2 สวย เผ็ด ดุ 1

หญิงสาวไม่รอช้าเผ่นพรวดไปหาดิลกที่ส่งไฟเป็นสัญญาณให้เข้าไปหา เพียงไม่นานทั้งสามรับรู้ว่าภายในโกดัง เต็มไปด้วยยาบ้า ห่อแล้วแพ็กเอาไว้เป็นมัดๆ ณภัทรโทรศัพท์แจ้งพ.ต.ท.จารึกทันที

“พี่จารึก เจอแล้วล็อตใหญ่เลย ส่งกำลังเจ้าหน้าที่มาด่วน”

“เออ ทำดีมากไอ้น้อง ไม่เกินสิบนาที ทั้งตำรวจและนักข่าวจะไปถึงที่นั่น รอก่อนนะ เจอกันก่อนแล้วค่อยแยกย้าย”

“เจ้าค่ะ รออยู่แล้ว เราจะคุมไอ้พวกรกแผ่นดินเอาไว้ เตรียมถีบส่งให้เข้าไปเสวยสุขในคุก”

หญิงสาวพูดด้วยเสียงเย็นเฉียบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรรู้สึกเกลียดชังผู้ที่ทำผิดอย่างรุนแรง ทุกครั้งที่จับผู้ต้องหา เธอจะต้องทำให้สลบก่อนแล้วถึงจัดการส่งให้เจ้าหน้าที่ตำรวจดำเนินการในขั้นตอนต่อไป โดยที่พวกคนร้ายไม่รู้เลยว่าใครเป็นผู้ทำให้วูบหลับไป

ณภัทรเป็นตำรวจสายสืบฝีมือดีแห่งกรมตำรวจ งานใดที่ใหญ่และยาก เธอจะเสนอตัวทำเอง โดยมี พ.ต.ท.จารึกเป็นเจ้านายโดยตรง เธอมีเพื่อนร่วมทีมที่ไว้ใจได้สองคน คือดิลกและวรัท ร่วมหัวจมท้ายด้วยกันทุกครั้ง และงานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จทุกครั้ง

นอกจากจะเก่งเรื่องติดตามคนร้ายแล้ว ณภัทรยังเก่งทางด้านต่อสู้ด้วยมือเปล่าและอาวุธทุกชนิด เคยได้รับเหรียญกล้าหาญในการทำงาน ทั้งที่อายุแค่เพียงยี่สิบหกปีเท่านั้น

ยาบ้าจำนวนหลายแสนเม็ดถูกนำมาแถลงข่าว ซึ่งเป็นที่ฮือฮาไม่น้อย นับว่าเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของกรมตำรวจ ณภัทรกับเพื่อนร่วมทีมได้รับการชมเชย พร้อมทั้งได้รางวัลนำจับเป็นจำนวนเงินไม่น้อย แต่เธอไม่ได้ใส่ใจกับเงินที่ได้สักเท่าไหร่ เก็บเอาไว้ใช้ส่วนหนึ่งและส่งไปให้ลุงนลกับป้ามาลาซึ่งเป็นป้าสะใภ้ บุคคลทั้งสองคือผู้มีพระคุณ ชุบเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กๆ

“ลุงนลจ๋า เป็นยังไงบ้าง”

หญิงสาวส่งเสียงสดใสไปตามสาย ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของผู้เป็นลุง ซึ่งก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังสวนกลับมา

“ณภัทรเหรอ เออ สบายดี หนูล่ะ เป็นยังไงบ้าง งานเจ้าหน้าที่ธุรการของกรมตำรวจ มันหนักมากไหม ถ้าเหนื่อยนักก็ลามาพักผ่อนที่บ้านเรานะ พัทยาในตอนนี้ไม่ค่อยร้อนสักเท่าไหร่”

“ไม่เหนื่อยเลยลุง นี่ลุงนล รู้หรือเปล่าว่าณภัทรโอนเงินไปให้สามหมื่นบาท”

