7 คำขอบคุณ

เหลี่ยมรักหัวใจมาเฟีย

ตอนที่7

คำขอบคุณ

โรงพยาบาล

วันต่อมา

"โอ๊ย..."สิงหารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเขาจะขยับแขนแต่รู้สึกว่าแขนข้างซ้ายมันเจ็บไม่ใช่แค่แขนที่เจ็บแต่ศีรษะก็เจ็บด้วย

สิงหาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาและกวาดสายตามองไปรอบห้องๆสี่เหลี่ยมสีขาวก่อนจะยกแขนข้างขวาขึ้นมาดูมันมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่บนหลังมือของเขา

ส่วนแขนข้างซ้ายก็ใส่เฝือกอ่อนเอาไว้ สิงหายกมือข้างขวาขึ้นมาแตะที่ศีรษะมันมีปลาสเตอร์แปะอยู่ หัวแตกงั้นเหรอ?

สิงหาขบสันกรรมเข้าหากันแน่นอย่างเดือดดาลเมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามา คนที่กล้าเล่นงานเขาขนาดนี้มันคงไม่กลัวตายเลยสินะ!

แกร๊ก

เสียงประตูห้องพักถูกเปิดเข้ามาทำให้สิงหาหันไปมองที่ประตูก่อนที่จะเห็นว่าดลและชานลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาในห้อง

"นายฟื้นแล้วเหรอครับ?"ดลที่เห็นว่าเจ้านายลืมตามองมาที่พวกเขาก็รีบวิ่งไปหาเจ้านายที่เตียงผู้ป่วยทันทีโดยมีชานตามมาติดๆ

"อืม"สิงหารับคำในลำคอ

"นายปวดแผลหรือเปล่าครับผมจะได้บอกให้พยาบาลเอายาแก้ปวดมาให้?"ชานเอ่ยถาม

"นิดหน่อย ไม่เป็นไรขอบใจพวกมึงมากที่ไปช่วยกูและพามาส่งโรงพยาบาล"สิงหาคิดว่าชานและดลต้องเป็นคนไปช่วยเขาแน่ๆเพราะรถทุกครั้งของสิงหาติดจีพีเอสติดตามรถทุกคันถ้าเกิดอะไรขึ้นชานกับดลจะรู้ทันทีว่าขาอยู่ที่ไหน

"พวกผมไม่ได้พานายมาส่งโรงพยาบาลหรอกครับ"ดลบอก

"หมายความว่าไง?"สิงหาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

"เธอเป็นคนช่วยนายไว้ครับและก็เป็นคนบอกพวกผมว่านายเกิดอุบัติเหตุ"ชานบอก

"เธอ ผู้หญิงอย่างงั้นเหรอ?"สิงหารู้สึกแปลกใจขึ้นไปอีก ผู้หญิงช่วยเขาไว้งั้นเหรอ

"ครับนาย เธอชื่อว่าคุณเจ้าเอ๋ย ใบหน้าเธอรูปไข่ตาโตเหมือนตุ๊กตาจมูกนิดปากหน่อยแก้มป่องๆมีขี้แมลงวันตรงปลายจมูกด้วยนะครับ"ดลเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอ น่ารักชะมัดเลย

"มึงจำรายละเอียดเธอได้ขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้ดล?"ชานถามอย่างอึ้งๆมันเอาเวลาไหนไปจำวะ

"ก็หน้าตาเธอน่ารักขนาดนั้นเจอกันครั้งเดียวก็สะดุดตาแล้ว"ดลบอก

"เธอช่วยกูไว้อย่างงั้นเหรอ?"สิงหาถาม

"ครับนายคุณเจ้าเอ๋ยเป็นคนพานายมาส่งที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน"

