ของแท้ทั้งหมด

"บัวมาดูนี่เร็ว เร็วๆสิ บัวอ่ะเดินช้าไม่ทันใจพี่" จุ๊บแจงเรียกบัวให้มาดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น ในเช้าของวันจันทร์ ที่บัวได้เข้าเวรเช้าในอาทิตย์ต่อมา หลังจากที่เกิดเรื่องของบัวกับแสงแล้ว

"อะไรพี่ ทำไมถึงได้ตื่นเต้นขนาดนั้น" บัวถามพร้อมกับยิ้มด้วยความเอ็นดู ในความตื่นเต้นของจุ๊บแจง

"บัว...ดูสิ บัวถูกเลือกให้ไปรักษาใบหน้าอ่ะ ดีใจไหม เย้ๆ ในที่สุดพี่ก็มีส่วนที่จะทำให้บัวสวย" จุ๊บแจงพูดพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปด้วยอย่างดีใจ เพราะว่าอะไรเกิดขึ้นกับบัวบ้าง เธอเองก็รู้ เพราะว่าในวันที่เกิดเรื่อง บัวโทรมาหาเธอ แล้วก็เล่าทุกอย่างให้เธอฟัง

"หือ...จริงเหรอพี่จุ๊บแจง" บัวถามพร้อมกับก้มลงไปอ่านดูข้อความที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

"จริงสิ พี่ดีใจด้วยนะ บัวจะได้สวย เพื่อมาเอาคืนคนพวกนี้" จุ๊บแจงพูดด้วยนํ้าเสียงที่เจ็บใจ วันที่บัวโทรมาเล่าให้เธอฟัง เธอแทบอยากจะจ้างนักเลงไปกระทืบแสง แต่บัวบอกว่า เอาไว้ให้เรื่องมันเงียบก่อน ถ้ามีเรื่องตอนนี้ คนจะพุ่งเป้ามาที่บัว แล้วความวุ่นวายก็จะไม่จบสิ้นสักที บัวบอกว่า รออีกสิบปีแก้แค้นก็ได้ เพราะว่าความแค้นนี้ ยังไงบัวก็จะเอาคืน แต่ต้องด้วยวิธีที่สะใจกว่าแค่กระทืบแน่นอน ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าด้วยวิธีไหนก็เถอะ

"พี่จุ๊บแจง...บัวต้องดีใจไหมอ่ะ ที่ถูกรับเลือก" บัวถามเสียงอ่อย เพราะว่าคนที่ถูกรับเลือก คือคนมีใบหน้าที่แย่ที่สุด

"เอาน่ะบัว ทำหน้าฟรีนะ หลังจากที่ทำหน้ากลับมาแล้ว บัวก็จะสวยขึ้นไง" จุ๊บแจงพูดปลอบใจคนที่กำลังหน้าเจื่อนอยู่

"พี่จุ๊บแจง!! บัวต้องไปกินนอนในที่ที่เขาจัดให้นะ ไม่รู้ว่ากี่เดือน กว่าหน้าจะหาย บัวโดนไล่ออกจากงานแน่ๆ บัวไม่ไป..."

"ไป!! บัวต้องไป เขาจะให้ไปเป็นปี...บัวก็ต้องไป ไม่ใช่เพื่อใคร เพื่อตัวของบัวเอง เดี๋ยวเรื่องงาน...พี่จะคุยกับพี่ฟ้าให้ เขาเอ็นดูบัวอยู่แล้ว หรือถ้าบัวลาออกไปรักษาหน้าแล้วกลับมา พี่จะบอกกับพี่ฟ้าให้เอง บัว...เพื่อตัวของบัวเองนะ ไปอยู่กับเขา กินฟรีอยู่ฟรี ทำหน้าฟรี ไปเถอะ...อย่างน้อยบัวก็จะได้หายหน้าไปจากที่นี่บ้างสักพัก ไปเงียบๆไม่ต้องบอกใคร พี่ก็จะไม่บอกใครเหมือนกัน จะรู้กันแค่เรา กับพี่ฟ้าที่เป็นเจ้าของที่นี่เท่านั้น พี่ฟ้าเขาเอ็นดูบัวอยู่แล้ว เขาอยากเห็นบัวสวย เชื่อพี่" จุ๊บแจงพูดด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง เธอไม่มีทางยอมแน่ ถ้าบัวสละสิทธิ์ไม่ยอมไป

