ตอนที่ 2.น่าจะเพราะผีผลัก....

“ไปไหนแล้ววะ!!” เขาเดินดูจนทั่วห้องก็ไม่เจอกันตา เธอคงกลับไปแล้ว แต่ทำไมถึงไม่บอกเขาก่อน ความจริงเขาเองก็มีเรื่องจะตกลงกับกันตาก่อนที่เธอจะกลับ

คีรีถอนใจ ชั่งเถอะ!! มันเป็นเรื่องปกติจะตาย การที่ผู้หญิงผู้ชายจะหลับนอนด้วยกัน มีเรื่องแตกต่างกับหญิงชายคู่อื่นนิดหน่อย คือเธอกับเขาเคยเป็นเพื่อนเก่ากันมาก่อน ความสัมพันธ์เช่นนี้ไม่ควรเกิดขึ้น คงอีหลักอีเหลื่อน่าดู หากเจอกันครั้งหน้า

กันตาเองคงจะไม่ใส่ใจอะไรกับครั้งแรกของเธอนักหรอก

และเธอคงไม่ได้พยายามหนีหน้าเขาหรอกนะ

“หึ!! เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกยัยแว่น”

คีรีทิ้งตัวนอนแผ่ ปลายนิ้วเขาลูบไล้คราบคาวๆ ที่เหลืออยู่บนผ้าปูที่นอน เขานึกถึงความหลัง ตอนที่ถูกส่งให้ไปต่างประเทศ หรืออีกนัยหนึ่งคือการส่งเขาไปดัดสันดาน เขาอยู่ที่นั่นนอกจากเรียนแล้ว ก็เที่ยวเสียเต็มคราบ ใช้ชีวิตเสเพลเหมือนลูกหลานคนมั่งมีคนอื่นๆ

ชีวิตเขาเหมือนเส้นเชือกที่ถูกขึงจนตึง เขากระด้างกระเดื่องใส่บิดา แอนตี้การแต่งงานใหม่กับเด็กสาวที่แก่กว่าลูกตัวเองไม่เกินห้าปี ซึ่งคำรนไม่ได้แยแสการประท้วงของบุตรชายเลย

เขาใช้ชีวิตสำเริงสำราญโดยไม่แคร์คำครหาสักนิด

คำรนยึดหลักเขาไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร เขาใช้จ่ายเงินที่ตัวเองหามาได้ ไม่ได้หยิบยืมจากคนรอบตัว เขาอาจจะตายตอนไหนก็ได้ ดังนั้นการกอบโกยความสุขใส่ตัวเองคือสิทธิส่วนตัว

คีรีพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ หลังนึกถึงบิดา เขาเพิ่งกลับมาได้สองเดือน แต่กลับไม่อยากเข้าไปอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับบิดา

ไม่ใช่เพราะความระแวงของบิดาหรอก

แต่คีรีขยะแขยงเมียเด็กของพ่อ ก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศนั้น มันมีเหตุการณ์ที่บีบให้บิดาทำเช่นนั้นไง ทุกครั้งที่มีโอกาส ผู้หญิงแพศยานั่นมักจะหาเศษหาเลยกับเขา ซึ่งคีรีรังเกียจ เขาเลยไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน และบิดาก็ไม่กล้าปริปากถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

เพราะคีรีจงใจให้บิดาเห็น ตอนที่หญิงผู้นั้นลวนลามเขา

ปลายฟ้าก้มหน้ายอมรับผิด แต่ไม่รู้ว่าคุยกันอีท่าไหน บิดาถึงหายโกรธหล่อนได้

นั่นเลยเป็นที่มา หลังเดินทางกลับ เขามาซุกหัวนอนอยู่ที่นี่ อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ เป็นหนึ่งในกิจการของครอบครัว เขาเพิ่งรับช่วงต่อมาจากบิดาหมาดๆ

คีรีไม่เชื่อเรื่องความรัก เขาเห็นตัวอย่างจากบิดาตัวเอง แม่ของเขาตายกระดูกยังไม่ทันเย็น บิดาก็พาผู้หญิงใหม่เข้าบ้าน และสำเริงสำราญบนเตียงนอนที่เคยนอนร่วมกันกับแม่ของเขา

ความรักชั่วนิรันดร์ไม่มีจริง

แต่ก็ไม่ได้แปลว่าความรู้สึกเช่นนั้นไม่มี แค่เขายังไม่เคยเจอเท่านั้นเอง

วันต่อมา...

คงเพราะว่างจัด คีรีเลยขับรถยนต์ออกไปข้างนอกเพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ คงมีเขาแค่คนเดียวที่เหมือนคนว่างงาน ในขณะที่เพื่อนคนอื่นกำลังหัวปั่นกับการเอาชีวิตรอดบนโลกใบนี้ ด้วยการทุ่มเททุกหยาดเหงื่อแรงกายทำงานในบริษัทใหญ่ๆ เพื่อหารายได้เลี้ยงตัวเอง

“ไงวะ ว่างเรอะ” เอกทศทักทาย เมื่อเห็นเพื่อนสุดหล่อเดินเข้ามาหา

“เหมือนจะยุ่งนะ” คีรีปรายหางตามองกองเอกสารตรงหน้าเพื่อน

“จะมีใครสบายเหมือนแกได้ละไอ้เคนท์” เอกทศกระแทกเสียงใส่ เหล่มองหัวหน้าที่ขยับขาแว่นรอบที่สาม

“มีเรื่องจะถามหน่อยว่ะ”

“สำคัญมากไหม รอก่อนได้หรือเปล่าวะ ยัยป้านั่นมองจนกูแสบผิวไปหมดแล้ว” คีรีมองตามสายตาเพื่อน ผู้หญิงวัยกลางคนมองเขม็งมาที่เขากับเอกทศ

“หัวหน้าเหรอ”

“อือ”

“กูเปิดบัญชีแล้วฝากเงินกับมึงสักสิบล้าน ยัยป้านั่นยังจะบ่นมึงอีกไหมวะ?” คีรีเปรยเหมือนถาม

“มึงพูดจริงหรือแค่ล้อเล่นละ”

“เคยเห็นกูพูดเล่นมั้ย?” คีรีถามกลับ

“นั่งเลยครับคุณลูกค้า เดี๋ยวจัดการเตรียมเอกสารให้ ที่นี้น่าจะคุยยาวๆ ได้เลย” เอกทศทะลึ่งตัวยืน เขาฉวยเอกสารด้านหลังมาให้เพื่อนเก่ากรอกรายละเอียด ผู้หญิงวัยกลางคนนั้นก็ยังไม่ละสายตาอยู่ดี

“มึงไม่ต้องฝากเยอะขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวเดือนหน้ากูลำบาก ต้องทำยอดให้เท่ากับเดือนนี้ เอาครึ่งเดียวพอ” เอกทศกระซิบเบาๆ จากนั้นก็รับเช็คที่คีรีเพิ่งเซ็นเมื่อสักครู่มากรอกตัวเลข “ว่าแต่ มึงจะถามอะไรกูวะ”

“กันตาน่ะ ทำงานที่ไหนเหรอ?”