เมื่อคืนดลโทรศัพท์ไปหาสิงหาผู้เป็นเจ้านายแต่เสียงปลายสายที่รับสายกลับเป็นผู้หญิงแล้วเธอก็บอกกับเขาว่าเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้เกิดอุบัติเหตุพอฟังจบดลและชานก็รีบพุ่งตัวมาที่โรงพยาบาลทันที

"อืม ตอบแทนเธอไปแล้วใช่ไหม?"ตอบแทนที่สิงหาว่าก็คือหมายถึงเงิน

"ยังครับ"ชานส่ายหน้า

"ทำไม?"สิงหาถาม

"ก็คุณเจ้าเอ๋ยเธอไม่รับครับ เธอบอกว่าไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้ผมเลยไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงครับ"ดลบอก

"มึงเสนอเงินไปให้เธอเท่าไหร่?"สิงหาคิดว่าชานกับดลคงเสนอเงินให้เธอน้อยไปเธอคงไม่รับ

"ตอนแรกก็หนึ่งหมื่นครับเธอไม่รับพวกผมเลยเสนอไปอีกสองหมื่นเธอก็ไม่เอา ผมกับไอ้ดลก็เลยเสนอไปอีกเป็นสามหมื่นเธอก็ส่ายหน้าสุดท้ายก็เสนอไปอีกเป็นห้าหมื่นเธอก็บอกพวกผมกลับมาว่าขอเป็นคำขอบคุณก็พอเธอจะรับไว้ส่วนเงินเธอไม่รับครับ"

"เธอบอกว่าเธอแค่ช่วยพามาส่งโรงพยาบาลไม่จำเป็นต้องให้เงินเธอครับ"ดลบอก

"หึ...อวดดี"สิงหาแค่นหัวเราะอยู่ในลำคอสมัยนี้มันยังมีอีกหรือไงช่วยเหลือโดยที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน

"อ๋อ มีอีกเรื่องหนึ่งครับนาย คุณเจ้าเอ๋ยเธอบอกว่าเมื่อคืนตำรวจมาถามเธอว่านายมีเรื่องอะไรกับใครมาหรือเปล่าเพราะว่าร่องรอยมันไม่ใช่การเกิดอุบัติเหตุธรรมดา รถนายมีรอยกระสุนตำรวจบอกว่านายหน้าจะถูกประกบยิง"ชานบอก

"เมื่อคืนผมไปดูที่รถนายมันมีรอยกระสุนที่ท้ายรถเต็มไปหมดมันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับนาย?"ดลถามขึ้น

"มีคนขับรถตามมายิงกู กูกับมันยิงสวนกันไปมาก่อนที่กูจะขับรถลงข้างทางจากนั้นกูก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย"สิงหาบอก

"ตอนนี้ผมให้คนของเราเช็กกล้องวงจรปิดทุกตัวเพื่อหาคนที่ทำนายมาอยู่ครับ"ชานบอก

"จับเป็นมาให้กู กูคันไม้คันมืออยู่พอดี!"สิงหาบอก

"ได้ครับนาย/ครับนาย"ดลและชานพยักหน้าก่อนที่เสียงประตูห้องจะดังขึ้นและถูกเปิดเข้ามาโดยร่างบางของหญิงสาวในชุดนักศึกษา

"คุณเจ้าเอ๋ย"ดลยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ช่วยเจ้านายเขามา

"เธอ!"สิงหาถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาและหญิงสาวคนนั้นก็คือคนเดียวกับคนเมื่อวานที่ทะเลาะกับเขาตรงไฟจราจร

"สวัสดีค่ะ"เจ้าเอ๋ยค้อมศีรษะเล็กน้อยให้ดลกับชานผู้ชายที่เธอเจอเมื่อคืน

"สวัสดีครับคุณเจ้าเอ๋ย/สวัสดีครับ"ดลและชานเอ่ยสวัสดีกลับหญิงสาวเช่นกัน

"นายครับ นี่ไงครับคุณเจ้าเอ๋ยคนที่พานายมาส่งโรงพยาบาล"ชานเอ่ยบอก

"ยัยนี่อะเหรอที่พากูมาส่งโรงพยาบาล?"สิงหาชี้นิ้วไปที่หญิงสาว

"ใช่ ฉันเองแหละที่พาคุณมา"เจ้าเอ๋ยเดินเข้าไปใกล้ๆสิงหาทำให้ดลและชานรีบขยับตัวถอยห่างทันที

