ตอนที่ 1 เสียงอันน่าหงุดหงิดในยามเช้า

นาฬิกาปลุกเสียงแหลมดังกระทบแก้วหูคนนอน ในตอนนี้มันคือเวลา 06.15 นาที เป็นเวลาค่อนข้างเช้าสำหรับมนุษย์ค้างคาวอย่างแทนคุณ ชายหนุ่มผู้ใช้ชีวิตกลางคืนมากกว่ากลางวัน เขาหลับตานอนในช่วงตีสามหลังจากกลับจากงานเลี้ยงเปิดผับแห่งใหม่ย่านใจกลางเมือง หมอนใบหนายกขึ้นปิดหูเพื่อหวังกั้นให้สงบลงและข่มตาหลับตาต่อ ทว่าเสียงนาฬิกาปลุกกลับดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีท่าว่าสงบ

แทนคุณเด้งตัวบนที่นอนด้วยอารมณ์หงุดหงิด เสียงก่อกวนยังดังไม่เลิก มันมาจากห้องข้างๆ ถัดไปจากห้องนอนเขา

"อ้า บอกกี่ครั้งไม่เคยจำ"

ขบสันกรามด้วยความโมโหครั้นถูกก่อกวนเวลาพักผ่อนทั้งมันยังแบบนี้เกือบทุกวัน มือหนายกขึ้นแนบใบหูสองข้าง นั่งต่อสู้อยู่แบบนั้นนานราว 5 นาทีกระทั่งคล้ายหมดความอดทน แทนคุณลุกออกจากที่นอนหยิบเสื้อยืดคอกลมสวมทับเข้าร่างกายแล้วเปิดประตูเดินมาห้องต้นเสียงทันที

"เปิด" มือหนาทุบลงประตูแทนการเคาะออกคำสั่งเรียกคนด้านใน ทว่าก็ไร้การโต้กลับและเหมือนเจ้าของห้องจะเพิกเฉยด้วยซ้ำ โสตประสาทอื้ออึงด้วยแสงแหลมพลันกำหมัดทุบเข้าบานประตูครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกิดรอยแดง

“….”

"บอกให้เปิด"

เมื่อทั้งเรียกทั้งทุบก็ยังไม่ได้ผล ชายหนุ่มหัวเสียทั้งผมเผ้ายุ่งเหยิงย้อนกลับมายังห้องนอนตัวเอง เปิดลิ้นชักควานหากุญแจสำรองด้วยท่าทีหงุดหงิดใจ ดวงตาปรือปรอยที่มองไม่เต็มดวงลนลานมองหากระทั่งเจอลูกกุญแจเป็นพวงกองอยู่ด้วยกัน จากนั้นย้อนกลับมายังห้องเจ้าปัญหาไขกุญแจไปทีละดอกอย่างเร่งรีบจนในที่สุดลูกบิดก็เดาะและผลักเข้ามาได้

แทนคุณพลันชะงัก สภาพห้องด้านในเละเทะดูไม่ได้ เสื้อผ้ากระเป๋าแม้กระทั่งชุดชั้นในวางเกลื่อนกลาดไม่เป็นระเบียบบนพื้นห้อง ปลายเท้าหนีบราเซียสีแดงสดและแพนตี้สีเดียวกันออกไปกองไว้ด้านข้างทั้งกวาดต้อนข้าวของอย่างอื่นที่ระเกะระกะ พลันส่ายหัวให้กับเจ้าของห้องที่ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาสะเลย

“สภาพ”

คนร่างเล็กนอนม้วนใต้ผ้าห่มสีขาวผืนหนา อุณหภูมิในห้องหนาวอย่างกับอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งล้อมรอบ แทนคุณก้าวขึ้นเตียงดึงผ้าห่มที่ห่อม้วนร่างน้อยๆ ราวกับมัมมี่

"อื้อ" เสียงอู้อี้ดังใต้ผ้าห่มเล็ดครางออกมา ทั้งกระชับดึงเอาไว้แน่นเมื่อแทนคุณกำลังกระชาก อันที่จริงแค่เดินมาลดอุณหภูมิของแอร์ลงได้แล้วนอนสบายๆ ทว่าเจ้าของห้องติดคำว่าขี้เกียจทั้งมีกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งมาเตะปลายจมูกของแทนคุณ

"ลุกขึ้นไปปิดนาฬิกา" เท้าหนาเหยียบเตียงนอนแล้วป่ายคร่อมคนตัวเล็กที่นอนขดด้วยความหนาวอยู่ใต้หว่างขา

"......"

