ตอนที่ 02 เจอกันอีกครั้ง

หน้ามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง…

หญิงสาวร่างเล็กกำลังยืนรอคนขับรถของที่บ้านที่จะมารับในทุกๆ เย็นหลังเลิกเรียน ทว่าวันนี้คนขับรถกลับไม่มาตามเวลาเหมือนอย่างเคยอีกทั้งยังเลทเวลาไปเกือบชั่วโมงแล้วด้วย เธอเองก็ได้แต่ยืนรอ สายตาก็จับจ้องไปที่หน้าถนนหวังว่าจะได้เห็นรถที่จะมารับเธอเร็วๆ นี้

ตู๊ด~

( ฮัลโหล )

"ป้าคะพ่อกับแม่ไปไหน"

( คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายยังไม่กลับมาเลยนะคะ ว่าแต่คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ )

"ลูกตาลยืนรอคนขับรถมาพักใหญ่ๆ แล้วค่ะแต่ไม่เห็นคนขับรถมาเลย"

( ตายจริง ป้าลืมบอกเลยค่ะคนขับรถลาออกไปแล้วค่ะ )

"อ้าว...ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวลูกตาลนั่งรถแท็กซี่กลับก็ได้"

( ได้ค่ะคุณหนู )

หญิงสาวเดินออกไปโบกรถแท็กซี่จากนั้นก็นั่งรถแท็กซี่กลับบ้านของตัวเอง ถ้ารู้ว่าไม่มีใครมารับเธอก็คงจะกลับบ้านไปตั้งแต่ทีแรกแล้วแต่นี่เธอไม่รู้ว่าคนขับรถนั้นลาออกไปแล้ว

**********

"ให้ขับรถตามไปไหมครับนาย?" ลูกน้องเอ่ยถามขึ้น

"ไม่ต้อง กลับได้เลย"

"ครับนาย"

ลูกน้องเลี้ยวรถกลับในทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของเจ้านาย เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหนจึงไม่จำเป็นต้องตามไปให้มันเสียเวลา

บ้านลูกตาล...

"คุณหนู..."

"พ่อกับแม่ยังไม่กลับมาอีกหรอคะ?" เธอเอ่ยถามแม่บ้านที่เดินมาหาเธอ เพราะระหว่างทางเธอเองก็คิดว่าพ่อกับแม่คงจะกลับมาแล้ว แต่พอมาถึงเธอยังไม่เห็นพ่อกับแม่เลยแม้กระทั่งรถที่พ่อกับแม่ใช้ประจำก็ไม่เห็น

"ยังเลยค่ะคุณหนู"

"ทำไมคนขับรถที่บ้านของเราถึงลาออกล่ะคะ?"

"อย่าว่าแต่คนขับรถเลยค่ะคุณหนู ตอนนี้แม่บ้านก็จะลาออกกันอยู่แล้ว"

"กะ เกิดอะไรขึ้นคะ?"

"คุณหนูคงยังไม่ทราบสินะคะ ทั้งคนขับรถทั้งแม่บ้านไม่ได้รับเงินเดือนมาจะเป็นสามเดือนแล้วค่ะ พอไม่ได้เงินเดือนทุกคนก็เลยขัดสนเรื่องเงินน่ะค่ะ จะอยู่แบบนี้ต่อไปก็ไม่มีเงินส่งกลับทางบ้าน ทุกคนก็เลยต้องลาออกไปหางานอื่นทำ"

"ทำไมลูกตาลถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยคะ"

"คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายคงกำลังหาทางออกเรื่องนี้กันอยู่และก็คงไม่อยากให้คุณหนูคิดมากเรื่องนี้ด้วยล่ะมั้งคะ"

"....." เพราะเธอไม่รู้เรื่องนี้เลยจึงทำให้เธอตกใจมาก ทั้งที่เธอก็ยังได้เรียนได้เงินจากพ่อกับแม่ตามปกติโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ทางบ้านกำลังขัดสนเรื่องเงินกันอยู่

"คุณหนูหิวหรือเปล่าคะเดี๋ยวป้าไปทำกับข้าวให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ลูกตาลยังไม่หิว ขอขึ้นไปทำงานของอาจารย์ก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

..............

หญิงสาวขังตัวเองอยู่ในห้องจนกระทั่งได้ยินเสียงรถดังเข้ามาในบ้าน เธอรีบลงไปหาพ่อกับแม่ในทันที สิ่งแรกที่เธอได้เห็นคือพ่อกับแม่ของเธอลงมาจากรถแท็กซี่ ไม่ใช่รถที่ทั้งสองใช้ขับออกไปไหนมาไหนเป็นประจำ

"พ่อคะแม่คะ รถไปไหนคะทำไมถึงนั่งแท็กซี่มา?"

"....." ไม่มีใครตอบอะไรเธอเลยแม้แต่คำเดียว ทั้งสองเดินผ่านเธอไปราวกับว่าเธอนั้นเป็นเพียงอากาศและคำพูดก็เหมือนลมที่พัดผ่านหู เธอไม่เคยถูกเมินแบบนี้มาก่อนเลย

"พ่อคะแม่คะ..."

