ตอนที่ 1

มหาลัยอังคุมารี

มหาลัยที่พึ่งเปิดเทอมวันแรกของเด็กปีหนึ่งอาจจะเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างสภาพสังคมเป็นแบบไหน มันเลยทำให้มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้นเต็มไปหมด แต่ไม่ใช่สำหรับเขากัสหรือนายนิพัฒน์ อังคุมารี นักศึกษามหาลัยปีสองคณะบริหาร สาขาการจัดการและยังพ่วงตำแหน่งนักกีฬาของทางมหาลัยเป็นหนุ่มป๊อบที่สาวๆกรี๊ดกร๊าดมากที่สุดอีกต่างหากเพราะกัสมีรอยยิ้มที่หวานและน่ารักมากๆเสมือนผู้หญิง ด้วยความขาวของเจ้าตัวกับใบหน้ารูปไข่ทำให้กัสยิ่งหน้ามองและเป็นที่จับตาของใครหลายๆคนแต่มันไม่ได้ช่วยให้กัสอยากจะมามหาลัยแม้แต่น้อย เขาไม่ชอบการปั้นหน้ายิ้มหรือทักทายกับคนที่ไม่รู้จักมากเท่าไหร่นัก มันจึงทำให้การมามหาลัยของเขาจึงเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากๆถ้าไม่ใช่เพราะกีฬาที่เขาชอบและเพื่อนสนิทของเขาให้ตายยังไงก็ไม่มาเด็ดขาดและใครที่อ่านชื่อเขาอาจจะคุ้นๆนามสกุลอยู่บ้าง ก็จะไม่ให้คุ้นได้ยังไงล่ะในเมื่อนามสกุลเขากับชื่อมหาลัยมันคือชื่อเดียวกันเพราะเขาเป็นลูกของอธิการบดีของมหาลัยแห่งนี้ และอีกเหตุผลที่ทำให้เขาเบื่อนั่นก็คือ...เขาไม่มีแฟนนี่แหละ!

" ไอเชี้ยกัส! " เสียงของเอ็มเพื่อนอีกคนนึงของเขาตะโกนแหกปากเรียกขึ้นพร้อมกับมันที่พาร่างอันสูงล่ำวิ่งตรงมาหาเขาที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ตรงตึกคณะของเขาเอง

" ตะโกนหายมบาลหรอไอห่า อยู่กันแค่เนี้ย " กัสทำหน้าเอือมใส่เพื่อนตัวเองเมื่อเอ็มมานั่งหอบอยู่ข้างๆ

" ทำไมมึงมาเช้าจังว่ะ แล้วไอพวกที่เหลืออ่ะ " เอ็มถามหาเพื่อนๆที่เหลือในกลุ่ม กัสทำหน้าเซ็งอีกรอบทันทีเพราะที่เอ็มบอกว่าเช้ามันคือเวลา11โมงตรงแล้ว ซึ่งเขาและเพื่อนคนอื่นๆมีเรียนบ่ายโมงตรง

" เช้าบ้านป้ามึงหรอสิบเอ็ดโมงและที่กูมาเช้าก็เพราะกูมีนัดประชุมเรื่องจะหาคนเข้ามาแข่งบาสในชมรมกูเว้ย มึงอ่ะมาทำห่าไรตอนนี้ปกติมาบ่ายไม่ใช่รึไง " กัสถามกลับไป

" แฮ่ม! กูก็คิดถึงเพื่อนไง อยากเจอเพื่อนบ้างหลังจากที่หายยยกันไปนาน " เอ็มยิ้มหวานพร้อมกับกอดไหล่ประจบเพื่อนรักทันที เอ็มและกัสเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้น จนถึงม.ปลายและยังรามมาเข้ามาหาลัยเดียวกันคณะเดียวกันอีกจึงค่อนข้างสนิทกันมาก ส่วนเพื่อนๆคนที่เหลือก็พึ่งมารู้จักกันตอนเข้ามาที่มหาลัยแห่งนี้ นิสัยแต่ล่ะคนแตกต่างกันมากเสียจนกัสเองก็แปลกใจว่าทำไมคนไม่ปกติ5คนถึงได้มาคบกันจนถึงปีสองเลยแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะไม่มีพื้นที่เหลือให้พวกเขาอยู่แล้วล่ะมั้ง

" อย่ามาตอแหลกูไอห่าเอ็ม มึงหนีหญิงออกมาจากหอใช่มั้ย " กัสหรี่ตามองอย่างจับผิด เอ็มอ้าปากค้างทำหน้าแหยๆพลางส่งยิ้มแหะๆไปให้เป็นคำตอบ กัสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความเจ้าชู้ของเพื่อนตัวเองซึ่งมันอาจจะพกความเจ้าเล่ห์และเจ้าชู้มาตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้เพราะตั้งแต่ม.1ยันตอนนี้มันไม่เคยไม่ได้ผู้หญิงคนไหนที่มันมองเลยแม้แต่คนเดียว เพียงแค่มันมองไปยังคนที่มันสนใจคนไหน คนนั้นก็จะเดินเข้ามาหามันทันทีคุยกับปุ๊บก็บรรเลงบทเพลงรักกันปั๊บ หรือเรียกอีกอย่างว่าวันไนท์สแตนด์นั่นเอง

" ตลอดเลยนะมึงอ่ะเพลาๆบ้างเหอะไอ้หนอนชาเขียวของมึงอ่ะพักบ้าง ใช้งานบ่อยจนมันจะเป็นหนอนรถด่วนอยู่ล่ะ " กัสพูดแขวะด้วยความหมั่นไส้

" แหมมๆๆว่าแต่ของกูนะ ทีของมึงหยุดโตตั้งแต่มอหนึ่งกูยังไม่ว่าอะไรเลย " เอ็มพูดโต้กลับไปทันที ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เขาและกัสจะเถียงกันแบบนี้ทุกวัน

" พวกมึงทะเลาะอะไรกัน " อีฟหนุ่มร่างเล็กที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น เมื่อเดินเข้ามาที่โต๊ะแล้วเจอเพื่อนทั้งสองปะทะฝีปากกัน

" นั่นดิ โตเปฺ็นควายล่ะยังตีกันอยู่ได้ " น้ำแข็งเพื่อนผู้หญิงอีกคนนึงในกลุ่มพูดและส่วนคนที่เดินตามมานั่นก็คือสมาชิกคนสุดท้ายของกลุ่มพักพิงผู้หญิงอีกคน

" เสือกไรห๊ะไอ้แข็ง " เอ็มหันไปหาเรื่องน้ำแข็งแทน น้ำแข็งถลึงตาใส่เมื่อได้ยินคำพูดแสลงหู

" แข็งพ่อง! กูชื่อน้ำแข็งเว้ย! เรียกให้มันถูกๆหน่อย " น้ำแข็งโวยวายขึ้นมาเมื่อเอ็มเรียกชื่อเธอจนดูน่าเกลียด

" พอๆๆพวกมึงเลิกเถียงกัน เออกัส ชมรมมึงจะมีการคัดคนเข้าชมรมนี่ใช่ป่ะกูได้ยินพี่จั๊ดพูดอยู่เมื่อวาน " พักพิงห้ามรีบห้ามทัพเพื่อนตัวเองก่อนที่จะตีกันไปมากกว่านี้ แล้วหันมาถามกัสถึงเรื่องชมรมที่เธอได้ยินรุ่นพี่เธอพูดเมื่อวานตอนเย็น

" อืม นี่กูก็กำลังหาคนอยู่เดี๋ยวเที่ยงๆคงต้องเข้าไปที่ชมรมอีกทีว่ะ ถ้ากูมาไม่ทันฝากพวกมึงจดเลคเชอร์ไว้ให้กูด้วยละกัน " กัสบอกพักพิงและคนอื่นๆ

" ได้สิวะเพื่อนรัก สำหรับมึงอ่ะได้เสมอ " เอ็มกอดไหล่กัสและยิ้มประจบเอาใจ กัสเบะปากแล้วมองบน มือซ้ายจับเอามือของเอ็มที่พาดอยู่ที่ไหล่ของตัวเองออก

" ไอตอแหล เดี๋ยวกูจะบอกน้องฟ้า น้องม่อนและพี่แพรวให้หมดเลย " กัสเอารายชื่อสาวๆของเอ็มออกมาพูดขู่ด้วยความหมั้นไส้

" นี่มึงยังไม่เลิกแดกเด็กอีกหรอไอห่าเอ็ม " น้ำแข็งมองไปที่เอ็มและถามด้วยความเหนื่อยใจ

