บทที่ 7บังเอิญหรือโลกกลม

1 เดือนต่อมา

@โรงพยาบาล S

ด้านรันลนาหลังจากที่ใช้วันหยุดช่วงพักร้อนหมดฉันก็กลับมาทำงานปกติ ร่างบางใบหน้าสวยหวานของศัลยแพทย์หญิงที่สวมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาว ใบหน้าสวยหวานถูกปิดด้วยเมสปิดจมูก เนื่องจากวันนี้ฉันและทีมแพทย์มีเคสผ่าตัดคนไข้ที่ถูกยิงด้วยลูกกระสุนปืน ถึง 5 เคส ให้ตายเถอะ วันเดียวมีเคสฉุกเฉินถึง 5 เคสนี้หนักมากเลยนะ แต่แล้ววันนี้การผ่าตัดก็สำเร็จผ่านไปด้วยดี ร่างบางในชุดเสื้อกาวน์ที่เดินออกจากห้องหวังจะเปลี่ยนชุดเพื่อออกเวรนั้น

ทว่าเลโอนิกซ์ที่มาเยี่ยมลูกน้องของตนที่ถูกยิงได้รับบาดเจ็บ เท้าที่จะก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์กับสะดุดเข้ากับร่างบางอันคุ้นตาที่เดินใส่ชุดเสื้อกาวน์ผ่านหน้าเขาไป ถึงใบหน้าสวยจะปกปิดด้วยเมสแต่เขาก็จำเธอได้ดี

“รัน...” เลโอนิกซ์หลุดเสียงออกมาราวกับคนละเมอ ทำเอาเจนสันที่เห็นอาการของมาเฟียหนุ่มถึงกับขมวดคิ้ว

“นายน้อยเป็นอะไรไปครับ”

“ฉันเจอ รัน” เลโอนิกซ์ไม่พูดเปล่า แต่ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มกับเดินตามไป แต่นั้นกับไม่ทันเสียแล้ว เจนสันที่เห็นเช่นนั้นถึงกับหลุดยิ้มให้กับเจ้านาย

“นายน้อยคิดถึงเธอมากถึงกับ ตาฝาดเลยเหรอครับ” ใช่หรือเขาจะตาฝาดไป

“นั้นน่ะสิ เธอจะมาทำอะไรที่นี่” เด็กอย่างเธอจะเรียนจบหรือยังก็ยังไม่รู้ หญิงสาวอันคุ้นตารูปร่างท่าทางที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเธอเมื่อครู่คงไม่ใช่

“อืม...ฉันคงจะตาฝาดไป” เลโอนิกซ์เอ่ยจบร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในลิฟต์

“หึ...ทำเป็นเข้มไปเถอะนายน้อย หลงเสน่ห์สาวบ้านป่าแล้วสิท่า” เจนสันได้แต่ยิ้มอ่อน

‘คิดถึงรักเขา แล้วทำไม ไม่ไปหา อุบล กรุงเทพก็แค่ปากซอย’ มือขวาคนสนิทได้แต่ยิ้มร้ายให้กับเจ้านาย เจนสันผมรู้ได้ไงนะเหรอ ว่ามาเฟียหนุ่มหลงรักสาวน้อยผู้ช่วยชีวิตตน วันก่อนเลโอนิกซ์ดื่ม เมากับกลุ่มเพื่อน ระหว่างทางกลับที่เขาไปรับ คนเมาเอาแต่ละเมอเพ้อถึงเด็กสาว

ก็นอนเฝ้าไข้กันซะขนาดนั้น เด็กนั้นเองก็คงมีใจให้กับเจ้านายเขาบ้างละวะ เจนสันได้แต่คิดและส่ายหัวให้กับเจ้านาย

