29เกลียดขี้หน้า

ฟิว....

"นะครับให้พี่มารับนะครับน้องบัว^^" พี่?? น้องบัว?? แม่งได้ยินแล้วอยากจะอ๊วกคำพูดแม่งโคตรจะเลี่ยน

"อยากจะอ๊วก!! "

"เป็นอะไรตาฟิว" แม่หันมาถามผม

"เปล่าครับจู่ๆ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คออยากจะอ๊วกแต่ตอนนี้หายแล้ว"

"เมื่อคืนดื่มมาอีกล่ะสิเรา"

"ก็นิดหน่อยครับ" ที่จริงผมไม่ได้ดื่มมาหรอกเมื่อคืน

"พักนี้เราดื่มบ่อยนะเพลาๆ ลงบ้างเดี๋ยวจะไปเรียนไม่ไหวเอา"

"ครับแม่"

"ว่าไงครับน้องบัวให้พี่มารับนะ" ดูเหมือนไอ้ศิวายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะมารับมาส่งใบบัว ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนี่ทั้งที่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผมเลยแถมมันยังเป็นพี่ชายลูกศรอีก

"แหมมมเรียกแทนตัวเองว่าพี่เลยนะพี่ศิวาแต่ศรว่าน่ารักดีนะดูอบอุ่นดีว่ามั้ยจ๊ะบัว^^"

"อย่าเรียกบัวแบบนี้เลยค่ะบัวขอร้อง คือคุณศิวาก็ทราบว่าบัวเป็นใครมันไม่เหมาะหรอกนะคะที่จะมาเรียกบัวแบบนี้เรียกบัวเฉยๆ ดีกว่านะคะบัวขอร้อง"

"แต่พี่อยากเรียกแบบนี้นี่ครับ" ผมลอบมองหน้าใบบัวที่ตอนนี้คงจะดีใจจนเนื้อเต้นและคงจะปลื้มใจน่าดูที่มีผู้ชายมาพูดแบบนี้กับตัวเอง หึ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยก็ต้องแพ้กับคารมผู้ชายปากหวานแต่สำหรับผมผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้นผมไม่ชอบพูดจาเพราะๆ กับใครเพราะมันไม่ใช่นิสัยของผม ผมไม่มีวันมาพูดจาเลี่ยนๆ แบบนี้กับใครอย่างแน่นอน

"อาว่าก็น่ารักดีนะลูก^^" แม่ผมก็ดัน เออ ออไปด้วยอีกคนเห็นละยิ่งอารมณ์เสียอยากจะลุกไปจากตรงนี้ซะเดี๋ยวนี้

"เห็นมั้ยครับอาเฟื่องยังมองว่าน่ารักเลย นะครับน้องบัวน้องบัวให้พี่เรียกแบบนี้นะ นะครับ^^" หน้าตาก็ดูแมนๆ ดีนะแต่ทำไมพูดแต่คำเลี่ยนๆ วะ

"ก็ตามใจละกันค่ะแต่บัวจะขอเรียกคุณศิวาเหมือนเดิมนะคะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วบัวขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" ใบบัวขยับตัวลุกขึ้นโดยใช้ไม้ค้ำยันช่วยพยุงตัวเอง

"ให้พี่ช่วยพยุงไปมั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะบัวเดินเองได้ค่ะของคุณค่ะ" พอใบบัวเดินออกไปไอ้ศิวาก็มองตามตาละห้อยจนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้มองขนาดนี้ทำไมไม่ตามไปเลยล่ะ

"งั้นผมขอตัวตามบัวไปนะครับคุณอา" เห็นไหมผมคิดไม่ทันขาดคำเลย

"เชิญตามสบายเถอะจ๊ะ^^" ดูเหมือนแม่ผมจะพอใจที่ยัยนั่นขายออกมีคนตามมาจีบถึงบ้าน หึ 

ผมขอตัวขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับลูกศรบอกตามตรงเลยนะถึงผมจะขอเธอเป็นแฟนแล้วแต่ผมก็ยังไม่สนิทใจที่จะพูดคุยกับเธออย่างสนิทสนมอาจเป็นเพราะเราเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันแต่ผมดันไปขอเธอคบ มันเลยทำให้ผมรู้สึกอึดอัดถ้าผมขอเลิกกับเธอตอนนี้จะเป็นอะไรไหม

หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็ต้องจำใจเดินลงมาข้างล่างทั้งที่ไม่อยากลงมาเลยอยากนอนมากกว่าผมเดินลงมาก็เจอลูกศรที่นั่งคุยกับแม่เฟื่องที่ห้องรับแขกผมดูไม่ออกว่าแม่เฟื่องชอบลูกศรหรือเปล่าเพราะดูแม่ไม่ค่อยหือค่อยอือกับลูกศรเท่าไหร่มีเพียงลูกศรที่พูดกับแม่เฟื่องไม่หยุด

"ฟิวอาทิตย์นี้นายว่างมั้ยอ่ะ" ลูกศรถามผมเมื่อผมเดินมานั่งตรงที่เดิมซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเธอทั้งที่ข้างๆ เธอยังมีที่ว่างแต่ผมไม่ไปนั่งเธอก็เลยเดินมานั่งข้างๆ

"ทำไมมีอะไร"

"อยากชวนไปเที่ยวทะ..."

"ไม่ว่างอ่ะต้องอ่านหนังสือสอบ" ผมหาข้ออ้างไปเรื่อยเพราะไม่อยากไปไหนแค่ปากซอยก็ไม่อยากไป พอผมปฏิเสธแบบไม่คิดลูกศรก็ทำหน้าเศร้าลงทันทีถามว่าผมรู้สึกผิดไหมก็ไม่นะก็คนมันไม่อยากไปจะมาบังคับคงไม่ได้และอีกอย่างถึงเราจะเป็นแฟนกันแต่ลูกศรก็รู้ว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอที่ขอคบก็แค่อยากจะลืมฟ่างซึ่งเรื่องนี้เธอก็รู้ดีเพราะเธอรู้ว่าผมรักข้าวฟ่างมาก่อนเธอบอกเองว่าเธอพร้อมที่จะหยุดถ้าเธอทำให้ผมรักไม่ได้และเธอจะไม่เสียใจ และในขณะที่ผมกำลังนั่งเซ็งๆ กดมือถือเล่นโดยมีลูกศรชวนคุยอยู่ข้างๆ ข้าวฟ่างก็เดินเข้ามา

" คุณแม่ ฟิว อ้าววยัยศร!!! "

"ยัยฟ่าง ดีใจจังที่เจอแกที่นี่^^"

"ฉันก็ดีใจที่ได้เจอแก ว่าแต่แกมาที่นี่ได้ยังไงอ่ะฟิวพามาเหรอ"

"เปล่าหรอกฉันมากับพี่ศิวาน่ะพอดีพี่ศิวาอยากจะมาเยี่ยมใบบัว"

"มาเยี่ยมใบบัว?? " ข้าวฟ่างทำหน้างงเพระาเธอไม่รู้เรื่องที่ใบบัวเข้าเฝือก

"ใบบัวประสบอุบัติเหตุน่ะหนูฟ่างแล้วคุณศิวาบังเอิญผ่านไปเจอก็เลยช่วยใบบัวเอาไว้" แม่ผมอธิบายให้ลูกสะใภ้เข้าใจ

"อ่อ แล้วนี่ใบบัวเป็นยังไงบ้างคะคุณแม่"

"ก็เข้าเฝือกเดือนนึงน่ะลูก"

"โหตั้งเดือนนึงเลยเหรอคะน่าสงสารจัง ว่าแต่แกบอกว่ามากับพี่ศิวาแล้วนี่พี่ศิวาไปไหนล่ะ"

"พี่ศิวาตอนนี้คงกำลังจีบใบบัวอยู่ในครัวน่ะ"

"ห๊ะ!!! พี่ศิวาจีบใบบัว?? " ข้าวฟ่างทำท่าทางตกใจพร้อมกับถามย้ำกับเพื่อนตัวเองเหมือนไม่ค่อยเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าจะมองมาทางผมทำไมเพราะมันไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมเลยสักนิดเรื่องที่ไอ้ศิวามันจะมาจีบใบบัว

ข้าวฟ่าง....

