บทที่ 1 ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

“หนิงเซียน นั่นเจ้าทำอะไรอยู่หรือ” นางจิวสตรีรูปร่างท้วมวัยกลางคนยืนเกาะขอบรั้วชะเง้อคอมองอย่างสงสัย เพราะเห็นหญิงสาวที่ตนเอ็นดูเหมือนลูกหลาน กำลังง่วนทำบางอย่างที่นางก็ไม่รู้จัก

“ท่านป้าจิวเองหรือ ข้ากำลังจะเพาะเห็ดเอาไว้กินเจ้าค่ะ” คนที่กำลังนั่งเพาะเชื้อเห็ดตอบแทบจะทันที ท่านป้าจิวคนนี้มักจะแวะเวียนมาคุยเล่นกับนางเป็นประจำ เพียงแค่ได้ยินเสียงหนิงเซียนก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

“ดี ทำไว้เยอะ ๆ เลยนะ ป้าจะเป็นลูกค้าประจำเจ้าเอง” นางจิวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ได้แต่นึกเอ็นดูในความขยันทำมาหากินของอีกฝ่าย บริเวณพื้นที่รอบเรือนท้ายหมู่บ้านแห่งนี้ เต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิดจากการเพาะปลูกของเจ้าตัว ถึงแม้จะไม่ออกไปหางานทำ ก็สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่อดตาย กระนั้นหนิงเซียนก็ยังคงสรรหาสิ่งของมาขายให้กับชาวบ้านแทบทุกวัน จะว่าไปแล้วก็น่าสงสารถูกสามีขับไล่ ต้องระหกระเหินหาเลี้ยงตัวเองอย่างยากลำบาก

“ได้เลยเจ้าค่ะท่านป้า ข้าจะแถมให้ท่านมากกว่าคนอื่นเลยเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มร่าแม้ว่านางยังไม่มีผลผลิตออกมาขาย ก็มีลูกค้าขาประจำมารอรับซื้อเสียแล้ว และยังเป็นคนที่คอยแนะนำให้ชาวบ้านคนอื่น ๆ มาซื้อผัก เห็ด และของป่าที่หามาได้อีกด้วย ทำให้ตัวนางเองก็พลอยได้ลูกค้าเพิ่มมากขึ้น โดยไม่ต้องออกไปเร่ขายของตามตลาดให้เหนื่อย

“เจ้าก็พักบ้างล่ะ ประเดี๋ยวไม่สบายเอา ป้าแค่แวะมาดูวันนี้ป้ามีธุระไปก่อนนะ” ป้าจิวทักทายพอหอมปากหอมคอก็ขอตัวลาทันที นางเป็นห่วงจึงมักจะคอยแวะเวียนมาดูเผื่อว่าหนิงเซียนจะเจ็บไข้ได้ป่วย จะได้ช่วยเหลือทัน

“เดินดี ๆ นะเจ้าคะท่านป้า” หญิงสาวโบกไม้โบกมือลาหญิงร่างท้วม ที่พอหันหลังได้ก็รีบเดินจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง หนิงเซียนยืนมองท่านป้าจิวอยู่เช่นนั้น รอให้อีกฝ่ายเดินไปไกลจนไม่สามารถมองเห็น จึงหันกลับมาสนใจการเพาะเชื้อเห็ดที่ทำค้างเอาไว้

ย้อนไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

ในตอนที่เบลรู้ตัวว่าตนเองได้เข้ามาสวมร่างของหนิงเซียนวันแรก เธอถึงขั้นสาปส่งตัวร้ายให้เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เรื่องที่ทำให้เจ็บใจที่สุดก็คือจะทะลุมิติเข้ามาทั้งที ให้เป็นตัวละครอื่นไม่ได้หรือ ที่มีชีวิตยาวนาน ไม่ใช่อยู่ได้แค่ไม่กี่บรรทัดของหน้ากระดาษ มันจะน้อยเกินไปหรือไม่

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ขอให้เมียแกไม่รัก ไม่สิ หากเป็นไปได้ขอให้หนิงเซียนมีชีวิตใหม่ แล้วให้แกตามง้อเธอ หลงเธอหัวปักหัวปำ เป็นเหมือนหมาที่ถูกเจ้านายจูงไปไหนก็ได้ สมควรแล้วที่ถูกพระเอกจับกรอกยาพิษตาย เฮอะ!!” ร่างบางทุบหมอนระบายความไม่พอใจ นึกโมโหชายที่ชั่วช้าเป็นตัวร้ายแบบเต็มขั้น แต่นักเขียนดันสร้างให้ดูดีรูปหล่อพ่อรวยมีชีวิตเลิศหรูอยู่สุขสบาย ในขณะที่ภรรยาต้องทนรองมือรองเท้า หมดประโยชน์แล้วก็เฉดหัวทิ้ง

นิยายเรื่องนี้เธออ่านมาแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบ เพราะชอบในเนื้อเรื่องและตัวละครเอกที่ประชันฝีมือกันอย่างดุเดือด เพื่อจะให้แม่นางเอกหันมาสนใจตัวเอง แต่ไม่ว่าจะอ่านไปกี่ครั้งเธอก็มักจะขัดใจตัวประกอบอย่างหนิงเซียน ไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของตนเอง ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

