บทที่ 2 ลอบกัด

1 ชั่วโมงต่อมา

ร่างบางมาถึงสนามบินอุบลราชธานีในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ รันลนาได้แต่ถอนหายใจ เพราะนี้ดึกแล้ว แน่นอนคนที่บ้านไม่มีใครขับรถมารับฉันที่สนามบินแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนั้นคืนนี้ฉันจึงเลือกเช็คอินค้างที่โรงแรมในตัวเมืองที่ห่างจากสนามบินไปก่อน มาแนะนำตัวหน่อย ฉันชื่อ รันลนา อายุ 25 ปี เป็นศัลยแพทย์ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง และที่ฉันกลับมาบ้านเกิดวันนี้เพราะมาเยี่ยมคุณตาคุณยาย ใครๆ ก็คิดว่าฉันเป็นเด็กมหาลัย เพียงเพราะรูปร่างผอมเพียว ใบหน้าสวยสดใสหน้าเด็ก ทำให้คนส่วนใหญ่คิดว่าฉันอายุสิบปลายๆ บางคนบอกยี่สิบต้นๆ แต่ก็ชอบนะที่ใครๆ มองว่าฉันเหมือนเด็ก รู้อายุจริงของฉันรับรองมีอึ้งอะ

ร่างบางที่เข้ามาถึงห้องพัก พร้อมกับทิ้งตัวลงด้วยท่าทีเหนื่อยล้า

“เหอะ...ไอ้พวกบ้านี้ กล้าดียังไง ว่ากล่าวหาว่าฉันเป็นพวกมิจฉาชีพ มิจอะไรจะเก่งและสวยขนาดนี้” ร่างบางได้แต่พึมพำขึ้นมาขณะที่อยู่ภายในห้องพักเพียงลำพัง ฉันเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีก็จะเป็นเวลา 4 ทุ่ม อ่า...ตั้งแต่ออกเวรมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย มือเรียวลูบเข้าที่หน้าท้องแบนราบของตน

“อ่า...หิวชะมัด” เมื่อเป็นเช่นนั้นมือเรียวก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อกดเข้าแอปสั่งอาหาร

อีกด้านของโรงแรมหรูระดับ 5 ดาวในตัวเมืองอุบลราชธานี ร่างสูงในชุดสูทหรูที่ยืนหยิบบรั่นดีในงานเปิดตัวโรงแรมแห่งใหญ่ซึ่งเป็นโรงแรมในเครือของเจ้าสัวสรรชัย บิดาของเลโอนิกซ์นั้นเอง

“นายน้อยครับ ให้ผมตามพวกมันไปเลยไหมครับ” มือขวาเอ่ยกับเจ้านายหนุ่มขณะที่เอเดลนั้นเดินออกจากงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เอเดลคือคู่แข่งทางธุรกิจของเขา งานคืนนี้เป็นงานเปิดตัวโรงแรมของเลโอนิกซ์ หึ...มันมาถึงถิ่นเขางั้นเหรอ ใครหน้าไหนเชิญมันมา

“หึ...นี้มันกล้ามาล้วงคองูเห่าถึงงานกูเลยงั้นเหรอ” เสียงทุ่มเอ่ยกับมือซ้ายคนสนิท

“ดูท่าทีแล้ว มันคงไม่ได้มาคนเดียวหรอกนะครับ” เจนสันเอ่ยด้วยสัญชาตญาณกลุ่มมาเฟีย ให้เจ้านายนั้นระวังตัว ดูเหมือนว่าคืนนี้จะมีอะไรสนุกๆ ให้นายน้อยของพวกเขาตื่นเต้นแล้วสิ คู่แข่งมาเยี่ยมเยือนทั้งทีจะไม่ทักทายก็ดูจะเสียชื่อ

! หึ...! เลโอนิกซ์หลุดเสียงออกมาแค่นั้น

“นายครับ คืนนี้นายมีนัดที่ชั้น 14 อย่าลืมนะครับ” เจนสันเอ่ยสิ่งที่ได้รับคำสั่งจากนายใหญ่เขาย้ำนักย้ำหนา เพราะค่ำคืนนี้เลโอนิกซ์นั้นต้องไปพบกับเทย่า ซึ่งเป็นบุตรสาวของนักการเมืองชื่อดัง

