บทที่ 2

“มาร์คัสคะ มินนี่แค่มาคุยกับน้องเขาดี ๆ นะคะ แต่น้องเขาก็มาว่ามินนี่อะ มาร์คัสต้องจัดการให้มินนี่นะคะ”

โอ้โห ได้ข่าวว่าแกมาหาเรื่องฉันไม่ใช่เหรอ กินสตอมากี่สวนเนี่ย

“ไง” คนตรงหน้าถาม ฉันก็ได้แต่ยักไหล่กวน ๆ อย่างไม่สนใจ

“มินนี่แค่บอกว่า เป็นรุ่นน้องควรเคารพรุ่นพี่ เกรงใจรุ่นพี่บ้างเท่านั้นเองค่ะ แล้วน้องเขาก็ด่าว่ามินนี่สารพัด แถมยังบอกว่าให้มินนี่ล่ามมาคัสไว้ให้ดี ๆ ด้วยค่ะ” พูดจบมินนี่ก็ลอบยิ้มใส่ฉัน ส่วนนายที่ชื่อมาร์คัสอะไรนั่นขบกรามแน่นแถมมองฉันเขม็ง หึ

“ขอโทษมินนี่ซะ” ฉันอ้าปากค้างก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น

“ยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่เธอ เธอควรให้ความเคารพ”

เหอะ โคตรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย เข้าข้างแฟนตัวเองชัด ๆ

“เสียใจ ฉันไม่ขอโทษเพราะว่าฉันไม่ผิด นายควรจะฟังความสองข้างนะไม่ใช่ฟังข้างเดียว โคตรลำเอียงเลย อ้อ แล้วบอกแฟนนายด้วยนะว่าอย่ามายุ่งกับฉัน แล้วก็อย่ามาตอแหลกับฉันอีก เหอะ ทำเป็นน่าซื่อตาใส สุดท้ายก็เฟะ ฉันบอกไว้ตรงนี้อีกครั้งนะว่า อย่ามาหาเรื่องกัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

ฉันพูดพร้อมกับจ้องมินนี่ ที่มองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต นายมาร์คัสกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดให้แฟนเขากลับไป ให้ตายสิ ฉันไม่ชอบรอยยิ้มนั้นเลย

หลังจากที่มินนี่กับเพื่อนผละออกไปฉันก็นั่งลงที่โต๊ะเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือนายบ้านี่มันนั่งลงข้างฉันด้วย พอฉันจะย้ายไปนั่งกับฟ้าก็มีผู้ชายนั่งลงข้าง ๆ ซะแล้ว จะไปนั่งกับรันก็ถูกมือใหญ่ดึงไว้ หันไปหาที่นั่งอีกข้างของโต๊ะก็ถูกหนุ่มสาวที่มากับนายนี่นั่งไปเรียบร้อย ฉันจึงต้องจำใจนั่งลงข้างเขา

“เอ่อ เราชื่อหวานนะ พวกเธอล่ะ”

ฉันไม่ตอบแต่ก็หันไปยิ้มให้หวาน แล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อคนที่นั่งข้าง ๆ นี่เบียดเข้ามา จนฉันขยับจะตกโต๊ะ อยู่แล้ว!

“เราชื่อฟ้า ส่วนนี่รันแล้วนี่ก็แพรว”

“จ้า นี่พี่มาร์คัส ส่วนคนที่นั่งข้าง ๆ ฟ้าชื่อพี่เลโอ และคนนี้พี่เมฆแฟนเราเอง” ฉันหันไปมองผู้หญิงที่ชื่อหวานแล้วก็อดขำไม่ได้ คงจะหวานสมชื่อจริง ๆ ล่ะ จะพูดจะจาอะไรก็ดูหวานและเรียบร้อยไปซะหมด

“พวกเธอเรียนวิศวะเหรอ เราก็เรียนนะวิศวะคอมด้วย เธอล่ะ”

“จริงเหรอ งั้นก็ดีน่ะสิที่พวกเราเรียนเหมือนกัน ได้เพื่อนเพิ่มอีกตั้งหนึ่งคน ดีใจไหมรัน แพรว”

ฟ้าพูดก่อนจะถามความคิดเห็นจากฉันและรัน ฉันไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มให้หวานแทนและยิ้มให้คนอื่น ๆ ด้วยยกเว้นไอ้คนที่มันนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันนี่แหละ

“โอ๊ย! จะเบียดอะไรนักหนาคนจะตกโต๊ะอยู่แล้ว”

ไม่พูดเปล่าฉันลุกขึ้นไปนั่งกับรันอย่างรวดเร็ว การกระทำของฉันเรียกรอยยิ้มขำจากพวกพี่ ๆ และเพื่อน

ส่วนพี่มาร์คัสนอกจากจะไม่พอใจกับการกระทำและคำพูดฉันแล้ว เขายังจ้องตาฉันเขม็งก่อนจะพูดออกมาว่า “เรายังไม่ได้เคลียร์กัน”

ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะสวนกลับไป “เรื่องอะไร”

“เรื่องเมื่อเช้า”

“ฉันพูดขอโทษไปแล้ว แปลว่าจบแล้ว”

“ยัง เธอด่าฉันหลังจากนั้น”

“ฉันก็พูดขอโทษไปแล้วเหมือนกัน”

กริ๊ง...กริ๊ง....

เขาทำท่าเหมือนจะสวนกลับคำพูดของฉัน แต่แล้วก็ต้องชะงักลง เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นเสียก่อน

“ได้ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“พวกมึง ประชุม”

หลังวางสายเขาก็บอกกับพี่ที่เหลือว่าไปประชุม พวกเขาทั้งหมดผละออกจากโต๊ะไป รวมถึงหวานก็ถูกพี่เมฆพาออกไปด้วย

“โอ๊ยแก! เมื่อกี้มันมากเลยอะ อยากช่วยนะแต่ฟังแกด่าเพลินดีว่ะ ฉันชอบ” ยัยฟ้าพูดขึ้น คงจะพูดถึงตอนที่ฉันกับยินนี่ต่อว่ากันล่ะมั้ง

“หึ ฉันก็ชอบ”

“ไม่ต้องฝืนหรอก เป็นตัวของตัวเองเถอะรัน ทำอย่างนั้นน่าอึดอัดจะตาย”

“คืออะไรเหรอ” ยัยฟ้าถามฉันเพราะมันคงไม่เข้าใจและดูไม่ออก

“ถ้าฉันพูดแกจะไม่รังเกียจฉันใช่ไหม ฉันเคยมีเพื่อนแต่พอเพื่อนรู้ว่าฉันเป็น พวกนั้นก็เลิกคบฉัน หาว่าฉันวิปริต”

รันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เพื่อนเขาดูที่ใจ ไม่ใช่ดูที่ว่าเป็นอะไร เพื่อนกันต้องมีไว้เพื่อปรึกษา พูดคุย ให้กำลังใจและคอยห้ามเวลาทำสิ่งไม่ดี ถ้าเลือกคบที่ใครเป็นอะไร นั่นไม่ใช่เพื่อน”

“ใช่ เราเห็นด้วยกับแพรว” ยัยฟ้าพูด

“เอ่อ คือ ฉันเป็นตุ๊ดนะ แต่ที่ต้องแอ๊บแมนก็อย่างที่บอก ทุกคนเลิกคบฉันเพราะรู้ว่าฉันเป็น”

“จริงเหรอ”

รันก้มหน้าก่อนจะตอบมาเสียงเศร้า “พวกแกรังเกียจฉันเหรอ”

“บ้าเหรอ รับได้สิ เราเป็นเพื่อนกันนี่ ขอแค่แกเป็นแกก็พอแล้ว ที่สำคัญโลกมันพัฒนาแล้วจ้าไม่มีใครมานั่งเหยียดเรื่องพวกนี้หรอก คนพวกนั้นคงไม่มองว่าแกเป็นเพื่อนมากกว่าถึงได้ต่อว่าและเลิกคบแกไป ว่าแต่พวกแกเถอะรับนิสัยฉันได้หรือเปล่า ฉันพูดมากนะ อาจจะบ้า ๆ บอ ๆ ด้วย”

“เออถ้าแกรับฉันได้ นิสัยแกฉันก็รับได้ และไม่ต้องบอกหรอกว่าแกพูดมาก ฉันพอจะดูออก เพราะตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมาแกยังพูดไม่หยุดเลยฟ้า แต่ฉันขอเตือนพวกแกหน่อยนะว่า ฉันอาจจะกรี๊ดผู้ชายมากสักหน่อยก็อย่าถือโทษโกรธเคืองกันเลยนะ ถ้าแกรับนิสัยตรงนี้ของฉันได้ ฉันก็คบกับพวกแก แล้วแกล่ะแพรว”

ฉันยิ้มให้กับคำถามบาง ๆ

“แกแน่ใจเหรอที่จะคบกับฉัน อย่าพึ่งพากันทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรพวกแก พวกแกเป็นยังไงฉันรับได้หมด ส่วนแกรันต่อให้แกเป็นผู้หญิงจ๋า มีแฟนเป็นผู้ชายหรือบ้าผู้ชายยังไงฉันก็รับได้ อยู่ที่พวกแกจะรับนิสัยฉันได้หรือเปล่า”

“รับได้สิ/รับได้สิ” ทั้งสองคนรับปากฉันในทันทีด้วยท่าทางจริงจัง

“แน่ใจนะ ฉันเป็นพวกตรง ๆ ชอบไม่ชอบอะไรพูดตรงหมด ด่าคือด่า เกลียดคือเกลียด ไม่ยอมคน อาจมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วรับได้เหรอ”

