ทุกอย่างมันอยู่ที่พี่

"พี่แสง..."

"บัว...ถอยไป เป็นผู้หญิงอ่ะ อย่ามาเข้าใกล้ผู้ชาย คนในซอยเขาจะว่าบัวเป็นผู้หญิงไม่ดีนะ" แสงพูดพร้อมกับถอยห่างออกไปให้ไกลตัวของบัว เพราะว่าบัวเดินเข้ามาใกล้เขาเกินความจำเป็นแล้ว

"พี่แสง...ทำไมพี่แสงต้องหวงตัวกับบัว แล้วก็ทำเหมือนกับว่ารังเกียจแบบนั้นด้วยล่ะ" บัวถามแสงด้วยนํ้าเสียงที่น้อยใจ เพราะว่าแสงไม่ให้เธอเข้าใกล้อย่างเดียวยังไม่พอ แสงยืนห่างจากเธอเป็นเมตรเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ แสงยังมาอ้อนขอเงินจากเธอ ไปกินอาหารตามสั่งที่หน้าปากซอยอยู่เลย พอเธอบอกว่าจะไปกินด้วยเดี๋ยวเธอจ่ายเอง แสงก็บอกว่าไปกินกับเพื่อน ไม่อยากให้เธอเสียเงินเพิ่ม เธอก็เลยต้องยอม เพราะว่าเพื่อนของแสงแต่ละคน ก็มักจะให้เธอจ่ายเงินให้ เวลาที่เธอไปไหนกับแสง 

"ใกล้จะมืดแล้ว บัวกลับบ้านได้แล้วไป มาอยู่หน้าบ้านของผู้ชายเวลานี้ เดี๋ยวชาวบ้านก็เอาบัวไปนินทาหรอก" แสงบอกกับบัวพร้อมกับมองบัวไปด้วย ว่าบัวจะเดินเข้ามาใกล้เขาไหม 

"อีบัว...มึงมาอ่อยลูกกูอีกแล้วเหรอวะ ไอ้แสงมันไม่เอามึงหรอก หน้าของมึงสิวขึ้นเต็มสะขนาดนั้น ผู้หญิงอะไรไม่ดูแลตัวเอง ปล่อยให้สิวขึ้น ถ้ามึงอยากได้ลูกกูไปเป็นผัวอ่ะนะ มึงไปเกาหลีเลย เผื่อลูกก็จะแลมึงบ้าง มึงอ่ะ..."

"แม่...เงียบ!! แล้วก็เข้าบ้านไปเลย บัวไม่ต้องไปฟังที่แม่พูดหรอก ทุกอย่างมันอยู่ที่พี่ แต่ตอนนี้บัวกลับบ้านไปเถอะ พี่ก็จะเข้าบ้านแล้วเหมือนกัน" แสงหันไปว่าให้แม่ พร้อมกับจิกตาให้แม่เงียบปาก

"กูเข้าก็ได้วะ กลัวตัวเงินตัวทองมันจะรู้ตัวรึไง เชอะ!! มึงเห็นหน้ามันได้เพื่อเงิน แต่กูทนไม่ได้เว้ย ถ้ามันรวยกูจะไม่ว่าเลย มันยื่นให้ร้อยสองร้อย มึงก็ยังทนกับหน้าของมันอีกนะ" แม่ว่าให้ลูกชายเสียงเบาในท้ายประโยค ก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไปด้วยความไม่พอใจ ถ้าบัวรวยกว่านี้ เธอก็จะไม่ว่าหรอก ถึงบัวจะมีบ้านใกล้ตลาด แต่ก็เป็นบ้านไม้หลังเก่าๆ ขอยํ้า...เก่าๆ ฐานะพอมีกินมีใช้ ไม่รวยถึงขนาดที่เธอจะให้ลูกชายคนเดียวของเธอ ทนกับผู้หญิงที่หาความสวยไม่เจออย่างบัว ถึงบัวจะหุ่นดี เอวเป็นเอว นมเป็นนมก็เถอะ แต่คนเรา เวลาจะเอากัน มันก็ต้องเห็นหน้ากันไหม ขนาดเธอเป็นผู้หญิง เธอยังรับไม่ได้เลย แล้วลูกชายของเธอ ที่มีผู้หญิงมาติดพันเยอะแยะมากมาย จะทนได้เหรอ ที่ลูกชายของเธอทนบัวได้ทุกวันนี้ เพราะว่าบัวหลอกเอาเงินง่าย ขอก็ให้เลย ถึงจะได้แค่ค่าข้าวค่านํ้าก็เถอะ ใจจริงของเธอ เธออยากจะให้ลูกชายคนเดียวของเธอ เจอผู้หญิงรวยๆแล้วก็สวยๆ สวยให้เหมาะสมกับความหล่อของลูกเธอมากกว่า

