บท
ตั้งค่า

บทที่ 4 เจ้าเป็นใครกันแน่?

ทั้งสองคนต่างก็มองดูของที่กระจัดกระจายพวกนั้นที่อยู่บนพื้น บรรยากาศเปลี่ยนเป็นแปลกๆ อีกครั้ง

โม่หรงก่านนั่งขึ้นมา “เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“......ข้าเป็น......โจร......” ไป๋เชียนฟานลังเล เห็นผู้ชายขมวดคิ้วทั้งสองข้างขึ้น สายตาที่ดุจคมมีดราวกับว่าจะปาดนางให้เป็นรูรูหนึ่งได้ ตกใจจนขาอ่อนไปเลย รีบคุกเข่าลง “แน่นอนว่าไม่ใช่ ข้าเป็นหวางเฟยคนใหม่ที่จวนฉู่หวางแต่งเข้ามาเมื่อวาน ได้ยินว่าฉู่หวางหน้าตาอัปลักษณ์ โหดเหี้ยมอำมหิต กินแต่ตับและหัวใจของเด็กโดยเฉพาะ จู่ๆ ข้าก็กลัวก็เลยหนีไปตอนดึกเลย ในตอนนี้เข้าผิดมาที่ห้องของท่านชาย ขอให้ท่านชายช่วยชีวิตผู้หญิงตัวเล็กๆ ไว้ด้วย ปล่อยผู้หญิงตัวเล็กๆ ไป ข้าจะไม่ทำให้ท่านชายเดือดร้อนแน่นอน”

คำพูดดั่งเทถั่วจากท่อไม้ไผ่ พูดทั้งไวทั้งดี

โม่หรงก่านเอนพิงอยู่บนหัวเตียง มองไปที่นางอย่างสงบ “ในเมื่อฉู่หวางไม่ดีเช่นนี้ เหตุใดพ่อแม่ของเจ้าจึงให้เจ้าแต่งกับเขาอีก? ไม่กลัวว่าเจ้าจะไปแล้วไม่ได้กลับหรือ?”

“ข้าเป็นบุตรีอนุที่ไม่ได้รับความสนใจจากคนรอบข้าง โดยปกติแล้วก็ไม่ได้ต่างจากคนไม่มีตัวตนในบ้านอยู่แล้ว ในการจัดงานแต่งครั้งนี้ พี่สาวสามคนที่เกิดก่อนข้าต่างหลบเลี่ยงไปหมด มีเพียงข้าที่ไม่มีที่พึ่ง ดังนั้น......”

ฉู่หวางโมโหมาก ไป๋หรูหลิ่นตัวดี ไม่คิดเลยว่าจะเลือกคนที่ไม่มีหน้ามีตามายัดให้เขาได้

“เงยหน้าขึ้นมา ให้ข้าดูหน่อย”

ไป๋เชียนฟานชะงักไป ท่านชายคนนี้มีความน่าเกรงขามมากจริงๆ แต่คนเมื่ออยู่ใต้ชายคา ไม่ก้มหัวก็ไม่ได้ นางค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าสงสารออกมา

หัวคิ้วของโม่หรงก่านขมวดเป็นปมแน่น แท้จริงแล้วเป็นเด็กสาวตัวน้อย เมื่อคืนก็รู้สึกว่าร่างของเด็กเกินไป วันนี้ได้พบก็เหมือนกับผลไม้ผิวเขียวที่เพิ่งออกจากต้นพีช ตรงไหนก็ยังไม่สุกงอมเลย

เขาหัวเราะเยาะอยู่ในใจ ไป๋หรูหลิ่นส่งของเล็กเช่นนี้มา ไม่กลัวว่านางจะตายอยู่ในห้องหอหรือไง?

“อายุเท่าไหร่?”

“สิบ......สาม”

ถึงสิบสามหรือ? ดูไปเหมือน 8-9 ขวบ แม้ว่าจะ 13 แล้วก็ยังเด็กเกินไป จวนไป๋เซี่ยงไม่ใช่ว่าไม่มีลูกสาวรอแต่งวัย 15-16 แต่จะต้องเลือกคนที่อายุ 13 ขวบมา นี่ไม่ใช่จงใจทำให้เขาไม่พอใจหรอกหรือ?

โม่หรงก่านหมุนแหวนบนนิ้วด้วยความเคยชิน จึงพบว่าตนเองยังไม่ได้ล้างเนื้อล้างตัว ตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกคน: “มานี่หน่อย”

หน้าประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นทันที "เหย่ตื่นแล้วหรือ บ่าวจะเข้ามาปรนนิบัติ" ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น ม่านประตูก็กระดกขึ้น มีบ่าวสองคนเข้ามา คนหนึ่งอุ้มกะละมังเอาไว้ อีกคนหนึ่งหิ้วตะกร้าไว้ ในตะกร้า มีพวกถ้วยเล็กๆ ผ้าเช็ดหน้า ผงยาสีฟัน น้ำมันหอมระเหยจำพวกนี้ใส่ไว้อยู่

ชีหงและลวี่เหอเห็นว่าในห้องมีคนคุกเข่าอยู่คนหนึ่ง ต่างก็พากันตกใจ แต่พวกนางเป็นสาวใช้ข้างกายของฉู่หวาง ความประหลาดใจก็เพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้นเอง จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร

ไป๋เชียนฟานทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง ตนเองคุกเข่าอยู่ที่นี่นับประสาอะไรกัน แม้ว่าจะล่วงล้ำบุกรุกเข้ามา ยังหลับนอนเตียงเดียวกันกับท่านชายอีก ที่แท้เป็นการผิดพลาดโดยไม่เจตนา ยังไงนางก็เป็นคุณหนูสูงศักดิ์ที่บริสุทธิ์เชียวนะ เห็นว่าท่านชายกำลังล้างเนื้อล้างตัว นางก็แอบยันผนังคิดที่จะลุกขึ้นมา

“คุกเข่าเอาไว้” เสียงของโม่หรงก่านเรียบเฉย ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใดๆ เลย

ขาที่ไป๋เชียนฟานเพิ่งจะยันขึ้นมาก็ตกลงไปอีกครั้ง นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองทำไมต้องกลัวเขาด้วย ยังไงนางก็เป็นคุณหนูห้าของจวนไป๋เซี่ยงเชียวนะ

แต่เขาดุมากจริงๆ ดูไปแล้วยังโหดเหี้ยมกว่าพี่รองด้วยซ้ำ ช่างเถอะๆ คุกก็คุกเถอะ แม้ว่าจะต้องตายอยู่ในมือของท่านชายที่หล่อเหลาผู้นี้ ก็ยังจะดีกว่าต้องถูกมัจจุราชอย่างฉู่หวางทรมาน

ชีหงเอาน้ำที่ใช้สกปรกแล้วออกไปเทด้านนอก ตอนที่กลับมาก็กล่าวว่า “เหย่ พ่อบ้านห่าวขอเข้าพบอยู่ด้านนอกเพคะ”

โม่หรงก่านกระแอมออกมาหนึ่งที “ก็ให้พูดอยู่นอกม่านเถอะ”

ห่าวผิงก้วนที่อยู่นอกประตูฟังออกว่าในน้ำเสียงของฉู่หวางไม่พอใจนัก ในใจก็สั่นเทาขึ้นมาทันที คาดเดาว่าหวางเหย่ทราบแล้วหรือเปล่า ตกใจจนรีบคุกเข่าลงทันที “หวางเหย่ ข้าสมควรได้รับโทษ”

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel