บทที่ 2 การมาถึงของเสี่ยวเสวี่ย - 2

การที่นางแต่งให้จ้าวเสวี่ยนั้นเป็นเพราะความต้องการของบิดาเท่านั้นยังไม่พอ ยังเป็นความต้องการของคนผู้นั้นด้วย และถึงแม้ว่าเขาจะทำดีต่อนางสมฐานะฮูหยินเอกของจวน แต่หากเมื่อใดที่เขาหงุดหงิดใจเรื่องบุตรขึ้นมา เขาก็สามารถด่าทอหยาบคายได้อย่างไม่เลือกหน้าเช่นกัน

นี่นับว่าเป็นข้อเสียเดียวของจ้าวเสวี่ยที่อู๋เยว่ฉินนั้นรับไม่ได้

นางไม่มีลูกหาใช่ความผิดของนางคนเดียวเมื่อไหร่กัน?

“ฮูหยิน กลับเรือนเถอะเจ้าค่ะ สำรับมื้อเย็นพร้อมแล้ว”

อู๋เยว่ฉินพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับคิดเรื่อยเปื่อยในหัว คงจะดีไม่น้อยหามีหนทางให้สามีผู้นั้นของนางลดความปากร้ายและขี้หงุดหงิดเป็นตาแก่ลงเสียหน่อย...

แม้จะเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วตั้งแต่เมื่อสองชั่วยามก่อน แต่เหล่าข้าราชบริพารทั้งหลายต่างก็ต้องรอส่งเสด็จฮ่องเต้กลับเข้าวังก่อนที่จะแยกย้ายพากันกลับบ้านช่อง นั่นจึงทำให้จ้าวเสวี่ยกลับไปถึงบ้านในตอนต้นยามซวี (19.00-20.59น.) ทั้งๆ ที่เดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงตั้งแต่ยามบ่ายของวัน

“คารวะ ท่านพี่” อู๋เยว่ฉินเดินออกมารับผู้เป็นสามีถึงหน้าจวน ทว่าสิ่งที่นางและบรรดาอนุคนอื่นๆ ได้รับกลับเป็นใบหน้าบึ้งตึงทั้งยังชักสีหน้าใส่

“กลับเข้าจวนเถอะ ข้าเหนื่อยเกินกว่าจะให้พวกเจ้ามาวุ่นวายมากมายพิธีรีตอง” พูดจบร่างสูงที่เริ่มท้วมด้วยเพราะอายุที่เริ่มมากขึ้นก็เดินดุ่มๆ เข้าเรือนไป

อู๋เยว่ฉินลอบถอนหายใจเหนื่อยหน่าย สามีของนางเจ้าอารมณ์อีกทั้งยังเอาใจยากทุกเรื่องเช่นนี้จะให้นางมีอารมณ์ออดอ้อนเอาใจเขาได้อย่างไร

และทั้งๆ ที่ตนเองอยากจะมีลูกจนแทบแดดิ้น...แต่เรื่องบนเตียงกลับไม่เรื่องได้ราวอะไรเสียนี่!

แล้วที่อย่างนี้กลับมากล่าวโทษแต่พวกนาง!

คืนนั้นจ้าวเสวี่ยนอนหลับอยู่ที่ห้องหนังสือของตัวเอง ด้วยเพราะเขายังมีงานค้างที่ต้องสะสางอยู่อีกมาก ทำให้เขาไม่ได้ไปนอนที่เรือนของภรรยาคนไหนอย่างที่ควรจะเป็น

กลางดึกสงัดที่เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามจื่อ (23.00-24.59น.) ท่ามกลางความมืดของราตรีกาลและความเงียบสงบ กลับมีกลุ่มควันสีแดงจางๆ ลอยละลิ่วเข้าไปในห้องหนังสือของจ้าวเสวี่ย กลุ่มควันสีแดงจางๆ นั้นลอยหยุดอยู่ตรงหน้าของบุรุษวัยสามสิบเก้า จากนั้นมันก็ค่อยๆ ลอยหายเข้าไปในโพรงจมูกของจ้าวเสวี่ย

ผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชาร่างของบุรุษที่นอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้น เขาส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ จากนั้นเขาก็เดินไปยกสุราที่ตั้งอยู่ในห้องขึ้นกรอกปากรวดเดียวจนหมดกา แล้วก็เดินออกมาจากห้องหนังสือมุ่งหน้าสู่เรือนทางปีกซ้ายของจวนอันเป็นเรือนของอู๋เยว่ฉินผู้เป็นฮูหยินเอก

