บทที่1

"ไอ้ฝ่าง..มึงจะบอกว่า...มึงไม่เคยมาที่ไร่นี่เลยตั้งแต่แม่มึงย้ายมาอ่ะนะ"

"เออ!..ก็หลังจากที่พ่อตาย แล้วแม่ทำใจไม่ได้ ฝ้ายก็เลยลาออกจากครูมาดูแลไร่แทน แล้วให้กูไปเรียนต่อกับมึงที่อเมริกา...หลังจากนั้นก็ขายที่เพราะแม่เศร้าไม่หาย จากนั้นก็มาซื้อที่ๆนี่แทน กูก็กลับมาพร้อมมึงแล้วจะถามทำไมวะ ไอ้ดิน"ฝ่างพูด

"แล้วนี่มึงจะไปถูกเหรอวะ"ดินพูด เขาเป็นคนขับรถมาให้

"กูโทรบอกแม่แล้ว แม่บอกให้ไปคอยที่แยกปากแซง เดี๋ยวยายฝ้ายจะออกมารับ"ฝ่างบอก

ฝ่างกับดินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆเพราะบ้านอยู่ติดกัน ฝ่างมีน้องสาวหนึ่งคนชื่อฝ้าย ดินเป็นลูกคนเดียวจึงมักจะมาเล่นที่บ้านของฝ่างเสมอ ดินแอบชอบฝ้ายมาตั้งแต่ตอนที่ดินเรียนม.ต้นแล้ว แต่ดินไม่กล้าบอก เพราะกลัวว่าฝ้ายจะไม่ชอบและจะเปลี่ยนไป จนกระทั่งฝ้ายสอบติดไปเรียนที่เชียงใหม่ ดินก็ไม่ได้เจอฝ้ายอีกเลยเพราะพอฝ้ายเรียนจบกลับมาบ้านดินกับฝ่างก็ได้ทุนไปเรียนปริญญาโทที่อเมริกา ดินกับฝ่างเรียนจนกลับมาตั้งแต่3ปีที่แล้วแต่ต้องทำงานใช้ทุนอีก3ปี ฝ่างจึงเพิ่งได้กลับมาบ้านและดินก็ขอตามมาเที่ยวด้วย

"ฝ้ายคงเปลี่ยนไปมากแล้วมั้ง...กูไม่ได้เจอมาตั้ง10ปีแล้ว"ดินพูด

"มึงยังชอบยายฝ้ายอยู่อีกเหรอ"ฝ่างถาม

เขารู้ว่าดินชอบฝ้ายเพราะดินบอกกับเขาเอง

"กูก็ไม่แน่ใจ..กูถึงต้องตามมึงมานี่ไง"ดินพูด

"แล้วมึงจะแน่ใจได้ยังไงวะ"ฝ่างถาม

"ก็ถ้ากูเห็นฝ้ายแล้ว ความรู้สึกกูเหมือนเดิม กูก็คงจะยังชอบอยู่แต่ถ้าไม่...กูก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องมึงแล้ว"ดินพูด

"อย่าบอกนะที่มึงไม่ยอมคบกับใครตอนที่เรียนเพราะมึงคิดว่ามึงยังชอบฝ้ายอยู่อ่ะ"ฝ่างถาม

"คงงั้นมั้ง...แต่เดี๋ยวก็รู้"ดินพูด

สักพักใหญ่ดินก็ขับรถมาจอดที่แยกปากแซงตามที่แม่ของฝ่างบอก

"เฮ้ย!ไอ้ฝ่าง มึงดูคนที่ขี่บิ๊กไบค์คันนั้นสิวะ หุ่นอย่างกับผู้หญิง ตัวเล็กแค่นั้นถ้ารถล้มจะยกไหวเหรอวะ"ดินพูด

เขาชี้มือไปที่คนขี่รถบิ๊กไบค์ ที่ขี่เข้ามาจอดข้างหน้ารถของดินกับฝ่างไม่ไกลนัก

"เออ!ว่ะ"ฝ่างพูด

ครืด ครืดเสียงมือถือของฝ่างดังขึ้น เขามองดูเบอร์แล้วไม่คุ้นเลย

"สวัสดีคับ".