“เฮ้ย! ทำไมมันมากมายอย่างนั้นเล่า”

ลุงอุทานด้วยความตกใจ เมื่อรู้ถึงจำนวนเงินก้อนโตที่หลานสาวคนสวยโอนเข้าบัญชีธนาคารมาให้ ณภัทรรู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่จะต้องพูดโกหก รู้ว่าไม่ใช่นิสัยของตัวเอง เพื่อความปลอดภัยในอาชีพสายสืบ จำเป็นต้องทำ

ก่อนที่จะพูด ยกมือไหว้ขออโหสิกรรมก่อน เพราะคิดว่าการกระทำเช่นนี้จะช่วยลดบาปให้บรรเทาเบาบางลงไปบ้าง

“เงินรางวัลนำจับ เจ้านายเค้าแบ่งให้ตำรวจชั้นผู้น้อย สะสมหลายครั้งเข้าก็เยอะเหมือนกัน ณภัทรก็เลยให้ลุงกับป้ามาลาเอาไว้ใช้”

“แต่มันมากเกินไป ความจริงแล้วลำพังให้นักท่องเที่ยวมาเช่าห้องพัก เดือนๆ หนึ่งก็พอกินพออยู่ เอายังงี้ ลุงจะเก็บเงินส่วนนี้เอาไว้ให้หนูก็แล้วกันนะ”

“โธ่ลุง ไม่ต้องหรอก ณภัทรอยากให้ลุงใช้”

หญิงสาวพยายามคะยั้นคะยอให้ผู้เป็นลุงนำเงินส่วนนั้นมาใช้ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อแม่เธอประสบอุบัติเหตุ เสียชีวิตในขณะที่เธออายุแค่เพียงสามขวบเท่านั้น ถ้าไม่ได้ลุงกับป้าสะใภ้รับอุปาระเลี้ยงดู ป่านนี้ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร

หลังจากสนทนากับผู้เป็นลุงชั่วครู่ หญิงสาวเอนร่างพิงกับพนักเก้าอี้ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในห้องทำงานทำให้รู้สึกง่วง การตรากตรำทำงานมาเป็นเวลาแรมเดือน ออกท้องที่ สะกดรอยตามคนร้าย ปลอมตัวในรูปแบบต่างๆ แฝงร่างเข้าไปเพื่อสืบหาข่าวจนรู้ถึงรังยาบ้า หญิงสาวเหนื่อยเมื่อยล้าเพราะพักผ่อนไม่เต็มที่

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ สมองล้า ร่างกายยุติการเคลื่อนไหว หนังตาคู่งามหรี่แล้วปิดเข้าหากัน และเคลิ้มหลับไปในที่สุด

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง”

ร่างงามสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลง เมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กบนโต๊ะทำงานดังขึ้น ไม่รอช้าที่จะหยิบขึ้นมาพูด กรอกเสียงลงไปด้วยอาการงัวเงีย

“ซาหวัดดี ณภัทรพูด”

“เฮ้ย! ณภัทร หลับเหรอ ขอโทษที่รบกวน”

“อ้าว พี่จารึกหรอกหรือ ไม่เป็นไร แค่พักสายตาเท่านั้นเอง มีอะไรให้รับใช้”

ทำเสียงให้กระปรี้กระเปร่าทันที เพราะรู้ว่าเจ้านายจะต้องมีเรื่องสำคัญบางอย่างมอบหมายให้ทำ เธอจะต้องรีบสร้างผลงานเพื่อตำแหน่งหน้าที่การงาน แม้รู้ว่ายากลำบากและเสี่ยง แต่ไม่ย่อท้อ เพื่อที่จะให้ตัวเองได้รับความสุขสบายใจภายภาคหน้า

“เรานี่ ชอบพูดคำนี้ออกมาอยู่เรื่อย ทำให้พี่มีความรู้สึกว่าเป็นเจ้านายที่แย่ ใช้งานลูกน้องตลอดเวลา”