" เออน่าาเรื่องของกูอีกอะ แล้วมึงอะไอกัสมึงห้ามบอกสาวๆของกูเลยนะเว้ย ไม่งั้นกูจะขอสาปแช่งให้มึงไม่มีเมียตลอดชีวิต! " เอ็มชี้หน้ากัสพลางพูดขู่เพราะรู้ว่ากัสค่อนข้างจะมีปมเรื่องแบบนี้เพราะตั้งแต่ม.ต้นยันตอนนี้ ไม่ว่ากัสจะไปคบกับใครคนไหนก็ไม่เคยเกิน2อาทิตย์เลยสักคนและกัสเองก็โดนบอกเลิกด้วยเหตุผลคล้ายๆกันมาตลอด

ช่วงม.ต้น

' เราเลิกกันเหอะกัส ' หญิงสาวบอกด้วยความโมโห ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ภายในห้องสมุดของโรงเรียน

' ทำไมอ่ะยี่หว่า เราทำอะไรผิด ' กัสขมวดคิ้วใบหน้าเครียดขึ้นมาเพราะนี่เป็นคนที่3แล้วที่บอกเลิกเขา

' แกติดเรามากเกินไปอ่ะเราอึดอัดแล้วเราก็รำคาญมากๆเวลาแกมาอยู่ใกล้ๆเราแบบนี้ เอาเป็นว่าเลิกกันนะ ไปล่ะบาย ' ยี่หว่าพูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินออกไปทันที

เข้ามาสู่ม.ปลาย

' กัส แกไปอยู่กับเพื่อนบ้างเหอะ เราอึดอัดอ่ะ ออกไปห่างๆเราได้มั้ย ' เมย์ หญิงสาวรายที่6กำลังบอกกับกัสในขณะที่กัสเองก็นั่งอยู่ข้างๆเธอเพียงแต่แค่ตัวเขาอาจจะอยู่ใกล้มากไปหน่อยเท่านั้น

' แต่เราอยากอยู่กับเมย์นะ นี่เราก็พยายามทำตัวนิ่งๆไม่วุ่นวายแล้ว เมย์ทำรายงานต่อได้เลย ' กัสพยายามฝืนยิ้มส่งไปให้หญิงสาวที่ทำรายงานอยู่ทางด้านข้าง

' แต่ขากัสมันแทบจะเกยมาทับขาเราอยู่แล้ว!กัส...เอาเป็นว่าเราเลิกกันเหอะ เราทนแกมานานมากไปแล้วอยู่แบบนี้เราอึดอัดวะ กลับไปเหอะ ' พูดจบหญิงสาวก็ดันขาของกัสให้ออกไปห่างจากตัวแล้วนั่งทำรายงานของตัวเองต่อทันทีด้วยอารมณ์ขุ่นมัว กัสค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้วยความรู้สึกที่แย่มากพอสมควร

ทั้ง6คนนี้บอกเลิกด้วยสาเหตุเดียวกันคือเบื่อเขาเพราะว่าเขาเป็นคนที่ติดแฟนมากกกก นั้นคือสาเหตุที่ทำให้กัสเองก็ไม่กล้ามีใครอีกเลย..

" ไอเชี้ยเอ็มไอเวร! เออๆๆกูไม่พูดก็ได้แม่ง! แค่มึงไม่ได้แช่งกูกูยังโดนบอกเลิกเยอะขนาดนี้และถ้ามึงแช่งกูกูไม่ต้องเอาคานมาเป็นเมียกูเลยหรอ " กัสพูดอย่างเซ็งๆ เอ็มยิ้มขำเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองนั่งหน้างอบึ้งตึงอยู่

" ฮ่าๆๆ เอาน่ามึง มึงไม่มีแฟนแต่มึงก็ยังมีพวกกูนะเว้ย " เอ็มตบบ่ากัสอย่างให้กำลังใจ พลางส่งยิ้มหวานไปให้ กัสมองขวางอย่างเคืองๆ

ครืดดด ครืดดดด

โทรศัพท์ของกัสที่สั่นอยู่บนโต๊ะทำให้เขาต้องหยิบขึ้นมาดู และพบว่าคนที่โทรเข้ามานั่นคือดาร์คประธารชมรมบาสที่นัดเขาให้มาตอนนี้นั่นเอง