ปกตินายน้อยของพวกเขาเคยสนใจสาวๆ เสียที่ไหน อย่างมากอยากปลดปล่อยก็แค่ซื้อกิน เขาอยู่กับเลโอนิกซ์มาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้อายุ 27 ปีพึ่งจะเห็นสายตาห่วงใยหญิงสาวก็วันที่เขาไปรับเลโอนิกซ์ที่บ้านของเธอนั้นแหละ ไม่ใช่แค่บาดเจ็บที่ตัว แต่ดูเหมือนว่าหัวใจของนายน้อยเลโอนิกซ์ก็ได้รับบาดเจ็บหนักด้วยเช่นกัน

เพราะตั้งแต่กลับจากอุบลไม่ว่าจะลูกน้อง นายใหญ่ นายหญิงก็ไม่มีใครเข้าหน้านายน้อยติดเลยสักคน เสร็จจากงาน มาเฟียหนุ่มก็มักจะออกไปสังสรรค์กลับกลุ่มเพื่อนสนิท ราวกับว่าเหงา หาเพื่อนดื่มต่างจากช่วงชีวิตในเมื่อก่อน

หลายชั่วโมงต่อมา

ด้านเลโอนิกซ์หลังจากที่ไปเยี่ยมลูกน้องที่ถูกฝั่งคู่อริ อย่างเอเดลเล่นงานนั้น ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มก็มาต่อที่ผับหรูใจกลางเมืองซึ่งเจ้าของร้านเป็นเพื่อนสนิทผมนั้นเอง

“โด่ว กูนึกว่าจะไม่มา อุตส่าห์เตรียมของหวานไว้รอ ไม่เป็นหมันแล้วโว้ยของที่กูเตรียมให้มึง” ไอ้เฟรนดิ เอ่ยขณะที่ผมนั่งโต๊ะ

“กว่าธุระจะเสร็จ เลยเลทไปหน่อย” เลโอนิกซ์เอ่ยขณะที่เฟรนดิ ยื่นแก้วช็อตให้กับเพื่อน

“กูแม่งคิดว่ามึงจะเท เสียแล้ว”

“กูพูดคำไหน คำนั้น” โน้นไงคนสวยกูมาแล้ว เอ่ยจบ ดาวเด่นคนสวยของคลับหรูก็เดินเข้ามา

“อ่า...เชี่ยเลย์ วันนี้ลูกน้องมึงหายไปไหนวะ ไงมาคนเดียว” แฟรงค์ที่ไม่เห็นลูกน้องคนสนิทถึงกับขมวดคิ้วถาม ปกติเลโอนิกซ์ไปนั่งดื่มที่ไหนลูกน้องมันตามเป็นกลุ่มเป็นก้อน

“ไม่อยากเป็นจุดสนใจวะ” เขาหันไปเอ่ย

“กูแม่งคิดว่ามันจะกลับใจ ไม่รับช่วงต่อจากคุณลุง”

“เขายอมให้กูทำแบบนั้นปะละ” ใช่ว่าเขาชอบการใช้ชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้

“เหอะ...นี้อย่าบอกนะ ว่ามึงเจอรักแท้ ไม่เอาแล้ว ไม่อยากได้แล้ว ไอ้หัวหน้าเจ้าพ่อมาเฟีย” แต่ก่อนไม่เคยจะคิด แต่ตอนนี้ยอมรับว่ามีครั้งที่อยากใช้ชีวิตอิสระอย่างเช่นคนทั่วไป แต่ติดที่ว่าเกิดมาในตระกูลมาเฟียทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้

“ไม่ปฏิเสธ แสดงว่าใช่สินะ” เฟรนดิยังคงแหย่มาเฟียหนุ่มต่อ ร่างสูงของเลโอนิกซ์ที่นั่งกระดกแก้วกลับกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอไปสักพักนั้น บนตักของสามหนุ่มมีสาวสวยดาวเด่นตัวท็อปของร้านที่มานั่งเอาอกเอาใจ ด้านเลโอนิกซ์เองก็ไม่ปฏิเสธขนมหวานที่เฟรนดินั้นเตรียมมาให้

