ตอนที่ 5 อุ้มน้องขึ้นไปนอน

"ใครน่ะ"

เสียงเอื่อยจากความเมาเอ่ยถามคนที่กำลัง พลางใช้มือน้อยๆ ตีเข้าหน้าอกหนาอย่างไร้เรี่ยวแรง

"อยู่เฉยๆ"

แทนคุณสั่งคนเมาให้อยู่นิ่ง ครั้นยัยแสบดิ้นในขณะที่เดินอุ้มมายังลานจอดรถ หากเป็นปกติมักจะไม่อุ้มยัยแสบแบบทิ้งตัวเสียเท่าไหร่ ส่วนมากมักจะจับพาดบ่าแล้วฟาดลงโซฟาหรือไม่ก็ลงเตียงแล้วแต่สถานการณ์

"เสียงคุ้นๆ เฮียเหรอ"

"เออ! กูเอง" คนอายุมากพลันหัวเสียขึ้นมา หมวยดื่มจนปล่อยตัวเองเมาไม่เหลือสภาพและยังดูแลตัวเองไม่ได้

"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ กูไม่ปล่อยมึงมากับเพื่อนมึงหรอกหมวย"

เพราะไว้ใจเพื่อนคนอายุน้อยและคิดว่าจะดูแลกันได้ อีกกลับปล่อยให้หมวยออกมากับใครก็ไม่รู้และยังเป็นผู้ชายที่เขาไม่รู้จัก หากไม่ตามมาเจอก่อนปานนี้คงถูกลากไปไหนต่อไหน จับคนเมายืนพิงรถแล้วควักหากุญแจในกระเป๋ากางเกง หมวยพลันยืนเซซ้ายเซขวาคล้ายจะล้มอยู่รอมร่อทั้งเรียกหาคนแก่กว่าจนเขาชักรำคาญ

"เฮีย"

"จะเรียกทำไมหากุญแจอยู่"

"หมวยเมา"

"รู้ตัวด้วยเหรอว่าเมา"

หมวยพยักหน้า ครั้นรู้ตัวว่ากำลังโดนพิษแอลกอฮอล์เล่นงานอย่างหนักและได้ตั้งใจจะดื่มให้เมาขนาดนี้ ทั้งเพื่อนทั้งเฮียของเพื่อนต่างคะยั้นคะยอจนปฏิเสธไม่ได้ ในสถานการณ์ตอนนั้นหมวยไม่สนุกเลยสักนิดเมื่อต้องนั่งดื่มอยู่กับคนไม่สนิทและยังถือคติที่ว่า ถ้าจะดื่มต้องดื่มกับคนรู้ใจ

ประตูรถยนต์ถูกเปิดและวางร่างคนเมาบนเบาะหน้าฝั่งคนขับ เมื่อจัดแจงหมวยนั่งเข้าที่แทนคุณก็เอาตัวเองขึ้นรถฝั่งคนขับ สภาพหมวยเละเทะจนแทนคุณต้องส่ายหัว จากนั้นก็ต้องรีบพายัยตัวแสบกลับบ้านก่อนที่เจ้าสัวปราโมทย์จะมาถึงก่อน

ในขณะที่กำลังลากคนเมาเข้าบ้าน รถตู้สีขาวก็เคลื่อนตัวตามติดๆ เจ้าสัวปราโมทย์เตี่ยของหมวยเดินทางมาถึงในเวลากระชั้นชิด แทนคุณวางหมวยไว้โซฟาด้านในเสมือนเป็นการสร้างสถานการณ์ว่ายัยเด็กแสบนั่งดื่มจนเมาคอพับ เสื้อสูทสุภาพถอดออกไว้ด้านข้างเหลือเพียงเสื้อยืดสีขาว ผมรองทรงยาวขยี้มันให้เหมือนสภาพคนอยู่บ้านทั้งวัน ก่อนจะเดินออกไปต้อนรับคนด้านนอก

"สวัสดีครับคุณลุง" ยกมือไหว้คนแก่กว่า ปราโมทย์พยักหน้าพร้อมรับไหว้ตอบกลับ ก่อนจะกวาดสายตามองหาลูกสาวสุดรักสุดหวง

"น้องล่ะ"

"อยู่ด้านในครับ" แทนคุณผายมือให้ปราโมทย์เดินเข้าบ้าน สัมภาระทุกอย่างยังอยู่บนรถ ยกเว้นสิ่งของที่ต้องใช้ในคืนนี้ถูกถือลงมาโดยลูกน้องคนสนิท ทันทีที่เดินเข้ามา สายตาเข้มเห็นร่างบอบบางนอนฟุบลงโซฟาด้วยสภาพเละเทะ รู้ทันทีว่าลูกสาวเมาหนักถึงขั้นไม่มีสติ

"แทนปล่อยน้องไปเที่ยวเหรอ"

"มะไม่ครับ หมวยนั่งดื่มที่บ้าน"

ลนลานโกหกทั้งส่อพิรุธ เพราะประสบการณ์ชีวิตมีมากและทำให้รู้ว่าชายหนุ่มอายุน้อยกำลังโกหก จากที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แทนคุณห้ามน้องไม่เคยได้อาจเป็นเพราะไม่ใช่คนจู้จี้ไม่ใช่คนพูดมาก

"....."

"ผมห้ามไม่ให้ไป ก็เลยประชดด้วยการเอาเหล้าไอ้เขตต์มานั่งจนเกือบหมดขวด" แท้ที่จริงแทนคุณต่างหากที่หยิบเหล้าขวดนี้ออกมาดื่มรอหมวยกลับบ้าน

"น้องมันยังเด็ก อย่าถือสาเลย" หากจะถามหาความจริงก็คงไร้ประโยชน์ ลูกสาวตัวดีเมาจนหัวราน้ำไปแล้ว ได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายหัวเบาๆ กับพฤติกรรมเกินงามของลูกสาว

"ครับ งั้นคืนนี้คุณลุงนอนห้องหมวยไปก่อน ห้องรับแขกยังไม่ได้ทำความสะอาด"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องวุ่นวาย ลุงนอนห้องน้องก่อนได้"

“ครับ”

"หมวยเอ๊ย!!" ปราโมทย์เดินเข้าใกล้ลูกสาว นอนผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่รู้เรื่องว่าพ่อยืนอยู่ข้างๆ ขยี้ไปที่กลุ่มผมยาวสลวยของลูกสาวที่นอนเอาหน้าซุกโซฟา

"ผมพาน้องขึ้นห้องนะครับคุณลุง"

"อืม อุ้มไปเลยแทนน้องคงไม่มีแรงเดิน"

"ครับ" แทนคุณช้อนยัยแสบขึ้นในท่าเจ้าสาว แต่ทว่าคนเมาก็มีแรงดิ้นในขณะที่แทนคุณกำลังเดินขึ้นบันได

"ไปไหนอ่ะ" ปรือตาไม่เต็มดวงด้วยความเมาบดบังวิสัยทัศน์ของดวงตากลมจนมองอะไรไม่เห็น เลือนรางคล้ายเป็นฝ้าในดวงตา

"ไปนอน" แทนคุณตอบขึ้น

"นอนเหรอ หมวยขอตุ๊กตาหมีมากอดด้วยนะ"

ก่อนนอนต้องได้กอดหมีตัวโปรดนอนทุกคน แต่วันนี้เธอจะไม่มีโอกาสได้กอดมันเมื่อถูกหิ้วปีกขึ้นห้องแทนคุณ ร่างเบาหวิวช่างอุ้มง่ายสำหรับแทนคุณ จากนั้นก็ว่างร่างแน่งน้อยลงเตียงนิ่มที่ห่อหุ้มด้วยผ้าปูสีดำตามนิสัยของผู้ชายเงียบขรึมพูดน้อย

"กินข้าวให้มันเยอะๆ หน่อยหมวย กูนึกว่าถือปุยนุ่นขึ้นห้อง" คนตัวบางเบามากสำหรับแทนคุณ ก่อนจะจะจัดท่าทางให้หมวยได้นอนในท่าสบายมากขึ้น

"อื้อ"

"แต่นมมึงแม่ง" ในร่างกายของหมวยจุดเด่นเลยก็คงไม่พ้นหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่จนล้นมือ ราวกับเป็นแม่เหล็กดึงดูดให้ฝ่ามือใหญ่จะเอื้อมจับอยู่รอมร่อ แต่ทว่าแทนคุณก็ตีมือตัวเองเป็นการข่มสติเพราะหากเผลอไปโดนส่วนนั้น กลัวเหลือเกินว่าเส้นของความอดทนมันจะขาดสะบั้น

“…”

"ไอ้แทน น้องมึง ท่องไว้น้องมึง"

สะกดจิตตัวเองว่าคนนอนคือน้องสาว แม้ที่ผ่านมาพฤติกรรมต่างๆ มันล้ำเส้นคำนั้นไปแล้ว พลันสะบัดศีรษะแรง หากขืนยังนั่งจ้องร่างนาฬิกาทรายอยู่แบบนี้คงจะอดกลั้นความรู้สึกตัวเองไม่อยู่ แทนคุณจากเตียงแล้วหยิบบุหรี่ยี่ห้อโปรดออกไปนอกระเบียง คาบมันเข้าปากแล้วดูดเอาสารนิโคตินเข้าปอดอย่างเคยๆ มองวิวทิวทัศน์ที่ไม่ทำให้สายตาผ่อนคลายมากนัก ทว่ายังไม่ง่วงและใช้เวลาที่ยัยหมวยกำลังหลับอยู่กับตัวเอง ก่อนจะชะงักแล้วขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเสียงกระเส่ามาจากทางด้านหลัง

"ร้อน อ่า.. ร้อน"

เจ้าของห้องค่อยๆ หมุนตัวทั้งบุหรี่ยังคาที่ปาก มองร่างอ้อนแอ้นนอนสับส่ายไปมาบนเตียงไปมา อุณหภูมิในร่างกายร้อนฉ่าขึ้นจนเม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามเนื้อผิว หมวยลุกออกจากเตียงจากนั้นก็เดินมาหยุดหน้าห้องน้ำที่ยังเปิดไฟดวงสีส้มเอาไว้พอเป็นแสงสว่าง นอกนั้นไฟทุกดวงก็ปิดลงเพื่อให้คนเมาได้นอนและไม่ให้แสงสว่างได้กวนสายตา

ร่างแน่งน้อยยืนโยกเยกกระทั่งจะถอดเสื้อผ้าตัวเองทีละชิ้นคล้ายกับคนละเมอ ดวงตาที่ยังปิดสนิทแต่กลับเดินไปมาคล่องแคล่วอย่างกับห้องนอนตัวเอง ในขณะที่แทนคุณดูดบุหรี่ใกล้หมดก็ต้องทิ้งมันลงโถ่แก้วกะทันหันแล้วมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย

“หมวย!!”

เจ้าของชื่อไม่ตอบ เดินละเมอไปหน้าประตูคว้าลูกบิดแล้วจะหมุนออก ในตอนนี้คนตัวบางคือโป๊เปลือยไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น รีบวิ่งเข้ามาดึงร่างแน่งน้อยที่กำลังจะออกไปด้านนอกทั้งสภาพชีเปลือย เอวเล็กถูกโอบแล้วดันตัวล้มลงที่นอน และเหมือนคนเมาจะรู้สึกตัวหลังจากที่เดินละเมออยู่ในห้องนานสองนาน เปิดเปลือกตาปรือปรอยมองอย่างแทนคุณ กลิ่นแอลกอฮอล์ยังฟุ้งรดรินใบหน้าหยาบของคนมีอายุ แม้แสงสว่างในห้องจะไม่มากพอ แต่ก็พอมองออกว่าคนตรงหน้าใบหน้าแดงก่ำปานลูกตำลึง รวมไปถึงเนื้อตัวอันแน่งน้อยแดงซ่านไปหมด