04 Tangled up with you all night

04

(Tangled up with you all night)

~✧✧✧~

โรงแรมหรูกลางเมืองนิวยอร์กถูกสั่งปิดเนรมิตงานให้ตระกูล'สมิธ' แขกในงานส่วนใหญ่เป็นผู้มีอิทธิพลและทำการค้าด้วยกันกับตระกูลนี้

เมื่อถึงเวลาสมควร เหล่านักดนตรีออร์เคสตราเริ่มบรรเลงบทเพลงสากลนิยมคลอๆ ตามด้วยการปรากฏตัวของคุณหญิงเดซี่ที่ควงคู่มากับท่านโรเบิร์ตเดินตอนรับแขกในงาน

โรแวนลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลสมิธเดินตามหลังบิดามารดาเงียบๆ ผ่านไปสักพักใหญ่เมื่อรับแขกมากพอสมควรแล้ว คุณหญิงเดซี่จึงตวัดใบหน้ายิ้มแย้มมาสั่งลูกชาย

"ไปบอกหนุ่มหน้ากากให้เตรียมตัวเลยค่ะคุณลูก"

"ครับ" โรแวนก้มหัวให้มารดาพลางเหลือบตามองบิดาด้วยความระอา ภายนอกดูเหมือนท่านโรเบิร์ตจะเป็นใหญ่ แต่แท้จริงแล้วภรรยาคือผู้เป็นใหญ่ตัวจริง

*:*

เหนือสมุทร ลีวาย ดีออส สวมใส่หน้ากากกันเรียบร้อย มาเฟียทั้งสามออกจากห้องรับรองมาอยู่ตรงประตูทางเข้าที่ติดกับเวที

"นี่กูไม่ต่างจากดาราจ้างโชว์เลย" ดีออสบ่นขึ้นมา

"มึงนี่บ่นเก่งจริงๆ นู่นสิ่งเจริญหูเจริญตามาแล้ว" ลีวายว่าพลางพยักหน้าให้ดีออสมองทางกลุ่มผู้หญิงที่เดินเข้ามา

"กูถูกใจหน้ากากสีขาว...สวมชุดสีแดง" ดีออสกล่าว มองหญิงสาวผมทองหุ่นนางแบบ

"ถูกใจก็ไปขอเธอเต้นรำเลย" โรแวนผลักร่างดีออสให้เข้าไปหาหญิงสาว

"ได้เวลาแล้วสิ" ลีวายยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เห็นคุณหญิงเดซี่แจ้งไว้ว่าจะให้เปิดฟลอร์เต้นรำตอนหนึ่งทุ่มครึ่ง

"เหนือสมุทรมึงจะยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์ทำเพื่อ...ไปเลือกคู่" โรแวนลากเหนือสมุทรเข้ามาหากลุ่มสาวๆที่ยืนอยู่

"...." เหนือสมุทรยืนประจันหน้ากับหญิงสาวในชุดราตรีสีขาว ดวงตาคมมองริมฝีปากสีเชอร์รี่ ดูจากส่วนสูงของเธอเขาเดาว่าต้องเป็นสาวเอเชีย

"...." มิราเงยหน้ามองส่วนสูงของชายตรงหน้า การแต่งกายของเขาดูมีคลาส เธอแอบเสียมารยาทมองยันนาฬิการุ่นที่เขาใส่ บ่งบอกฐานะความรวยของอีกฝ่ายได้อย่างดี

"เอ้า...อย่ายืนจ้องกันนานครับ...ควงคู่กันออกไปเลย" โรแวนเอ่ย เดี๋ยวงานออกมาไม่ได้ดั่งใจคุณหญิงเดซี่ได้สวดเขาหูชาแน่

"เชิญครับ" เหนือสมุทรยื่นมือให้หญิงสาวตรงหน้า เขาเองก็ไม่รู้จะเลือกคู่ไปทำไม ไหนๆหญิงสาวก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

"--มิรายื่นมือให้ชายหนุ่ม ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงของเขาเหมือนเคยได้ยินมาที่ไหน ทำไมฟังโทนเสียงของเขาถึงได้คุ้นหูเหลือเกิน

เธอตัดสินใจถามเขาเป็นภาษาอังกฤษ "คุณเป็นคนอเมริกันหรือคะ?"

"ผมเป็นคนไทย ได้เชื้อสายฮาวายจากคุณพ่อ" เหนือสมุทรตอบคำถามเธอ

สองหนุ่มสาวควงคู่มากลางฟลอร์ จัดท่าทางแล้วเริ่มขยับเท้าตามจังหวะดนตรีที่วงออร์เคสตราบรรเลง

มิราเมื่อได้ยินว่าคู่เต้นรำของเธอเป็นคนไทยจึงเงยหน้ามองดวงตาคมนัยน์ตาเป็นสีฟ้า น้ำเสียงนุ่มเอ่ย "ฉันก็เป็นคนไทยเหมือนกันค่ะ"

ลำแขนหนาคล้องเอวคอดไว้หลวมๆพาร่างบอบบางถอยหลังขึ้นลงช้าๆ น้ำเสียงทุ้มกล่าว"บังเอิญจริง"

มิราไม่ได้กล่าวอะไรอีก ที่เธอชวนเขาพูดคุยก็เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น เพราะเท่าที่เธอสังเกตดูอีกฝ่ายจะพูดไม่ค่อยเก่ง