"ถ้างั้นพวกผมขอตัวนะครับนาย"ดลเอ่ยบอกก่อนที่ทั้งดลและชานจะเดินออกไปจากห้องภายในห้องจึงเหลือแค่เพียงสิงหากับเจ้าเอ๋ยแค่สองคน

"เป็นอย่างไงบ้างคุณเจ็บแผลหรือเปล่า คุณหมอบอกว่าคุณหัวแตกและก็แขนหักสแกนร่างกายแล้วข้างในไม่มีอะไรเสียหาย อะฉันซื้อขนมครกหน้าโรงพยาบาลมาเยี่ยมคุณ"เจ้าเอ๋ยเอ่ยบอกและยื่นถุงขนมครกที่ซื้อมาจากป้าที่ขายอยู่หน้าโรงพยาบาลขึ้นมาชูใส่หน้าสิงหา

"..."สิงหามองขนมครกที่อยู่ตรงหน้าและหันไปมองหน้าหญิงสาว ยัยนี่ซื้อของแบบนี้มาเยี่ยมคนจริงดิ?

"ไม่กินเหรอถ้างั้นฉันวางไว้ที่โต๊ะนะ"เจ้าเอ๋ยวางขนมครกลงบนโต๊ะข้างๆหัวเตียงของสิงหา

"ลูกน้องฉันบอกว่าเธอช่วยฉันและพามาส่งที่โรงพยาบาล"สิงหาพูดขึ้น

"จริงๆฉันช่วยคุณแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เองที่เหลือพวกพี่ๆกู้ภัยเขาช่วยคุณมากกว่า"เจ้าเอ๋ยเลื่อนเก้าอี้และนั่งลง

เมื่อคืนหลังจากที่เธอเขย่าตัวสิงหาพยายามจะให้เขาตื่นแล้วแต่เขาไม่ตื่น เจ้าเอ๋ยก็เลยหยิบโทรศัพท์โทรหาพี่ที่รู้จักซึ่งเขาเป็นกู้ภัยให้มาช่วยสิงหาส่วนเธอก็มีหน้าที่แค่ติดต่อคนรู้จักและกรอกประวัติของคนเจ็บแค่นั้น

โชคดีที่สิงหาพกกระเป๋าสตางค์ไว้ติดตัวบัตรประชาชนหรือสิ่งสำคัญก็อยู่ในนั้นเกือบหมดและโชคดีคูณสองที่แค่แจ้งชื่อสิงหาไปโรงพยาบาลก็จัดการต่อเองโดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย

"กู้ภัย?"

"อืม พี่ๆกู้ภัยเขาพาคุณมาส่งที่โรงพยาบาล"เจ้าเอ๋ยพยักหน้า

"นี่เธออย่าบอกนะว่าเธอเอาฉันขึ้นรถกู้ภัยมาอย่างงั้นเหรอ รถที่เขาเก็บศพน่ะเหรอ!?"

"ใช่ แต่คุณไม่ต้องห่วงนะคุณมาคนเดียวไม่มีศพคนอื่นหรอกสบายใจได้"เจ้าเอ๋ยบอกและยิ้มออกมา

"แล้วทำไมเธอถึงไม่เรียกรถโรงพยาบาลมารับฉัน ทำไมให้ฉันมากับรถกู้ภัย!?"สิงหาสูดลมหายใจเข้าออกอย่างคุกรุ่นแทนที่หญิงสาวจะโทรเรียกรถพยาบาลมาแต่เธอกลับเรียกกู้ภัยมารับเขา เขายังไม่ตายไหมล่ะ!

