นังเด็กกาฝาก

พาฝัน..

เธอเดินออกมานั่งเล่นอยู่ตรงสวนด้านนอกของงานเพราะที่นี่มันเงียบและสงบ

"มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้"

"อ้าววว ไผ่มางานนี้เหมือนกันเหรอ"

"อืม ก็ไม่ได้อยากมาหรอกแต่โดนบังคับให้มาน่ะ ว่าแต่เธอล่ะทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้มาเหมือนกันนะ"

"ก็...อืม"

"แปลว่าไอ้น้องชายตัวดีของเธอมันคงไม่มาสินะเธอถึงต้องมาแทนมันน่ะ"

"ไผ่รู้ด้วยเหรอว่าน่านฟ้าไม่ได้มาด้วย"

"ก็ทำไมจะไม่รู้ ฉันกับมันเพิ่งมีเรื่องกันมาเมื่อเย็น"

"อ้าววว ทำไมล่ะน่านฟ้าไปทำอะไรให้ไผ่เหรอ"

"มันไปจีบว่าที่คู่หมั้นฉันน่ะสิ"

"ว่าที่คู่หมั้น?? "

"อืม แต่ก็ช่างมันเถอะอย่าใส่ใจเลย ว่าแต่เธอเถอะไม่เข้าไปในงานเหรอ"

"ไม่อยากเข้าไปหรอก เราไม่ชอบคนเยอะๆ น่ะ"

"อืมเหมือนกันเลยว่ะ งั้นเอางี้ เราออกไปข้างนอกกันดีป่ะ ตอนขับรถเข้ามาฉันเห็นร้านคาเฟ่เปิด24ชั่วโมงอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ"

"เหรอ แต่เราต้องขอคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนน่ะ"

"งั้นเธอก็โทรไปบอกสิ เพราะถ้าเธอเดินเข้าไปรับรองว่าเธอไม่ได้ออกมาง่ายๆ แน่ๆ เหมือนฉันที่เข้าไปเมื่อกี้ถ้าไม่แอบหลบออกมาป่านนี้ก็คงจะยืนขาแข็งอยู่ในงาน"

หลังจากเธอโทรไปขออนุญาตเสร็จเธอก็เดินตามๆ ไผ่มาที่ร้านคาเฟ่ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากงานจริงๆ

"ร้านนี้สวยจัง บรรยากาศก็ดีเงียบด้วย"

"เธอจะสั่งอะไรมั้ย"

"อ้อ ไม่ล่ะเราไม่กินกาแฟ"

"ร้านนี้ไม่ได้มีแค่กาแฟป่าววะ นี่มีนมปั่น ชอคโกแลตเย็น ชาเขียวมัจฉะ ผลไม้ปั่น เยอะแยะขนมก็มีดูดิ" ไผ่ยื่นเมนูเล่มโตมาให้เธอเลือกสุดท้ายเธอเลือกเป็นน้ำส้มปั่น

"นางเอกดีเนอะน้ำส้มปั่น"

"ก็เราไม่รู้จะสั่งอะไรนี่นา เออว่าแต่ไผ่มางานนี้กับใครเหรอ"

"กับพ่อแล้วก็พี่ชายน่ะ"

"พี่ภูผาน่ะเหรอ"

"อืมใช่"

"พี่เค้าสบายดีหรือเปล่าตั้งแต่เรียนจบออกไปก็ไมได้เจอหน้าเลย"

"ทำไม คิดถึงมันเหรอ"

"ปะ เปล่านะ เราก็แค่ถามถึงเฉยๆ เพราะตอนเรียนพี่เค้าช่วยเหลือเราตั้งหลายอย่างทั้งเรื่องเรียนเรื่องกิจกรรม"

"วันนี้มันมางานถ้าเจอหน้ามันก็ถามกันเอาเองนะ มันก็คงอยากเจอหน้าเธอเหมือนกันแล่ะ"

"อยากเจอเราเหรอ พี่ภูผาอ่ะนะ"

"อืม" เธอไม่รู้ว่าที่ไผ่พูดคืออะไรทำไมพี่ภูผาถึงอยากเจอเธอด้วยล่ะ เพราะตั้งแต่พี่เค้าจบไปสองปีเธอก็ไม่เคยได้เจอหน้าอีกเลย พูดถึงพี่ภูผาเขาเป็นรุ่นพี่เธอประมาณสองปี ในตอนนั้นเขาเป็นประธานนักเรียนอยู่ชั้นมอหกส่วนเธอเป็นรองประธานนักเรียนอยู่ชั้นมอสี่ เราสองคนมักจะได้ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่เสมอ พี่ภูผาเป็นคนเรียนเก่งนิสัยดีสุภาพเรียบร้อยและที่สำคัญสาวๆ ชอบเขาเยอะมาก เคยมีบางครั้งที่เธอโดนเขม่นเพราะได้ทำกิจกรรมกับพี่ภูผาบ่อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาหรอกนะ

เวลาต่อมา...

