2 คำขอร้อง

ฟิว....

ผมขับรถมาถึงมหาลัยที่ผมไม่เคยมีความคิดที่จะมาเรียนต่อที่นี่เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะที่นี่มันมีไอ้เตอร์เรียนอยู่ยังไงล่ะ ไอ้เตอร์ชื่อเต็มๆของมันก็คือไอ้ฮันเตอร์ ผมแม่งโคตรเกลียดมันเลยเกลียดตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ามันแล้ว......ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนตอนนั้นแม่เฟื่องพาผมเข้ามาในบ้านซึ่งก็คือบ้านที่ผมอยู่ปัจจุบันนี้นั่นแล่ะในตอนนั้นที่นั่นที่มีป๊ากับไอ้เตอร์อยู่กันสองคนเพราะคนที่มันเรียกว่าแม่เพิ่งเสียไป ตอนนั้นผมดีใจที่แม่บอกว่าผมมีพี่ชายชื่อฮันเตอร์แม่จะพาผมไปหาพี่ไปอยู่กับพี่แต่พอมันเจอผมมันกลับทำท่าทางรังเกียจทั้งผมทั้งแม่เฟื่องและมันก็ขนของออกไปจากบ้านทันทีที่รู้ว่าผมกับแม่จะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่มันเลยจะไปอยู่ที่อื่นถ้าผมกับแม่เฟื่องอยู่ที่นี่มันก็จะไม่อยู่มันบอกมันเกลียดผมเกลียดแม่ซึ่งในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครผมคิดว่าตัวเองคือลูกแท้ๆ ของแม่เฟื่องแล้วก็ป๊า ในตอนนั้นไอ้เตอร์มันไม่ฟังอะไรใครเลย และจากวันนั้นผมก็ไม่เจอกับมันอีกเลยรู้แต่เพียงว่ามันไปอยู่กับตากับยายของมันแทน จนเวลาผ่านไปหลายปีผมถึงได้เจอหน้ามันเห็นมันกลับที่บ้านมันมาหาป๊าแต่มันก็มาแค่แป๊บๆ ประเดี๋ยวประด๋าวก็กลับคือมาแบบขอไปทีมาแบบจำใจมามาแค่มากินข้าวกับป๊าเพราะถูกตากับยายของมันขอร้องแกมบังคับให้มา และวันหนึ่งป๊ากับป๊ากับแม่ก็บอกความจริงกับผมเรื่องของผมแล้วก็เรื่องของไอ้เตอร์ด้วยว่าจริงๆ แล้วไอ้เตอร์มันคือลูกชายแท้ๆ ของแม่เฟื่องกับป๊าแต่มันไม่รู้หรอกว่าแม่เฟื่องคือแม่ของมันซึ่งผมก็ถามแม่ว่าทำไมไม่บอกความจริงกับไอ้เตอร์ไปว่าแม่คือแม่ของมันมันจะได้เลิกเกลียดแม่เสียทีแต่แม่ก็ยังไม่ยอมบอกท่านบอกท่านมีเหตุผลของท่านซึ่งก็คงเหมือนกับเรื่องพ่อแม่ของผมนั่นแล่ะที่ท่านก็ไม่บอกว่าเป็นใครผมก็เลยไม่คิดที่จะถามอีก จนมาวันนึงที่แม่เรียกผมไปคุยและขอร้องบางอย่างกับผม คำขอร้องของแม่ที่ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะท่านขอร้องผมทั้งน้ำตาซึ่งคำขอร้องนั้นมันรวมถึงการที่ผมต้องมาเรียนที่นี่ด้วย มาเพื่อดูแลใครบางคน คนๆ นั้นก็คือ....ข้าวฟ่าง

ผมลงจากรถสปอร์ตคันหรูที่แม่เฟื่องกับป๊าซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดผมตอนอายุครบยี่สิบ ทั้งที่ผมบอกแล้วว่าผมไม่เอาไม่อยากได้ผมนั่งรถเมล์เอาก็ได้หรือให้คนขับรถไปส่งก็ได้เพราะผมไม่เห็นว่ามันมีความจำเป็นอะไรที่แม่กับป๊าต้องยอมเสียเงินซื้อรถราคาคันละหลายล้านให้ผมขับทั้งที่ผมเองก็ไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของท่านซึ่งพอท่านเห็นว่าผมไม่ยอมขับหรือแตะต้องรถคันนี้ที่ท่านซื้อให้ท่านก็ยอมบอกความจริงกับผมว่าเงินที่ซื้อมันคือเงินที่พ่อกับแม่ของผมท่านฝากธนาคารเอาไว้ให้ผมก่อนที่ท่านจะไป ตอนที่ได้รู้บอกตามตรงว่าผมอึ้งไปเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะมีเงินเยอะมากมายขนาดนั้น และยิ่งผมรู้จำนวนเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งเอาไว้ให้มันทำให้ผมรู้ว่าพ่อแม่ผมก็รวยอยู่ไม่น้อยเพราะตัวเลขหนึ่งร้อยล้านในบัญชีตรงหน้าของผมและมันเป็นชื่อของผมที่แม่เฟื่องเอามาให้ดูมันทำให้ผมรู้ว่ามันคือเรื่องจริงไหนจะจำนวนดอกเบี้ยเงินฝากที่มันขยับขึ้นทุกปีจนทำให้ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยก็มีกินมีใช้สุขสบายไปทั้งชาติ แต่ถามว่าระหว่างเงินกับความอบอุ่นจากอ้อมกอดพ่อกับแม่ผมต้องการสิ่งไหนมากกว่ากัน.......ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงต้องการความรักจากพ่อกับแม่แต่ถ้าถามตอนนี้ผมต้องการเงินครับผมไม่ต้องการความอบอุ่นจากคนที่ทิ้งผมไปแม้จะทิ้งเงินอาไว้ให้ผมมากมายก็ตาม ตอนที่แม่เฟื่องบอกว่าเงินทั้งหมดคือเงินของผม ผมก็คิดในใจนะว่าถ้ามีเงินเยอะขนาดนี้แต่ทำไมถึงไม่มีปัญญาเลี้ยงผมล่ะทำไมต้องเอาผมมาทิ้งไว้ให้แม่เฟื่องเลี้ยงนั่นคือสิ่งที่ผมสงสัย แต่ก็ช่างมันเถอะคิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาในเมื่อเอาเงินไว้ให้ผมใช้ผมก็จะใช้ จะใช้จนหมดไม่ให้เหลือเลยคอยดู