"นี่คุณ รถไหนมาส่งก็เหมือนกันนั่นแหละเขาก็ช่วยคุณและก็พาคุณมาส่งโรงพยาบาลอย่างปลอดภัยไหมล่ะ?"เจ้าเอ๋ยไม่เข้าใจว่าทำไมสิงหาจะต้องตื่นตระหนกขนาดนี้ด้วยก็แค่นอนมากลับรถกู้ภัย

"..."สิงหาถอนหายใจออกมาอย่างใจเย็นเพราะที่เธอพูดมาก็ถูกแหละ

"นี่ฉันเอาเงินมาคืนคุณเมื่อวานที่คุณยัดใส่มือฉันสองหมื่นบาท"เจ้าเอ๋ยหยิบเงินที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาและยื่นไปให้สิงหา

"..."สิงหามองเงินในมือของหญิงสาวสลับกับมองหน้าหญิงสาวอย่างมีคำถาม

"ถ้างั้นฉันวางไว้บนโต๊ะนะคุณ"เจ้าเอ๋ยวางเงินลงบนโต๊ะข้างๆหัวเตียง

"ทำไมเธอถึงไม่เก็บไว้?"สิงหาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวถึงเอาเงินมาคืนเขาถ้าเป็นคนอื่นคงเอาเงินไปใช้ทำอะไรตั้งมากมายแล้ว

"ก็ฉันบอกคุณแล้วว่าไม่เอา คุณก็ยังมายัดใส่มือฉันอยู่ได้"

"ก็ค่าเสียหายที่เธอเจ็บตัว"

"แค่คุณพูดว่าขอโทษฉันก็เข้าใจแล้วไม่จำเป็นต้องเอาเงินมายัดให้"

"เธอแค่อยากให้ฉันพูดแค่ขอโทษแค่นั้นเหรอ"สิงหาถามและจ้องมองใบหน้าเธอให้ชัดๆ

"อืมใช่แค่นั้นแหละ"เจ้าเอ๋ยพยักหน้า

"ลูกน้องฉันบอกว่าเธอไม่รับของตอบแทน"

"อือ ฉันไม่เอา"

"ทำไม?"สิงหาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเธอถึงไม่รับเงิน

"เฮ้อ...ก็บอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาไงทำไมคุณถึงถามเยอะแบบนี้นะ!"เจ้าเอ๋ยถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดทำไมผู้ชายคนนี้ถึงถามเซ้าซี้มากมายขนาดนี้เป็นนักซักหรือไงวะ!

"แล้วเธออยากได้อะไรเพื่อเป็นการตอบแทน?"

"อ่านปากฉันนะว่า ฉันไม่อยากได้อะไรและที่ฉันมาหาคุณก็แค่มาเยี่ยมและก็เอาเงินมาคืนคุณแค่นี้แหละ"

"..."

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะ ลาก่อน"เจ้าเอ๋ยลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปที่ประตูก่อนที่เธอจะหยุดเดินเมื่อสิงหาเรียกเธอเอาไว้

"เดี๋ยวเจ้าเอ๋ย!"

"มีอะไร?"เจ้าเอ๋ยเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

"ขอบคุณที่ช่วยฉันและก็ขอโทษเรื่องเมื่อวาน"เมื่อเห็นถึงความจริงใจของหญิงสาวสิงหาจึงบอกขอโทษออกไปและอีกอย่างถึงเธอจะรับเงินจากเขาหรือไม่รับ คำว่าขอบคุณ เขาควรที่จะต้องพูดมันออกไปอยู่แล้ว

"อือ แล้วอีกอย่างคุณก็ขับรถให้มันระวังๆหน่อยแล้วกัน"เจ้าเอ๋ยพยักหน้าและเอ่ยบอกก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปโดยมีสายตาของสิงหามองไปตามจนลับสายตา