บทที่ 6

เรื่องซุบซิบนี่ยิ่งบอกว่าห้ามพูดออกไป ยิ่งขจรฟุ้งกระจายไปใหญ่โต

เรื่องซุบซิบอันเป็นที่สนุกปากของคนนินทา แต่เป็นที่ลำบากใจของคนโดนนินทา

เหมือนตอนนี้ที่่สมพรอยากจะเอาเท้าขึ้นไปก่ายหน้าผาก ถ้าก่ายถึงนะ...เพราะเรื่องที่ไปได้ยินมาล่าสุด ที่ตลาดในเช้าวันนี้

'ลูกชายป้าพรน่ะเรอะ ไปได้กับเด็ก'

'ก็อีหนูบะหมี่ไง ที่ชอบตามลุงป้อมไปซ่อมพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าน่ะ ที่ทำงานในอู่นั่นล่ะ'

'ว้า...เสียดายเนาะ ไม่น่าเลย'

'เสียดายใคร อาตี๋ทองหรืออีหนูบะหมี่'

'เสียดายหนูบะหมี่น่ะสิ ไปได้กับคนแก่เป็นรอบแบบนั้น'

ปวดใจก็อีตรงคนนินทาดันไม่เสียดายลูกชายเธอ เหอะ! ไปเสียดายเด็กนั่น อะไรกันเนี่ย? แล้วนี่ไปทำอีท่าไหนให้คนนินทากันทั้งบางแบบนี้ ความวัวที่ว่าหนีจากงานดูตัวไม่ทันจาง ความควายว่าไปได้กับเด็กในบ้านก็มาแทรก แล้วเนี่ย แบบนี้ ใครจะมาแลลูกแม่กันล่ะ

จะเรียกลูกชายมาคุยก็คงไม่ได้ความ เพราะรู้ล่ะว่าทองแท่งเป็นพวกกะล่อน หลบเลี่ยงเก่งแค่ไหน เห็นทีต้องเรียกจำเลยอีกคนนั่นล่ะ มาพูดคุยดู

สมพรสั่งให้ลภัสเข้ามาคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวในบ้าน แม่สาวน้อยหน้ามอมในชุดช่างที่หลวมกว่าตัวเองไปสองไซซ์ ปรากฏตัวขึ้นพร้อมอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง และเสียงหวานแหบเล็กน้อยอันเป็นเอกลักษณ์

"คุณพรจะเรียกใช้อะไรหนูคะ"

"ไม่มีอะไรจะใช้ แต่มีอะไรจะคุยด้วย"

"เอ่อ..."

ลภัสกะพริบตาปริบๆ กับสมพรนั้น เธอนึกเกรงและเกร็งหญิงผู้เป็นเมียของเจ๊กฮวดมาก เพราะว่าสมพรนั้นวางตัวกับเธอ ไม่ได้คุยเล่นคุยหัวกับเธอเหมือนคนอื่น อู่นี้ที่เธอนึกเกรงและไม่ค่อยเข้าใกล้ มีแค่สมพรกับสร้อยเพชร คนหลังนี้ชอบทำเชิดใส่เธอ และปิดจมูกยามเธอเข้าใกล้ บ่นเหม็น กลัวเธอจะทำหล่อนเลอะน้ำมันเครื่อง และชอบใช้วานเธอให้ไปนี่ไปนั่น จนเธอเสียงานก็มี เธอเลยไม่ค่อยเฉียดใกล้คนทั้งคู่ด้วยเหตุผลต่างกัน

"ถามตรงๆ"

สมพรทำหน้าเคร่ง เสียงแข็ง แล้วจ้องลภัสแบบไม่วางตา

"เรากับลูกชายฉันน่ะ เป็นอะไรกัน"

"ก็..."

ลภัสคิดอยู่ครู่หนึ่ง ว่าจะตอบว่าอย่างไร นึกสงสัยอีกหน่อย ว่าทำไมสมพรถึงมาถามอะไรแบบนั้น

"พ่อบอกให้หนู รักเฮียเหมือนพ่อ ดูแลเฮียเหมือนพ่อ เอ่อ...ถึงหนูจะไม่ได้คิดกับเฮียทองแบบพ่อ แต่หนูก็จะดูแลเฮียทองแบบพ่อ เอ...หนู...หนูก็งงๆ น่ะค่ะ ว่าระหว่างหนูกับเฮียทองมันเรียกว่าอะไร"

"โอ๊ย..." สมพรเกาหัวแกรก แล้วค้อนแม่เด็กตาใสตรงหน้าขวับหนึ่ง

"ฉัน...ยังไงดีล่ะ คือว่า เราน่ะมีอะไรกับลูกชายฉันหรือเปล่า"

"มีอะไร" ลภัสยิ่งงงหนัก

"มีอะไรนี่มีอะไรหรือคะ"

"ก็มีอะไรยังไงล่ะ"

"แล้วมีอะไรมันมีอะไรละคะ"

"แม่บะหมี่!"

สมพรเอ็ดเอาเสียงเขียว จนแม่ตัวเล็กสะดุ้ง ทำหน้าซีด พลางเกาหัวบ้าง เธอ...ไม่เข้าใจนี่นาว่าสมพรต้องการจะสื่ออะไรอะ

"หนูเปล่ากวนนะคะ หนู...หนูไม่เข้าใจ ว่าคุณถามมันแปลว่าอะไร?"

