บทที่ 7

"ฉันสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนคุณให้ได้ภายในสามวัน..ไม่สิ..สองวัน" เพราะตอนนี้เวลามันได้ล่วงเลยผ่านมาหนึ่งวันแล้ว

หญิงสาวพยายามขอร้องอ้อนวอน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องเงินพวกนั้นเลย

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็หุบปาก แล้วเดินตามขึ้นมา" ใจจริงขอนไม้ก็ไม่อยากจะทำร้ายร่างกายเธอเลย

"พี่ชาย..พี่ชายปล่อยฉันไปเถอะนะ" หญิงสาวเริ่มขอร้องอ้อนวอนคนสนิทของเขาบ้าง

พอขอนไม้ได้ยินคำว่าพี่ชาย เขาถึงกับหยุดชะงัก เพราะน้องสาวของเขาที่เสียไปรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

"บอกให้เงียบไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาเปลี่ยนจากฉุดกระชาก เป็นจับเธอพาดขึ้นไหล่ แล้วพาเดินไปที่ห้องของเจ้านาย

หญิงสาวพยายามดิ้นรน ขาเรียวสะบัดไปมา เพื่อที่จะถีบร่างกำยำ มือเล็กก็ไม่อยู่นิ่งเธอทุบตีด้านหลังเพื่อที่จะให้เขาปล่อย

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือขอนไม้ฟาดลงที่ก้นงอนหญิงสาวอย่างแรง ทีแรกเขาคิดว่าจะอดทน..แต่ชักจะทนไม่ไหว

"ฉันเจ็บนะ!!"

"ผู้หญิงอะไรฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันคือคำพูดของมาเฟียหนุ่ม เขาไม่ได้เดินตามเธอขึ้นมา เพราะถ้าขึ้นไปตอนนี้คงจะฟังเสียงเธอโวยวายยาวแน่

อุ๊บ!!! ขอนไม้โยนร่างบางลงที่เตียงอย่างแรง แต่เธอก็ไม่หมดฤทธิ์ ยังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเพื่อที่จะวิ่งออกมาจากห้องนั้น

"เฝ้าไว้ให้ดี" ก่อนที่ขอนไม้จะออกมาจากห้องนั้นเขาสั่งผู้ชายสองคนให้เฝ้าหน้าประตู กว่าจะจัดการเธอได้ถึงกับหอบ

วันหนึ่งได้แต่มองตามหลัง เธอหายใจโล่งขึ้นนิดหนึ่ง เพราะดูเหมือนว่า หัวหน้าใหญ่ของพวกมันจะยังไม่สนใจเธอเท่าไร

"เจ้านายคิดว่าเสี่ยธาจะโทรมาทำไมครับ" พอเดินลงมาข้างล่าง ขอนไม้ก็ถามผู้เป็นนายที่นั่งอยู่แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ถ้ามึงอยากรู้ก็โทรกลับไปถามเองสิ"

จังหวะนั้นขอนไม้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าหวังจะหยิบโทรศัพท์..แต่ก็ไม่เจอ

"สงสัยจะหล่นอยู่ในรถเดี๋ยวผมไปดูแป๊บหนึ่ง" เขารีบเดินไปที่รถ เพราะคิดว่ามันคงจะหล่นอยู่ในนั้น

เพียงไม่นานขอนไม้ก็เดินกลับมา เขาหาโทรศัพท์นั้นไม่เจอ

"ฉิบหายแล้วครับ.." พอจบประโยคคำพูด ขอนไม้รีบวิ่งขึ้นไปด้านบน

ครุฑพอจะเดาออกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขารีบเดินก้าวยาวๆ เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็ขึ้นมาถึงด้านบนเหมือนกัน

"เปิดประตู" พอขึ้นมาถึง ทั้งสองก็สั่งคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า

แกร่ก! แกร้ง!!

ลูกน้องของเขาถึงกับมองหน้ากัน "ประตูล็อกครับนาย"

ก๊อก!! ก๊อก!!!

