บทที่ 6

ทุกสายตาหันไปตามทิศทางที่มาของเสียง และก็ได้เจอกับแก๊งผู้ชายเดินมาด้วยกันหลายคน แต่ฉันให้ความสนใจไปที่คนที่อยู่ตรงกลาง

"พวกนี้แหละแพรว"

พี่แมนกระซิบบอก หึ ที่แท้ก็พวกนี้เองสินะ ถึงว่าสิ มาแบบไม่ปกติเชียว

"ผู้ท้าชิงของเรามาแล้วครับ ชื่อว่า ไททัน หนุ่มหล่อ แบดบอย สาวเยอะคนนี้แหละครับ ที่มาขอท้าชิงควีนสนาม"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!

"หยุดก่อนฮะทุกคน ไหนล่ะฮะควีนสนาม ผมยังไม่เห็นใครสักคนเลย หรือว่าป๊อด ปอดแหก หนีกลับบ้านไปนอนกอดตุ๊กตาแล้ว”

หึ นอนกอดตุ๊กตางั้นหรอ เดี๋ยวได้รู้เรื่องเลย

“พี่แมนคะ"

"อ่า ตอนนี้ควีนสนามของเรามาถึงแล้วนะครับ มาถึงสนามนานแล้วด้วยเรียกว่ามารอดูผู้ท้าชิงเลยดีกว่า ขอเชิญควีนสนามแสดงตัวเลยฮะ"

พรึบ!!!

"เฮ้ย แพรว!"

"ยัยแพรว!" ฉันไม่ได้สนใจเสียงของใครเพราะสิ่งที่ฉันสนใจคือคนตรงหน้าฉันต่างหาก

"หึ นี่เหรอ ควีนสนาม สวยไม่เบานี่" นายไททันพูด

"ว่าแต่นายเถอะ แน่ใจเหรอว่าจะแข่งกับฉัน"

"กะอีแค่ผู้หญิง ทำไมฉันต้องกลัว"

"นั่นสินะ ทำไมนายต้องกลัว เพราะฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง"

"ใช่ ของเดิมพันคือตัวเธอละกัน มันน่า… หึหึ"

มันว่าพร้อมกับใช้สายตาโลมเลียตัวฉัน

"แล้วถ้าฉันชนะล่ะ" ฉันมองคนตรงหน้าอย่างยั่วยวน

"ทุกสิ่งที่เธอต้องการ"

"ตกลง ฉันตกลง"

"เฮ้ย! นี่เธอจะบ้าเหรอ" พี่มาร์คัสเอ่ยขัดขึ้น

"มันไม่ใช่เรื่องของนาย"

"แต่ว่า"

ฉันใช้สายตาแทนคำพูดไม่รู้จะยุ่งทำไม ฮึ่ย ชักรำคาญแล้วนะ หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจเลือกที่จะลงไปสนามแข่งทันที งานนี้ฉันต้องชนะ นายไททันเตรียมตัวรับความพ่ายแพ้ได้เลย

ยัยบ้าเอ๊ย! บัดซบที่สุด ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็ยัยแพรวนั่นแหละ บ้าหรือเปล่า ตอนแรกผมก็ตกใจนะครับ แบบว่า เฮ้ย ยัยนี่เป็นควีนตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ แล้วสิ่งที่ทำให้ผมช็อกคือ

แพรวลงไปแข่งรถกับคนที่ชื่อไททัน เท่านั้นยังไม่พอเธอยังเอาตัวเองเป็นเดิมพันอีก ผมอยากจะฆ่าไอ้บ้านั่นทิ้งก็ดูมันมองเธอสิ เห็นแล้วหงุดหงิด เออ แล้วผมเป็นอะไรเนี่ย จะหงุดหงิดทำไม

มันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย เฮ้อ

“มึงเป็นอะไรของมึง ทำหน้าเหมือนตูดเลย”

เสียงเพื่อนผมเองแหละครับ ผมได้แต่มองมันนิ่ง ๆ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะผมสนใจรถที่อยู่ตรงจุดสตาร์ตที่กลางสนามนั่น

“เอ้าไอ้นี่ เพื่อนถามก็ไม่ตอบ” ไอ้เลย์ยังคงพูดต่อแต่ผมไม่ได้สนใจอะไร มันก็เป็นของมันแบบนี้

ปัง!!!

เสียงปืนดังลั่นกลางสนามเป็นอันว่ารถสองคันได้ออกจากจุดสตาร์ตไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รถทั้งสองคันต่างขับกระแทกกระทั้นกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร นี่ก็เข้ารอบที่สองแล้วยังไม่มีใครขึ้นนำเลยด้วยซ้ำ และแล้วรถก็เข้ารอบสุดท้าย รอบนี้เป็นรอบตัดสินว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ รถของนายไททันเร่งความเร็วหนีรถยัยแพรวแทบจะทันทีที่เข้าโค้งสุดท้ายของสนาม

“แพรว เร็วสิแพรว” เสียงน้องฟ้าพูด

“แพรว เธอต้องชนะ” เสียงไอ้หน้าอ่อนที่ชื่อรันพูด

“แกว่าน้องแพรวจะแพ้หรือเปล่าวะ รถทิ้งช่วงห่างขนาดนั้น” ไอ้เลโอพูด

“นั่นสิห่างตั้งสองช่วงตัว ถ้าชนะได้นี่ถือว่าน้องแพรวเป็นนักแข่งที่น่ากลัวคนหนึ่งเลยนะเว้ย” ไอ้เมฆพูด

“โธ่เว้ย เสือกเอาตัวเองเป็นของเดิมพันอีก ฮึ่ย” ผมพูดอย่างหงุดหงิด ถ้าเธอแพ้ผมไม่มีทางยอมแน่

“หึ เป็นควีนสนามคิดว่าพลาดไม่ได้หรือไงวะ” ผมพูดออกมาเบา ๆ

“ไม่ใช่คนนี้แน่ อย่าห่วงเลย การเป็นควีนคือที่สุด พลาดได้แต่ไม่มีทางแพ้” ผมหันไปมองคนพูด เหอะ เห็นหน้าแล้วไม่ถูกชะตา หมั่นไส้

“เอาละครับทุกคน ตอนนี้รถคุณไททันแซงออกไปไกลมากเลยนะครับ แล้วควีนของเราจะทำอย่างไร จะเอาชนะได้ไหม หรือว่าคุณไททันจะเป็นคนล้มควีน ต้องติดตามกันอย่างใกล้ชิดและดุเดือดครับ ตอนนี้รถเข้าโค้งสุดท้ายของสนามแล้ว จะเป็นใครที่ชนะ..”

“ใคร ใคร ใคร ใคร ควีนสนามครับ โอ้โห ไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว รถห่างตั้งสองช่วงตัวแต่ควีนก็ยังเป็นควีนไม่มีใครสามารถล้มควีนได้จริง ๆ ชัยชนะวันนี้คือควีนสนามครับ”

เฮ้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กรี๊ดดดดด!

หลังจากที่พิธีกรสนามพูดจบ เสียงเชียร์ก็ดังขึ้นยกใหญ่แต่ชัยชนะที่ได้มาเมื่อสักครู่ ก็ทำให้ผมยอมรับได้เหมือนกันว่าเธอเก่งจริง ไม่ธรรมดาซะแล้วสิ สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือ

เธอเป็นใคร!!

ผมและเพื่อนพากันเดินลงไปหาเธอว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออะไรกันแน่ ส่วนนายไททันอะไรนั่น คงหัวเสียน่าดูที่แพ้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างแพรว

“สุดยอดเลยแก โคตรทึ่ง” น้องฟ้าพูด

“แล้วนี่ชนะแล้วก็อย่าลีลา ต้องการอะไรก็พูดมาสิ”

นายไททันพูด ส่วนแพรวก็ได้แต่ยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ผมรู้สึกว่ามันเจ้าเล่ห์แปลก ๆ

“แน่ใจนะ” เธอถามนายไททันด้วยรอยยิ้ม ส่วนมันไม่ยอมตอบนอกจากจะส่งสายตาที่แสดงความไม่พอใจมาให้

“หึ พี่แมนคะ ปิดสนาม!”

พวกผมพากันตาโต ปิดสนามก็หมายความว่าไล่ทุกคนออกจากที่นี่สิ เธอจะทำอะไรกันแน่ ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาทีทุกคนนับร้อยกว่าชีวิตก็ทยอยออกจากสนามจนหมด

“คนไปหมดแล้วต้องการอะไรก็ว่ามา”

นายไททันพูด ซึ่งผมก็มองแพรวด้วยความอยากรู้เพราะตอนนี้เธอนิ่งมาก นิ่งมากจริง ๆ...