บทที่2

ตอนที่2 กวินตรา

วันนี้เป็นอีกวันที่พยัคฆ์นั่งมองดูการเคลื่อนไหวของคนที่เป็นต้นเหตุของการตายของพี่สาวของเขาเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา แต่วันนี้กลับดูพิเศษกว่าทุกวัน เพราะวันนี้นักสืบที่เขาจ้างไปรายงานมาว่าลูกสาวของทางฝั่งนั้นกำลังจะกลับมาเรียนต่อที่ไทยเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้วก็ทำให้พยัคฆ์เริ่มมีความคิดบางอย่างขึ้นมาในทันที

“นี่เป็นข้อมูลของลูกสาวของทางฝั่งนั้นครับ”

“ลูกสาวของมันจะกลับมาเมื่อไหร่” พยัคฆ์เอ่ยถามเมื่อได้ยินแบบนั้นจากคนที่ตัวเองจ้างมาทำงานให้

“อาทิตย์หน้าครับ”

“ถ้าลูกสาวของมันกลับถึงไทยแล้วรีบมาบอกฉันทันที”

“ได้ครับคุณพยัคฆ์”ทันทีที่นักสืบออกไปจากห้องทำงานของพยัคฆ์เขาก็ได้เปิดซองข้อมูลขึ้นมาดูทันที

“ถึงเวลาที่ฉันจะได้แก้แค้นแล้วสินะ”พยัคฆ์มองรูปของหญิงสาวคนหนึ่งพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกได้ว่าเขารู้สึกไม่พอใจแค่ไหนและแค้นมากเพียงใด

“ลูกสาวมึงสวยดีนะ”

“น่าสงสารจริง ๆ ที่เด็กสาวอย่างเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้”

ในตอนนี้พยัคฆ์ไม่ได้สนใจว่าเธอคนนั้นจะเป็นคนถูกหรือผิด แต่ถ้าหากเป็นคนของต้นเหตุในการตายของพี่สาวของเขา อย่างไรเขาก็ไม่คิดจะปล่อยเอาไว้แน่

“แต่ก็ช่วยไม่ได้เธออยากเกิดมาเป็นลูกของมันเอง” เสียงที่เย็นชาเอ่ยพร้อมมองที่รูปของหญิงสาวคนนั้น

“กวินตรา...”

ในระหว่างที่พยัคฆ์กำลังคิดวิธีทางแก้แค้นอยู่นั้นและทางด้านของกวินตราก็กำลังคุยกับพ่อของตัวเองว่าจะกลับไปเรียนต่อที่ไทย

“แล้วลูกจะกลับมาเมื่อไหร่”

“หนูว่าจะกลับอาทิตย์หน้าเลยค่ะพ่อ”

“หนูแน่ใจแล้วใช่ไหมลูกว่าจะกลับมาเรียนที่ไทย” พ่อของกวินตราเอ่ยถามลูกตัวเองด้วยความเป็นห่วง

“แน่ใจแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เลยค่ะ”

“แต่พ่อไม่อยาก...”

ยังไม่ทันที่พ่อของกวินตราจะพูดจบกวินตราก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

“พ่อขา หนูอยากกลับไปเรียนที่ไทยจริง ๆ นะคะ แล้วหนูก็เตรียมทุกอย่างไว้แล้วด้วย” กวินตราพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน

เพราะเธอต้องการที่มาเรียนที่ไทยเป็นอย่างมาก มากจนทำให้เธอเตรียมพร้อมเกือบทุกอย่างและด้วยความที่กวินตราเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน พ่อของเธอก็มักจะตามใจเธอในทุกเรื่องรวมถึงเรื่องที่เธอจะกลับไปเรียนที่ไทยด้วย แม้จะไม่อยากให้มาก็ตาม

“ใช้ลูกอ้อนนี้กับพ่ออีกแล้วนะ”

กวินตราตอบกลับด้วยเพียงแค่ท่าทียิ้มเขินเพราะถูกพ่อรู้ทัน นั่นคงเป็นเพราะเธอใช้แผนนี้บ่อยกับพ่อของตัวเองแล้ว

“ก็ได้ พ่อยอมให้เรากลับมาเรียนที่ไทยก็ได้”

“เย้! ขอบคุณนะคะพ่อ”

แม้เพียงเสียงของเธอก็ทำให้พ่อรู้ได้ว่าเธอรู้สึกดีใจมากเพียงใด

“เราจะกลับมาอาทิตย์หน้าใช่ไหม”

“ใช่ค่ะพ่อ”

“เดี๋ยวพ่อจะให้คนไปรับที่สนามบินก็แล้วกัน”

เมื่อกวินตราได้ยินว่าพ่อของตัวเองจะส่งคนมารับที่สนามบินเธอก็รีบปฏิเสธทันที เพราะในใจก็รู้สึกว่าไม่อยากรบกวนพ่อเลยสักนิด หากต้องทิ้งงานมาเพื่อสนใจเธอเพียงคนเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เดี๋ยวหนูไปเองดีกว่าหนูว่าจะไปหาเพื่อนก่อนแล้วค่อยเข้าไปที่บ้านค่ะ” เธอกล่าวออกไปตามความจริง

“แต่ว่าพ่อเป็นห่วง”

“พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ เดี๋ยวหนูจะรายงานพ่อตลอดเลยว่าไปที่ไหนกันบ้าง”

