4 เต็มใจดูแล

ฟิว....

ผมให้ข้าวฟ่างขี่หลังมาจนถึงลานกิจกรรมที่มีนักศึกษาอยู่กันเต็มลานทำให้ทุกคนหันมามองผมกับข้างฟ่างเป็นตาเดียวทุกคนคงจะแปลกใจว่าผมแบกใครมาจนมีรุ่นพี่คนนึงเดินมาถามข้าวฟ่างก็บอกไปว่าเธอประสบอุบัติเหตุ จากนั้นผมก็พาเธอไปเข้าแถวก่อนที่ผมจะเดินมาเข้าแถวของผมซึ่งก็อยู่ห่างจากเธอพอประมาณผมคอยมองเธอด้วยความเป็นห่วงจนกระทั่งสายตาไปเจอเข้ากับตัวเหี้ยตัวนึงที่กำลังเดินไปรวมกลุ่มกับรุ่นพี่ปีสี่คนอื่นๆ คงไม่ต้องถามว่าผมเจอใครถ้าไม่ใช่ไอ้เตอร์

ผมกลับบ้านค่อนข้างดึกเพราะวันนี้มีกิจกรรมรับน้องทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับข้าวฟ่าง อยากจะบอกว่าผมชอบข้าวฟ่างผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะบอกว่าเธอคือรักแรกของผมเลยก็ไม่ผิดทั้งที่รู้ว่าเรื่องของผมกับเธอมันคงเป็นไปได้ยากเพราะเธอคือเมียไอ้เตอร์ซ้ำยังมีลูกด้วยกันอีกตั้งสองคน แต่ผมก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะเพราะถ้าแผนการของแม่ไม่สำเร็จไอ้เตอร์มันไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อลูกเมียของมันผมเองนี่แล่ะจะไปแทนที่ของมันจะเป็นคนรักที่ดีเป็นพ่อของลูกทั้งสองคนของเธอด้วย ผมจะไม่สนใจว่าแม่จะว่ายังไงในเมื่อลูกชายของท่านมันทำตัวไม่ดีเอง

"ฟิวกลับมาแล้วเหรอลูก" แม่เดินมาหาผมผมยกมือไหว้แม่แล้วดูนาฬิกาที่ข้อมือเพราะนี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้วปกติแม่จะเข้านอนแล้ว

"ครับ แล้วนี่แม่ทำไมยังไม่นอนดึกแล้วนะ" ผมถามท่านด้วยความห่วงใยเพราะดึกป่านนี้ปกติท่านเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม หรือป๊ายังไม่กลับแต่คงไม่น่าใช่เพราะเมื่อกี๊ผมเห็นรถป๊าจอดอยู่

"แม่ก็มารอฟิวไงลูกแม่อยากจะถามว่าไปเจอหนูฟ่างไหม"

"เจอครับ"

"เหรอแล้วเป็นยังไงบ้างหมายถึงหนูฟ่างเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย"

"ก็น่าจะสบายดีนะครับ" ทั้งที่อันที่จริงแล้วตอนที่ผมไปเจอฟ่างเธอกำลังบาดเจ็บที่หัวเข่าเพราะโดนแกล้งแต่ผมก็ไม่อยากบอกแม่กลัวแม่จะเป็นห่วงมากเกินไปเพราะจากที่ผมดูฟ่างก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่หัวเข่าถลอกนิดหน่อยเท่านั้น

"แล้วหนูฟ่างนิสัยเป็นไงบ้างฟิวพอจะได้พูดคุยด้วยมั้ย"

."ก็ได้พูดอยู่ครับเธอ..ก็น่ารักดี" ผมตอบไปตามความจริงเพราะฟ่างน่ารักมากจนผมไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้เตอร์มันถึงโง่ทิ้งได้ลงคอ

"อื้มม แม่ก็คิดไว้แบบนั้นแล่ะว่าหนูฟ่างคงจะน่ารักมาก"

"แล้ว.....ถ้าผมบอกว่าผมชอบฟ่าง..แม่จะว่าไง""

"................" แม่เงียบไปทันทีเมื่อผมพูดจบประโยค

"ฟิว" ผมรู้ว่าแม่จะพูดอะไรหรือคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้อยากให้แม่กังวลใจหรือเครียดหรอกนะแต่ผมก็ไม่อยากปิดบังท่านว่าผมรู้สึกกับข้าวฟ่าง

"แต่แม่ไม่ต้องกังวลอะไรนะผมก็แค่พูดในสิ่งที่ผมรู้สึกแล้วแม่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะแย่งฟ่างมาจากลูกชายสุดที่รักของแม่ด้วยนอกจากว่าลูกชายแม่มันไม่ต้องการฟ่างแล้วจริงๆ หรือมันทำให้ฟ่างเสียใจอีกถ้าเป็นแบบนั้นผมเองที่จะรับหน้าที่ดูแลฟ่างกับเด็กๆ เอง"

"ฟิวแม่ขอร้อง" ผมรู้ว่าแม่คงไม่โอเคเท่าไหร่กับคำพูดของผม

"ผมแค่บอกเฉยๆ ผมจะยังไม่ทำอะไรเพราะผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของฟ่างเป็นยังไงยังรักไอ้เตอร์อยู่อีกไหมหรือหมดรักไปแล้ว ผมจะรอจนกว่าจะแน่ใจว่าไอ้เตอร์มันไม่ต้องการฟ่างกับลูกจริงๆ และฟ่างไม่ได้ต้องการที่จะกลับไปหาไอ้เตอร์หรือให้อภัยไอ้เตอร์ เมื่อถึงวันนั้นผมถึงจะเข้าไปบอกความรู้สึกของผมกับฟ่างถ้าถึงตอนนั้นแม่คงไม่ว่าผมใช่ไหมครับ" พอผมพูดกับแม่จบแม่ก็แสดงสีหน้าตกใจแม่คงไม่คิดว่าผมจะไปหลงรักว่าที่สะใภ้ของแม่ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะไปแย่งฟ่างมาจากไอ้เตอร์หรอกนะเพราะผมไม่ชอบแย่งของๆ ใคร ผมจะรอจนมั่นใจว่าไอ้เตอร์มันไม่ต้องการฟ่างแล้วผมถึงจะเริ่มรุกหนัก ผมยิ้มให้แม่ก่อนจะพาตัวเองขึ้นมาข้างบนห้องพอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอกับใบบัวซึ่งเป็นคนรับใช้ในบ้านที่กำลังจะเดินออกมาจากห้องของผมพอดี

"เข้าไปทำอะไรในห้อง" ผมถามเสียงเครียดเพราะผมไม่ค่อยชอบให้ใครเข้าห้องของผมสักเท่าไหร่แล้วยิ่งตอนนี้มันดึกมากแล้วไม่รู้ว่าจะเข้ามาทำไม

"คือบัวเพิ่งรีดชุดนักศึกษาของคุณฟิวเสร็จก็เลยเอามาแขวนไว้ให้คุณฟิวน่ะค่ะ"

"เสร็จแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ"

"งั้นก็ออกไปถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเข้ามา"

"ค่ะคุณฟิว" ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าห้องแล้วปิดประตู