“คารวะนายท่าน” สาวใช้หน้าห้องนอนของอู๋เยว่ฉินเอ่ยขึ้นด้วยแปลกใจ ดึกป่านนี้แล้วนายท่านมาทำอะไรที่เรือนนี้อีก

“เอ่อ...ฮูหยินหลับไปแล้วเจ้าค่ะ นายท่านจะให้ข้าน้อยเข้าไปปลุกหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า แล้วก็ถอยออกเฝ้าห่างๆ ประตู”

“ระ...รับทราบแล้วเจ้าค่ะ”

จากนั้นร่างสูงของผู้เป็นเจ้าบ้านก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนของฮูหยินเอก โดยมีสายตาของสาวใช้เฝ้าหน้าห้องสองคนมองตามไปด้วยความแปลกใจระคนสงสัย ปกติแล้วนายท่านไม่ใคร่จะมานอนค้างกับนายหญิงของพวกนางเท่าไหร่ ในหนึ่งเดือนจะมาค้างแรมอยู่ที่นี่ไม่เกินสี่ครั้ง นอกนั้นก็จะสลับไปนอนที่เรือนอื่น แต่ที่น่าแปลกคือเมื่อตอนเย็นนายท่านแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเหนื่อยหน่ายจากการเดินทาง คืนนี้ไม่น่าจะนอนค้างที่เรือนใด แต่ไฉนจึงเดินมาถึงเรือนปีกซ้ายได้

ร่างสูงของจ้าวเสวี่ยเดินเข้ามาถึงห้องนอนของผู้เป็นฮูหยินตนก็พบเข้ากับร่างงามของภรรยาสาวที่อายุอ่อนกว่าเขาหลายต่อหลายปีนัก กำลังนอนปล่อยผมดกดำยาวสยายไปทั่วแผ่นหลัง

แรกครั้งที่พบเจอนาง เขาถูกตาต้องใจในความงดงามและน่าทะนุถนอมของนาง อีกทั้งนางยังเยาว์วัยและดูแข็งแรง ท่าทางจะสามารถตั้งครรภ์ให้เขาได้ไม่ยาก และด้วยเหตุผลเหล่านั้นเขาจึงแสดงเจตนาถึงความต้องการและพึงใจในตัวนางให้ผู้เป็นบิดาของนางรู้ งานแต่งของเขากับนางจึงเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนต่อมา

ทว่าเมื่อคราได้ร่วมหอกับนางแล้วสองสามครั้ง ผ่านไปหลายเดือนก็ไม่เห็นวี่แววว่านางจะตั้งครรภ์ให้เขา ความผิดหวังอย่างมากมายจึงบังเกิดขึ้นในใจ ทำให้เลือกที่จะละเลยนางไปด้วยเพราะคิดว่าทำอย่างไรเสียนางก็ไม่ตั้งครรภ์เสียที

แต่หลังจากคราวนี้ได้ติดตามขบวนเสด็จของฮ่องเต้ลงไปทางใต้ กลับทำให้เขาได้รับความรู้ใหม่มา นั่นก็คือที่ผ่านมานั้นเขาอาจจะยังพยายามไม่มากพอเกี่ยวกับเรื่องบนเตียง นั่นจึงทำให้บุตรของเขาไม่สามารถมาเกิดได้อย่างที่ใจอยาก

ต้องเข้าให้ลึกถึงขีดสุดของความหฤหรรษ์ เสร็จสมอารมณ์หมายไปพร้อมกัน พลันความสุขสันต์จึงจะบังเกิด

นั่นคือสิ่งที่จ้าวเสวี่ยได้จากการตามเสด็จในครั้งนี้ และคืนนี้เขาก็จะเริ่มทดลองทำตามความรู้ใหม่ที่เพิ่งค้นพบมาใช้กับผู้เป็นฮูหยินเอกของตนเป็นคนแรก ด้วยเพราะอย่างไรเสียนางก็เป็นสตรีที่เขามีใจด้วยมากที่สุดเมื่อเทียบกับสตรีนางอื่นในจวน

ร่างใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะค่อยๆ โน้มกายนอนตะแคงข้างลงข้างกายบาง มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้เรือนกายสาวตรงตำแหน่งต้นขา เรื่อยขึ้นมาถึงเอวคอด ลำแขนเสลา หัวไหล่มนขาวผ่องก่อนจะหยุดลงตรงลำคอระหงที่ใกล้กับพวงแก้มนุ่ม