" พี่ดาร์คแม่งโทรตามกูล่ะ เดี๋ยวกูไปชมรมก่อนนะพวกมึง เจอกัน " กัสพูดจบก็ลุกออกไปพลางกดรับสายรุ่นพี่ของตัวเอง

" โหล ว่าไงพี่ " กัสเอ่ยทัก

" ( ไอเตี้ย มึงมาชมรมด่วนๆเลยเกิดเรื่องล่ะไอห่า ) " ดาร์คพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงร้อนรน กัสขมวดคิ้วหน้าเครียดเมื่อได้ยินน้ำเสียงของรุ่นพี่ตัวเอง

" เออๆๆกำลังเข้าไป " พูดจบก็กดตัดสายไปทันทีและกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ชมรมซึ่งมันอยู่ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่นัก

พอกัสมาถึงหน้าห้องชมรมก็ผลักประตูเข้าไป ภายในห้องเต็มไปด้วยรุ่นพี่หุ่นนักกีฬาราวๆเกือบสิบคนกำลังเท้าเอวยืนพูดคุยกันอยู่ด้วยสีหน้าเครียดๆ

" มึงมาพอดีเลยไอกัส พวกกูมีเรื่องจะถาม นี่ก็เถียงกันมาได้สักพักล่ะพวกกูยังหาข้อสรุปไม่ได้เลย มึงมาตัดสินใจแทนเลยว่าจะเอายังไง " ดาร์คพูดพร้อมกับลากคอ(?) ให้คนที่ตัวเตี้ยกว่าเขาเข้ามาร่วมชุมนุม ( ดาร์คสูง: 180 กัสสูง: 173)

" เรื่องไรกันว่ะพี่ " กัสถามพร้อมกับมองหน้าคนอื่นอย่างงงๆ

" คือตอนนี้ทีมของเราที่ต้องไปแข่งกับมหาลัยอื่นอ่ะคนมันไม่พอ กูไอต้อมไอฟาร์และคนอื่นๆที่อยู่ทีมบีเลยเสนอชื่อไอปุน คณะวิทยาปีสามขึ้นมาแต่ไอห่าดาร์คมันไม่เอา มันเสือกจะเอาคณะแพทย์ ปีสาม พวกกูก็เลยยังตกลงกันไม่ได้ว่าจะเอายังไงดี " ทิน คณะบริหารปีสามพูดขึ้นอย่างรู้สึกเคืองเล็กน้อยเพราะพวกเขาเถียงกันค่อนข้างนานพอสมควรถึงเรื่องนี้

" แล้วคณะแพทย์มันจะเล่นได้หรอว่ะพี่ เนิร์ดขนาดนั้น " กัสหันไปถามดาร์คด้วยความสงสัย เด็กแพทย์ซึ่งเป็นที่รู้กันดีโดยทั่วว่าต้องขยันและตั้งใจเรียนมากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถสอบติดคณะนี้เข้ามาได้แน่ๆ

" นี่มึงไม่เคยได้ยินชื่ออิฐเลยหรอว่ะ " ดาร์คมองกัสอย่างแปลกใจและตื่นตะลึง

" อิฐ? พี่อิฐปีสามอะนะ " กัสถาม เพราะตัวเขาก็เคยได้ยินถึงชื่อของคนคนนี้มาบ้างว่าไม่ธรรมดาแต่เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักจึงเลยที่จะมองผ่านไปเสียดีกว่า

" เออนั่นแหละๆมึงไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเขารึไง " ดาร์คถามด้วยสีหน้าตื่นๆ

" ก็เคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยเห็น แล้วมันทำไมหรอวะพี่ ดังมากเลยดิ " กัสถามด้วยความไม่เข้าใจ ทุกคนในชมรมต่างมองหน้ากันเลิกลั่กอยากจะตบหัวรุ่นน้องตรงหน้าเสียจริง แค่เพียงใครเอ่ยชื่อของร่างสูงให้คนอื่นๆได้ยินคนคนนั้นก็ต้องมีปฎิกิริยาแบบพวกเขานี่แหละ ถ้าให้เรียกโดยทำความเข้าใจง่ายๆก็คือ.. ชื่อนี้เป็นชื่อต้องห้ามนั่นเอง