ด้านลูกตาลหญิงสาวดาวเด่นที่ทำหน้าที่เอนเตอร์เทน มาเฟียหนุ่มอยู่นั้น ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็หล่อและงานดีไปหมด คนบ้าอะไรหล่ออันตรายต่อมดลูกฉันนัก เลโอนิกซ์ที่ถูกหญิงสาวปรนเปรอทั้งกอดและคลอเคลียตนนั้น ยิ่งถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าครอบงำ ร่างสูงถึงกับทนไม่ไหว ฟัดกับสาวสวยที่โต๊ะโซนวีไอพี แต่ขณะที่เลโอนิกซ์ถอนจูบออกจากหญิงสาวนั้น สายตากับสะดุดเข้ากับร่างบางใชชุดเดรสสีดำพราวระยิบระยับที่นั่งดื่มอยู่โซนชั้นล่าง เลโอนิกซ์ที่เห็นเช่นนั้นถึงกับผละลูกตาลออกจากตัว ราวกับคนมีความผิดกลัวโดนจับได้ ทำเอาอีกสองหนุ่มที่ฟัดสาวอยู่นั้นถึงกับตกอกตกใจตามๆ กัน

“เชี่ยไรของมึงวะ เลย์” แต่นั้นมาเฟียหนุ่มหน้านิ่งกับไม่ตอบ มือหนาหยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมากระดก นัยน์ตาคมคู่ดุจับจ้องไปยังสาวสวยชุดเดรสสีดำโต๊ะหมายเลข 9

“เธอไปได้แล้ว วันนี้พอแค่นี้” เอ่ยจบมือหนาหยิบธนบัตรสีเทาขึ้นมาให้กับหญิงสาว ลูกตาลแอบเสียดายไม่น้อยถ้าคืนนี้ได้ต่อกับเขาสักรอบหล่องานดีแบบนี้ เท่าไหร่ก็ไม่คิดตัง

สายตาเลโอนิกซ์จับจ้องไปยังรันลนาอย่างไม่ละสายตา ผมยาวที่ถูกม้วนมัดจุกขึ้นกลางหัว บัดนี้ถูกปล่อยสยายม้วนเป็นลอนดัดปลาย เสื้อยืดตัวโตที่เขาเคยเห็นกับแปรเปลี่ยนเป็นชุดเดรสสายเดี่ยว โชว์แผ่นหลังขาวเนียนละเอียดราวกับผิวเด็กอ่อน ใบหน้าสวยหวานที่ปิดบังด้วยแว่นกรอบหนากับไร้ขอบแว่นตาและเผยให้เห็นกรอบหน้าสวยใสของเธอได้อย่างชัดเจน ถึงเขาจะมองเธอในระยะไกล ปากนิดรับกับจมูกปลายเชิดๆ ของเธอ ให้ตายเถอะ

“นี้คนเดียวกันใช่ไหมวะ” รันลนาในตอนนี้ไม่หลงเหลือคราบสาวบ้านป่าที่เขาเคยเจอเลยสักนิด ถึงเขาจะเห็นเธอในระยะไกล แต่ยัยนี้ดึงดูดเขาชิบหาย แต่นั้นท่าทีของเลโอนิกซ์ก็ไม่รอดพ้นสายตาของทั้งสองหนุ่ม

“ชุดเดรสสีดำ นางฟ้านิหว่า แม่เจ้าโว้ยสวยชิบหาย” เฟรนดิที่เห็นอาการเหม่อลอยของเลโอนิกซ์ถึงกับหลุดเสียงออกมา

“นั้นน่ะสิ มึงรู้จักเธองั้นเหรอ” แต่นั้นคนถูกถามกับไม่ตอบ มาเฟียหนุ่มใช้ความคิดอย่างหนัก นี้เธออายุถึง เข้าผับได้แล้วเหรอ มันเกิดคำถามขึ้นมามากมายเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ด้านรันลนา ร่างบางที่ถูกใครบางคนจ้องมองอยู่นั้น ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนว่ามีใครจ้องมองมาที่ฉัน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกแบบนั้น ไม่ได้หลงตัวเองหรืออะไรหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนั้น ทว่านั่งไปสักพักกับมีสายเข้าที่ดังขึ้นมา