ริมฝีปากสีแดงตัดกับใบหน้าขาวสุขภาพดีมีดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ในใจเหนือสมุทรแอบวิจารณ์เธอ แม้หน้ากากจะบดบังบางส่วนก็ตาม

จังหวะดนตรีเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น ในตอนพลิกท่าจะหมุนตัว มิราไม่ค่อยชำนาญตรงจุดนี้ ทำให้ร่างเธอถลาเข้าไปอยู่ในโอบอกของเจ้าของร่างสูง

"อ่ะ...ฉันขอโทษนะคะ?" เธอรีบเงยหน้ากล่าวคำขอโทษ ขยับตัวออกจากร่างเขาทันที

"ไม่เป็นอะไรครับ...คุณไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนนะ" เหนือสมุทรเอ่ยพร้อมสบดวงตาเธอ ผู้หญิงคนนี้ดวงตาดูมีเสน่ห์เขาแอบวิจารณ์เธออีกรอบในใจ

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ...ต้องขอโทษอีกครั้ง...พอดีเต้นรำไม่ค่อยเก่งค่ะ" มิราว่าออกมาตามตรง ในสมัยยังเป็นนักเรียนเธอก็แค่เรียนวิชาเต้นรำให้พอมีความรู้และสอบผ่าน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกงานเต้นรำ

"ครับ" เหนือสมุทรกล่าวแล้วขยับแขนคล้องเอวเธอใหม่

"--มิราประสานมือกับชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมเริ่มขยับตัวตามบทเพลงบรรเลงอีกครั้ง

ทว่า..เธอก็ทำพลาดขายหน้าอีกครั้งจนได้ ตอนถอยจังหวะขึ้น เธอเหยียบลงบนเท้าเขาเต็มๆ

"--เหนือสมุทรไม่ร้องเจ็บปวดๆใด เขากระชับเอวคอดของคนตัวเล็กไว้ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นเธอได้หงายหลังล้มลงไปกลางฟลอร์แน่นอน

"อุ้ย..ขอโทษนะคะ...ฉันทำคุณเจ็บตัวอีกแล้ว" มิรากล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ ทั้งที่ทำเขาเจ็บแต่เขายังมีน้ำใจช่วยประคองเธอไว้

"นั้นเราเต้นจังหวะช้าๆกันไหมครับ..ไม่ต้องเต้นตามเพลง" เหนือสมุทรว่า ถ้าไม่เสนออย่างนี้ทั้งเขาและเธอได้เจ็บตัวกันอีกแน่

"เอาแบบนี้ก็ได้ค่ะ...คุณทนหน่อยนะคะ...เดี๋ยวเพลงคงใกล้จบแล้ว" มิราบอกอีกฝ่าย โชคดีหน่อยที่คู่เต้นรำของเธอเป็นคนใจเย็น เธอพลาดถึงสองครั้งเขายังไม่เอ่ยคำตำหนิออกมาเลย

ริมฝีปากหยักแอบยกยิ้มนิดๆ เธอจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาได้พูดเยอะ

ดนตรีแสนหวานบรรเลงใกล้จับ เท้าของมิราก้าวช้าลงแต่ก็ยังตามจังหวะเพลงทัน รอบนี้ต้องแก้ตัวได้ เธอนับหนึ่งถึงสามในใจพร้อมหมุนตัวโดยมีลำแขนหนารับร่างเธอไว้

"--ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนานราวกับมีมนต์สะกด วงออร์เคสตราหยุดบรรเลง ตามด้วยเสียงตบมือจากแขกในงาน

"ไอ้บ้าลีวาย...นายเหยียบเท้าฉันตั้งหลายรอบ คือจงใจแกล้งฉันใช่ไหม" เสียงโวยวายของเอเชียดังขึ้น

"...." มิราได้สติจึงรีบผละออกจากอ้อมแขนของเหนือสมุทรหันมองเพื่อนรักของตัวเองที่กำลังโวยวาย

ลีวายกระชากหน้ากากออก ถอนหายใจหนึ่งทีพร้อมเอ่ย"เธออายเขาบ้างไหม...จะเสียงดังเพื่อ"

"เอเชีย" มิราพึมพำเรียกชื่อเพื่อนรักเบาๆ กลัวว่าเอเชียจะอาละวาดลีวายกลางงานเหลือเกิน

"ผมเหนือสมุทรครับ" เหนือสมุทรปลดสายหน้ากากออก เผยใบหน้าของตนเอง

"--มิราตวัดใบหน้ากลับมาจดจ้องใบหน้าของชายหนุ่ม เพียงแค่เห็นดวงตา จมูก กรอบหน้าของเขาชัดๆ เธอยอมรับตรงๆจากใจว่าผู้ชายตรงหน้าหล่อดูดีมาก

"คุณครับ" เหนือสมุทรเรียกหญิงสาว เมื่อเห็นเธอนิ่งไปนาน

"อ้อ" มิรารู้สึกตัวว่ามองอีกฝ่ายนานไป มือเรียวจึงอ้อมไปปลดสายหน้ากาก

ทันทีที่ใบหน้าของเธอไร้สิ่งบดบัง เหนือสมุทรนิ่งค้าง ความสวยของเธอเขาไม่รู้จะบรรยายยังไง ดวงตาคมไม่กระพริบ ริมฝีปากสีแดง แก้มขาวอมชมพู กระทั่งนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนยังดูมีเสน่ห์

"ฉันมิราค่ะ"

"...."

~✧✧✧~