บทที่10 คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป

บทที่10 คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป

“เธอรังแกผมก่อนนะ”

กานต์พูดอย่างน้อยใจ ตาหงส์เฟิ่งคู่นั้นมองละห้อยไปที่เธอ คงไม่ต้องบอกว่าดูน่าสงสารแค่ไหน

ถึงนรมนจะรู้ว่ากานต์แกล้งทำ แต่เธอก็ยังอดรนทนไม่ได้ เธอได้แต่ส่ายหัวและพูดว่า “ป้าคมทิพย์เขาแสดงออกเพราะว่าชอบหนู วิธีการแสดงออกของหนูกลับไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นลูกผู้ชายเลยนะ”

“เอาล่ะ ผมจะขอโทษเธอ”

กานต์เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ เขาถอนหายใจและเดินออกไป

คมทิพย์ยังคงชอบกานต์มาก ความจริงแล้วเด็กคนนี้ก็ดูแล้วเจริญหูเจริญตาดี ทำให้คนโกรธไม่ลง ไม่นานนักเธอก็เริ่มถึงเนื้อถึงตัวกานต์อีกครั้ง

กานต์จ้องหน้านรมนและอดกลั้นเอาไว้ อย่างไรก็แล้วแต่เขายังพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเขาและคมทิพย์

ทั้งสามใช้เวลาคืนนั้นผ่านไปโดยราบรื่น

นรมนตื่นแต่เช้าตรู่ กานต์ออกไปข้างนอกและซื้ออาหารเช้าเข้ามาด้วย และยังจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย

“มามี๊ อรุณสวัสดิ์”

เขาฉีกยิ้มให้นรมนกว้างมาก แม้ว่าใบหน้านั้นจะคล้ายกับใบหน้าของบุริศร์ แต่บุริศร์ไม่เคยยิ้มให้เธอมาก่อน แต่ว่ากานต์เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยของเธอนรมน เป็นเทวดาตัวน้อยของเธอคนเดียว

“อรุณสวัสดิ์!”

นรมนลูบหัวของเขาอย่างมีความสุข

คมทิพย์ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากห้อง เมื่อเธอเห็นอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเธอจึงพูดขึ้น “มน เธอเป็นนางฟ้าของฉันจริงๆ เธอซื้ออาหารเช้าเตรียมไว้แล้ว สุดยอด! ในที่สุดฉันก็จะได้ทานอาหารเช้าก่อนไปสอนหนังสือ”

“กานต์ซื้อมา ฉันก็เพิ่งจะตื่น”

นรมนชินกับกิริยาท่าทางของคมทิพย์เช่นนี้ แต่ว่ากานต์กลับขมวดคิ้วขึ้นมา

“มามี๊ ผมต้องไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของป้าคมทิพย์จริงๆหรอครับ”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน

คมทิพย์หนีบใบหูของเขาขึ้นมา

“ตัวแสบ ทำเสียงอะไร ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันนี่ล่ะครูตัวท๊อปของโรงเรียนอนุบาลเธอนะ!”

“ตึง!”

กานต์นั่งลงและหยิบจานขึ้นมาทาน

คมทิพย์อยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

นรมนรีบหนีออกจากสนามรบอย่างรวดเร็ว

“วันนี้ฉันจะไปรายงานตัวที่บริษัทฮัวยูกรุปจำกัด ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

“นรมน เธอเอาจริงดิ!”

คมทิพย์กระทืบเท้า นรมนเดินเข้าห้องน้ำไปตั้งนานแล้ว

หลังจากความวุ่นวายในตอนเช้า กานต์ตามคมทิพย์ไปที่โรงเรียนอนุบาล ส่วนนรมนก็ไปที่บริษัทฮัวยูกรุปจำกัด

แต่งงานเมื่อแปดปีก่อน ถูกบังคับให้ออกจากที่นี่เมื่อห้าปีก่อน เธอเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ภรรยาของบุริศร์ แต่ว่าเธอไม่เคยก้าวเข้าบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดเลยสักครั้ง แต่ว่าวันนี้เธอกลับมาในฐานะคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อบุริศร์ได้เห็นชื่อนรมนแล้ว เมื่อคืนจะนอนหลับรึเปล่า