"พี่ฝ่างนี่ฝ้ายเองค่ะ..พี่ฝ่างถึงไหนแล้วคะ"

"อ้าว!ฝ้ายเหรอ พี่จอดรถอยู่ที่แยกปากแซงแล้ว เราน่ะอยู่ไหน"

"พี่ฝ่างมารถอะไรคะ"

"พี่มารถเก๋งของไอ้ดินมันน่ะ"

"ใช่รถเก๋งสีดำมั้ยคะ"

"ใช่..เราเห็นแล้วเหรอ"

"ค่ะ..ก็ฝ้ายอยู่ข้างหน้าพี่ฝ่างนี่แหละค่ะ ลงมาสิคะ"

ตู๊ด ตู๊ด ฝ้ายวางสายไปแล้ว

"ฝ้ายว่าไงบ้างวะ"ดินถาม

"ฝ้ายบอกว่าเห็นเราแล้วและอยู่ข้างหน้าเรา...ไหนวะกูเห็นแต่คนขี่บิ๊กไบค์...เฮ้ย!นั่นมัน"ฝ่างอุทานเสียงดัง

เขาชี้มือไปที่คนขี่บิ๊กไบค์ที่ตอนนี้ถอดหมวกกันน็อคออกแล้ว

"อะไรวะ...โอ้โห้!สวยว่ะ มึงจะตกใจทำไมวะ"ดินบอก เขาหันไปตามที่ฝ่างชี้มือ

"ก็นั่นมัน..ยายฝ้ายน้องกู"ฝ่างบอก เขาเปิดประตูรถออกไปทันที

ดินถึงกับอึ้ง นี่เขาไม่ได้เห็นฝ้ายมา10ปี เธอเปลี่ยนไปจนเขาจำไม่ได้เลย ครั้งสุดท้ายที่เห็นเธอตัวผอมๆ หน้ามีสิวเต็มไปหมด หน้าก็ออกสีน้ำตาลไม่ได้ขาวเนียนแบบนี้ ที่สำคัญคือเธอกลัวรถมอเตอร์ไซค์ที่สุด 

แต่นี่ฝ้ายขี่บิ๊กไบค์ เธอสวมกางเกงยีนต์ขายาว สวมเสื้อยืดข้างใน แล้วสวมแจ็คเก็ตยีนต์ทับข้างนอก สวมรองเท้าบูทหุ้มส้นสูงเกือบถึงเข่า ผมตรงยาวถึงกลางหลังสีดำสนิท ตาคมปากนิด จมูกหน่อยแต่ที่เขาชอบที่สุดคือเธอมีลักยิ้มทั้งสองข้าง เวลาเธอยิ้มจึงน่ารักมากๆ 

ดินหัวใจเต้นแรงมาก..นี่ขนาดยังไม่ได้ลงไปเจอจริงๆเขายังใจเต้นขนาดนี้ นี่ก็แสดงว่าเขายังชอบเธออยู่สินะ

"ยายฝ้าย"ฝ่างเรียก เขาเปิดประตูรถลงไปแล้ว

"พี่ฝ่าง"ฝ้ายเรียก 

เธอวางหมวกกันน็อคลงที่เบาะรถแล้วยิ้มก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดฝ่างทันที

"ฝ้ายคิดถึงพี่ฝ่างที่สุดเลยค่ะ"

"พี่ก็คิดถึงเรากับแม่มาก...พี่ขอโทษที่ปล่อยให้เรากับแม่ต้องลำบาก"

"ไม่เป็นไรค่ะ..พี่ฝ่างต้องไปเรียนนี่คะ ฝ้ายกับแม่ไม่ลำบากหรอกค่ะ

"เออ!นี่ไอ้ดินเพื่อนพี่ เรายังจำได้มั้ย"ฝ่างบอก

ดินเปิดประตูรถลงมายืนข้างๆแล้ว

"สวัสดีค่ะพี่ดิน จำได้สิคะ"ฝ้ายยิ้ม

เธอมองผู้ชายตรงหน้า เขาเปลี่ยนไปมากทีเดียว เขาสูงขึ้น ขาวมากขึ้น ตาคม จมูกโด่ง ปากหยักได้รูป ผมหยักศกสีดำ แต่ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนเธอก็ไม่มีวันลืมเขาได้หรอก ก็เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอแอบชอบและยังคงชอบมาถึงทุกวันนี้ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ก็ตาม

