10

เทียบเชิญเป็นของจริงหรือของปลอมพวกเจ้าจะรู้เองในวันงานเลี้ยง

"ในเมื่อพระชายาซัวอ๋องว่าเทียบเชิญคือของปลอมมิสู้วันงานเลี้ยงมาพิสูจน์กันเถอะ ว่าข้าสามารถเข้าไปในงานเลี้ยงนี้ได้รึไม่" เสิ่นชียักคิ้วให้พวกนางด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย

สามคนนั้นทนอับอายมิได้ต่างรีบลงจากหอน้ำชาทุกคนมองเสิ่นชีเกรงว่าครั้งนี้พระชายาชินอ๋องจะสามารถเข้าวังหลวงได้แล้วกระมัง

เสิ่นชีกับเจ้าแฝดแม่นมจินกำลังจะลงจากหอน้ำชา

"พระชายาท่านไปโรงรับจำนำกับข้าเสียก่อนเพื่อที่มอบของคืนให้แก่ท่าน" ฟ่านถั่วพลันเอ่ยขึ้น ฟ่านเปายิ้มให้กับสามแฝด สามแฝดมองหน้าสหายคนใหม่

กระนั้นค่าอาหารในหอน้ำชาฟ่านถั่วเป็นคนจ่ายให้เสิ่นชี เสิ่นชีไม่ปฏิเสธในเมื่ออีกฝ่ายมีน้ำใจให้กับนาง นางย่อมต้องรับไว้

ทั้งสี่คนมาที่ร้านจำนำสกุลฟ่าน ฟ่านเปาพาสามแฝดไปที่หลังร้านเล่นก่อกองทรายรอมารดา เสิ่นชีมองของในกล่องแดงที่นางนำมาจำนำ ของสิ่งนี้นางขโมยมาจากชินอ๋องคือกำไลข้อมือของเขานางต้องนำไปคืน

"ขอบคุณเถ้าแก่ฟ่านมากเจ้าค่ะ" เสิ่นชีปรายตามองเถ้าแก่ฟ่าน

"พระชายาเป็นข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณท่าน ที่ช่วยชีวิตฟ่านเปาน้อยของข้าไว้" ฟ่านถั่วคิดเช่นนั้นหากเขามัวเชื่อคนพวกนั้นใส่ร้ายพระชายาว่าเป็นพวกหลอกลวงฟ่านเปาอาจจะตายไปแล้วกระมัง

"พวกข้าสองคนขอดื่มเลือดเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับท่าน" แม้แต่ฟ่านเหอกับฟ่านหยงยังเคารพนาง

เสิ่นชีมองสองพี่น้องกรีดเลือดลงในจอกน้ำชาผสมกันจากนั้นก็ดื่ม

"ข้ารับพวกเจ้าทั้งสองเป็นน้องชายก็ได้"

"คำนับพี่หญิงเสิ่นชี" ชายทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน ก่อนจะออกจากร้านจำนำสกุลฟ่านเสิ่นชีกล่าวว่าหากมีอะไรให้ไปหานางที่จวนอ๋องได้เลย

ฟ่านเปาไม่อยากให้สามแฝดกลับไปจริง ๆ สามแฝดก็เช่นกันแต่พวกนางต้องกลับไป เสิ่นชีรับปากจะพาสามแฝดมาเล่นกับฟ่านเปาอีก

"พระชายาท่านช่างเป็นดาวนำโชคเสียจริง" แม่นมจินเอ่ยอย่างมีความสุขที่ผ่านมา

ก่อนจะกลับจวนอ๋องเสิ่นชีได้แวะไปโรงค้าทาสที่อยู่ท้ายตลาดนางซื้อทาสหญิงสองคนนามเสี่ยวอิงเสี่ยวเถาสองคนนี้ราคาค่อนข้างสูงเพราะเป็นวรยุทธ์ อีกทั้งแวะไปดูตึกแถวสินเดิมของมารดาด้วย

ตึกนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองเหมาะที่จะเปิดเป็นโรงหมอของนาง

เสิ่นชีมาถึงจวนก็เกือบพลบค่ำแล้ว นางสั่งให้แม่นมจินหาที่นอนให้เสี่ยวเถาและเสี่ยวอิง

หญิงสาวมองเทียบเชิญของไท่ชางหวง ลายมือนั้นงดงามนัก ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม อีกไม่กี่วันข้างหน้านางจะต้องหาชุดเข้าไปในวังหลวง กระนั้นต้องเลือกร้านตัดชุดให้ดีเสียก่อน

