ตอนที่ 4 ไม่เป็นไร

เรากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ทุกคนคงจะรู้แล้วใช่มะว่าไอ้เขียนกับไอ้ริวมันจะสลับกันออกมา ระหว่างกลางวันกับกลางคืน ซึ่งมีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ เพราะแม่ง การใช้ชีวิตต่างกันชัดๆ แล้วมันก็เป็นคนเดินมาบอกคนในครอบครัวเองว่ามันมี2คนในร่างเดียว เออ แล้วก็มีไอ้อ้อนไอ้เป้ แล้วก็เพื่อนสนิทของไอ้เขียนอีก 2 คน คือ ไอ้พี่คอป กับไอ้พี่เจ ด้วยนะที่รู้เรื่องนี้ เพราะเพื่อนมันต้องใช้ชีวิตด้วยกันไงเลยจำเป็นต้งรู้ แล้วมันก็ใช้ชีวิตเหมือนปกติมากนะ แต่ที่ไม่ปกติก็กูเนี้ยจะบ้าตาย ถ้าถามว่าชอบใครมากกว่ากัน ตอบได้เลย ชอบไอ้เขียนมากกว่า เพราะมันจะเย็นชาไม่สนใจโลกหรือสนใจเหี้ยอะไรทั้งนั้น แต่ต่างจากไอ้เหี้ยริวอะดิ ไอ้นี่มันโหดมาก มันฆ่าได้ฆ่า มันไม่สนหน้าไหนทั้งนั้นเรียกได้ว่าโหดสมเป็นคนของขจรไพศาลอ่ะ เผลอโหดว่าพ่อกูอีก แถมมันยังกวนตีนด้วยนะ และที่สำคัญเลย เรื่องบู๊เก่งกว่าไอ้เขียนเยอะ ซึ่งเราเกลียดมากเพราะมันเก่งกว่าเราไง ฮึ้ยยย พูดแล้วขึ้น

“ไอ้ริว ปล่อยมือดิวะ”

เราพยายามสะบัดมือ ออก แต่แม่งก็กลัวปืนลั่นอีก ไม่ใช่อะไรนะ เราแค่กลัวอาดาจะเสียใจที่เรายิงลูกเค้าตายก็เท่านั้นเอง ที่ยกมาเนี้ยก้แค่ขู่แหละ

“ ไม่ยิงแล้วหรอหมวยไม่เห็นเก่งเหมือนเมื่อกี้เลยนะ ”

ไอ้ริวทำหน้าตากวนใส่เรา ยี้ ไอ้บ้า น่าตาน่ากลัว

“หมวยพ่องมึงดิ หยุดเรียกกูหมวยซะที กูไม่ชอบเข้าใจมั้ย”

“ไม่เข้าใจ แล้วจะให้เรียกอะไรละ หรือว่าหมวยอยากให้เฮียเรียกเมียจ๋าดีปะ”

พอริวมันพูดจบมันก็หักข้อมือเราทันทีทำให้ปืนที่อยู่ในมือร่วง แต่ริวมันก็สามารถรับปืนมาอยู่ในมือมันได้อย่างง่ายดายเลย แล้วรู้มั้ยว่ามันทำอะไรกับปืน มันก็เอามาจ่อหัวเราไง ก่อนที่มันจะดึงเอาเราเข้าไปประชิดตัวมัน ไอ้นี่มันน่าตบชะมัด

“ไอ้เหี้ยริว ปล่อยกูนะ ไอ้เวร เมียบ้านพ่อมึงดิ”

“อย่าดิ้นซิหมายที่รักของเฮีย ยังไงหมวยก็สู้แรงเฮียไม่ได้หรอก”

“

“กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกันโว้ย อย่ามาเรียกกูแบบนี้ไอ้ริว”

แล้วพอเราพยายามดิ้นไอ้ริวมันก็เข้ามาไซ้ร์ซอกหูเราขณะที่ปืนก็ยังจ่อหัวเราอยู่ เห็นปะ ว่าไอ้ริวมันเถื่อนดิบขนาดไหน แล้วแม่งไม่ล็อกเซฟปืนด้วยนะเกิดลั่นขึ้นมากูตายห่าพอดี

“ไอ้ริว ปล่อยกู กูแขยง”

เราพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมกอดของริว แต่แม่ง แรงเยอะอย่างกับควายเลย

ก็อก!!!!!!!!!!!ก็อก!!!!!!!!!!!ก็อก!!!!!!!!!!!