"หล่อนนี่ซื่อจริงๆ ใช่ไหมล่ะ"

สมพรว่าพลางถอนใจ พลางมองหน้างงๆ ของลภัสก็ตีความได้ล่ะว่าซื่อจริง ไม่เข้าใจจริงๆ เฮ้อ เธอเม้มปาก ก่อนจะถามไปตรงๆ

"ที่ฉันหมายความน่ะ หมายความว่าอาตี๋มันได้ทำ...ทำมิดีมิร้ายอะไรเราไหม ฉันได้ยินมาว่ามีคนพูดมาว่าเราน่ะ เป็นเมียอาตี๋น่ะสิ"

"ว้าย!" ลภัสเอามือปิดปาก ก่อนจะรีบสั่นหัว

"หนูเปล่าไม่เคยทำอะไรกับเฮียเลยนะคะคุณพร ทำไมคนเค้าว่ายังงั้นกันนะ แบบนี้เฮียเสียหายหมด จะหาเมียได้ไหมล่ะนั่นน่ะ"

"หืม"

ฟังแม่สาวน้อยพูด สมพรที่จากเครียดๆ หน้าตึงๆ ก็เกือบจะขำ เอ่อน่ะ แม่เด็กคนนี้ดูๆ ไปก็น่ารักดี ซื่อๆ ใสๆ เธอคงจะคิดไปเองนั่นแหละกับบางเรื่อง...ก็เคยคิดนั่นล่ะว่า บางทีแม่ลภัสนี่อาจจะอยากรวยทางลัด อยากจะจับทองแท่ง ก็ติดสอยห้อยตามกันไปขนาดนั้น ทองแท่งไปไหน ก็ต้องเห็นลภัสอยู่ตรงนั้นด้วย จนเธอนึกไม่ชอบนี่แหละ

"แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีละคะ"

"ตกลงแล้วเราไม่ได้นึกชอบรักอาตี๋เหรอ"

"ก็...หนูชอบเฮียนะคะ แต่รัก..."

ลภัสสั่นหน้าดิกจนผมกระจาย ยิ่งทำให้สมพรนึกเอ็นดูมากขึ้น นอกจากซื่อแล้ว ลภัสยังเป็นคนตรงมากอีกด้วย

"อ้อ...อะแฮ่ม แบบนั้นก็ดี"

"ไม่ดีหรอกค่ะ ข่าวเสียหายไปแบบนี้ ที่คุณพรอยากจะให้เฮียมีเมีย จะมีสาวไหนกล้ามาเป็นเมียเฮียเหรอคะ ในเมื่อมีคนว่าว่า หนูเป็นเมียเฮียไปแล้วอะ"

"นั่นสิ" สมพรถอนใจ แล้วกุมขมับ

"เราช่วยฉันหน่อยได้ไหมล่ะเรื่องนี้น่ะ"

"เรื่องอะไรคะ"

"หาเมียให้อาตี๋มันไง อาตี๋มันดื้อ ต่อต้าน ไม่ชอบการคลุมถุงชนแน่ๆ ล่ะ แต่ถ้าไม่นัดให้เจอกัน ฉันจะทำให้อาตี๋เจอสาวที่ฉันอยากให้คุยได้ยังไงกันล่ะ คงจะมีแววเทื้อไปอีกนาน"

"แล้วมันจำเป็นจะต้องหาเมียให้เฮียมากแค่ไหนคะคุณพร"

สาวน้อยถาม สมพรนิ่งไปครู่ เอ่อ...เอาเหตุอะไรมาอ้าง ให้แม่ลภัสนี่ช่วยเธอดีนะ

"ฉันไปดูดวงมา เอาดวงอาตี๋ไปดูน่ะสิ เค้าว่าถ้าอาตี๋ไม่มีเมียปีนี้ ดวงจะถึงฆาต"

"อะห้า" ลภัสทำตาโต อ้าปากหวอไปเลยทีเดียว

"ไม่มีเมียนี่ถึงตายเลยหรือคะคุณพร"

"ก็..." สมพรกระแอม ลภัสดูจะเชื่อเธอแหะ

"อะไรแบบนั้นแหละ ฉันถึงเดือดเนื้อร้อนใจมากน่ะ ว่าอาตี๋ไม่ยอมมีแฟน มีวี่แววจะแต่งงานสักที

"โอ๊ย! แบบนี้หนูต้องช่วยแล้วล่ะค่ะ คุณพร บอกมาเลยค่ะ ว่าจะให้หนูช่วยให้เฮียมีเมียยังไงดี"

"อืม...มะ เรามาช่วยกันคิดก็ดีนะบะหมี่ ว่าเราจะช่วยอาตี๋ยังไง"

และแล้วสองสาวต่างวัย ก็พากันสุมหัว ว่าจะจัดการให้ทองแท่ง รอดพ้นเคราะห์ (?) หนนี้ไปได้ยังไงดี

แน่ล่ะว่าสมพรโกหกลภัส...ไม่มีหรอกดวงที่ว่าไม่มีเมียจะถึงตายน่ะ

และแน่นอนว่าลภัสดันเชื่อจริงจัง โดยเฉพาะเรื่องเป็นเรื่องตายนี่ ก็เพราะสาวน้อยเคยเสียคนที่รักมากติดกันมาแล้วสองคน เมื่อมาถึงทองแท่ง ที่เธอมีสัญญาไว้กับบิดาเลี้ยงด้วยว่าจะดูแลเขาให้ดี ให้เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรเป็นที่รักของเธอไปอีกนานๆ เธอจึงต้องระดมสมองเต็มกำลังเลยล่ะ สำหรับภารกิจนี้