"หายหน้าไปจากที่นี่เงียบๆสักพักงั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะพี่จุ๊บแจง พี่สัญญานะ ว่าจะไม่มีใครรู้ นอกจากพี่กับพี่ฟ้า" บัวดึงมือของจุ๊บแจงมาจับกุมเอาไว้ เพื่อขอสัญญา

"พี่สัญญา เรื่องทุกอย่างมันเริ่มมาจากพี่ ทำไมพี่จะไม่รักษาสัญญาล่ะ บัวไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้" จุ๊บแจงสบตากับบัวนิ่ง หลังจากที่เธอรับปากไปแล้ว

"ขอบคุณพี่จุ๊บแจงมากๆนะคะ กับทุกเรื่องเลย บัวมีพี่คนเดียวที่เป็นเหมือนญาติของบัว มา...ขอกอดหน่อย" บัวไม่พูดเปล่า เธอโผเข้าไปกอดจุ๊บแจง ซึ่งจุ๊บแจงเองก็พยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคู่จะกอดกันแน่นด้วยความรักและความหวังดีที่มีให้กัน

...

"ไอ้แสง...พักนี้มึงเจออีบัวมันบ้างไหมวะ" แม่ถามลูกชายในตอนเช้า ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันออกไปทำงานของตัวเอง

"แม่จะไปถามถึงมันทำไม แม่อยากได้มันมาเป็นลูกสะใภ้รึไง" แสงถามแม่ พร้อมกับสบตากับแม่ทางกระจกที่ติดกับฝาผนังของห้อง ในขณะที่เขากำลังเซ็ตผมอยู่

"พูดจาอัปมงคล ไอ้ลูกคนนี้ ที่กูถาม...เพราะว่าคนที่ตลาดเขาลือกัน ว่าจู่ๆอีบัวมันก็หายเงียบไปจะเป็นเดือนแล้ว พอกูได้ยินแบบนั้น กูก็เลยเดินไปดูที่บ้านของมัน บ้านของมันปิดเงียบ เหมือนกับบ้านร้างจริงๆว่ะ มึงพอจะรู้ไหม ว่ามันอยู่บ้านรึเปล่า หรือว่ามันหายไปไหน" แม่ถามลูกชายด้วยนํ้าเสียงที่อยากจะรู้อย่างจริงจัง

"ผมจะไปรู้ได้ยังไง ผมไม่ได้เดินไปทางหลังตลาดเลย เค้กมันยิ่งจับผิดผมอยู่ ไม่รู้จะจับผิดทำไม ใครจะไปเอาผู้หญิงหน้าตาแบบนั้น ผมไปทำงานแล้วนะ" แสงบอกกับแม่อย่างไม่ใส่ใจเรื่องที่แม่ถาม

"เดี๋ยวสิ มึงพอจะมีเงินสักห้าร้อยบาทไหม แม่จะเอาไปซื้อข้าวสะ..."

"ไม่มีหรอกแม่ ช่วงนี้ผมกินข้าววันละสองมื้อเอง แม่ก็รู้อยู่ ตั้งแต่ทะเลาะกับบัว ผมก็ไม่รู้จะไปเอาเงินที่ไหน" แสงรีบปฏิเสธแม่ ทั้งที่แม่พูดยังไม่จบด้วยซํ้า

"ไม่รู้ล่ะ ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว มึงต้องจ่ายค่าห้องช่วยแม่ด้วยนะ ไม่งั้นเราโดนเขาไล่ออกจากห้องแน่" แม่พูดกับลูกชายด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ เพราะว่าลูกชายไม่เคยเหลือเงินมาให้เธอเลย แถมลูกชายก็กลับมากินข้าวเย็นด้วยทุกวัน 