"อืม อืม เดี๋ยวเข้าไป เออกูอยู่แถวนี้แล่ะ"

เธอมองไผ่ที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์

"มีอะไรหรือเปล่า" เธอถามหลังจากที่ไผ่วางสายแล้ว

"ไอ้ภูผามันโทรตามให้เข้าไปในงาน มันบอกให้พาเธอกลับไปด้วย"

"พี่ภูผารู้ด้วยเหรอว่าเรามางานนี้"

"ไม่รู้ก็บ้าละป่ะ นี่มันงานเลี้ยงของครอบครัวเธอนะ"

"อื้มม นั่นสินะ"

"งั้นเราไปกันเหอะ เดี๋ยวมันโทรตามอีก"

ในงาน.....

"เธอเข้าไปก่อนเลยนะ"

"อ้าวแล้วไผ่ล่ะไม่เข้าไปพร้อมกันเหรอ"

"ยังอ่ะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวตามเข้าไป"

"อื้ม"

"พาฝันมานี่ลูก" เมื่อมาถึงในงานคุณแม่ท่านก็เรียกให้เธอเข้าไปหาซึ่งตรงนั้นก็มีทั้งคุณพ่อของไผ่ พี่ภูผาพี่ชายของไผ่และคุณหญิงกัลยายืนอยู่ตรงนั้นด้วยเธอจึงก้มหน้าเดินเข้าไปยืนข้างๆ

"ว่าไงฝัน ไม่เจอกันนานสวยขึ้นนะ"

"สวัสดีค่ะพี่ภู" เธอเอ่ยสวัสดีตามมารยาท

"นี่รู้จักกันเหรอ แม่ไม่ยักกะรู้"

"ผมเป็นรุ่นพี่ของฝันที่โรงเรียนน่ะครับคุณน้า"

"อ้าวเหรอจ๊ะ"

"ครับ นี่ก็ไม่ได้เจอกับฝันนานเกือบสองปีแล้วตั้งแต่เรียนจบเพิ่งได้เจอวันนี้ดีใจจัง"

"พี่ภูสบายดีนะคะ"

"ครับสบายดีเราล่ะสบายดีมั้ยไม่เจอกันตั้งนาน"

"สะ..."

"จะไม่สบายได้ยังไงกันล่ะจ๊ะตาภูได้มาเป็นคุณหนูไฮโซไม่ได้ลำบากเหมือนอยู่ที่สถานกำพร้า"

"คุณแม่คะ"

"ก็หรือไม่จริงล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเธอไปโพทนาตัวเองว่าเป็นลูกสาวทายาทสายการบินน่ะยัยพาฝัน"

"ฝันไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นเลยนะคะคุณท่าน"

"หึ งั้นก็ดีเพราะคนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นหลานสาวของฉันทั้งที่จริงแล้วเธอมันเป็นแค่เด็กที่ลูกชายกับลูกสะไภ้ฉันขอรับมาเลี้ยงจากสถานกำพร้า"

"คุณแม่ครับผมว่าคุณแม่เลิกพูดเรื่องนี้เถอะนะครับ"

"แตะไม่ได้เลยนะนังเด็กกาฝาก" คุณหญิงกัลยาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่โดนห้ามปรามจึงรีบสะบัดตัวเดินออกไปทันที

"ไม่เป็นไรนะลูก"

"ค่ะ ฝันชินแล้ว"

คุณแม่ฤดีกอดปลอบเธอซึ่งเธอก็พยักหน้าและบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรเพราะเธอชินเสียแล้วกับการที่โดนต่อว่าต่อหน้าผู้คนแบบนี้ เธอไม่โกรธและไม่อายหรอกนะถ้าจะมีคนรู้ความจริงว่าเธอเป็นใครมาจากไหน

"ฝัน"

"คะพี่ภู"

"พรุ่งนี้วันเสาร์ฝันว่างมั้ย"

"ก็..."