แต่ทว่าเช้าวันถัดมาคนของวังหลวงส่งชุดมาให้นาง หญิงสาวพลันอึ้งงันยิ่งนัก ไม่เพียงแต่นางที่ได้รับชุดสามแฝดก็ได้รับชุดเช่นกัน ผ้าต่วนสีแดงลายบุปผาวสันต์งานปักอย่างประณีตสมกับเป็นช่างฝีมือชาววังเสียจริง

เสิ่นชีรีบขอบคุณนางข้าหลวง นางข้าหลวงพลันยิ้มรับจากนั้นให้แม่นมจินไปส่งนางข้าหลวงที่หน้าจวน

"ใส่ได้พอดีรึไม่" เสิ่นชีทาบชุดใส่ตัวเสี่ยวเจีย เสี่ยวเม่ยเมย เสี่ยวซานเมย พบว่าพอดีตัวอีกทั้งสามแฝดชอบอย่างมาก

เสิ่นชีสั่งให้เสี่ยวเถาเสี่ยวอิงนำชุดไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างดี

ทางด้านชินอ๋องเขาทราบว่าทางวังหลวงส่งอาภรณ์มาให้สี่คนแม่ลูก จะเป็นไปได้อย่างไรสตรีเช่นนางจะได้รับความเมตตาจากไท่ชางหวงและไทเฮา

"ชินอ๋องหม่อมฉันนำอาหารเช้ามาให้เพคะ" ชูเยียนพลันเอ่ยขึ้น

"วางไว้เถอะข้ากินเอง" เขาไล่นางออกไปชูเยียนอยากจะเป็นมากกว่าสาวใช้ กระนั้นนางวางอาหารแล้วจึงเดินออกไปทันที

ก่อนวันงานเลี้ยงหนึ่งวันเสิ่นชีให้เสี่ยวเถากับเสี่ยวอิงนำชุดทั้งสี่ชุดออกมาพบว่าชุดขาดด้วยมีดกรีดไปหลายจุด

"บ่าวไม่รู้ว่าผู้ใดกระทำเจ้าค่ะ" เสี่ยวเถาเสี่ยวอิงคุกเข่า เสิ่นชีจับชุดใบหน้านั้นขมวดคิ้วเป็นปม ยามเช้านางพาสามแฝดไปเดินเล่น กระนั้นแม่นมจินกับสองสาวใช้ตามไปด้วย กระนั้นจึงเป็นช่องโว่ให้คนร้ายมาทำลายชุด หมายมิอยากให้นางไปวังหลวง

"ช่างเถอะ" สามแฝดพลันนอนแล้ว หากสามแฝดรู้ว่าชุดขาดคงจะเสียใจเป็นแน่แท้

เสิ่นชีสั่งให้สาวใช้รีบเข้านอนแม่นมจินจนปัญญาจะช่วยพระชายา

เสิ่นชีสั่งให้แม่นมจินไปพักผ่อน คนที่ทำลายชุดเสิ่นชีมิปล่อยไว้แน่ นอกหน้าต่างเสิ่นชีมองออกไปพบผ้าเช็ดหน้าหล่นลงพื้นหญ้า

ปักคำว่า "ชู" ใบหน้างามเผยอยิ้มเล็กน้อย

"เจ้าเองรึที่ทำชุดข้า"

ยามเช้าของวันถัดมาชูเยียนท้องเสียแต่เช้าตรู่จนร่างกายไม่ไหวถึงกับนอนซมที่เตียง

เสิ่นชีแต่งกายให้สามแฝดหลังจากที่กินข้าวอิ่มแล้ว แม่นมจินกับสองสาวใช้ตกใจเมื่อเห็นชุดนั้นกลับมาปกติและงดงาม

แน่นอนว่าเมื่อคืนเสิ่นชีนำชุดทั้งสี่เข้าไปในแหวนแห่งจิตวิญญาณเพื่อซ่อมแซม ชั่วพริบตาเดียวก็ซ่อมเสร็จแล้ว สามแฝดสวมชุดแดงช่างงดงามนัก

ส่วนนางก็งดงามเช่นกันชุดแดงลายบุปผาวสันต์ประกอบกับทรงผมเมฆเหิน

ความนี้ทราบไปถึงชูเยียนที่นอนป่วยอยู่ถึงกับกระอักเลือดออกมาเมื่อทราบว่าพระชายาจะเสด็จไปวังหลวง เป็นไปมิได้นางทำชุดขาดกับมือ...