8 อิจฉา

8

อิจฉา

“ฐิติวันนี้แม่ต้องออกไปดูร้านอีกสาขา ไปเป็นเพื่อนแม่นะ”

บงกชตั้งใจ ว่าวันนี้ เธอจะลากลูกชายสุดที่รักไปด้วยให้ได้ หลังจากแต่งงานก็กลายเป็นหน้าที่ของฐานันดร หรือไม่ก็คนขับรถ

คนขี้น้อยใจอย่างบงกชเริ่มไม่พอใจลูกสะใภ้

“วันนี้หนาวมีเรียนแต่เช้าและเลิกบ่ายสอง กลัวจะกลับมารับไม่ทันครับคุณแม่” ลูกชายคนเล็กให้เหตุผล

“เดี๋ยวนี้แม่ต้องมาทีหลังตลอด เมียมันก็ต้องสำคัญกว่าแม่อยู่แล้ว” บงกชทำเสียงน้อยใจ

“มันไม่ใช่แบบนั้นครับคุณแม่ ไม่มีใครสำคัญกว่าคุณแม่แน่นอนครับ”

คำพูดที่ออกจากปากของลูกชายคนโปรด เพียงแค่หวังให้มารดาเลิกน้อยใจ แต่มันกลับทำร้ายหัวใจของใครอีกคน

“ถ้ายังรักแม่แก่ๆคนนี้อยู่ ก็ไปส่งเมียที่มหาวิทยาลัยส่วนตอนกลับก็ให้นั่งรถกลับเองสิ”

คำพูดของบงกชฟังเป็นประโยคคำสั่ง ที่มาในรูปของประโยคบอกเล่า จนคนฟังต่างก็เข้าใจ ว่าฐิติต้องทำยังไง

“หนาวกลับเองได้ค่ะ พี่ฐิติพาคุณท่านไปเถอะค่ะ”

หญิงสาวพูดเพราะอยากให้เรื่องนี้จบๆไปสักที เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาสำหรับใคร

“เห็นไหม หนาวเขาเก่งจะตาย แม่ต่างหากที่แก่แล้วต้องการคนดูแล”

“ผมก็เป็นลูกชายคุณแม่เหมือนกัน สงสัยต้องน้อยใจบ้างแล้ว ที่ถูกรักไม่เท่ากัน”

ฐานันดรแกล้งทำเป็นคนแสนงอนเลียนแบบมารดาบ้าง เพราะเขาก็ว่างงานอยู่ทั้งคน แต่กลับไม่โดนใช้

“ตาฐา เวลาไปกับแม่ ลูกก็เอาแต่มองสาว จนแม่รู้สึกเหมือนมาคนเดียว ฐิติเขาคอยเดินตามแม่ตลอด จะไม่ให้แม่อยากไปกับเขาได้ยังไงกัน”

ฐิติไปส่งหนาวที่มหาวิทยาลัยด้วยใจที่แสนจะเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยไปกลับบ้านเอง

ร้านขายเพชรอีกสาขาของบงกช เพื่อนของเธอเป็นคนดูแล เพราะอยู่ใกล้บ้านมากกว่า

“สบายดีไหมจันทร์เพ็ญ” บงกชทักทายเพื่อนรักที่นานๆจะได้เจอกัน

“สบายดีจ๊ะ”

หญิงสูงวัย แต่หน้าตายังดูอ่อนวัยอยู่โผเข้ากอดเพื่อนที่เพิ่งมาถึง

“ฐิติ นี่จันทร์เพ็ญเพื่อนของแม่” บงกชแนะนำ

“สวัสดีครับคุณน้า” ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

“วันนี้หนูแขไม่มาด้วยเหรอ”

บงกชถามถึงลูกสาวของเพื่อน เพราะดวงแขคือสาเหตุที่แท้จริงที่เขาต่องการให้ฐิติมา

“อยู่ข้างในจ๊ะ เข้ามานั่งพักผ่อนกันก่อน เดี๋ยวให้ดวงแขเอาน้ำเอาท่ามาต้อนรับ”

ทั้งบงกชและจันทร์เพ็ญคุยเรื่องนี้กันมาก่อนแล้ว ทั้งสองอยากเป็นดองกัน แต่บงกชไม่กล้าจับคู่ดวงแขกับฐานันดร เพราะกลัวพฤติกรรมลูกชายจะทำให้เธอเสียเพื่อนได้ จึงหันมาที่ลูกชายคนเล็ก ถึงแม้ฐิติจะจดทะเบียนสมรสแล้วก็ตาม

