การ์ตูนช้อนสายตาขึ้นด้านบน กลุ่มแก๊งที่สุมหัวคุยกันก็แสร้งกลับไปยืนเต้นยืนดื่มเหมือนเดิม พลางสอดส่ายสายตาเหลือบมองไปยังทิศทางที่เพื่อนบอก

"งานดีทั้งโต๊ะ โซนิกจงเจริญ!" เดซี่หวีดร้องขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ปั้นหน้าสวยที่สุดในชีวิตโยกย้ายเบาๆ อย่างมีจริตจะก้าน

"ของนอกด้วยแก~"

"คนไหนมองกูยังไม่รู้ แต่พรีเมียมจริง"

มีเพียงอันดามันคนเดียวที่คิดว่าตนรู้ว่าใครในโต๊ะนั้นมอง เพราะระหว่างเต้นเธอก็สบสายตาร้อนแรงคู่นั้นบ่อยครั้ง

"คนสักเหรอ" ณชาถาม

"เห็นมีสักสองคน"

"สำหรับกูใครก็ได้จ้า พร้อมกันก็ดีย์" เดซี่ดูดี้ด๊าเป็นพิเศษ ส่งสายตาให้เหล่าชายหนุ่มด้านบนไม่เลิก

"พอเหอะอีเดซี่ ไม่ได้xวยไม่พอ จะเจอตีน"

"ตูนเธอมันร้ายยยยย!"

"อุ๊ยๆ! มองอีกแล้วค่ะ สรุปอีอันขายออก" ณชาสะกิดแขนเพื่อนยิกๆ หันมาถลึงตามองหน้าอันดามันอย่างตื่นเต้น

สาวๆ พยายามแค่ชำเลืองมองแล้วหันไปกระซิบกระซาบหวีดร้อง แต่ก็ไม่เป็นงานเอาเสียเลย ทำให้กลุ่มชายหนุ่มที่อยู่ด้านบนรับรู้กันหมด

"มองทางอื่นบ้างก็ได้ โต๊ะนั้นรู้หมดแล้วว่าโดนจ้อง" ไคโรใช้ปลายเท้าสะกิดบอกเพื่อนใต้โต๊ะ

"ไม่ทันไรแววหวงก้างมาแล้วเหรอ"

"เหอะ! ไม่มีทาง กูแค่สงสัยว่าแม่กูยังตาดีอยู่หรือเปล่า ถึงเลือกผู้หญิงแบบนั้นมาหมั้นกับกู" วิคเตอร์หันไปตอบเพื่อนเสียงเรียบ ละสายตาจากดวงตาท้าทายของอันดามันที่มองตอบกลับมา

ยัยนี่ร้ายใช่เล่น

"หึหึ ก็ให้มันจริง"

"ทำไมต้องทำหน้าเหมือนไม่เชื่อกูด้วย"

"ก็เปล่าาา~ คิดมากไปนะมึง" ไคโรกระตุกยิ้มลอยหน้าลอยตา ทำอารมณ์คนถูกแซวบูดสนิท

"ไง จะกลับเลยไหม กูเบื่อๆ แล้ว"

"มึงเนี่ยนะ?" วิคเตอร์หรี่ตามองลีออน ปกติชายหนุ่มจะร่าเริงสนุกสุดเหวี่ยงอยู่จนผับปิด พอได้ยินว่าจะกลับตั้งแต่ตี 1 จึงถือเป็นเรื่องแปลก

"สาวที่เล็งก็ไม่ได้ กลับไปนอนดูหนังดีกว่า" ลีออนบิดกายพลางลุกขึ้นยืนทำท่าจะกลับจริงๆ "เจอกัน"

ไคโรก็ก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนจะเปลี่ยนใจกลับไปหาแฟนสาวเช่นกัน

"ไม่กลับ?" ไคโรลุกขึ้น หันกลับมาถามเมื่อเห็นเพื่อนอีกคนยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม

"อีกแป๊บ มึงไปเหอะ"

