บทที่ 2 อดีตชาติ 2

กัลป์หรือนัยหนึ่งหลวงรอนรณยุทธก้าวลงมาจากรถลากด้วยความเร่งรีบ จิตใจของเขาในวันนี้ร้อนรุ่มมากกว่าทุกวัน กระหวัดคิดถึงแก้วตาและลูกในท้อง ระหว่างการเดินทางกลับพระนครหลังจากเสร็จภารกิจในหัวเมืองก่อนกำหนด คุณหลวงหนุ่มรู้สึกใจคอไม่ดี หัวใจเต้นถี่แรงและห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มรูปงามมาที่บ้านของแก้วตาหญิงคนรักที่หัวใจดวงนี้มอบให้กับหล่อนทั้งดวงเป็นอันดับแรกแทนที่จะเดินทางกลับไปเรือนพักของตนเองเหมือนทุกครั้ง

“คุณหลวงมีสิ่งใดให้อิฉันรับใช้เจ้าคะ ถึงได้มาที่นี่” พุ่มมารดาของแก้วตาเดินออกมาต้อนรับกัลป์ที่มาเยี่ยมเยียนถึงเรือนตน

“สวัสดีขอรับป้าพุ่ม กระผมมาหาแก้วตาขอรับ”

แม้ว่าจะสูงศักดิ์กว่าทว่าในอีกแง่เขาก็ยังอายุน้อยกว่าพุ่มอีกทั้งนางยังเป็นมารดาของคนที่เขารักด้วยจึงไม่ผิดแปลกที่เขาจะพนมมือไหว้สตรีตรงหน้า

“แก้วตาไม่อยู่เจ้าค่ะ ออกไปพบคุณหลวงไงเล่าเจ้าคะ”

คำบอกกล่าวของพุ่มทำให้ความร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในใจของเขาเพิ่มพูนมากขึ้น ไปหาเขาอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้เพราะเขาไม่ได้อยู่ในพระนคร แก้วตาจะไปหาเขาได้อย่างไร ลางสังหรณ์ในทางร้ายกระทบจิตใจเขาอย่างแรง

“ถ้าเช่นนั้นกระผมขอตัวกลับก่อนนะขอรับ ”

กัลป์กล่าวลาพุ่มทันที ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปขึ้นยังรถลากที่จอดคอยอยู่พร้อมกับเอ่ยบอกกับเจ๊กลากรถให้พาเขากลับไปเรือนพักให้เร็วที่สุด

ทันทีที่เจ๊กลากรถพาเขากลับมาถึงเรือนพัก ชายหนุ่มรีบก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็ว จุดหมายที่เขามุ่งเดินไปก็คือ ทางไปเรือนแก้วตา สายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไม่ได้เป็นอุปสรรคในการก้าวเดินของเขาเลย จิตใจของหลวงรอนรณยุทธตอนนี้เดินทางไปถึงเรือนแก้วตาก่อนตัวเสียอีก หากทว่ายังไม่ทันที่จะเดินไปยังทิศทางที่ตั้งใจ ขาของเขาก็พลันชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกของบิดาดังฝ่าสายฝน

“พ่อกัลป์ ขึ้นมาหาพ่อเดี๋ยวนี้” ความตั้งใจของกัลป์เปลี่ยนไปทันที เขาเดินขึ้นไปบนเรือนพักตามคำสั่งของบิดา

“จะไปไหนรึพ่อกัลป์ ทำไมไม่ขึ้นเรือน” พระยาภักดีบดินทร์เอ่ยถามบุตรชาย

“กระผมจะไปเรือนแก้วตาขอรับ”

“ไปทำไม”

“กระผมจะไปหาแก้วตาขอรับ ก่อนเดินทางมาที่นี่กระผมไปหาแก้วตาที่เรือน แต่ป้าพุ่มบอกว่าแก้วตามาหาผมขอรับ” พระยาภักดีฯยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย ป่านนี้คนที่บุตรชายต้องการพบคงจากโลกนี้ไปแล้ว

“พ่อว่าไม่ต้องเสียเวลาไปหาอีแก้วตามันหรอก ป่านนี้มันคงตายอยู่ในเรือนแก้วตานั่นแล้ว” กัลป์มองผู้เป็นพ่อตาค้าง หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าขาวของเขาซีดเผือด

“คุณพ่อว่าอย่างไรนะขอรับ”

“พ่อบอกว่า ป่านนี้อีแก้วตามันคงตายคาเรือนแก้วตาแล้ว มันเป็นการดีกับพ่อกัลป์เองนะ พ่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ทีนี้พ่อกัลป์ก็จะได้แต่งงานกับแม่นิ่มนวลได้อย่างสบายใจ ไม่มีอะไรต้องกังวล”

สีหน้าของกัลป์ตอนนี้คล้ายกับแบกโลกไว้ทั้งใบ หนักอึ้งไปหมด ดวงตาสั่นระริก หยาดน้ำตาคลอเบ้า นั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูก เพียงแค่บิดาต้องการให้เขาแต่งงานกับนิ่มนวล ลูกสาวของคุณพระเสนาภิมุขสหายสนิทของท่าน บิดาถึงกับต้องฆ่าแกงกันเชียวหรือ ไม่ได้ฆ่าคนเดียวแต่ฆ่าถึงสองชีวิต

“จะไปไหนพ่อกัลป์ จะไปช่วยมันกระนั้นรึ คงไม่ทันเพราะป่านนี้ไอ้เข้มคงจัดการกับอีแก้วตาเรียบร้อยแล้ว” พระยาภักดีบดินทร์รั้งท่อนขาของลูกชายอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายลุกและกำลังเดินออกไปจากเรือน

“คุณพ่อไม่ได้ฆ่าแก้วตาคนเดียวนะขอรับ คุณพ่อฆ่าลูกของกระผมด้วย”

กัลป์วิ่งออกไปจากเรือนทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้บิดานั่งอึ้งกับคำพูดของบุตรชาย แต่มันเป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่ว่าแก้วตาจะมีเลือดเนื้อเชื้อไขของกัลป์อยู่ในท้อง ความเมตตาปรานีหาได้มีไม่ เขาชิงชังแก้วตาไม่ต้องการให้เกี่ยวข้องอันใดด้วย ตายไปพร้อมกับลูกในท้องก็เป็นการดีที่สุดแล้ว

.............................

