บทที่ 1 มนุษย์จิ๋วจากดาวดวงไกล

เข้าหน้าหนาวแล้ว อากาศเริ่มหนาวเย็น หากปีนี้กรมอุตุนิยมวิทยาพยากรณ์อากาศว่าอุณหภูมิอบอุ่นกว่าปีก่อน กระนั้นมันยังเย็นสบายกว่าอากาศในกรุงเทพฯ ชีวาพรมาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าแล้ว แม้เป็นเวลาไม่นาน แต่เธอกลับชอบและคิดว่าเธออยู่ที่นี่ได้ตลอดไป

มันไม่ใช่แค่ความต้องการของเธอ หากมาจากคนตัวกลมที่กำลังนอนแกว่งขาอยู่บนรถเข็นเด็กเป็นหลัก อากาศเย็นสบายเช่นนี้ถูกใจลูกชายวัยสิบเดือนของเธอนักเชียว

ชีวาพรยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้เพิ่งเจ็ดนาฬิกาเศษ ถึงยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านร้านกาแฟและเบเกอรี่ที่อยู่ตรงหัวมุมถนน เธอยังมีเวลาพาลูกไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ...เช้าๆ อย่างนี้จะมีคนเข้ามาวิ่งออกกำลังกาย ลูกชายของเธอก็มักผงกศีรษะขึ้นมาดูคนที่วิ่งผ่านเจ้าตัวเป็นพักๆ

น้องพร้อมอยู่ในวัยเริ่มสังเกตและอยากรู้จักผู้คน นอกจากจะเป็นเด็กอารมณ์ดี เจ้าตัวยังมีมนุษย์สัมพันธ์ดีอีกด้วย...ขอให้จำได้เถอะว่าใครเป็นใคร รายไหนก็รายนั้นจะต้องได้รับรอยยิ้มทักทายจากน้องพร้อมมาแต่ไกลเสมอ ไม่เว้นแม้แต่ลุงหมอที่เพิ่งใช้เข็มฉีดยาจิ้มท่อนขาอวบๆ ของเจ้าตัวไปเมื่อต้นเดือน

“สวัสดีครับน้องพร้อม ไปทำงานกับแม่ตั้งแต่เช้าเลยนะเรา”

นายแพทย์หนุ่มทักทายทารกน้อยซึ่งกำลังยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันสองซี่ให้เขา เจ้าตัวน้อยโบกมือป้อมไหวๆ เป็นการทักทาย ไร้วี่แววเด็กแสนงอนที่สะบัดหน้าพรืดในวันที่เขาฉีดวัคซีนให้

ชีวาพรทักทายคุณหมอแทนลูกชายด้วยคำสั้นๆ เพราะเห็นว่าเขากำลังวิ่งออกกำลังกาย เธอไม่อยากขัดจังหวะการวิ่งของเขา หากเขากลับชะลอความเร็วเป็นการเดินพร้อมกับเธอเสียอย่างนั้น

“เข้าหน้าหนาวแล้ว ดูแลร่างกายให้อบอุ่นนะครับ ใส่เสื้อหนาๆ อย่างนี้ไว้ เชียงรายหนาวกว่ากรุงเทพฯ มาก กลัวหนุ่มน้อยจากเมืองกรุงจะไม่ชินกับอากาศบ้านเรา”

คุณหมอพูดเสียยืดยาว...ชีวาพรฟังแล้วยิ้ม นึกอยากแก้ความเข้าใจให้คุณหมอว่าน้องพร้อมเป็นหนุ่มเชียงรายเต็มตัว เพราะเจ้าตัวน้อยเกิดที่นี่ จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยย้ายไปที่ไหน หากเธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวมากเกินไป เธอจึงได้แต่คิด ไม่ได้พูดออกมา

ชีวาพรค่อนข้างระมัดระวังตัว เธออยู่ที่นี่ในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยว เธอยังอยู่ในวัยสาว ดังนั้นการใกล้ชิดผู้ชายสักคนมากเกินไป ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนโสดหรือไม่โสด มันก็อาจนำปัญหามาสู่เธอได้

เมื่อหมอหนุ่มเห็นว่าแม่ของเด็กชายไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก เธอเพียงยิ้มให้เขา ความเก้อเขินและทำตัวไม่ถูกจึงเกิดขึ้นกับหมอหนุ่ม ชายร่างสูงผิวขาวใส่แว่นตาเลนส์ใสจึงทำทีเป็นขอลาทารกน้อย แล้ววิ่งบนทางวิ่งจากสองแม่ลูกไป

“เธอน่ะคิดมาก”