“จันทร์เพ็ญ เดี๋ยวเราต้องออกไปคุยกับลูกค้าที่เขาจะสั่งสินค้าเราไปขายต่อที่เวียดนาม เกือบลืมเลย” บงกชทำท่าตกใจ

“ดวงแขหนูอยู่เฝ้าร้านกับพี่เขาแทนแม่ก่อนนะ แม่กับคุณป้าต้องไปพบลูกค้า” จันทร์เพ็ญหันไปบอกลูกสาวที่กำลังยกน้ำมาบริการแขก

“ฐิติช่วยน้องดูร้านด้วยนะ หนูแขเขาเป็นเด็กเรียบร้อย ให้อยู่คนเดียวกลัวจะพลาดท่าพวกมิจฉาชีพเอา”

เมื่อผู้ใหญ่ทั้งคู่ออกจากร้านไป ฐิติก็ทำหน้าที่ชวนคุย เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ยิ้มกับนิ่งเงียบ

“แขต้องมีความรู้เรื่องเพชรดีมากๆเลยใช่ไหม ถึงได้มาช่วยดูแลที่ร้านได้” ชายหนุ่มหาเรื่องคุย

“ฉันจบการออกแบบอัญมณีมาค่ะ เลยพอมีความรู้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ชำนาญเท่าคนที่มีประสบการณ์อยู่กับเพชรมานานๆ หรอกค่ะ”

ลูกค้าเดินเข้ามาในร้านเพื่อหาเพชรไปใช้ในงานแต่งงาน ทั้งคู่จึงต้องหยุดบทสนทนาไว้แค่นี้ก่อน

ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า ที่น่าจะอายุมากกว่าหนาวไม่กี่ปี เธอดูคล่องแคล่วและพูดเก่งมาก เวลาคุยกับลูกค้า แต่เวลาอยู่ต่องหน้าเขากลับดูเงียบๆ

“ขายเก่งแบบนี้ สาขาที่นี่ถึงทำกำไรได้ไม่ตกเลย” ชายหนุ่มชมเชยที่เห็นหญิงสาวอธิบายให้ลูกค้าฟังได้อย่างละเอียด

“คุณแม่มากกว่าที่ขายเก่งค่ะ”

ดวงแขหันมาตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดแหวนเพชรที่หยิบมาให้ลูกค้าเลือกเข้าที่ให้เรียบร้อย

บรรยากาศในร้านเงียบลงเมื่อไม่มีลูกค้า ฐิติก็หมดเรื่องที่จะหามาชวนคุย จึงได้แต่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อรอมารดา

“เป็นไงกันบ้างเด็ก ๆ ขายดีไหม”

บงกชกลับเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขเป็นพิเศษ หันมาถามลูกชายอย่างอารมณ์ดี

“ต้องถามน้องเลยครับ ผมได้แต่นั่งเฉยๆ ขายไม่เป็นกับเขา” ชายหนุ่มตอบตามจริง

“วันนี่ปิดร้านเลยนะลูก แม่อยากจะพาคุณป้าบงกชไปกินร้านอาหารอร่อยๆ แถวบ้านเรา”

เมื่อรู้ว่าจะต้องไปต่อ และยังไม่ได้กลับบ้านเร็วๆแน่ ฐิติจึงหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู

“หนาวกลับเองได้ใช่ไหม” ชายหนุ่มปลีกตัวออกมาโทรศัพท์หาภรรยา

“ได้ค่ะ พี่ฐิติไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวหนาวขอหาหนังสือกลับไปทำรายงานก่อน แล้วถึงจะกลับค่ะ”

หญิงสาวกลัวที่จะต้องกลับบ้านไปแล้วต้องอยู่กับฐานันดร เธอยังไม่ไว้ใจพี่สามี

“อย่าให้มืดนะ อันตราย” ชายหนุ่มเป็นห่วง

เมื่อปลายสายวางสาย หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองเหลือตัวคนเดียว ตอนแรกเธอเข้าใจว่าฐิติคงแค่กลับเย็น แต่จากที่เขาโทรศัพท์มา เขาคงกลับมืดเลย

หนาวได้แต่เก็บความน้อยใจไหว เธอคงไม่กล้ากลับบ้าน คงรอจนกว่าจะมืด เพื่อให้แน่ใจว่าอย่างน้อยธวัชชัยก็คงจะกลับแล้ว

ความรู้สึกเหงา ว้าเหว่ทำให้คนไกลบ้าน น้ำตาไหลคลอ ป่านนี้แม่ของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง ติดต่อได้ก็แค่ทางจดหมายเท่านั้น