"แม่ก็บอกพ่อสิ วันๆกินแต่เหล้า ที่บ้านแทบจะไม่มีเงินซื้อข้าวกินอยู่แล้ว" แสงเถียงแม่ พร้อมกับจะเปิดประตูห้องออกไป เพื่อหนีแม่ที่บ่นไม่หยุด

"มึงก็หยุดเข้าโรงแรมสิ มันสิ้นเปลือง ชาวบ้านเขาเอามึงกับแฟนมึงไปนินทาทั่วตลาด ว่าขยันเข้าโรงแรมกันเหลือเกิน เหมือนกับเงินเหลือใช้อย่างนั้นแหละ" แม่ว่าให้ลูกชายด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ

"โห๊ะ!! จะทำอะไรมันก็เรื่องของผม แม่ไม่ต้องสนใจ" แสงพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่เขาจะเปิดประตู แล้วรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

"จะไม่ให้กูสนใจได้ยังไงวะ ไม่มีข้าวสารจะกรอกหม้ออยู่แล้ว มีลูกชายคนเดียว แทนที่จะดูแลพ่อกับแม่ พาแต่ผู้หญิงเข้าโรงแรมอยู่นั่นแหละ" แม่ตะโกนตามหลังของลูกชายไปด้วยความโมโห โดยที่เธอไม่สนใจ ว่าชาวบ้านจะเอาไปนินทา เพราะว่าชาวบ้านเขานินทา จนเขาเหนื่อยแล้วก็ท้อไปแล้วเรียบร้อย

....

"วันนี้น้องบัวเป็นยังไงบ้างคะ ยังเจ็บที่แผลอยู่ไหม" ป่าน พยาบาลสาวที่คอยดูแลบัวอย่างใกล้ชิด ถามบัวด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง และเพื่อเก็บเอาไว้เป็นข้อมูล เธอจดทุกคำตอบของบัวอย่างละเอียด เพราะว่าเคสของบัว คือเคสพิเศษ เคสที่จะเป็นหน้าเป็นตาให้กับทางคลินิก ทุกอย่างของบัว จะต้องอยู่ในสายตาของพยาบาลที่เปลี่ยนเวรกันมาดูแล

"ดีขึ้นแล้วค่ะพี่ป่าน" บัวตอบเสียงเบา ในขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงในห้องพิเศษ ที่เสียงของเธอเบา เพราะว่าเธออ้าปากกว้างไม่ได้ หน้าของเธอยังตึงอยู่ ตั้งแต่วันที่เธอรู้เรื่องจากจุ๊บแจงว่าเธอถูกเลือก เธอก็มาอยู่ที่นี่เกือบจะสามอาทิตย์แล้ว พอเธอมาอยู่ที่นี่ เขาก็ถ่ายรูปเก็บใบหน้าเก่าของเธอเอาไว้ อย่างละเอียด ก่อนที่เธอจะทำศัลยกรรม หมอศัลยกรรมที่ดูรายละเอียดใบหน้าของเธอ บอกว่าเธอต้องเสริมจมูก ยกคิ้วขึ้น เสริมคาง พร้อมกับรักษาสิวไปด้วย ซึ่งเธอก็ยอมทำทุกอย่าง ตามที่หมอบอกว่าจะต้องทำ เพื่อให้ใบหน้าของเธอสวยและเด่นกว่าใบหน้าเก่าอย่างชัดเจน และตอนนี้ ใบหน้าของเธอก็ใกล้จะเข้าที่แล้ว ตามที่พยาบาลบอกกับเธอ เพราะว่าเธอยังไม่เคยเห็นเลย ว่าใบหน้าของเธอหลังจากที่ทำหน้าแล้วเป็นยังไง มันเป็นกฎของทางคลินิก ต้องเอาไว้ดูตอนที่หน้าของเธอเข้าที่แล้ว ค่อยให้เธอดูพร้อมกับถ่ายวิดีโอเก็บเอาไว้ทำเป็นสตอรี่ด้วย