"หมวย!!"

"ปิดเองหมวยจะนอน" มีเพียงเสียงอู้อี้ตอบกลับมาจากใต้ผ้าห่ม แทนคุณกวาดสายตามองหาต้นเสียง หัวเตียงก็ไม่มีโต๊ะเครื่องแป้งก็มี ความหงุดหงิดทั้งง่วงนอนก็ตีกระพือ

“อยู่ไหน”

"ตรงนั้นแหละ"

"ตรงนั้นมันตรงไหน" มองหาต้นตอของเสียงรอบเตียงก็ยังไม่เจอ ก่อนจะหันมาสนใจคนนอนทั้งดึงผ้าห่มที่ม้วนขดกัน ทว่าอีกฝ่ายยังกระชับกุมแน่นไม่ให้คลายออกจากตัว

"เฮียอย่าดึง"

"ไม่อยากให้ดึงก็ลุกไปปิด"

คราวนี้ดันตัวหมวยขึ้นมาทั้งก้อน แทนคุณก้มหาพลิกซ้ายขวามันก็ยังไม่เจอต้นตอของเสียง จากอารมณ์ที่หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ สั่งให้ลุกดีๆ ไม่ยอมลุกก็ดันร่างเล็กกลิ้งตกลงขอบเตียงอย่างตั้งใจเพื่อที่จะหานาฬิกาปลุกได้ถนัดและไม่รู้ว่ามันไปซุกอยู่ตรงไหน กระทั่งรู้สึกว่านาฬิกาเหมือนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะเดาได้ว่าคนตัวเล็กนอนซุกเอาไว้แล้วห่อพันเป็นมัมมี่ในผ้าห่ม

คนในผ้าห่มตกลงพื้นและกลิ้งหลุดออกจากผ้าผืนหนามันถึงกับทำให้แทนคุณเบิกดวงตาสีรัตติกาลกว้างเมื่อร่างบอบบางเปลือยเปล่าไม่สวมเสื้อนอนราบกับพื้น ไอ้ที่กองๆ บนพื้นคงจะถอดออกก่อนจะห่อตัวขึ้นนอนบนเตียงสินะ

"เฮีย!!" หมวยตกใจอย่างหนัก ครั้นผ้าห่มหลุดออกจากตัว มือน้อยๆ ยกปิดเต้าอวบอิ่มทั้งหนีบหว่างขายกเข่าชั้นขึ้นเพื่อใช้ปิดช่วงล่าง ดวงตาคู่คมยังคงเบิกค้างมองเรือนร่างของหมวยที่เปิดเผยทุกซอกทุกมุมของผู้หญิงที่เขามองเป็นแค่น้องสาว

"อย่ามอง"

"ไม่ได้มอง"

"เฮียมอง"

“กูไม่ได้มอง” แทนคุณยกมือปิดดวงตา ทว่ายังกางอ้าออกเล็กน้อยและหลี่ตามองอย่างตั้งใจ อีกฝ่ายรีบหันหลังชุดชั้นในที่ถอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนจะเหยียดตัวลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นตามสไตล์การแต่งตัวที่ชอบ ในขณะที่ดวงตาของคนอายุมากกว่ายังเล็ดลอดแอบมองทุกซอกทุกมุมของน้องสาว

หมวยเป็นผู้หญิงตัวเล็กสูงเพียง 165 เซนติเมตรเท่านั้น น้ำหนักที่มีเพียงสี่สิบปลายๆ หากเทียบกับแทนคุณ ชายหนุ่มร่างโตทั้งโครงหน้าคือมาตรฐานไทยแท้