เสียงมาเฟียหนุ่มเคาะประตูนั้นอย่างแรง แต่ด้านในก็เงียบ

"ฉันเปิดโอกาสให้เธอเปิดออกมาเอง ถ้าฉันเป็นคนเปิดมัน เธอศพไม่สวยแน่" เขาตะโกนเข้าไปคุยกับคนที่อยู่ด้านใน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือความเงียบ

"พังเข้าไป" ครุฑสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านนอก และพวกมันก็ทำตามโดยทันที

ตุ้บ!! ตุ๊บ!! ที่จริงกุญแจสำรองก็มีแต่นาทีนั้นเขาโมโหมาก

ลูกน้องจัดการประตูนั้นแค่ไม่กี่ครั้งมันก็ถูกเปิดออก

พอเข้ามาถึงด้านในก็ไม่เจอเธอ ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ห้องน้ำ แล้วกระชากประตูนั้นอย่างแรงจนมันเปิดออก

"กรี๊ดดดด!" หญิงสาวตกใจรีบลุกขึ้นจากชักโครกที่นั่งอยู่ ผู้ชายสองสามคนรีบหันหลังไป เพราะเธอทำเหมือนว่ากำลังปลดทุกข์

"พวกคุณจะบ้าเหรอ" วันหนึ่งรีบจัดกระโปรงของตัวเองให้เรียบร้อย ที่จริงเธอไม่ได้ปวดหนักหรือเบาเลย แค่ตกใจจังหวะที่เขากำลังพังประตู ก็เลยไม่รู้ว่าจะไปหลบซ่อนอยู่มุมไหนของห้อง เธอก็เลยคิดวิธีนี้ขึ้นมาได้

"โทรศัพท์อยู่ไหน"

"โทรศัพท์อะไร"

ขอนไม้และลูกน้องอีกสองคนต่างก็กำลังค้นหาโทรศัพท์ในห้องนั้นว่าเธอจะซ่อนไว้ที่ไหน

จังหวะที่ขอนไม้จับเธอพาดไหล่ วันหนึ่งได้ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋านั้นออกมาด้วย และเธอก็ซ่อนมันไว้ในร่องหน้าอกที่ลึกหน่อย เพราะชุดที่เธอใส่มันไม่มีที่ซ่อนเยอะ

แต่ตอนนี้โทรศัพท์เครื่องนั้นได้ถูกเปลี่ยนที่ซ่อนแล้ว เพราะถ้ายังอยู่ที่หน้าอกมันอาจจะโชว์ให้เขาเห็นได้

"ไม่เจอเลยครับนาย" ขอนไม้หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาโทรหา..แต่ก็เงียบ

"พวกมึงออกไปก่อน" สายตาครุฑมองจ้องเรือนร่างของหญิงสาวดังเหยี่ยว

วันหนึ่งค่อยๆ ถอยไปจนหลังชนกับผนังห้องน้ำ ส่วนลูกน้องของมันได้ออกไปจากห้องแล้ว พร้อมกับปิดประตูไว้อย่างดี

"คุณจะทำอะไร โทรศัพท์ของพวกคุณก็ต้องอยู่กับพวกคุณสิ มันจะมาอยู่กับฉันได้ยังไง"

"ในเมื่อพวกนั้นหาทั่วห้องแล้วไม่เจอ มันก็คงจะอยู่ในร่างกายของเธอไม่ส่วนใดก็ส่วนหนึ่ง" สายตาคมมองเรือนร่างระหงตั้งแต่เนินเนื้อด้านบน จนถึงเนินเนื้อด้านล่าง พอเขาได้มองสำรวจเรือนร่างของเธอแบบพิจารณา ครุฑถึงกับกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

"ใครจะบ้าซ่อนโทรศัพท์ไว้แบบนี้" มือเรียวพยายามจะปิดมันให้พ้นจากสายตาของเขา แต่ก็ปิดได้ไม่มาก ถ้าเธอยังใส่ชุดเดิมมันคงจะปลอดภัยมากกว่านี้ แต่นี่พี่คนนั้นเลือกชุดมาให้ใส่ จะเรียกว่าสั้นเสมอหูเลยก็ว่าได้

..ทำไมเขาต้องพยายามค้นหาโทรศัพท์เครื่องนั้นน่ะเหรอ เพราะในโทรศัพท์เครื่องนั้นมันมีความลับของเขาซ่อนอยู่..