"สวัสดีคับน้องฝ้าย"ดินพูด

"เรียกฝ้ายเฉยๆเหมือนแต่ก่อนก็ได้ค่ะ"ฝ้ายยิ้ม

"ใช่มึง..ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก"ฝ่างว่า

"แหม!ก็ฝ้ายสวยมากขึ้นและเป็นสาวแล้วด้วย ก็ต้องเรียกดีๆหน่อยสิ"ดินยิ้ม

"ฝ้ายก็ยังเป็นฝ้ายคนเดิมแหละค่ะ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน"ฝ้ายบอก

"แล้วทำไมเราแต่งตัวแบบนี้ แล้วทำไมไม่เอารถยนต์มา ขี่คันนี้มาถ้าล้มแล้วจะยกไหวเหรอ"ฝ่างว่า

"ไม่ล้มหรอกค่ะ...มาคันนี้สะดวกกว่า งั้น!พี่ๆก็ขับรถตามฝ้ายมาก็แล้วกันนะคะ เดี๋ยวค่อยไปคุยต่อที่บ้านค่ะ"ฝ้ายบอกยิ้มๆ

"ให้พี่ขี่ไปให้มั้ย..แล้วเรานั่งรถไปกับไอ้ดิน"ฝ่างบอก

"ไม่ต้องหรอกค่ะ..ฝ้ายมีใบขับขี่แต่พี่ฝ่างไม่มีนะคะ ไปค่ะ"ฝ้ายยิ้ม

เธอเดินกลับไปที่รถสวมหมวกกันน็อคแล้วติดเครื่อง

ฝ่างกับดินเดินกลับขึ้นไปบนรถ ดินติดเครื่องรถ เขารอจนฝ้ายขี่รถออกไปก่อนแล้วก็ขับตามไป

"แล้วตกลงว่า..มึงจะมาอยู่กับกูกี่วันวะ"ฝ่างถาม

"ตอนแรกก็ว่าสักอาทิตย์หนึ่ง..แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว...กูจะอยู่จนกว่าจะจีบฝ้ายได้ว่ะ มึงจะว่าอะไรกูมั้ย"ดินถามยิ้มๆ

"เอาจริงเหรอวะ แน่ใจแล้วเหรอมึง"ฝ่างถาม

"แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีก..กูบอกมึงแล้วว่าต้องให้กูเห็นฝ้ายก่อนถึงจะรู้ว่ายังชอบอยู่มั้ย..ตอนที่กูเห็นฝ้ายหัวใจกูเต้นแรงกว่าตอนนั้นอีกว่ะ"ดินยิ้ม

"5555ถ้ามึงแน่ใจก็ตามใจ...กูไม่ว่าหรอก..กูสนับสนุนแต่บอกไว้ก่อนว่าคู่แข่งมึงเยอะนะ..แม่บอกกูว่ามีคนมาตามจีบฝ้ายหลายคนแต่ฝ้ายยังไม่ได้ตัดสินใจจะคบกับใคร...มึงคงต้องรีบทำคะแนนแล้วล่ะ"ฝ่างหัวเราะ

"ก็น่ารักขนาดนี้...ยังไงมึงก็ต้องช่วยกูนะโว้ย!"ดินพูด

"เออ!สิวะ...กูต้องช่วยมึงอยู่แล้ว"ฝ่างบอก

ดินขับรถตามฝ้ายมาจนถึงป้ายที่บอกว่า"ไร่ผาตะวัน" เธอขี่รถเลี้ยวเข้าไปทางนั้น

"นี่มันชื่อพ่อกับแม่มึงนี่หว่า"ดินพูด

"ใช่..ฝ้ายตั้งชื่อไร่ตามชื่อพ่อกับแม่"ฝ่างพูด

หลังจากที่ดินขับรถเลี้ยวผ่านป้ายไร่เข้ามา ฝ่างก็นั่งมองสองข้างทางที่มีสวนผลไม้ยาวไปจนเกือบสุดสายตา พอพ้นสวนผลไม้ก็เป็นสวนแก้วมังกรข้างหนึ่ง อีกข้างเป็นส้มเขียวหวาน พอมาอีกหน่อยก็มีเหมือนโรงเรือนที่มีเหมือนมุ้งกั้นโดยรอบหลายหลังมากทั้งซ้ายขวา..พอเลยมาอีกสักพักก็มองเห็นบ้านไม้ทั้งหลังมีจั่วสูงและชายคายาวจนติดพื้น เหมือนบ้านทางเหนือ บ้านปลูกอยู่เกือบติดเขามีต้นไม้ปลูกไว้โดยรอบบริเวณบ้าน