"ว่างจ๊ะ จะชวนลูกสาวน้าไปไหนจ๊ะ ไปเที่ยว หรือไปทานข้าวจ๊ะ^^" คนที่ให้คำตอบพี่ภูผาก็คือคุณแม่นั่นเอง และเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงตอบและถามพี่ภูผาไปแบบนั้น

"คุณน้ารู้ได้ไงครับว่าผมจะชวนฝัน ถ้างั้นผมจะขออนุญาติคุณน้าพาฝันไปทานข้าวจะได้ไหมครับ"

"น้าอนุญาตจ๊ะ ว่าไงจ๊ะฝันจะไปกับพี่เขาไหม"

"คือว่า...." คือเธอกับพี่ภูผาเราไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะไปทานข้าวด้วยกันแบบนั้นและอีกอย่างก็ไม่ได้เจอกันนานเป็นปีแล้วด้วย

"ถ้าฝันไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะ"

"ฝันขอโทษนะคะคืออาทิตย์หน้าจะสอบปิดเทอมฝันต้องอ่านหนังสือ ไว้คราวหน้านะคะ"

"งั้นพี่รอฝันสอบเสร็จก็ได้"

"ค่ะ"

บนรถระหว่างทางกลับบ้าน....

"ดูเหมือนภูผาจะชอบฝันนะลูก"

"ไม่หรอกมั้งคะคุณแม่"

"แม่ว่าแม่ดูไม่ผิดนะใช่มั้ยคะคุณชรินทร์"

"ไม่รู้เหมือนกันนะแต่ที่พ่อรู้คือตาภูเป็นคนดีคบได้"

"ฝันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ภูหรอกค่ะ"

"เอ๊ะ หรือลูกสาวแม่มีคนที่ชอบอยู่แล้วจ๊ะ"

"เปล่านะคะ ฝันไม่ได้ชอบใครหรอกค่ะ ทุกวันนี้ฝันขอแค่ให้ตัวเองเรียนจบไวๆ จะได้ไปช่วยงานที่บริษัทจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระคุณพ่อคุณแม่"

"ขอบใจนะจ๊ะฝันที่เป็นห่วงพ่อกับแม่ เห้ออ ถ้าตาน่านคิดได้แบบฝันก็คงจะดี ว่าแต่ไม่รู้ป่านนี้จะกลับเข้าบ้านหรือยัง"

เวลาต่อมา....

"คุณน่านกลับมาหรือยังจ๊ะ"

"กลับมาแล้วค่ะคุณฤดี"

"อืมมม"

"ลูกกลับมาแล้วใช่ไหมคุณ"

"ค่ะคุณชรินทร์"

"งั้นฝันขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ"

"จ๊ะ ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

ในระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปยังห้องนอนของตนเองซึ่งมันจะต้องเดินผ่านหน้าห้องของน่านฟ้า จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่เดินออกมาโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ มันจึงทำให้เธอเห็นรอยแดงๆ เต็มลำคอของเขา ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปโดนอะไรมาเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นรอยพวกนี้

"มองอะไร"

"คือว่าคอของน่านมัน...เอ่อ มันมีแต่รอยเต็มไปหมดเลย"

"แล้วไง"

"คือคุณพ่อคุณแม่อยู่ข้างล่างกำลังจะขึ้นมาพี่กลัวว่าท่านจะเห็นน่ะน่านเข้าห้องไปใส่เสื้อดีกว่านะ"

"อยากให้ใส่เสื้อ?? "

"อะ อื้มมม"

"งั้นก็..."

"ว๊ายยย"

เธอโดนผลักเข้ามาในห้องพร้อมกับเจ้าของห้องที่ตอนนี้ได้ทำการกดล็อคประตูไปเรียบร้อยแล้วและตอนนี้เธอก็โดนกักตัวอยู่ในวงแขนของเขา

"น่าน ปล่อยพี่ออกไปนะ อย่าทำแบบนี้"

"ทำแบบนี้ ทำอะไรฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ"

เธอกลัว...กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก เหตุการณ์ที่ผ่านมานานหลายเดือน แต่เธอไม่เคยลืมแม้ว่าพยายามที่จะลืมมันไปก็ตาม