"มีอะไร?"

"มันเกิดอะไรขึ้นคะที่บ้านของเรา"

"ที่บ้านของเรากำลังจะล้มละลาย บ้านก็กำลังจะโดนธนาคารยึด ของมีค่าทั้งหมดก็เอาไปขายมาใช้หนี้หมดแล้ว เงินก้อนนี้ที่เหลือฉันจะเอาไปจ่ายให้กับพวกแม่บ้านที่เขายังไม่ได้เงินเดือน"

"....."

"ลูกตาลแม่ขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมลูก"

"อะไรคะ?"

"เลิกเรียนก่อนได้ไหม พ่อกับแม่ไม่มีกำลังจะส่งให้เราเรียนแล้ว ถ้าพ่อกับแม่ไม่ล้มละลายก็คงจะส่งเราเรียนได้อยู่ แต่ตอนนี้แม้แต่เงินจะกินยังไม่มีเลย"

"ทะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะคะ มันเกิดอะไรขึ้น?"

"บริษัทมีปัญหาน่ะ ก็เลยต้องเอาของมีค่าในบ้านไปใช้หนี้บ้านก็เอาไปฝากขายกับธนาคารเอาไว้แล้วด้วยอีกไม่นานก็ครบกำหนดที่จะต้องหาเงินไปคืนธนาคารแล้วถ้าไม่มีเงินก็ต้องย้ายออก"

"....." พอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วเธอถึงกับจุกจนพูดไม่ออกเลย เธอสงสารพ่อกับแม่และอยากเรียนต่อเหมือนกันเพราะเธอนั้นเป็นคนที่รักกันเรียนมาโดยตลอด พอรู้ว่าตัวเองจะต้องออกจากมหาวิทยาลัยแบบนี้ก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาในทันที

"พรุ่งนี้ไปลาออกซะนะ"

"ค-ค่ะ..." เธอตอบเสียงแผ่ว อีกทั้งยังเสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้อีกต่างหาก เธอกลับขึ้นไปด้านบนก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะทำงานที่ตรงหน้ามีงานของมหาวิทยาลัยอยู่

พอตอนเช้าเธอก็ใส่ชุดปกติธรรมดาที่ไม่ใช่ชุดนักศึกษาไปที่มหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่

"ทำไมจู่ๆ ถึงอยากจะมาลาออกล่ะ?"

"เอ่อ...พอดีว่าที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยค่ะ"

"มีอะไรให้อาจารย์ช่วยไหม นักศึกษาที่เรียนเก่งๆ ฝีมือดีๆ แบบนี้อาจารย์ก็อยากให้เรียนต่อนะไม่อยากให้เราเสียอนาคต"

"อาจารย์ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงหนูก็ต้องลาออก ช่วยเซ็นให้หน่อยนะคะ"

"....."

"หนูไม่มีทางเลือกค่ะ นี่ก็เป็นทางเดียวที่จะช่วยลดค่าใช้จ่ายในบ้านให้พ่อกับแม่ด้วย"

"ได้สิ..."

แกร๊ก~

"อ้าว มีแขกหรอกเหรอ?" มีคนเปิดประตูเข้ามาที่ห้องผอ.ซึ่งทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ต้องหันกลับไปมองเช่นกัน และเธอก็จำได้ว่าเป็นผู้ชายที่เคยเข้ามาช่วยเธอในตอนนั้น

"เปล่าๆ นักศึกษามาลาออกน่ะแกมีอะไร"

"มีเรื่องงานจะคุยด้วยน่ะ"

"อ๋อ..."

"ถ้างั้นฉันไปรออยู่ข้างนอกก็แล้วกันนะ"

"เออๆ"

.............

แกร๊ก~

"เธอ..."

"คะ?"

"เธอมาลาออกหรอ?"

"ค่ะ"

"ทำไมถึงลาออกล่ะเพิ่งเข้าเรียนเองไม่ใช่หรอ?"

"ค่ะ แต่พอดีมีปัญหานิดหน่อยก็เลยต้องลาออกค่ะ"

"ถึงขั้นลาออกจากมหาวิทยาลัยคงไม่ใช่นิดหน่อยแล้วมั้ง"

"....."

"มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?"

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ..."

"....."

"ฉันเห็นใจเธอนะ ถ้าอยากให้ฉันช่วยก็มาหาฉันตามนามบัตรนี้"

"....."

"หรือถ้าเธอไม่กล้า ก็ให้พ่อกับแม่เธอมาหาฉันเองก็ได้"

"ขอบคุณมากค่ะ"

เธอรับนามบัตรที่เขายื่นให้ใส่กระเป๋าจากนั้นก็เดินออกมาในทันที

"มึงคิดจะทำอะไรไอ้วิน?"

"เปล่าก็แค่อยากช่วย"

"คนอย่างมึงคงไม่คิดช่วยใครฟรีๆ ใช่ไหม"

"ฮึ!" เขาเค้นหัวเราะ เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทนั้นจับได้ว่าเขาไม่ได้บริสุทธิ์ใจจริงๆ ที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเด็กสาว

"ไอ้วิน.."