แผนร้ายปราบยายมาเฟีย

เสียงปืนดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างถนนโดยที่ไม่มีการ์ดคอยคุ้มกันเพียงเพราะผมต้องการอยู่คนเดียว จริงๆแล้วผมอยากเป็นแค่คนธรรมดาบ้าง ใช้ชีวิตแบบผู้คนที่ไร้สิ่งกรอบกันชีวิตและหน้าที่ ไม่ใช่เป็นคุณชายเย็นชาของบ้านขจรไพศาลและต้องมีการ์ดเป็น 10 มาตามรุมล้อม เวลาไปไหนมาไหน เพียงเพราะผมเป็นทายาทมาเฟียที่ใครๆต่างก็ต้องการชีวิตกันทั้งนั้น

และสายตาผมก็เหลือบไปเห็น โบว์มัดผมอันนึง ซึ่งมันเป็นสีดำ แต่มันช่างดูสง่าและมีความสวยในตัวของมันมากๆ และการที่ผมเห็นโบว์อันนี้มันทำให้ผมนึกถึงน้องอัญขึ้นมาเพราะถ้าโบว์อันนี้มันไปอยู่บนหัวของน้องอัญมันคงทำให้เธอดูดกีมากขึ้น และโบว์ก็จะดูมีค่ามากๆเมื่อได้ประดับบนหัวของเธอ

“เท่าไหร่ครับป้า”

ผมร้องถามป้าคนขาย พร้อมกับหยิบมันขึ้นมาดู

“20 จ้ะพ่อหนู”

20 บาทเท่านั้นเองเหรอ อืม ถึงมันจะถูกแต่มันก็มีความสวยในแบบของมันนะ

“งั้นผมเอาอันนี้ครับ”

“ได้ซิๆ มา ป้าใส่ถุงให้”

ผมส่งโบว์ให้กับป้าพร้อมกับจ่ายเงินไป20 บาท

“ขอบคุณครับ”

“แล้วมาอุดหนุนใหม่นะลูก”

“ครับ”

ผมพยักหน้าให้ป้าก่อนจะเดินออกมา ผมถือถุงที่ใส่โบว์ไว้แน่น แต่เอาจริงๆผมคงให้โบว์น้องอัญโดยตรงไม่ได้หรอกเพราะน้องอัญคงจะไม่รับ ผมคงจะฝากบรรดาพวกป้าๆที่ดูแลน้องอัญเอาไปวางไว้ให้ในห้องนั่นแหละ ก็แหง๋ละครับในเมื่อน้องอัญเกลียดผมเข้าไส้ซะขนาดนั้น

“ลืมของรึเปล่าจ้ะ พ่อหนุ่ม”

จู่ๆเสียงป้าคนขายก็ดังขึ้นผมจึงหันไปมองป้าที่มายืนประชิดตัวของผมแล้วตอนนี้ ว่าแต่ทำไมป้ามาไวจัง

“ลืมอะไรเหรอ ผมว่าผมซื้อแค่อย่างเดียวนะ”

ผมย้อนถามป้าไปอย่างสงสัย

“ก็ลืมนี่ไงละ”

สิ้นเสียงป้า ปืนก็มาจ่ออยู่ที่หัวของผมแล้ว พร้อมกับเสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!