“โอ๊ย แค่นี้เองรับได้ย่ะ” รัน

“เหมือนกัน” ฟ้า

“แต่ถ้าแกคบกับฉันอาจได้รับอันตราย ฉันไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หรือพูดให้เข้าใจง่าย ๆ คือ ฉันเป็นมาเฟีย แกรับได้เหรอ ฉันไม่บังคับ แล้วแต่พวกแก”

ที่บอกแบบนั้นก็เพื่อให้พวกมันตัดสินใจว่ารับสิ่งที่ฉันเป็นได้ไหม การพูดออกมาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แต่ฉันก็เลือกที่จะพูดเพราะไม่อยากมีความลับกับพวกมัน นอกจากนี้ถ้ามันเลือกที่จะคบฉันเป็นเพื่อน เท่ากับว่ามันอาจได้รับอันตรายหรือโดนลูกหลงจากการเป็นเพื่อนฉันก็ได้ ให้พวกมันรู้ตั้งแต่ตอนนี้แหละดีแล้ว หากข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น พวกมันจะได้ไม่ตกใจ

“แกเป็นมาเฟียจริงเหรอ” รันถาม

“จริง”

“ไม่มีปัญหา” ฟ้าพูดพร้อมยิ้มให้ฉันอย่างจริงใจ

“ได้ ฉันก็ไม่มีปัญหา แต่ฉันขออะไรพวกแกอย่างได้ไหม เลิกเรียกฉันว่ารันเถอะ เรียกฉันรันนี่แทน ตกลงไหมชะนี”

คำพูดของรันทำให้ฉันและฟ้าอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนที่ฉันจะกำชับพวกมันว่า

“อย่าบอกใครเรื่องที่ฉันเป็นใครเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นทั้งฉันและพวกแกจะตกอยู่ในอันตราย และถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปฉันจะตัดเพื่อนกับพวกแกทันที ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ฉันแนะนำพวกแกว่าให้ลืมเรื่องตัวตนของฉันซะ”

นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดและเป็นกังวล ซึ่งพวกมันก็รับปากว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้เด็ดขาด ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับคอนโด

ใช่สิ ฉันลืมบอกพวกคุณว่าฉันคือใคร

สวัสดี ฉันชื่อแพรวา เรียกฉันว่าแพรวก็ได้ เป็นหน่วยไอทีขององค์กร ฉันคิดว่าพวกคุณน่าจะทราบกันบ้างแล้ว นิสัยส่วนตัวของฉันก็ดี...มั้ง! ฉันไม่ทำใครก่อน ไม่ยอมใคร มีเหตุผล ฉลาด แต่ที่แน่นอนเลยก็คือ ฉันสวย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ถ้าถามว่าอยู่ในองค์กรนี้ได้ยังไง ก็ไม่มีอะไรซับซ้อน ฉันเก่งคอมไง ฉันสามารถเข้าใจโปรแกรมทุกอย่างตั้งแต่ฉันอายุสิบขวบ (เด็กอัจฉริยะ) แล้วฉันก็พบกับพี่ลินเข้า พี่ลินเลยให้เข้ามาอยู่ในหน่วยนี้ งานฉันไม่ค่อยเสี่ยงอันตรายหรอก หน้าที่หลักของฉันคือการออกแบบโปรแกรมและปกป้องฐานข้อมูลขององค์กร

ในบรรดาพี่ ๆ ทั้งหลาย ฉันกลัวพี่ลินที่สุด เห็นสวย ๆ อย่างนั้น อย่าได้ให้โหดเชียว ยิ่งกว่าเสืออีก อ้อ แถมยังเป็นผู้หญิงที่เลี้ยงเสือเหมือนเลี้ยงแมวเสียด้วย ตั้งแต่เจอกับพี่เขาชีวิตฉันก็เปลี่ยนไป จริง ๆ ถ้าฉันไม่ได้พวกพี่เขามาช่วย ฉันคงตายไปแล้ว

หลายปีก่อน ครอบครัวฉันถูกตามฆ่า ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งพ่อและแม่ไม่ได้บอกอะไรฉันเลย ถ้าวันนั้นพี่ลินไม่ได้ผ่านมาและช่วยเหลือฉันไว้ ฉันคงตายไปพร้อมกับพ่อแม่แล้ว หลังจากที่ฉันทำใจกับความสูญเสียได้ พี่ลินก็พาฉันเข้าสู่องค์กร

พี่ลินสอนการต่อสู้และอะไรหลาย ๆ อย่างให้กับฉันสลับกับพวกพี่ ๆ ที่เหลือ ทำให้เราสนิทและรักกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ พูดแล้วก็คิดถึงไม่รู้ว่าพี่ ๆ จะกลับเมืองไทยกันเมื่อไหร่...