คำพูดมาจากคนที่กำลังวางปลากะพงแล่เนื้อทอดบนข้าวสวยในกล่องใส่อาหารเพื่อเตรียมส่งให้ลูกค้า ในตอนนี้ชีวาพรพาน้องพร้อมมาถึงร้านกาแฟและเบเกอรี่แล้ว เธอทำงานที่นี่และร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งเจ้าตัวกำลังทำหน้าอ่อนระอาเธออยู่อย่างไรล่ะ

“ฉันคิดรอบคอบต่างหาก”

ชีวาพรบอกยิ้มๆ รู้ว่าเพื่อนห่วงใย แต่เธอสบายใจที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า ซึ่งเพื่อนก็ยังถามต่ออย่างอยากรู้

“ถ้าหมอนิคชอบเธอจริงๆ เธอจะว่ายังไง”

“ฉันจะขอบคุณเขา แล้วฉันขออยู่กับน้องพร้อมต่อไป ฉันไม่คิดจะมีใครเข้ามาในชีวิตอีก ฉันอยู่กับลูกแค่สองคนก็พอ”

“เธอต้องคิดถึงอนาคต วันที่บูบุ๊ยโตเป็นหนุ่ม ซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงชายตามองหลานของฉันกันเกรียวอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าบูบุ๊ยมีแฟน เธอจะกลายเป็นป้าแก่ๆ ที่คอยตามหวงลูกชายที่อยู่ในวัยหนุ่มไหม...ฉันห่วงเธอตรงนี้แหละ เวลาเห็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับลูก สุดท้ายก็ติดหนึบอยู่กับลูก แงะตัวเองออกจากลูกไม่ได้ ฉันเห็นทีไรก็สงสารทั้งแม่ทั้งลูกทุกที”

บูบุ๊ยก็คือชื่อที่นิสาตั้งให้น้องพร้อม ซึ่งเจ้าตัวป้อมก็พร้อมที่จะหันไปหาเมื่อถูกคุณน้าเรียกด้วยชื่อนี้ เพราะรับรู้ไปแล้วว่ามันเป็นอีกชื่อหนึ่งของตน

“ขอบใจที่เตือนสติ แต่รับรองว่าบูบุ๊ยของเธอจะได้ใช้ชีวิตวัยหนุ่มอย่างเต็มที่ แกจะไม่มีแม่แก่ๆ ไปคอยขวางทางแกกับสาวๆ”

“นั่นแหละ มันเป็นเหตุผลที่ฉันอยากให้เธอเปิดใจมองผู้ชายคนใหม่ เพราะวันหนึ่งบูบุ๊ยก็ต้องโตและห่างจากเธอ ถือว่าเธอโชคดีที่ได้เริ่มต้นใหม่ในวันที่เธอยังสาวและสวยเลือกได้”

“มันใช่ที่ไหนกันล่ะ ฉันเป็นแม่ม่ายมีลูกติดหนึ่งคนต่างหาก”

“เธอเอาคำโบราณนี้มาพูดได้ยังไง ลบออกจากหัวไปเลย ฉันทนฟังไม่ได้”

นิสาโวยวาย ท่าทางรับไม่ได้อย่างจริงจัง ชีวาพรจึงแกล้งย้ำ...

“มันคือความจริง ฉันเป็นแม่ม่ายลูกติด”

มันไม่ใช่คำหยาบคาย มันเป็นเพียงคำที่บอกถึงสถานะของผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ชีวาพรไม่คิดว่าคำนี้จะลดทอนคุณค่าของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องเลี่ยงพูดถึงมัน

“เธอเอาคำว่าแม่ม่ายลูกติดมาฝังหัว แต่รับรองเลยว่าคนคนนั้นไม่เคยคิดอย่างเธอ เขาทำตัวเป็นหนุ่มโสดแห่งปี เป็นผู้ชายไม่มีพันธะที่พร้อมเปิดรับสาวๆ เข้าสู่อ้อมอกอยู่เหมือนเดิม”

ใบหน้าของชีวาพรสลดวูบ นิสารีบปิดปาก...แต่ไม่ทันแล้วแหละ

“ฉันขอโทษนะ เธอกับเขาไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว เธอมูฟออนได้แล้ว แต่ฉันยังทำตัวรุงรังกับตานั่นอยู่”

นิสาไม่ตั้งใจพูดกระทบใจเพื่อน การทำร้ายจิตใจของเพื่อนที่บอบช้ำมาอย่างหนักเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำ แต่เธอโกรธผู้ชายคนนั้นมากเกินไป มันจี๊ดในใจทุกทีที่นึกถึงเขา เธอจึงยั้งคำพูดไว้ไม่ทัน