"ห้ามแอบมอง"

พูดไปก็ใส่เสื้อผ้าไปอย่างลนลาน ครั้นกลัวอีกฝ่ายจะเผลอแอบดูเรือนร่าง

"ทำอย่างกับไม่เคยเห็น"

"....." ประโยคนั้นทำหมวยหันขวับ จ้องแทนคุณตาเขียว พลันทำให้ชายหนุ่มปิดตาแบบสนิทในจังหวะนั้นครั้นกลัวคนเด็กกว่าจะรู้ทัน

ผิวขาวเนียนละเนียนตรงหน้าไม่อาจสั่งให้ห้ามมองตามคำสั่งของหมวย แอบใช้สายตาฉกฉวยความงามของคนอายุน้อยพลางแทะโลม ขึ้นชื่อว่าผู้ชายเจอสิ่งสวยงามอันยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ความเป็นชายย่อมตื่นตัวเป็นธรรมดา ร่างแน่งน้อยหันหลังสวมกางเกงยีนส์ขาสั้น บั้นท้ายกลมกลึงภายใต้แพนตี้สีแดงลายลูกไม้ สะโพกอวบอัดเว้าแสนเซ็กซี่เหมือนจี้ต่อมความเป็นชายแทนคุณให้ตื่นขึ้นอย่างหนัก

"เฮีย!!" หมวยร้องเสียงดังลั่นครั้นใต้กางเกงนอนของแทนคุณปูดโปนขึ้นเป็นลำ จากที่ใช้มือปิดหน้าตัวเองรีบกุมเข้าใจกลางความเป็นชายที่แข็งขึ้นเป็นลำอย่างน่าอาย

“อย่ามองอนาคอนด้ากู”

"อี๋..ออกไปเลย อย่าทำหน้าเป็นไอ้แก่หื่นต่อหน้าหมวย”

รีบไล่แทนคุณออกจากห้อง เมื่อคนอายุมากกว่าส่ออาการกระหื่นกระหาย

ความรู้สึกอัดอั้นใต้กางเกงทำให้เขาต้องเดินออกจากห้องของหมวยอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ถึงห้องนอนตัวเองแทนคุณรีบล้มตัวลงเตียงเพื่อหวังจะข่มตาให้หลับอีกครั้ง เมื่อคืนเพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกรบกวนด้วยนาฬิกาปลุกยัยแสบมันดังไปสามบ้านแปดบ้านทั้งยังมาเห็นคนอายุน้อยโป๊ต่อหน้า พลันกระสับกระส่ายบนเตียงนุ่มทั้งรู้สึกร้อนผ่าววูบวาบไปทั้งตัวเมื่อภาพที่เห็นลอยเข้ามาในโสตประสาท

“หลับไอ้แทน รีบหลับ”

พยายามจะข่มตาและข่มให้หลับต่อ ทว่าใต้โสตประสาทเหมือนถูกล็อกความจำและวนภาพซ้ำๆ ฉายเข้ามาปรากฏเรือนร่างขาวกระตุ้นความซ่านหวิว ความรู้สึกร้อนผ่าวบนร่างกายวูบวาบแล่นปราดราวกับโดนกระแสไฟฟาด ความเป็นชายในช่วงนี้ไม่ค่อยจะได้ใช้งานมันดันคับแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งรู้สึกปวดหนึบ

"อ่า ยัยแสบ"

มือหนาขย้ำผ้าปูเตียงจนยับ กัดริมฝีปากแน่นอย่างหัวเสียพลางสะบัดใบหน้าเพื่อขจัดความคิดลามกให้หลุดออกจากความคิดอกุศล ก็เหมือนจะสู้กับความกระสันของตัวเองไม่ได้ ร่างกายเกร็งขึ้นทุกส่วนกำหนดลมหายใจยุบหนอพองหนอก็ยิ่งปั่นป่วน กระทั่งเส้นความอดทนขาดสะบั้น แทนคุณลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ ถอดกางเกงนอนของตนทิ้งลงกับพื้นอย่างเร่งรีบ