เบลเอาแต่สาปแช่งเหล่าตัวละครเอกที่เห็นแก่ตัว ทำราวกับว่าชีวิตหนิงเซียนเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น นางเอกเข้าหาเพียงเพราะต้องการข้อมูลสำคัญในการกำจัดตัวร้าย พระเอกลับหลังก็ทำเพียงแค่ยืนมองหนิงเซียนถูกผู้คนทำร้ายรังแกโดยที่ไม่ได้ช่วยอะไร แต่ต่อหน้าเขากลับทำตัวเป็นคุณชายผู้คอยห่วงใย ไม่รู้ว่าบทพระเอกได้มาเพราะจับฉลากหรืออย่างไร ถึงได้ทำตัวดีเฉพาะกับนางเอกเท่านั้นกัน ส่วนตัวร้ายน่ะหรือไม่ต้องพูดถึง นั่นน่ะคือตัวการของเรื่องทั้งหมดเชียวล่ะ เธอจึงได้สาปแช่งวันละสามเวลาหลังอาหาร

หนิงเซียนเป็นตัวละครหนึ่งที่ทั้งจืดจาง อ่อนแอ และหัวอ่อน เดิมทีหญิงสาวเป็นอนุชั้นปลายแถวในจวนเหลียงอ๋อง ที่ได้ร่วมเตียงเพียงครั้งเดียวก็ถูกเฉดหัวทิ้ง เมื่อสองเดือนก่อนนางได้ถูกขับออกจากวังอ๋อง ทั้งที่ตนเองนั้นก็มิได้ทำผิดอะไร

จากนั้นก็ถูกพามาทิ้งไว้หมู่บ้านแห่งหนึ่งอันแสนห่างไกลจากเมืองหลวง ผ่านไปไม่นานหลังจากที่ถูกส่งมาใช้ชีวิตอยู่ที่ชนบทอันแสนยากลำบาก หนิงเซียนก็รู้ตัวว่าตนเองตั้งได้ครรภ์เสียแล้ว เมื่อเรื่องราวรู้ไปถึงหูท่านอ๋องตัวร้าย นางกลับถูกสั่งให้เอาเด็กออก

เพราะไอ้ตัวร้ายสารเลวนั้นไม่ต้องการให้บุตรคนแรกที่เกิดจากอนุ ตำแหน่งซื่อจื่อจะต้องเป็นบุตรที่เกิดจากแม่นางเอกเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ทำให้หนิงเซียนต้องตกเลือดแล้วสิ้นใจตายในที่สุด

แค่ไม่กี่บรรทัดเท่านั้นที่หนิงเซียนมีชีวิตอยู่ในนิยายเรื่อง ‘บุปผาซ่อนใจ’ จากนั้นนางก็ได้ตายไปทันที ราวกับผู้แต่งสร้างขึ้นมาเพียงเพราะนักเขียนคิดอะไรไม่ออก จึงใช้ตัวละครที่ไร้บทบาทมาขั้นเวลาระหว่างคิดบทของตัวเอกในตอนถัดไปก็เท่านั้นเอง นักเขียนนี่ก็กระไรอย่าให้ข้ากลับไปได้จะตามไปตบถึงบ้านเลยเชียว คิดอะไรไม่ออกก็ให้เหล่าตัวละครตายได้อย่างไร

หนิงเซียนเป็นเพียงอนุตัวประกอบ ที่ออกมามีบทบาทได้เพียงไม่กี่บรรทัดก็จบชีวิตลงอย่างอนาถ โดยที่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง ถูกคนทำร้ายมาจนแสนสาหัส บุตรในครรภ์ต้องมาถูกสามีตัวร้ายสั่งฆ่าให้ตาย เพียงเพราะต้องการให้ลูกที่เกิดมาต้องเป็นของนางเอก

แม่นางเอกผู้อ่อนหวานเจ้าตัวไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง ก็มีเหล่าตัวเอกเข้ามารุมล้อมราวกับแมลงวันตอมดอกกุหลาบแสนงาม นางคนหนึ่งที่จะไม่เป็นดั่งเช่นแมลงพวกนั้นอย่างแน่นอน เป็นไปได้จะหลีกหนีให้ไกล ชีวิตนางจะได้พ้นจากความตาย

ชีวิตหนิงเซียนนั้นน่าสงสารก็จริง แต่ชีวิตเธอนี่สิมันน่าสงสารยิ่งกว่า อายุยี่สิบหก แฟนไม่มี เป็นสาวออฟฟิศธรรมดาเงินเดือนชั้นผู้น้อย เรียกได้ว่าต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่ได้เพราะเบี้ยขยัน ทำงานมาแล้วหกปีแต่เงินเดือนไม่เคยขึ้น คิดจะออกอยู่หลายครั้งแต่ก็ตัดใจไม่ได้สักที เพราะมีหนี้สินรุงรังออกจากงานแล้วจะเอาอะไรกิน

ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ได้ดูน่าสมเพชเท่ากับการที่เธอมัวแต่เดินอ่านนิยายในโทรศัพท์ โดยที่ไม่ได้มองเลยว่าทางข้างหน้าฝาท่อระบายน้ำถูกเปิดทิ้งไว้

ใช่แล้วล่ะค่ะ ทุกคนไม่ได้เข้าใจผิดหรอก เธอเดินตกระบายน้ำแล้วก็วาร์ปมาอยู่ในร่างของหนิงเซียนที่กำลังถูกส่งตัวเข้าหอกับพ่อตัวร้ายพอดิบพอดี เป็นการเปิดประสบการณ์ให้สาวพรหมจรรย์อย่างเบลได้เปิดโลกกว้างเป็นครั้งแรก จากนั้นก็ถูกพ่อตัวดีเอามาทิ้งไว้ที่หมู่บ้านห่างไกล แล้วเจ้าตัวก็หายไปไม่เห็นหัวอีกเลย

เรียกได้ว่าทั้งสองชาติเธอมีครบหมดแล้ว งานหนัก ความลำบาก ขายขี้หน้า และประสบการณ์ครั้งแรก ขาดก็แต่รวยนี่แหละที่ยังไม่เคยเจอ เรื่องนี้อีเบลเป็นท้อ