" ไอห่ากัส! มึงไปมุดรูท่อที่ไหนมา เขารู้จักกันทั้งมหาลัยมึงไม่รู้จักได้ไงว่ะ " น่านถามรุ่นน้องของตัวเองด้วยความตกใจ

" เอ้า! มันจำเป็นที่ต้องรู้จักด้วยหรอพี่ ดังมากแค่ไหนกันเชียววะ " กัสถามด้วยท่าทีหาเรื่องเพราะเริ่มหมั่นไส้คนชื่ออิฐนิดๆที่แต่ล่ะคนดูจะเกรงกลัวคนคนนี้เสียเหลือเกิน

" เชี้ย! นี่มึงไม่อยากมีเมียก่อนตายรึไงไอกัส! ปากมึงนี่นะหาเรื่องฉิบหาย " ทินแทบจะถลาไปตะคุบปากของกัสทันทีพลางหันมองซ้ายมองขวาแต่ก็พบว่ามีแค่เพียงพวกเขาเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ คนอื่นๆได้แต่มองหน้ากันไปมาด้วยสีหน้าเครียดๆบางคนถึงขนาดเผลอกลืนน้ำลายเลยก็มี

" โว๊ะ! อะไรของพวกพี่วะ พอๆๆเลิกคุยเรื่องนี้แล้วสรุปพี่จะให้ผมช่วยไร " กัสหันไปถามดาร์คและทินที่ยืนคนล่ะฝั่งเพราะต้องการคำตอบของข้อสรุปนี้ ทินและดาร์คมองหน้ากันสักพัก ทั้งคู่จึงยิ้มออกมาพร้อมกันเมื่อรับรู้ว่าเขาทั้งสองคนมีความคิดแบบเดียวกัน

" มึงต้องไปขอให้อิฐมันช่วย/มึงต้องไปขอให้อิฐมันช่วย!! " ทินและดาร์คประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมายพลางส่งรอยยิ้มเย็นๆไปให้ กัสที่เห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่ทั้งสองก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาแปลกๆ

" เอ่อ..อะ..โอเคๆ งั้นเดี๋ยวผมลองไปคุยให้แล้วกัน " กัสตอบแบบตะกุกตะกักพลางสลับมองใบหน้าของทั้งสองอย่างระแวง ส่วนคนอื่นๆนั้นก็ได้แต่กลืนน้ำลายกันเป็นแถบๆ บางคนก็ส่งกำลังใจให้กับรุ่นน้องของตัวเองราวกับว่าสิ่งที่กัสกำลังเผชิญอยู่มันคือสงครามยังไงอย่างงั้น

" ภายในสองอาทิตย์พวกกูต้องได้คำตอบ " ดาร์คพูดสั่ง

" เออๆๆ สองอาทิตย์ก็สองอาทิตย์ " กัสทำหน้าเซ็ง เพราะมันเท่ากับว่าเขาก็ต้องอดไปม่อหญิงเพื่อหาแฟนให้ได้เหมือนกับเอ็มน่ะสิ เป้าหมายทั้งหมดต้องพังลงเพียงเพราะเขาต้องทำเพื่อชมรมอันเป็นที่รักของเขาเอง

' ชีวิตมึงไม่สงบสุขแน่ไอกัส กูจะหาผัวให้มึงแทนเมียเอง หึหึหึ ' ดาร์คคิดในใจอย่างนึกสนุก ไม่ใช่ว่าเพราะเขาอยากจะแกล้งอะไรรุ่นน้องของตัวเองหรอกนะ แต่เพราะด้วยความที่สนิทกันมากนานมันจึงทำให้เขาและทินมันรู้ว่าเรื่องความรักของกัสเองมันน่าเศร้ามากแค่ไหนและเขาก็พอจะได้ยินข่าววงในพูดออกมาบ้างว่าอิฐเองก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรมากนักแค่จะติดตรงที่พูดน้อยและชอบมองแรงใส่เท่านั้นเอง แต่อีกคนก็มีน้องสาวอยู่ด้วยอาจจะทำให้มีความอ่อนโยนและอาจจะไม่รำคาญกัสมันมากนัก พวกเขาเลยเลือกให้กัสเดินหน้าเข้าหาบุคคลอันตรายอย่างอิฐยังไงล่ะ