บทที่ 1 ผู้หญิงในฝัน

*สามปีต่อมา*

​

“รักฟรานนะคะ… ฟ้ารักฟรานที่สุด”

​

อย่าไป… ฮึกก อย่าไปจากผม… เดี๋ยว ฮึกก

​

เฮือก!!!

​

ร่างโปร่งที่หลับไหลสดุ้งเฮือกตื่นมาท่ามกลางความมืด ในห้องนอนกว้างขวางตอนนี้กลับปกคลุมไปด้วยเสียงหอบหายใจของเขา ร่างกำยำบนเตียงดีดตัวลุกขึ้นนั่งพรางถอดถอนหายใจ เขามักจะฝันแบบนี้แทบทุกคืนตลอดสามปีจนเบื่อหน่าย

​

หญิงสาวร่างเพรียวระหงคนนั้นที่ตามไล่ล่าเขาทุกครั้งที่หลับตาลง พอตื่นขึ้นมาเขาก็มักจะจำหน้าหรือชื่อเธอไม่ได้ จะมีแต่คำพูดแปลกๆพวกนั้นที่วนเวียนอยู่ในโพรงประสาทและตามหลอกหลอนเขาตลอดทั้งคืนจนนอนไม่หลับ

​

แม่งเอ้ย… เธอเป็นใครกันวะ

​

พยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก ทั้งที่จิตใต้สำนึกมันบอกเขาว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ…

​

ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาจากฝัน เขามักจะหงุดหงิดตัวเองอยู่เสมอ และทุกครั้งที่นึกใบหน้าเธอไม่ออก หัวใจดวงโตก็จะปวดหนึบแปลกๆ ดั่งกับว่าอะไรบางสิ่งที่สำคัญมากๆได้ขาดหายไปจากชีวิตเขา

ฟึ่บ!

​

มือหนาสางผมตัวเองแรงๆด้วยความสับสน ก่อนจะปรีดตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยันโซฟา แล้วรินไวน์ขึ้นกระดก มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกคืน จิบไวน์ไปสมองก็พรางคิดเรื่องราวต่างๆ

ใบหน้าหล่อเสมองไปอีกด้านก็พบกับกระจกบานใหญ่ที่ตั้งไว้กำลังส่องสะท้อนเงาของตัวเอง ซึ่งตอนนี้มีเพียงกางเกงชุดนอนยาวปกปิดส่วนล่าง อกแกร่งกำยำเปลือยเปล่าเผยให้เห็นถึงรอยสักรูปหัวใจสีฟ้า แล้วตัวอักษรอังกฤษสามตัวที่เขียนเรียงกันอยู่ไต้รูปหัวใจ

FRF…

คิ้วหนาขมวดยุ่ง มันหมายความยังไง จำไม่ได้เลยด้วยซํ้าว่าไปสักมันตอนไหน แล้วทำไมแทนที่รูปหัวใจจะเป็นสีแดง ทว่ากลับเป็นสีฟ้า อยู่ๆสมองก็พลันคิดถึงร่างเพรียวระหงในฝันนั้นอีกครั้ง เธอช่างสวยสง่า แม้จะไม่เห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจนทว่าเขากลับรู้สึกคุ้นเคย ตลอดสามปีเต็มที่เธอตามหลอกหลอนเขาในฝัน เสมือนว่าเราอยู่ด้วยกันอยู่ตลอด เพียงแต่ว่ามีเส้นบางๆที่กั้นขวางอยู่ระหว่างโลกของเราเพียงเท่านั้น

​

เธอเป็นใครกันแน่…

​

.

.

.

.