"พี่แสง...ไหนพี่แสงบอกว่าไม่รังเกียจบัวไง ถึงบัวหน้าตาจะเป็นยังไง พี่ก็ทนได้ไง แล้วทำไมป้าสุแกถึงพูดแบบนั้นล่ะ" บัวถามแสงด้วยนํ้าเสียงที่น้อยใจ เธอก็รู้ตัว ว่าเธอเป็นคนที่ไม่สวย หน้าก็มีสิวเต็มไปหมด แต่จะให้เธอทำยังไงล่ะ ก็เธอรักแสง ผู้ชายที่หล่อเท่ที่สุดแล้ว ในสลัมท้ายตลาดแห่งนี้ บ้านของเธออยู่ใกล้กับตลาด เป็นบ้านหลังที่ไม่ใหญ่มากนัก เป็นบ้านชั้นเดียวเก่าๆ อยู่ในเนื้อที่ร้อยตารางวา ในขณะที่แสงกับพ่อแม่ เช่าห้องแถวท้ายตลาดอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกในห้องเดียวกัน แต่เธอก็ไม่เคยรังเกียจครอบครัวของแสงเลย เพราะเธอคิดว่าทำมาหากินช่วยกันได้ ขอแค่ขยันทำมาหากินเดี๋ยวก็รวยเอง บ้านของเธอก็แค่พอมีพอกิน เมื่อก่อนเธออยู่กับแม่สองคน พ่อของเธอเสียตอนที่เธอเรียนอยู่ปีสาม และมาเมื่อต้นปี แม่ของเธอก็มาเสียตอนที่เธอเรียนจบปริญญาตรีพอดี ทำให้ตอนนี้เธออยู่คนเดียว เธอเรียนจบบัญชีมา เธอก็เลยทำงานบัญชีที่คลินิกแถวตลาดใกล้บ้าน เธอแอบรักแสงตั้งแต่ที่เธอเรียนอยู่มัธยมแล้ว เพราะว่าแสงหล่อแล้วก็เท่ที่สุดในตลาด ถึงแสงจะเรียนจบแค่ม.ปลาย แล้วเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยก็เถอะ เธอก็ไม่เคยคิดรังเกียจเลย เธอคิดว่าคนเรารักกัน ช่วยกันทำมาหากินได้ แล้วแสงเองก็คุยกับเธอดีกว่าผู้ชายที่เธอรู้จักด้วย ทำให้เธอหลงรักแสงอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อนเลย

"บัวอย่าไปฟังที่แม่เขาพูดเลย บัวรีบกลับบ้านเถอะ มายืนคุยกับพี่อยู่แบบนี้ เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะนินทาเอา" แสงบอกกับบัวด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง สายตาของเขาก็คอยมองไปที่ต้นทางเข้าบ้านของเขาไปด้วย

"จ้ะ งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นเลิกงานมา บัวจะซื้อกับข้าวมาฝากพี่กับแม่นะ" บัวบอกกับแสงด้วยความรู้สึกที่ดี เพราะว่าแสงจะห่วงเธอเรื่องนี้มาก แสงกลัวว่าคนจะนินทาเธอ แสงจะไม่ให้เธอเข้าไปในห้องเช่าของแสงกับครอบครัวเลย แล้วแสงเองก็ไม่เคยเข้าไปในบ้านของเธอด้วย แสงบอกว่าอยากจะเกียรติเธอ ก็เลยไม่คิดที่จะเตะต้องตัวของเธอเลย

...

"พี่แสงน่ารักจัง ออกมารับเค้กด้วยอ่ะ คิดถึงที่สุดเลยค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งอาทิตย์หนึ่งแน่ะ" เค้กพูดด้วยความดีใจ พร้อมกับเดินเข้าไปกอดแขนของแสงเอาไว้แน่น ด้วยความรักแล้วก็คิดถึง

"พี่ก็คิดถึงเค้กค่ะ วันนี้เค้กมานอนที่บ้านของพี่นะ แม่กับพ่อของพี่ก็อยู่ มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ไม่มีใครเอาไปพูดให้เค้กเสียหายหรอก ฟอด ฟอด อื้อ...หอมชื่นใจจัง แก้มของแฟนใครเนี่ย" แสงฟัดแก้มของแฟนด้วยความมันเขี้ยว

"พี่แสงอ่ะ...เดี๋ยวแก้มของเค้กก็ซํ้าหมดหรอก พี่แสงหอมแรงขนาดนี้อ่ะ" เค้กลูบแก้มของตัวเองเบาๆ พร้อมกับมองค้อนแฟนด้วยท่าทางที่มีจริตจะก้าน

