บทที่2.เปรม เจนาส พงษ์ไพศาลกิจ... 1/4

ชายหนุ่มหน้าคม คิ้วดกดำพาดเฉียงๆ กับสันจมูก ริมฝีปากหนาหยักสีเข้ม กับปลายคางเหลี่ยมได้รูป นัยน์ตาคมดุเปล่งแสงวับวาว ตอนที่สบนัยน์ตากลมโตของเลขานุการทรวดทรงอะร้าอร่าม สาวร่างอวบเบียดกายกระแซะเรือนกายตึงแน่นของเจ้านายหนุ่ม ขณะชี้ชวนให้ดูผลการประชุมที่เพิ่งจบลง แววตาพราวระยับรู้ความนัยของกันและกันเป็นอย่างดี เสียงหวานฉอเลาะแบบไม่มีความเหนียมอาย เมื่อสิ่งที่ผู้เป็นเจ้านายตอบแทนให้ ทั้งความอิ่มเอมในรสเสน่หา หรือจะเป็นเม็ดเงินมหาศาล เป็นที่พอใจทั้งสองฝ่าย

“บอสคะ ลีลี่ว่าตรงนี้น่าจะมีอะไรเพิ่มมาซักหน่อยนะคะ”

“เธอคิดว่าสมควรมีอะไรเพิ่มขึ้นมาหรือลีลี่ ผมว่าเท่าที่มีก็น่าจะพอแล้วนะ งานเปิดตัวใหญ่เกินไปผมไม่ชอบ เราน่าจะเน้นที่ผลงานมากกว่าการโฆษณา” เปรมแย้งเสียงทุ้ม เขาเอนกายพิงพนักโซฟาโดยรั้งเอวบางของเลขานุการแสนสวยขึ้นมาก่ายเกยอยู่บนหน้าตัก มือหนาลูบไล้สะโพกงามงอนเล่นเพลินๆ

“อ้าย! บอสคะ บอสจะทำอะไรลีลี่กันคะนี่” เสียงหวานฉะอ้อนถาม แต่กลับเบียดกายกระแซะมากขึ้นกว่าเดิม

“ไม่น่าถาม” เปรมตอบเสียงแผ่ว เขาแนบเรียวปากหนาประทับจูบริมฝีปากอิ่มที่เผยอรอท่าอยู่ การแลกลิ้นผสมน้ำลายในช่องปาก แลกเปลี่ยนลมหายใจจนร้อนฉ่า เปลี่ยนความเร่าร้อนเดือดระอุให้กันและกัน

บทพิศวาสถึงพริก ถึงขิงคงจะยาวนานกว่านี้ ถ้ากาสะลองไม่พรวดพราดเข้าไปภายในห้อง หญิงสาวหลบสายตาฝ่ายรักษาความปลอดภัยขึ้นมาจนถึงยอดตึก สถานที่ทำงานของผู้กุมบังเหียน ตึกเจนาสกรุ๊ปมีระบบการรักษาความปลอดภัยแน่นหนา แต่กาสะลองก็สู้อุตส่าห์ฝ่าขึ้นไปจนสำเร็จ ความตั้งใจจริงแรงกล้าของหญิงสาวร่างเล็ก คือจะทำทุกวิถีทาง พาหลานชายใจดำกลับไปหาคุณหญิงประกาย

“อุ้ย!” เสียงอุทานดังขึ้น เมื่อเธอเจอภาพที่ค่อนข้างจะติดเรทสำหรับคนที่วางตัวเป็นกุลสตรีมาตลอดเช่นกาสะลอง

“ว้าย! เธอเป็นใคร กล้าดียังไงเข้ามาในห้องท่านประธาน” เลขาฯ ส่วนตัวของเปรมกรีดร้องแก้เก้อ หล่อนขยับตัวลงมาจากหน้าตักเจ้านาย ขยับจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ส่งสายตาตำหนิสาวแปลกหน้าที่เข้ามาขัดจังหวะสำคัญ

“ดิฉันแจ้งให้ทราบล่วงหน้าไว้หลายวันแล้วนะคะ แต่ไม่ได้รับคำตอบกลับเสียที จึงจำเป็นต้องบุกขึ้นมาด้วยตัวเองค่ะ ขออภัยด้วยที่อาจทำให้คุณและเจ้านายของคุณเสียอารมณ์” ริมฝีปากอิ่มตึงต่อว่าฉอดๆ อย่างไม่เกรงกลัว แววตาเด็ดเดี่ยวมองตอบชายหนุ่มอย่างไม่หวั่นไหว แม้ใบหน้าจะผ่าวร้อน เพราะฉากเด็ดของชายหนุ่มเจ้าของห้อง

“เธอเป็นใคร? มีความสำคัญขนาดไหน ที่ฉันจะต้องพบด้วย”

“ดิฉันเป็นคนของคุณหญิงประกาย คุณย่าของคุณนะคะ”

“ขอโทษครับคุณผู้หญิง คงมีการเข้าใจผิดแล้วล่ะ ญาติสนิทของผมไม่มีใครชื่อนั้นสักคน เชิญคุณกลับไปเถอะ...ผมมีงานรออีกเยอะ ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องไร้สาระ”

“คุณจะปฏิเสธความจริงทำไมกันคะ ในเมื่อคุณยังใช้นามสกุลของท่านอยู่เลย” หญิงสาวกล่าวแย้งเสียงเคร่งเครียด

“ผมไม่เคยต้องการใช้นามสกุลนี้สักนิด อยากจะตัดทิ้งวันละหลายๆ รอบ ถ้าไม่ติดว่าเป็นคำขอร้องของแม่ คุณคิดว่าผมจะยังห้อยไอ้นามสกุลสัปปะรังเคนี้ไว้อีกหรือ!” ชายหนุ่มตอบเสียงกรรโชก ริมฝีปากแสยะยิ้มหยัน เขาสามารถยืนหยัดขึ้นมาได้ ด้วยความดูแลของมารดาและครอบครัวฝั่งแม่ทั้งสิ้น ไร้ความเอื้อเอ็นดูจากเจ้าของนามสกุลที่ใช้แม้สักหยิบมือเดียว

กาสะลองสะท้านในอก ความเป็นจริงที่ทุกๆ คนรับรู้อยู่แก่ใจ ตลอดชีวิตที่เติบโตมาในรั้วบ้านพงษ์ไพศาลกิจ เธอไม่เคยรู้การมีตัวตนของผู้ชายตรงหน้า มีแต่เสียงล่ำลือในหมู่คนงาน เวลาที่พวกเขาแอบนินทาประมุขของบ้าน มันเป็นความลับที่ถูกปิดจนหายไปกับการเวลา

ความสำเร็จในหน้าที่การงานของเปรม เขาก่อร่างสร้างความเป็นปึกแผ่นเอาไว้ด้วยฝีมือและความสามารถล้วนๆ ไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร คุณหญิงประกายเป็นไฮโซชื่อดังในเมืองไทย อดีตนั้นหลักฐานมั่นคง แต่ปัจจุบันรากฐานเริ่มง่อนแง่น เพราะมีแต่รายจ่ายมากกว่ารายรับที่เข้ามา