​

@ฮ่องกง ณ คฤหาสน์ หลิว

​

“ฟ้าคิดดีแล้วใช่มั้ยลูก จะไปจริงๆใช่มั้ย”

​

“ฟ๊าตัดสินใจดีแล้วค่ะม๊า”

​

ฟ้าลันดาพยักหน้าเบาๆให้กับผู้เป็นมารดา ทว่านํ้าเสียงกับแววตาเธอนั้นหนักแน่นยิ่งกว่าอะไร บ่งบอกว่าแม้จะห้าม เธอก็คงไม่ฟัง

คุณหญิงชลิดาได้แต่ลอบถอนหายใจให้กับนิสัยดื้อรั้นของลูกสาวที่ไม่เคยเปลี่ยน ระยะเวลาสามปีหลังจากเหตุการครั้งนั้น ทำให้ฟ้าลันดากลายเป็นคนที่นิ่งเงียบ แววตาเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวอยู่ตลอด และท่านรู้ดีถึงเรื่องเจ้าคิดเจ้าแค้นของลูกสาวเป็นอย่างดี หากไม่ได้สะสางสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ เธอก็คงไม่มีทางยอมรามือแน่ๆ นิสัยนี้ก็คงจะได้มาจากป๊าตัวเองนั่นแหละ ป่านนี้ถ้าหากท่านยังมีชีวิตอยู่ ผู้ชายคนนั้นที่แตะต้องลูกสาวคงได้ตายกันไปข้าง

​

ใช่ ม๊าเธอเป็นหญิงไทยธรรมดาคนหนึ่ง ที่ได้รักกับคุณชายใหญ่ของตระกูลหลิว ซึ่งก็คือป๊าเธอนั่นแหละ ตระกูลหลิวเป็นตระกูลเก่าแก่และเป็นที่รู้จักในฮ่องกงเป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่ชื่อเสียงทว่ากิจการธุรกิจก็มากมายมหาศาลทั้งในฮ่องกงและไทยเป็นหลัก

​

“เฮ้อ… ถ้าลูกคิดดีแล้ว ม๊าก็จะไม่ขัด ม๊าเชื่อว่าลูกม๊าโตพอที่จะจัดการชีวิตตัวเองได้”

​

ปีนี้เธอก็อายุ 26 แล้ว แน่นอนว่าโตพอแล้วล่ะ โตพอที่จะจัดการคนที่มันยํ่ายีเธอจนกินไม่ได้นอนไม่เคยหลับสนิทมาจนถึงทุกวันนี้…

​

“ม๊าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับเฮียนะคะ ถ้าเฮียรู้คงไม่ยอมให้ฟ้าไปแน่ๆ”

​

โชคดีที่ตอนนี้เฮียครามไปจัดการเรื่องบริษัทที่ไทยจึงง่ายต่อการจะปิดไม่ให้เขารู้สักพัก ขอเพียงให้เธอบินไปถึงอิตาลีก่อน ส่วนเฮียจะรู้หลังจากนั้นก็คงจัดการได้ทีหลัง

​

ใช่ จุดหมายปลายทางของเธอตอนนี้คืออิตาลี ดินแดนที่เธอไม่เคยไปเหยียบอีกเลยตลอดในระยะเวลาสามปีนี้ เนื่องด้วยสภาพจิตใจที่ยํ่าแย่บวกกับที่เฮียสั่งห้ามเด็ดขาดว่าไม่มีทางให้ไปเหยียบที่นั่นอีก เพราะกลัวว่าจะได้ไปเจอกับผู้ชายคนนั้น

​

ทว่าเมื่อสามวันก่อน อยู่ๆก็เหมือนโชคชะตาลิขิตให้เราได้กลับไปเจอกันอีกครั้ง เพราะมีอีเมลส่งผ่านผู้จัดการเธอมา ถึงความต้องการตัวนางแบบชื่อดังอย่างเธอให้ไปเดินแบบให้กับงานแฟชั่นโชว์ระดับประเทศในครั้นนี้ ซึ่งสปอนเซอร์ใหญ่ในครั้งนี้ก็คือเขาไงล่ะ…

​

อยากจะกลับไปเห็นสภาพเขาดีนัก คงจะมีความสุขมากมายเลยสินะที่ไม่มีเธออยู่ในชีวิต มีไว้ให้มากๆล่ะ ก่อนที่จะได้ริ้มลองรสชาติความเจ็บปวดที่เธอกำลังจะนำไปให้เขาด้วยมือ

​

ฉันกับคุณ เราต้องตายกันไปข้าง ฟรานเชสโก้…

​

​

​

​