"เค้กอยากกินอะไร จะซื้อเข้าไปกินในบ้าน หรือว่ากินข้าวแล้วค่อยเข้าบ้าน" แสงถามแฟนอย่างเอาใจ

"กินอิ่มแล้วค่อยเข้าบ้านนะพี่ บ้านของพี่แสงแคบๆ แล้วพ่อกับแม่ของพี่แสงก็ชอบมานั่งกินกับเราด้วย เค้กไม่ได้หวงของกินนะ แต่เค้กชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่า" เค้กบอกกับแสงด้วยนํ้าเสียงที่ออดอ้อน

"พี่ตามใจเค้กครับ กินอะไรดี" แสงถามแฟนเสียงนุ่ม

"กินก๋วยเตี๋ยวไหมพี่ ร้านหน้าปากซอยอ่ะอร่อย" เค้กถามเสียงอ้อน

"ได้สิ พี่พร้อมที่จะตามใจเค้กอยู่แล้ว" แสงพูดพร้อมกับกอดเอวของแฟนเอาไว้หลวมๆ ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปที่หน้าปากซอยพร้อมกัน

"พี่แสง...พี่แสงดูมือถือของเค้กสิคะ หน้าจอมันแตกอ่ะ แล้วแบตเตอรี่ก็เสื่อมแล้ว คุยกับพี่แสงที ก็ต้องเดินไปทั่วกว่าจะหาคลื่นเจอ พี่แสงจ๋า เค้กอยากได้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด ตอนนี้เพื่อนๆของเค้กก็ได้กันหมดแล้ว เหลือเค้กคนเดียวที่ยังไม่ได้ พี่แสง..."

"ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด...!! ราคาของมันเกือบหกหมื่นบาทเลยนะเค้ก พี่จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อ เอาเครื่องธรรมดาสามพันบาทได้ไหม พี่จะกู้อาบังมาซื้อให้ แพงขนาดนั้น..."

"จุ๊ๆ พี่แสง...เบาๆ คนเขามองกันหมดทั้งร้านแล้ว" เค้กจุ๊ปากห้ามให้แสงพูดเสียงดัง เพราะว่าตอนนี้เธอนั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย และกำลังนั่งรอ หลังจากที่สั่งไปแล้ว

"ก็มันแพงอ่ะ" แสงพึมพำเบาๆ หลังจากที่เขาหันไปมองรอบๆร้าน แล้วเจอคนในร้านหันมามองที่โต๊ะของเขากันหมดเลย เขาตกใจมาก ที่แฟนบอกว่าอยากได้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด ขนาดรุ่นเก่าเขายังไม่มีปัญญาผ่อนเลย เงินเดือนของเขาก็ไม่ได้เยอะอะไร หักค่าเช่าห้องกับหักค่ากับข้าวให้พ่อกับแม่ก็แทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว บางเดือนเขายังต้องขอเงินจากบัวใช้อยู่เลย แล้วเขาจะเอาที่ไหนมาซื้อไอโฟนรุ่นใหม่ให้แฟนวะ ขนาดซื้อมือถือธรรมดา เขายังจะต้องไปกู้บังในตลาดเลย

"พี่แสงจ๋า ถ้าเค้กไม่มีเหมือนกับเพื่อนๆ เค้กอายเพื่อนนะพี่ พี่แสงไม่สงสารเมียของพี่เหรอ เมียของพี่ดูจนกว่าคนอื่นเขานะ" เค้กกอดแขนของแสงพร้อมกับเอาหน้าซบที่ไหล่ของแสงอย่างออดอ้อน

"เค้ก...มันแพงเกินไป พี่จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อให้เค้กล่ะ พี่..."

"ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่แสงไม่ซื้อไอโฟนให้เค้ก เราเลิกกัน เค้กจะไปหาผัวรวยๆเลยคอยดู เค้กอายคนอื่นเขา ที่ไม่มีอะไรเหมือนกับเพื่อนๆ" เค้กปล่อยมือที่ออดอ้อนแสงอยู่ เปลี่ยนมาเป็นกอดอกของตัวเองไว้อย่างเอาแต่ใจ

"เค้กครับ เค้กอย่าพูดอย่างนั้น พี่รักเค้กมากนะ เดี๋ยวพี่ขอคิดดูก่อนนะ พี่จะหาทางซื้อไอโฟนรุ่นใหม่มาให้เค้กให้ได้ เมียของพี่จะได้ไม่น้อยหน้าใคร" แสงรับปากด้วยนํ้าเสียงที่กังวล ทั้งที่เขาก็ไม่มั่นใจด้วยซํ้า ว่าเขาจะหาเงินมาจากที่ไหน ขนาดเงินดาวน์พันหนึ่งเขายังไม่มีเลย