“คุณชายน้อยครับ คุณอิลลี่มาขอพบครับ”

เหมือนเสียงสวรรค์อ่ะ เพราะมีการ์ดมาเคาะประตูเรียก เพราะยายอิลลี่แฟนไอ้เขียนมันมา ไอ้ริวมันจึงเผลอเราจึงกระทุ้งศอกใส่ท้องมันก่อนจะหยิบปืนที่พกมาอีกระบอกยิงไปที่ไหล่มันทันที บอกเลยนะ เราพกที 3 กระบอกอะ เพราะชีวิตแม่งไม่แน่นอน กระบอกเดียวไปพออะไร ดูอย่างวันนี้ดิเรายังต้องเอากระบอกที่3 ขึ้นมาเลย

ปัง!!!!!!!!!!!!

เสียงปืนดังสนั่นลั่นห้องเลย พร้อมกับไอ้บ้าริวที่เอามือขึ้นมาอุดเลือดที่ไหลออกจากต้นแขน แต่มันรู้สึกอะไรที่ไหนละ มันยังแสยะยิ้มให้เราอยู่เลย ฮึ่ยยยย ขนลุกชะมัดกับไอ้รอยยิ้มบ้าๆของมันเนี้ย

“เก่งนะหมวย เดี๋ยวนี้กล้ายิงเฮียแล้ว”

“ เออกูกล้ายิง คราวนี้ยิงที่แขน แต่ถ้ามึงทำกูอีก กูจะยิงหัวมึง ไอ้เชี้ยริว”

จร้า เดินออกมาสวยๆโดยไม่หันไปมองไอ้ริวเลยจร้า น่ากลัว ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยกลัวใครเลยนะ ไอ้เชี้ยริวนี่คนแรกเลย

“อีอัญๆ เสียงอะไรวะ ใช่เสียงปืนรึเปล่า”

“อีอ้อน กูว่าเสียงปืนแน่ๆ อีอัญฆ่าเฮียเขียนไปแล้วมั้งมึง ไม่ใช่ตอนนี้ต้องเป็นเฮียริวแล้วมึง”

“เออวะ อีอัญ อย่าทำอะไรเฮียนะมึง”

อี 2 ตัววิ่งเข้ามาหาเราทันที แหม อีห่า เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ มาทั้งผ้าขนหนูเลยนะมึง อยากให้เค้ารู้ว่างั้นว่ากำลังเอากันอยู่

“มึงไม่ใส่เสื้อผ้าให้รียบร้อยก่อนวะ”

เราถามพวกมันพร้อมกับมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย

“ ก็กูรีบมาดูมึงไง ตกลงเป็นไง เสียงปืนมาจากไหน มึงรึเฮีย”

“มาจากกูนี่แหละ รำคาญถามมากนะมึง”

“เอ้า อีนี่”

“หลีกไปเลยมึง”

พอเราพูดกับไอ้เป้จบ ไอ้ริวก็เดินออกมา พอพวกมันเห็นก็พากันร้องออกมาอย่างตกใจ

“ อีอัญมึงยิงเฮียเขียนทำไม”ไอ้อ้นร้องเสียงหลงเลยเมื่อเห็นเลือดออกมาจากตัวไอ้บ้าริว

“มึงมันบ้าขึ้นทุกวันละนะแบบนี้ไม่ใช่ละอีบ้า”

“นี่มึงจะไม่ถามอะไรกูก่อนเหรอ ว่ากูทำไม แล้วนั่นมันไอ้ริวมะไม่ใช่เขียน แหกตาดูนาฬิกาด้วยนะมึง”

เราหันไปด่ามัน2 ตัวแม่งเลย ด่ากูอยู่นั่นแหละ

“ อ๊าย เขียน ทำไมเลือดออกเยอะแบบนี้อ่ะ ไปโดนอะไรมา”

เสียงโหยหวนกรีดร้องของยายอิลลี่แฟนไอ้เขียนดังมาแต่ไกลเลย แสบแก้วหูชิบเป๋ง ซึ่งนังเนี้ย มันไม่รู้ว่าไอ้เขียนกับไอ้ริวเนี้ยมันคนละคนกัน มันก็ได้นังนี่เป็นเมียทั้งคู่มันนั่นแหละ ผู้หญิงอะไรอย่างโง่ ดูไม่ออกอีกว่าแม่งมี2 คน

“เขียน ไปหาหมอก่อนมั้ย เดี๋ยวอิลลี่พาไปนะ”

ยายอิลลี่เข้าไปเกาะแขนริวเบาๆพร้อมกับทำหน้าตาเศร้าลง นี่พยายามบีบน้ำตาอยู่ใช่ปะ

“ไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่เป็นไรได้ไง แผลรอยกระสุนเชียวนะเขียน แถมน่าจะฝังในด้วย เขียนจะมาไม่หาหมอไม่ได้นะ อิลลี่เป็นห่วง”

ได้ยินละหมั่นไส้จริงๆแม่คุณ

“ไม่เป็นไรจริงๆเดี๋ยว เดี๋ยวผมให้ หมวยเย็บให้ หมวยนะทำแผลเก่งอยู่แล้ว”