“ถ้า...เธอรอไหว ก็ปล่อยให้รอไป ฉันมีงานต้องทำ” เลโอนิกซ์หยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมากระดกลงคออย่างไม่คิดสนใจ เทย่า นั้นเหรอ หึ...! เขาเกลียดที่สุดคือการจับคู่การคลุมถุงชน นี้มันสมัยไหนแล้ว เขาใช้ชีวิตที่โลดโผน ไม่ควรมีคู่รัก อย่างมากก็แค่ซื้อกินให้อิ่มปาก ไม่ต้องมาหวงหน้าพวังหลัง ชีวิตนี้เขาไม่พร้อมที่จะมีครอบครัว ถ้าบิดาชอบหรือรักเธอมาก แล้วทำไมไม่แต่งตั้งเข้าคฤหาสน์ไปเลยละ ใบหน้าอันหล่อเหลาผุดรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปากให้กับความคิดของบิดา แต่นั้นใช่ว่าคนอย่างเลโอนิกซ์จะคิดสนใจสาวงามที่บิดาประทานมาให้

ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มมาดนักธุรกิจเดินออกจากโรงแรมทะยานรถออกไปโดยไม่สนลูกน้องที่วิ่งตาม

“นายน้อย นายครับ นายน้อยจะไปไหนครับ...”

“อ่า...โธ่ เว้ย” เจนสันมือซ้ายคนสนิทห้ามมาเฟียหนุ่มไม่ได้นั้น ถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ

“จะตามไปก็ไม่ทันเสียแล้ว” รถซุปเปอร์คาร์คันหรูทะยานวิ่งออกไปโดยไม่สนใจแขกที่มาร่วมงาน ประธานยังไม่ทันจะกล่าวเปิดงาน ก็หนีงานเสียแล้ว ทำเอาเจนสันลูกน้องคนสนิทถึงกับมือกุมขมับ

“งานเข้าแล้วไหมกู” นี้ไม่ใช่เหตุการณ์ครั้งแรกที่เลโอนิกซ์นั้นหนีงาน เจ้านายของตนมีนิสัยที่คาดเดาไม่ถูก อะไรที่เป็นคำสั่งนายใหญ่สั่ง บุตรชายก็มักจะทำตรงกันข้ามเสมอ ที่เลโอนิกซ์หนีงานไปแบบนี้คงไม่เว้นเรื่องคุณหนูเทย่า เจนสันได้แต่มองตามรถของผู้เป็นนายที่วิ่งออกไป ประธานเปิดงานหนีหายออกไปตามตัวไม่ทัน ออแกไนท์ เลขา ถึงกับวิ่งชลมุนหัวหมุน เอายังไงต่อดี แขกภายในงานต่างฮือฮากัน คงไม่พ้นมือขวาอย่างเขาแล้วสินะที่ทำหน้าที่แทนเจ้านาย นี้มันเวรกรรมอะไรของไอ้เจนสันวะเนี้ย

“นายน้อยนะนายน้อย” เจนสันได้แต่เอ่ยตามหลัง

อีกด้านของมาเฟียหนุ่มรูปงาม ใบหน้าฟ้าประทาน อย่างเลโอนิกซ์ ขวัญใจเซเลปและเหล่าวงการไฮโซ บุตรชายคนเดียวของเจ้าสัวสรรชัยที่ทำธุรกิจโรงแรม มีสาขามากกว่า 50 สาขาทั้งในไทยและต่างประเทศ ขับรถเปิดประทุนกินลมชมวิวในในตัวเมืองต่างจังหวัด ซึ่งน้อยครั้งนักที่เขาจะเดินทางมาต่างจังหวัดไกลเกือบถึงฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน

“อ่า...” ใบหน้าอันหล่อเหลาสวมทับด้วยแว่นสีชาในเวลากลางคืน พ่นควันบุหรี่สีขาวด้วยท่าทีสบาย เมืองนี้ก็น่าพักผ่อนดี วิวสวย บรรยากาศเย็นสบาย แต่ขณะที่มาเฟียหนุ่มขับรถชมวิวอยู่นั้นกับไม่รู้เลยว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ขับรถตามตน รถจักรยานยนต์ขับขนาบข้างกับรถซุปเปอร์คาร์ของเลโอนิกซ์ จากนั้นก็ลั่นปลายกระบอกปืน

!! ปัง ปัง !!