ถึงแม้ว่าพ่อของกวินตราจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะไม่อยากจะขัดใจลูกสาวของตัวเองมากนัก

“แต่ถ้าเปลี่ยนใจอยากให้พ่อส่งคนไปรับบอกพ่อได้ทันทีเลยนะลูก”

“ค่ะพ่อ” กวินตราตอบรับพ่อของตัวเองไป ก่อนที่จะขอตัวและกล่าวลาก่อนจบการสนทนา “แค่นี้ก่อนนะคะพ่อ เดี๋ยวหนูโทรหาใหม่ บายค่ะ”

“บายจ้ะ”

หลังจากที่กวินตราคุยกับพ่อของตัวเองเรื่องกลับไทยเสร็จก็วางสายทันที

“แหม อ้อนพ่อจนได้กลับจนได้นะ” เสียงของชายปริศนาดังขึ้นเมื่อกวินตราวางสายพ่อของเธอลง ก่อนที่จะหันไปมองตามที่เสียงนั้นดังขึ้นมา

“อ้าว พี่ตรีกลับมาแล้วเหรอ”

“ก็กลับมาแล้วน่ะสิ ไม่งั้นพี่จะได้ยินที่เราอ้อนพ่อขอกลับไทยรึไง”

“มันก็ต้องมีใช้ลูกอ้อนกันบ้างน่ะพี่ตรี”

กวินตรา เธอเป็นเด็กสาววัยสิบเก้าที่กำลังจะเข้ายี่สิบปีมีนิสัยร่าเริง ยิ้มง่าย ชอบอ้อนเวลาอยากได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ซึ่งลูกอ้อนของเธอนั้นไม่ว่าใครต่อใครก็ต้องยอมกวินตรา และเธอเรียนอยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่เธอยังเด็กใช้ชีวิตอยู่กับพี่ชายกันสองคนทั้งคู่เป็นพี่น้องที่รักกันมาก ไม่ว่าจะมีอะไรเธอก็จะคอยปรึกษาพี่ชายของตัวเองอยู่เสมอ ซึ่งทั้งคู่ใช้ชีวิตแทบจะไม่ห่างกันเลยเวลาไปไหนก็จะไปด้วยกันตลอด

“แล้วคิดดีแล้วเหรอว่าจะกลับไปเรียนที่ไทยน่ะ” พี่ชายกวินตราเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“แน่ใจสิคะ หนูเตรียมตัวมานานแล้วด้วย”

“ว่าแต่พี่ตรีมีอะไรรึเปล่าคะ สีหน้าดูเครียด ๆ นะ” กวินตราเอ่ยขึ้นถามพี่ชายของตัวเองเพราะเห็นว่าหน้าตาดูเครียดจนแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่รู้สิ พี่แค่รู้สึกว่าไม่อยากให้เราไปยังไงก็ไม่รู้” ตรีเอ่ยอย่างรู้สึกอะไรบ้างอย่างที่เหมือนกำลังคิดไปเองเท่านั้น

“รู้สึกเหมือนจะมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้น”

“พี่คิดมากน่า”

“อาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่เคยห่างกันเลยแล้วครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราต้องห่างกันไง”

เธอพยายามพูดกล่อมไม่ให้พี่ชายต้องคิดมาก แถมเธอก็คิดว่ามันไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างที่ตรีกำลังคิดไปเองเสียหน่อย

“มันเลยทำให้พี่คิดมากก็ได้”

“เราเรียนต่อที่นี่ไม่ได้เหรอ...พี่รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ นะ”

“มันไม่มีอะไรหรอกน่าพี่อย่าคิดมากสิ”

“พี่คงห้ามเราไม่ได้จริง ๆ สินะ แต่ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เราต้องบอกพี่ทุกอย่างนะเข้าใจไหม”

“รับทราบครับพี่ชาย น้องสาวคนนี้จะรายงานพี่ชายทุกฝีก้าวเลยค่ะ!”

พอตรีได้เห็นท่าทางเช่นนั้นของน้องสาวก็อดที่จะดุไม่ได้ เพราะในใจกำลังรู้สึกเป็นห่วงน้องสาวมากเกินจนไม่อยากให้กวินตราไปที่ไทยเลยสักนิด

“ยังจะมาทำเป็นเล่นอีก”

“ก็น้องไม่อยากเห็นพี่ชายของน้องเครียดนี่คะ”

“ไอ้น้องตัวแสบของพี่” ตรีพูดขึ้นก่อนจะยื่นมือของตัวเองไปยีผมของน้องตัวเอง

“โอ๊ย พี่ตรีผมหนูฟูหมดแล้ว”

“ฮ่า ๆ ถ้าเราไปพี่คงเหงาแย่เลย” ตรีพูดจบก็ดึงน้องสาวของตัวเองมากอด

“น้องไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย”

“ถ้าพี่คิดถึงน้องพี่ก็โทรไปหาน้องสิ หรือไม่ก็นั่งเครื่องไปหาน้องก็ได้”

“แต่พี่เป็นห่วงเรามากนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ เข้าใจไหม”

“พี่ก็เหมือนกันนะ อย่ามัวเป็นห่วงน้องจนลืมดูและตัวเองล่ะ” เธอเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่สดใสและปนไปด้วยความอ่อนโยนที่มีต่อพี่ชายเธอ