ยอมรับว่าฉันตกใจแล้วก็แปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินเพราะการที่พี่ศิวามาชอบใบบัวมันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อมากๆ คือมันเป็นไปได้ยากที่สองคนนี้จะบังเอิญมาเจอกัน อย่างที่รู้ๆ คือบัวเป็นเด็กในบ้านที่วันๆ ไม่เคยออกไปไหนทำแต่งานบ้านจะไปเรียนก็แค่เสาร์อาทิตย์ช่วงบ่ายพอเลิกเรียนก็กลับบ้าน ส่วนพี่ศิวาก็เป็นเจ้าของกิจการหลายเวลาว่างแทบไม่มีกลางวันเข้าบริษัทกลางคืนก็ไปดูแลผับของตัวเองเรื่องของพี่ศิวากับใบบัวที่ว่าเป็นไปได้ยากแล้วแต่เรื่องของฟิวกับลูกศรมันเป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่าคือตอนนี้ยัยลูกศรกับฟิวเป็นแฟนกันยัยลูกศรเพิ่งโทรมาบอกกับฉันเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าฟิวขอเธอเป็นแฟนซึ่งพอฉันได้ยินยอมรับว่าฉันก็อึ้งไปเหมือนกันเพราะฉันไม่คิดว่าสองคนนี้จะมาเจอกันและมาคบกัน หลังจากที่ฟิวขอเป็นแฟนยัยลูกศรมาสารภาพกับฉันว่าตัวเองตกหลุมรักฟิวตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเป็นเพราะฉันที่ไปเล่าให้ลูกศรฟังถึงปัญญาของฉันกับเตอร์แล้วก็เล่าเรื่องฟิวให้ลูกศรฟังด้วยตอนนั้นฉันก็ไม่คิดว่ายัยลูกศรจะชอบฟิวเพราะฉันก็บอกลูกศรไปตามตรงว่าฟิวเขารู้สึกกับฉันแต่ฉันรู้สึกกับฟิวแค่น้องชายแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้นที่ฉันเล่าทุกอย่างให้ลูกศรฟังก็เพราะลูกศรคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันเธอรับรู้ถึงเรื่องราวของฉันกับเตอร์มาตั้งแต่ต้นถึงแม้ว่าพักหลังๆ เราจะไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกันแต่เราก็คุยกันตลอด ฉันไม่ได้อะไรหรอกนะถ้าสองคนนี้จะคบกันแต่...แต่เรื่องที่ฉันหนักใจและรู้สึกไม่สบายใจเลยก็คือเรื่องของใบบัวกับฟิวเพราะเท่าที่ฉันแอบสังเกตมาช่วงหลังนี้เวลาที่ฉันมาที่บ้านอาเฟื่องฉันเห็นถึงความไม่ปกติของใบบัวกับฟิวและเรื่องนี้ฉันก็เคยคุยกับอาเฟื่องเพราะฉันสงสารใบบัวฉันดูออกมาใบบัวรู้สึกยังไงกับฟิวแต่กับฟิวฉันไม่รู้ตอนแรกฉันคิดว่าอาเฟื่องจะตกใจแต่เปล่าเลยอาเฟื่องบอกว่าท่านก็สังเกตเห็นเหมือนกันแต่ท่านก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรกับทั้งสองคนนั้นท่านบอกว่าถ้าฟิวจะรักใบบัวท่านจะดีใจมากเพราะท่านเองก็รักใบบัวเหมือนลูกเหมือนหลานซึ่งฉันก็พอจะมองออกว่าอาเฟื่องเอ็นดูใบบัวมากฉันเองก็เหมือนกันซึ่งฉันคิดว่าเซ้นส์ฉันแรงนะเรื่องฟิวกับใบบัวแต่ฉันก็ไม่เคยถามฟิวหรือใบบัวเลยเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาทั้งคู่เพราะแค่ลำพังเรื่องของฉันกับเตอร์ก็ยังเอาไม่รอดไหนจะเรื่องลูกอีกที่เตอร์ยังไม่ยอมบอกกับลูกสักทีว่าตัวเองคือพ่อ แต่ฉันก็หวังว่าฟิวจะรู้ใจตัวเองว่าจริงๆ แล้วเขาต้องการใครมากกว่ากันระหว่างลูกศรกับใบบัวและฉันก็หวังว่าเขาเจะลือกไม่ผิด