“เชี่ย...” ใครมันกล้าเล่นเขาวะ แต่โชคดีที่เขาหลบทัน เลโอนิกซ์ทะยานรถออกไปไกล แต่ด้วยเส้นทางที่เขาขับหลบหนีมาไกลนั้นเป็นป่าเส้นทางทั้งมืดและเปลี่ยว มีเพียงรถจักรยานยนต์ตามมาดักหน้าอีกประมาณ 10 คัน ด้วยสัญชาตญาณของมาเฟียแล้วนั้น เมื่อตนถูกลอบกัดมือหนาหยิบปืนขึ้นมา

!! ปัง ปัง !! รถเสียหลักพุ่งลงข้างทาง

!! ปัง ปัง !! มาเฟียหนุ่มยิ่งสวนกลับฝั่งชายฉกรรจ์บาดเจ็บไปหลายนาย

!!อ่า... อร๊าก!!

!! ปัง ปัง !! ฝ่ายนั่นยิงกระหน่ำ สาดกระสุนเข้ามาหลายนัด พวกมันมีประมาณ 10 คน แต่ถูกเขายิ่งบาดเจ็บไปแล้ว 6

!! ปัง ปัง ปัง ปัง !! ต่างฝ่ายต่างยิ่งสาดสวนเข้าหากัน รถที่ขับมาตอนนี้ก็ถูกยิงที่ล้อใช้งานไม่ได้เสียแล้ว

!! ปัง ปัง !! เมื่อไม่มีทางรอด เลโอนิกซ์จึงลงจากรถวิ่งล่อกลุ่มชายฉกรรจ์เข้าไปยังป่าอ้อยและเป็นที่ดินพื้นที่รกร้าง

!! ปัง ปัง !!

!!อร๊าก... อร๊าก!! เลโอนิกซ์จัดการคู่ต่อสู้ไปได้อีก 2 แต่ยังเหลืออีก 2 คนที่วิ่งไล่ล่าเข้าไม่ปล่อย

“เชี่ย กัดไม่ปล่อย เลยโว้ย...” มาเฟียหนุ่มวิ่งมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ในป่าลึกหลายกิโล

!! ปัง ปัง !! จากนั้นอีกฝ่ายก็สาดกระสุนเข้ามาโดนที่ขาของเขา

!! อึก อ่า...!! จากนั้นเลโอนิกซ์ก็สาดใส่ไปไม่ยั้ง จนกระสุนปืนนั้นหมดแม็กซ์

!! อร๊าก อร๊าก !! เมื่อกระสุนเข้าจุดสำคัญชายฉกรรจ์ล้มลงไปกองกับพื้นถึงสองคน

ด้านเลโอนิกซ์เองก็บาดเจ็บโดนกระสุนสาดใส่ที่หน้าขา

!! อ่า...!! ให้ตายเถอะ เขามองไปรอบๆ บริเวณแถวนี้ไม่มีบ้านคน ทั้งเปลี่ยวและมืด มือหนาล้วงสมาร์ทโฟนออกมาเพื่อจะโทรหาลูกน้อง กับพบว่าสมาร์ทโฟนนั้นแบตหมด

“...เชี่ย เอ้ย” เขาวิ่งออกมาไกลจากจุดรถเสียหลักพอสมควร

“ไอ้เชี่ย เอเดล มึงอย่าอยู่เลย” สายตาวาวโรจน์ที่แผ่นรัศมีออกมา เป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ได้ นอกจากมัน เพราะเขาไม่เคยมีศัตรูที่ไหน มาเฟียอย่างเขาถึงจะทำธุรกิจไม่ได้ขาวสะอาดไปซะทุกอย่าง แค่ผู้หญิงคนเดียวนี้มันกล้าเปิดศึกกับเขาเลยเหรอวะ

“อ่า...” มือหนาบีบเข้าข้างเอว ที่ตอนนี้มีเลือดไหลซึมออกมาไม่หยุด เมื่อเป็นเช่นนั้นเลโอนิกซ์ถึงกับพยุงตัวเองออกไปจากในป่าแห่งนี้ ร่างสูงเดินตะเกียกตะกายมาจนกระทั่งถึงป่าอ้อยริมถนนเปลี่ยว เมื่อทนพิษบาดแผลที่ถูกยิงไม่ไหว ร่างกายที่เสียเลือดไปมาก ถึงกับหมดเรี่ยวแรงสายตาพร่ามัว แขนขาอ่อนแรงกำลังลง ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มถึงกับล้มตัวลงในโพรงหญ้าข้างทาง ในที่สุด

!! อึก !!