แก้วตาในสภาพเปล่าเปลือยนอนหายใจรวยริน น้ำตาไหลพรากลงมาเป็นทาง เลือดจำนวนมากไหลอาบออกมาจากบาดแผลที่โดนมีดปลายแหลมปักกลางท้อง ความเจ็บปวดทางกายที่หล่อนได้รับ ไม่เทียบเท่ากับทางใจที่เจ็บร้าวลึกไปยังก้นบึ้งของหัวใจ

สิ่งที่พวกไอ้เข้มยัดเยียดให้กับหล่อนนั้น เป็นสิ่งอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิง รอยราคีที่ฝากฝังไว้ก่อนตายมันทรมานทั้งกายและใจยิ่งนัก หล่อนไม่อยากลืมตามองดูการกระทำของพวกมันเลย ความรักที่มีต่อกัลป์เต็มหัวใจ เปลี่ยนเป็นความเจ็บแค้นจนยากจะลบเลือน

“กูจะตามจองล้างจองผลาญพวกมึงไปจนกว่าพวกมึงจะได้รับผลกรรมที่ทำกับกูกับลูก ชาตินี้กูเกิดเป็นหญิง อ่อนแอทั้งกายและใจ หากชาติหน้ามีจริงกูขอเกิดเป็นชาย มีจิตใจกล้าหาญ เข้มแข็งเป็นที่น่ายำเกรงของทุกคน แล้วกูจะล้างแค้นทุกคนที่ทำไว้กับกู โดยเฉพาะมึง ไอ้กัลป์”

สายฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมายังพื้นดินใกล้ๆ เรือนแก้วตาทันทีที่สิ้นคำอธิฐานของแก้วตา เป็นเวลาเดียวกันกับที่กัลป์วิ่งมาถึงเรือนแก้วตา

“แก้วตา แก้วตาของพี่”

ม่านตาของกัลป์ขยายกว้าง เมื่อเห็นสภาพของคนที่เขารักสุดหัวใจ น้ำตาลูกผู้ชายอาบเคลียสองแก้ม หัวใจแทบจะหยุดเต้น กัลป์สาวเท้าวิ่งเข้ามาหาร่างสาวที่มองมายังเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว โกรธแค้นก่อนแสงในตาจะริบหรี่ลง เมื่อเห็นภาพของคนที่หล่อนทั้งรักทั้งแค้นเดินเข้ามาใกล้ ลมหายใจของแก้วตาหมดลงหล่อนจากไปพร้อมกับความแค้นที่สุมทรวง

“ไม่นะแก้วตา แก้วตาของพี่ อย่าจากพี่ไปแบบนี้แก้วตา แก้วตา”

กัลป์ร่ำไห้อย่างหนักจนน้ำตาแทบจะกลายเป็นสายเลือด กอดร่างไร้วิญญาณของแก้วตาเอาไว้แน่น เขาสงสารหล่อนเหลือเกิน แก้วตาไม่สมควรพบเจอกับเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ เป็นความผิดของเขาเอง ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเขาทั้งสิ้น

“ชาตินี้เราสองคนบุญน้อย ไม่มีวาสนาได้ครองคู่กัน หากชาติหน้ามีจริงพี่ขอให้เราสุขสมหวังในความรัก ความผิดที่เกิดขึ้นในวันนี้พี่ขอชดใช้แต่เพียงผู้เดียว ให้พี่ได้ชดใช้กับแก้วตาในชาติหน้าด้วยเถิด พี่รักแก้วตาคนดีของพี่”

กัลป์ตั้งจิตอธิฐานแน่วแน่ และบัดดลนั้นสายฟ้าฟาดลงมาดุจรับคำอธิษฐานเปรี้ยงใหญ่ มือเปื้อนเลือดของกัลป์ดึงมีดที่จมอยู่ในร่างกายของแก้วตาออกมา จรดปลายมีดตรงก้อนเนื้อที่กำลังเต้นข้างซ้าย มองหน้าคนที่เขารักอีกครั้งดังจะสลักไว้ในวิญญาณ

“พี่จะตามแก้วตาไปทุกที่ พี่จะตามไปชดใช้ความผิดทุกภพทุกชาติไป”

กัลป์ออกแรงกดด้ามมีดอย่างแรงทีเดียวจนมีดมิดด้าม ปลิดชีวิตตัวเองตายตามผู้หญิงที่เขารักและลูกที่อยู่ในท้องของหล่อน

สายฝนที่โหมกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ชะงักลงโดยพลันเมื่อวิญญาณของกัลป์หลุดลอยออกจากร่าง อนิจจา วิญญาณดวงหนึ่งเปี่ยมด้วยความรักและความรู้สึกผิด หากอีกดวงหนึ่งกลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและแรงอาฆาต จนยากนักที่จักสลายความแค้นลงได้

ฤานี่จักเป็นลิขิตของสวรรค์ที่นำพาให้ดวงวิญญาณสองดวง ต้องมาเวียนว่ายกันระหว่างความรักกับความแค้น