"หึหึ" มาเฟียหนุ่มไม่ได้พูดอะไร หัวเราะในลำคอทิ้งท้ายล้วงกระเป๋ากางเกงและเดินตามลีออนออกไป

ในโต๊ะจึงเหลือเพียงเหล่ามือขวามาเฟีย รันเวย์ ลีโอ ภูผาและวิคเตอร์นั่งดื่มกินกันต่อ

เวลาล่วงเลยไปจนใกล้ช่วงผับปิด ร่างหญิงสาวดูโซเซแทบประคองสติตัวเองไม่อยู่ จนเพื่อนต้องช่วยชายหนุ่มข้างกายพยุงเธออีกแรง

สายตาคมจับจ้องทุกการกระทำ จนทั้งกลุ่มเดินออกนอกร้านไป เขาหันไปมองลูกน้องคนสนิทนิ่งๆ อีกฝ่ายจึงได้แต่ถอนใจและลุกขึ้นออกจากโต๊ะ

ตอนนี้ทั้งโต๊ะเหลือเพียงวิคเตอร์ยังนั่งดื่มอยู่ตามลำพัง คนอื่นแยกกลับไปแล้ว ไฟในร้านถูกเปิดจนสว่างโร่ เห็นเศษซากความเละเทะที่บริเวณด้านล่างหลังผับปิด

ลีโอลงบันไดจากชั้นสามหลังจากเคลียร์บัญชีร้านเสร็จ หรี่ตามองวิคเตอร์ด้วยความสงสัย

"อยู่ช่วยพนักงานปิดร้านเหรอครับ"

"จะกลับก็กลับไป" ชายหนุ่มตอบกลับอย่างปัดรำคาญ

ลีโอชะโงกดูด้านล่างอีกครั้ง ก็ไม่พบกลุ่มของอันดามันอยู่แล้ว

"เธอกลับไปแล้วนี่"

"กูก็ไม่ได้รอเฝ้า! วุ่นวายทั้งคู่"

วิคเตอร์กระดกเหล้าอึกสุดท้าย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่งสายตาขุ่นเคืองให้อดีตมือขวาของเพื่อนที่ขยับมาเป็นน้องเขย ส่ายหน้าและเดินหนีออกมา

อดีตมือขวาได้แต่ยืนมองนิ่งๆ ด้วยแววตาไม่อาจเดาความคิดได้และเดินออกจากร้านไปเช่นกัน

"สรุปว่า?" วิคเตอร์ถามคนสนิทตนเองเมื่อก้าวขึ้นมาบนรถยนต์คันใหญ่

"กลับไปพร้อมเพื่อนครับ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้กลับด้วย"

"อืม"

"ให้คนตามดูไหมครับ" รันเวย์ถามอย่างรู้ทัน ซึ่งก็ถูกสายตาดุดันจ้องกลับ

"ตามทำบ้าอะไร ไร้สาระ กูไม่ได้สนใจสักนิด"

คนสนิทได้แต่ส่ายหัวขบขันในใจ ทั้งที่นั่งเฝ้าจนผับปิดหรือส่งเขาตามมาดูจนเธอขึ้นรถไปแล้วยังบอกว่าไม่คิดอะไรได้อีก

วิคเตอร์ลดกระจกลง ควานหาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบดับความร้อนรุ่มแปลกประหลาดในจิตใจ สมองครุ่นคิดไปเรื่อย สักพักก็เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ

"ส่งคนตาม"

"..."

"ไม่ต้องมองกูแบบนั้น! กูอยากได้หลักฐาน ถ้ายัยนั่นทำตัวเหลวไหล มั่วไม่เลือก จะได้มีข้ออ้างไปยกเลิกการหมั้น"

"ผมยังไม่ทันพูดอะไร"

"กูก็แค่อธิบายไง"

"ครับๆ~"

รันเวย์เอ็นดูเจ้านายร่างยักษ์ของตนเหลือเกิน แสดงว่าอันดามันคงถูกใจชายหนุ่มไม่น้อย จึงได้แสดงท่าทางไม่เป็นธรรมชาติออกมาขนาดนี้ คิดว่างานหมั้นคงจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้แน่นอน