มุมปากของนรมนยกขึ้น แววตาฉายรัศมีของความเกลียดชัง

เธอสะกดเก็บอารมณ์ของตัวเอง และก้าวเท้าเข้าบริษัทฮัวยูกรุปไป

“ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง มาหาใครคะ”

พนักงานต้อนรับหญิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วและเข้ามาหยุดเธอไว้

นรมนมองดูห้องโถงใหญ่ของบริษัทฮัวยูกรุปจำกัด ช่างออกแบบอย่างมีสไตล์ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็นบริษัทชั้นนำในเมืองชลธี แต่ว่าเธอกลับมาแล้ว หลังจากนี้ตระกูลโตเล็กจะยังเป็นที่หนึ่งหรือสองในเมืองชลธีอยู่ไหมก็ค่อยมาว่ากัน

“ฉันมาหาบุริศร์ ฉันคือแคทเธอรี สถาปนิกที่บริษัทHJกรุปอเมริกาส่งมา วันนี้ฉันมารายงานตัว”

นรมนยิ้มจืดและพูด

เมื่อพนักงานต้อนรับหญิงได้ยินแล้วก็ไม่กล้าเสียมารยาท เธอยิ้มและรีบพูดว่า “คุณแคทเธอรี กรุณารอสักครู่ค่ะ ดิฉันจะแจ้งกับทางท่านประธานบุริศร์สักครู่”

“ได้”

นรมนไม่ได้รบกวนหล่อน เธอได้แต่ยืนรออยู่ที่แผนกต้อนรับ

ถึงตอนนี้ เสียงอันคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง

“คุณน้ำ บุริศร์มาแล้วใช่ไหมคะ เขารีบมาแต่เช้า ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย ฉันเลยเอาของว่างมาให้เขานิดหน่อย ไม่ต้องแจ้งเขานะคะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเลย”

เขมิกาหิ้วกระติกเก็บความร้อนและเดินเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว

ไม่เจอกันห้าปี หล่อนยังคงสวยเหมือนเดิม หุ่นยิ่งดีกว่าเดิมอีก

นรมนจ้องมองเธอ นัยน์ตาเธอไม่สามารถซ่อนความโกรธแค้นเอาไว้ได้

เขมิกาไวต่อความรู้สึกและหันกลับมามอง สายตาจึงปะทะเข้ากับนรมน ถึงแม้ว่านรมนจะเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้แล้ว แต่ว่าเขมิกาก็ยังขมวดคิ้ว

“เธอเป็นใคร มาที่นี่ทำไม ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ไม่ได้มาหาบ้านเราตระกูลโตเล็กหรอกใช่ไหม”

เขมิกาพูดลอยๆออกมาอย่างไม่น่าฟัง

ที่แท้เธออิจฉาความงามของนรมน

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย ถึงแม้ว่าตัวเธอเองก็จะดูดีเช่นกัน ยังน่าจะสวยกว่าเธออยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำ ทั้งรูปร่างและใบหน้า ขนาดผู้หญิงก็ยังหลงใหล ไม่ต้องพูดถึงสำหรับผู้ชาย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขมิกาก็รู้สึกว่าเธอต้องหาทางรับมือ

“คุณน้ำ ให้พนักงานรักษาความปลอดภัยเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกจากบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดไปซะ!”

คำพูดของเขมิกาทำให้คุณน้ำพนักงานต้อนรับรู้สึกลำบากใจ เธอยังไม่ทันอธิบายให้เขมิกาได้รู้ว่านรมนเป็นใคร นรมนก็หัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะนั้นสั่นสะเทือนไปทั้งจิตวิญญาณ

“คุณล่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับบริษัทฮัวยู คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป”

นรมนพูดเนิบๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยกระแสความดูถูกและการประชดประชัน ท่าทางไม่สนไม่แคร์ช่างเป็นการยั่วยุเขมิกาเสียจริง จู่ๆหล่อนก็รู้สึกว่านรมนต้องการยั่วโมโหหล่อน!