“เพลง ขอตัวก่อนนะ” รันลนาไม่พูดเปล่าแต่กับโชว์หน้าจอสมาร์ทโฟนให้เพื่อนของเธอดู รันลนาที่ออกมาจากโต๊ะ ทว่ากับไม่รู้เลยว่ามีใครที่เดินตามเธอออกมา

ด้านเลโอนิกซ์ขณะที่รันลนาลุกออกจากโต๊ะร่างสูงก็ลุกตาม แฟรงค์และเฟรนดิที่เห็นอาการเพื่อน ถึงกับมองหน้ากัน

“รู้จักสินะ ทั้งสวยและมีเสน่ห์เสียด้วยสิ” แฟรงค์เอ่ยให้กับเลโอนิกซ์แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเลโอนิกซ์ลุกออกจากโต๊ะไป

ด้านรันลนาหลังจากรับสายจากหมอพีชหัวหน้าทีมหมอศัลยแพทย์แล้วนั้น ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีจะเที่ยงคืน ให้ตายสิพรุ่งนี้ฉันมีเคสด่วนเสียด้วยสิ เมื่อคุยสายกับหัวหน้าทีมเสร็จแล้วนั้น รันลนาที่หวังจะเดินกลับที่โต๊ะทว่าในจังหวะที่หันหลังไม่ทันมองทางนั้น

!! ตึก !! ร่างบางกับชนเข้ากับร่างหนาเข้าอย่างจัง แต่โชคดีที่ไม่หน้าคมำเพราะมีแขนหนารับฉันเอาไว้

“ขอโทษค่ะ...” เสียงหวานเอ่ย ในจังหวะที่เธอสบตาเข้ากับคนตรงนั้น

“คุณ...” รันลนาถึงกับตาเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ ที่เธอบังเอิญเจอเขา

“ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลย” เสียงทุ่มเอ่ยกับคนตัวเล็ก ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่คืบ รันลนาผละออกจากคนตัวสูง เธอเองก็รู้สึกดีที่เจอเขาที่นี่

“ฉันไม่คิดว่าจะเจอคุณ” รันลนาที่เจอเลโอนิกซ์อีกครั้งร่างบางที่เจออย่างไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจอะไร หัวใจดวงเล็กๆ ถึงกับเต้นสั่นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ และเขาทักฉันอย่างงี้ได้ไงกัน

“แล้วเธอละ อายุถึงแล้วเหรอ ถึงมาเที่ยวที่แบบนี้ได้” เลโอนิกซ์ช้อนสายตาเหลือบมองคนตัวเล็ก

“เข้าไม่ได้ แล้วฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ได้ไง ละ...คะ” รันลนาเอ่ยเสียงหวาน เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่บังเอิญเจอเขา ไม่คิดว่าโลกจะหมุนให้ฉันมาเจอเขาอีกครั้ง

“ฉันดีใจนะที่เจอเธอสาวน้อย” ใบหน้าอันหล่อเหลาของมาเฟียหน้านิ่งหลุดยิ้มอ่อนๆ ให้กับเธอ รันลนาที่ถูกมาเฟียหนุ่มโปรยเสน่ห์ยิ้มอ่อนๆ ทำเอาศัลยแพทย์สาวสวยถึงกับหาทางกลับโต๊ะไม่ถูก ให้ตายสิ สาวน้อยงั้นเหรอ อืม ก็ไม่ติดนะ ถ้าผู้ใหญ่จะหล่อเบ้าหน้าเทพบุตรแบบนี้ ยอมค่ะฉันยอมเป็นเด็กน้อยของเขา เจอผู้หล่อๆ งานดีเข้าหาแบบนี้ อะไรก็ยอมหมดแหละ