บทที่2.เปรม เจนาส พงษ์ไพศาลกิจ... 2/4

มา ถึงจะมีบริษัทใหญ่โตเป็นของตัวเอง แต่ความเชี่ยวชาญของประชันมีน้อยนิด ทำให้กิจการที่เคยรุ่งเรืองเริ่มถอยหลัง ค่าใช้จ่ายประดามีที่คุณหญิงรู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่สามารถห้ามปรามได้เหมือนน้ำท่วมปาก เมื่อมันคือการรักษาหน้าตาทางสังคมของตัวเองให้คงอยู่ ปกปิดการขาดสภาพคล่องทางการเงินของพงษ์ไพศาลกิจไว้จากสายตาสอดรู้ของเพื่อนๆ ในวงสังคมเดียวกัน

“แต่มันก็คือความจริงที่คุณไม่สามารถปฏิเสธได้นี่คะ คุณมีสายเลือดเกี่ยวพันกับคุณหญิงท่าน”

“เธอเป็นใคร? คนรับใช้คุณหญิงนั่นรึ?” เปรมเริ่มสำรวจผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวบางตรงหน้า หล่อนมีความสูงแค่หน้าอกของเขา แต่ดวงตาเด็ดเดี่ยวแข็งกร้าว ยืนปักหลักมั่น ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ผิวแก้มอมชมพูน่ามอง ยิ่งมองนานหล่อก็ยิ่งน่าเอ็นดู เรือนกายโปร่งบางเหมือนยังโตไม่เต็มที่ในชุดทรงแม่ชียาวรุ่มร่าม

“ค่ะ ดิฉันเป็นต้นห้องของคุณหญิงท่าน รับหน้าที่มาเชิญตัวคุณเปรม เจนาส พงษ์ไพศาลกิจไปพบคุณหญิงที่บ้านพงษ์ไพศาลกิจ เหตุผลเพราะท่านร่างกายอ่อนแอ คุณคงไม่ใจร้ายให้ผู้อาวุโสแบกสังขาร เดินทางออกมาพบคุณหรอกนะคะ”

“เวลาทุกนาทีของฉันมีค่ามหาศาล จนไม่อาจเสียเวลาให้ญาติผู้ใหญ่ที่ห่างกันจนต่อไม่ติดคนนั้นได้ ทางที่ดีเธอควรจะทำตามขั้นตอนน่าจะดีกว่านะ ติดต่อผ่านเลขาฯ ของฉันเอาไว้ แล้วฉันจะติดต่อกลับไปอีกที” เขาผายมือไปที่เลขานุการส่วนตัว พร้อมทั้งอธิบายช้าๆ ให้เด็กสาวไม่ประสีประสาเข้าใจ

“คุณจะปล่อยให้ท่านรอ ทั้งที่สุขภาพท่านอ่อนแอ และต้องการกำลังใจจากหลานเป็นยาชูกำลังอย่างนั้นหรือคะ”

“หึ! ลูกท่าน หลานท่านมีอยู่เต็มบ้าน ท่านคงไม่ต้องการกำลังใจจากหลานคนที่ท่านไล่ตะเพิดออกจากบ้านไปหรอกมั้ง หมดเวลาของเธอแล้วล่ะ ผมจะทำงาน! ลีลี่กำชับ รปภ. ให้ดีอีกครั้งนะ คนที่ผมไม่นัด ผมไม่อนุญาตให้พบ ครั้งต่อไปถ้ายังเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ผมจะเปลี่ยนทีมรักษาความปลอดภัยทั้งตึก” เปรมสั่งเสียงเข้ม เป็นการตีกระทบกาสะลองจังๆ เขาหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่าน ทำเหมือนกาสะลองไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

“เชิญค่ะคุณ บอสต้องการทำงาน เชิญคุณออกไปด้านนอก ลิลี่จะดูตารางนัดของเจ้านายให้ ท่านอาจจะว่างหรือไม่ว่างก็ได้ เชิญค่ะ”

“คุณเปรมคะ”

“ขอโทษครับ ครั้งหน้าช่วยเรียกผมว่าเจนาสจะเป็นการดีกว่านะ ผมไม่ชินกับชื่อนั้นซักเท่าไหร่หรอก” เสียงทุ้มๆ พูดแย้ง กาสะลองลังเล เธอควรทำอย่างไรดี แต่ก็ถูกเลขาฯ ทรงนาฬิกาทรายดันออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่มเสียก่อน หญิงสาวเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม เธอไม่สามารถโน้มน้าวให้ชายหนุ่มตามไปหาประมุขเฒ่าได้สำเร็จ

“เดือนนี้ทั้งเดือนบอสไม่ว่างเลยค่ะ จะมีว่างอีกทีก็ปลายเดือนหน้า แต่ไม่รู้ว่าบอสจะออกเดินทางอีกหรือเปล่านะคะ แต่ลีลี่จะลงตารางนัดไว้ให้” เลขาฯ สาวกล่าวเสียงนิ่งๆ หางเสียงสะบัดแบบไม่พอใจ แอบยิ้มเย้ยผู้หญิงรูปร่างทรงกระบอกตรงหน้า

กาสะลองเดินคอตกกลับไป หญิงสาวชำเลืองประตูหน้าห้องทำงานของชายหนุ่มผู้กุมชะตาชีวิตของคุณหญิงประกาย เธอรู้สึกความผิดหวังและแอบเศร้าใจแทนประมุขของพงษ์ไพศาลกิจ ที่จะต้องอดทนรอความปราณีจากหลานชายต่อไป

“คนใจดำ คนใจร้าย” เรียวปากอิ่มขยับต่อว่า รู้สึกเจ็บปวดแทนคุณหญิงประกายเมื่อต้องรับความผิดหวังทั้งๆ ที่กำลังตั้งตารอ

บ้านพงษ์ไพศาลกิจ...

รั้วกำแพงสีน้ำตาลไหม้เด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า แต่กาสะลองละล้าละลังไม่กล้าแม้จะผ่านประตูรั้วบ้านเข้าไป เธอไม่อยากแจ้งข่าวร้ายให้ผู้เป็นเจ้านายได้รับรู้ และรู้สึกความผิดหวัง

ปี๊น!

เสียงแตรรถยนต์กดถี่ๆ ด้านหลัง หญิงสาวจึงหมุนตัวกลับไปมอง

“คุณผู้ชาย!”

“มาทำอะไรตรงนี้ดอกปีบ ทำไมไม่รีบเข้าไปในบ้าน ยืนตากแดดอยู่ตรงนี้ทำไมหะ” กระจกรถยนต์ถูกลดลง เมื่อผู้สูงวัยต้องการตำหนิหญิงสาวที่ยืนขวางทางเข้าออก