"น้องบัวรู้ไหม ว่าน้องบัวโชคดีมาก ที่ถูกเลือกมา หน้าของน้องบัวสวยมากๆ รอให้มันเข้าที่กว่านี้ก่อนเถอะ รับรองน้องบัวสวยขนาดที่ว่าประกวดนางงามได้เลย จริงๆนะ" ป่านชวนบัวคุยไปเรื่อยๆ พร้อมกับถ่ายรูปใบหน้าของบัวเก็บเอาไว้ แล้วก็จดทุกรายละเอียดของบัวไปด้วย ซึ่งต้องถ่ายเก็บเอาไว้แบบนี้ทุกวัน เพื่อเก็บเอาไว้เป็นข้อมูล

"พี่ป่านใจร้ายอ่ะ บัวอยากเห็นหน้าของตัวเองก็ไม่ยอมให้ดู" บัวบ่นพึมพำเบาๆ เพราะว่าเธอไม่กล้าอ้าปากกว้าง

"ใจเย็นๆน้องบัว สวยแน่นอน พี่เอาหัวเป็นประกัน ว่าแต่ว่า พี่ขอถามน้องบัวได้ไหม" ป่านถามพร้อมกับยื่นหน้าไปสบตากับบัว

"ถามอะไรคะ" บัวถามป่านด้วยความสงสัย ว่าป่านอยากจะถามอะไรเธอ

"อย่าว่าพี่เสียมารยาทเลยนะ นมของน้องบัวเป็นของแท้ใช่ไหมคะ จากสายตาของพี่ที่ดูแล้ว และประสบการณ์ที่ทำงานสายนี้มานาน พี่ว่าของแท้แน่นอน แต่มันใหญ่แล้วก็สวยมากๆ พี่ก็เลยถามเพื่อให้แน่ใจ ว่าพี่ดูไม่ผิดแน่ๆ" ป่านถามพร้อมกับมองไปที่เต้าอวบอิ่ม ที่ถึงแม้ว่าบัวจะนอนหงาย แต่เต้าก็ยังตั้งสวยได้รูปอยู่เลย

"บัวไม่เคยทำอะไรเลยค่ะพี่ป่าน ของแท้ทั้งหมด ที่นี่คือที่แรกที่บัวทำ" บัวตอบด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย เพราะว่าป่านมองที่หน้าอกของเธอไม่วางตาเลย ขนาดว่าเธอคิดเอาไว้ ว่าเธอควรที่จะชินได้แล้ว เพราะว่าแสงและเพื่อนๆของแสง หรือแม้แต่เพื่อนที่เรียนด้วยกัน ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็ชอบมองที่หน้าอกอวบกับก้นงอนของเธอ มากกว่าใบหน้าของเธอสะอีก

"อิจฉาเลยอ่ะ หน้าอกสวยมาก เอ่อ...ชวนคุยเพลินเลย พี่ลืมบอกน้องบัวว่าพรุ่งนี้ ผู้บริหารระดับสูงของคลินิกแห่งนี้ จะมาดูเคสของน้องบัวด้วยตัวเองเลยนะ พูดง่ายๆก็เจ้าของนั่นแหละ บอกตรงๆนะ ผู้บริหารหน้าตาเป็นยังไง พี่ยังไม่เคยเห็นเลย ที่น้องบัวเห็นหน้าอยู่บ่อยๆ ก็ผู้จัดการสาขากับคณะกรรมการระดับสูงเท่านั้น เคสของน้องบัวเคสใหญ่นะ เพราะว่าทุกอย่างฟรี แล้วก็จะจ้างให้เป็นพรีเซนเตอร์ด้วย ถ้าหน้าของน้องบัวสวยเข้าตาของผู้บริหาร" ป่านบอกกับบัวด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น

"จริงเหรอคะเนี่ย ตื่นเต้นจัง" บัวจับที่หน้าอกของตัวเองด้วยความตื่นเต้น เพราะเธอไม่คิด ว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้

"จริงสิ พี่ชวนน้องบัวคุยนานแล้ว น้องบัวนอนพักเถอะ พี่ไปแล้วนะ" ป่านบอกกับบัว ก่อนที่เธอจะออกจากห้องไป เพราะว่าหมดเวลาทำงานของเธอแล้ว