2

ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีครีมกับกางเกงขายาวสีเทาเข้มเดินเข้ามาหา กรกานต์เป็นหนุ่มหล่อร่างสูง ผิวค่อนข้างขาวและสะอาดสะอ้าน เขาดื่มบ้างแต่ไม่สูบ แม้ว่าเขาจะแต่งตัวธรรมดาแค่ไหนในเวลานี้แต่ก็ทำให้หัวใจของเธอสั่นสะท้านได้ทุกครั้งที่ได้สบตากันและกัน

นวินดาก้าวถอยหลังหลบสายตาวูบ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ กรกานต์เดินเข้าหาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบใบไม้แห้งที่ติดอยู่ตรงผมออก ในขณะที่เธอหลับตาปี๋

“ช่วงนี้อากาศร้อน ใบไม้แห้งเยอะไปหมด” นวินดาลืมตาขึ้น ทำท่าว่าเก้อเล็กน้อย เธอคิดว่าเขาจะทำอะไรกันล่ะ หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ใบหน้าร้อนผ่าวแก้วแดงก่ำลามไปถึงใบหู

“อายังไม่ได้กินอะไรเลย” เขาลูบหน้าท้องของตัวเองไปมา ก่อนจะเอ่ยบอกเธอ

“คะ?” ท่าทีของเขาทำให้เธอหลุดอุทานออกมาแล้วเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาเล็กน้อย นวินดาแก้มร้อนผ่าวที่ได้สบตากับคุณอาหนุ่มข้างบ้าน เหมือนเขาจะรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่ยอมบอก ความอึดอัดใจตกมาอยู่ที่เธออีกครั้ง

ปกติแล้วเขาจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แม้จะใจดีแต่ก็ไม่เคยทำท่าอ้อนแบบที่กำลังบอกเธอว่าหิวข้าวแบบนี้

“วันนี้ไม่ทำอะไรให้อากินเหรอ”

“ขอโทษค่ะ พอดีว่านดาตื่นสายน่ะค่ะ” เธอหลุบสายตามองมือตัวเอง หัวใจสั่นไหว

“เราไปทำอาหารกันดีกว่า แล้วค่อยมารดน้ำต้นไม้” เขาบุ้ยใบ้เข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง นวินดาเลยต้องเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน คนมีความผิดติดตัวรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งร่าง อธิษฐานในใจว่าอย่าให้เขารู้เลย เพราะมันโคตรน่าอับอายที่เธอเองก็แอบลักลอบได้เสียกับเขาตอนที่เขาเมาแบบนั้น ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาทำกันล่ะนดา หญิงสาวถามตัวเองในใจ

“ทำข้าวต้มปลากันไหม จะได้คล่องคอ อาอยากกิน”

กรกานต์กระซิบที่ริมหูของสาวน้อยในขณะที่เธอกำลังมองข้าวของในตู้เย็นว่ามีวัตถุดิบอะไรบ้างที่จะทำอาหารเช้าได้

“ก็ได้ค่ะ อุ๊ย!” เธอหันมาตอบรับก็เจอเข้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง มือหนึ่งของเขาจับประตูตู้เย็นเอาไว้ ทำให้ตอนนี้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา คล้ายกำลังถูกโอบกอดเอาไว้ทั้งตัว

“อาอยากกินมากเชียวครับ” เขากระซิบเสียงเบานุ่มหูในระยะกระชั้นชิด

“ค่ะ เดี๋ยวนดาจะรีบทำให้กินนะคะ” เธอรีบมุดใต้รักแร้ของเขาเพื่อหนี ไม่ลืมหยิบปลาและผักติดมือมาด้วย

นวินดากัดปากด้วยความขัดเขิน รีบจัดการล้างผักและล้างข้าวสารเพื่อตั้งบนเตาไฟ

“ให้อาช่วยล้างผักไหม” เขาเอ่ยถามโอบกอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง

“อุ๊ย! ไม่ต้องหรอกค่ะ อากานต์ไปนั่งรอกินดีกว่าค่ะ”

นวินดาสะดุ้งหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“อาแค่อยากช่วยจะได้เสร็จเร็วๆ ไง” เขาช่วยเธอล้างผักอย่างจริงจัง ทำเอานวินดาแอบอมยิ้มในความใกล้ชิดนั้น

“อากานต์อยากกินอะไรอีกไหมคะ” คนถามหน้าแดงเล็กน้อย หลบสายตาด้วยอาการร้อนวูบวาบขณะตักข้าวต้มใส่ชามให้เขา

“ไม่แล้วครับ แต่ห้องอารกไปหมดเลย ถ้านดาจะช่วยเก็บห้องอาเหมือนเคย อาจะขอบใจมาก” ประโยคของเขาทำให้เธอเผลอกัดปากตัวเองอีกครา เขารู้ได้ยังไงว่าเธอแอบเข้ามาทำโน่นทำนี่ให้เขานะ ในเมื่อเขาเองก็จ้างบริษัททำความสะอาดเป็นปกติอยู่แล้ว

“อ้อ... ได้ค่ะ”

“ขอบใจนะที่คอยช่วยทำโน่นทำนี่ให้อามาตลอดสี่ปี”

“อ้อ... ค่ะ” เขารู้อะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า เธอแอบนอนเตียงเขา กลิ้งไปกลิ้งมาสูดกลิ่นของเขาด้วยบ่อยๆ

แย่แล้ว!!! ถ้าเขารู้เธอจะทำยังไงนะ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

นวินดารีบก้มหน้าก้มตารับประทานข้าวต้มเพราะไม่กล้าสบตาเขา รับประทานเสร็จเขาก็มาช่วยล้างจานด้วย เอาอีกแล้วทำไมต้องมาโอบกอดช่วยเธอถูโน่นถูนี่ด้วยนะ

“อากานต์คะ”

“รีบล้างเถอะ จะได้เสร็จเร็วๆ” เขากระซิบอยู่ตรงริมหู

“อ้อ... ค่ะ” คนตอบเสียงสั่นสะท้าน อ้อมแขนของเขาให้ความรู้สึกอบอุ่นและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

ล้างจานเสร็จก็รีบเดินหนีเข้าห้องของเขา คิดว่าเขาคงจะไปทำอย่างอื่นนอกบ้าน แต่ปรากฏว่าเขาเดินตามเข้ามาด้วย สภาพห้องทำให้เธอหน้าแดงและเผลอคิดถึงเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา