Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
ชายหนุ่มยิ้มเย็นชา จ้องมองสตรีตรงหน้านิ่ง
“คุณมาอยู่ที่นี่ ในบ้านของพ่อผมในฐานะอะไร”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง หัวใจปวดร้าวทรมาน
“ฉันเป็นแม่เลี้ยงของคุณ”
สีหน้าของอติณชายคนรักที่ตอนนี้ก็ยังคงรักอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่สายตาของเขาไหววูบก่อนจะลุกเป็นไฟ
แน่นอนเขาจะต้องเกลียดชังหล่อนมากขึ้น เมื่อรู้ว่าหล่อนเป็นแม่เลี้ยงของเขา เป็นเมียพ่อของเขา
ชมจันทร์แทบซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว หล่อนเงยหน้าขึ้นกะพริบตาเร็วๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไปภายในอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณแม่เลี้ยง”
หล่อนเจ็บแปลบกลางอก แต่ก็จำต้องฝืนทนระบายยิ้มหวานๆ ออกมา
“ฉันหวังว่าเราจะเข้ากันได้ดี”
“แต่ผมว่าเราเข้ากันไม่ได้หรอก เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็ไม่สามารถทนเห็นหน้าคุณได้นานเกินว่าสิบนาทีต่อจากนี้ ชมจันทร์”
หล่อนรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขายิ่งเกลียดหล่อน แต่หล่อนมีทางเลือกเหรอ ไม่มี... ไม่มีทางเลือกเลยสำหรับคนจนๆ อย่างหล่อน
“เมื่อทนายความเปิดพินัยกรรมเสร็จแล้ว เราสองคนก็ไม่ต้องเจอกันอีก คุณสบายใจได้”
“นั่นคือสิ่งที่ผมปรารถนา”
เขาเค้นทุกพยางค์ออกมาจากลำคอแผ่วเบา ดวงตาของเขาวาวโรจน์ด้วยความเกลียดชัง
นี่ชมจันทร์จะรู้บ้างไหมว่าเขาเจ็บปวดเพียงใดกับสิ่งที่เกิดขึ้น แค่หล่อนหนีหายหน้าไปหลายปีก็ทรมานเจียนตายแล้ว แต่นี่... หล่อนหนีมาเพื่อมาเป็นแม่เลี้ยงของเขา เป็นเมียของพ่อเขา...
บัดซบสิ้นดี!
หล่อนไม่คู่ควรกับความรักของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว!
“เพราะผมหายใจไม่ออก เมื่อเห็นหน้าคุณ ผู้หญิงหิวเงิน!”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามอดทนต่อคำด่าของเขา
ทนอีกนิดเดียว หน้าที่ของเธอก็จะจบแล้วชมจันทร์ และหล่อนก็จะไม่ต้องพบหน้าเขาอีก
หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงกันข้ามกับเขา หล่อนนั่งตัวตรง ประสานมือนุ่มไว้บนตักของตัวเอง ดวงตากลมโตน้ำตารื้น แต่กระนั้นก็พยายามฝืนยิ้มเอาไว้
“อีกห้านาทีคุณอมรทนายความก็จะเดินทางมาถึง ฉันหวังว่าคุณคงจะอดทนมองหน้าฉันอีกสักห้านาทีไหว”
เขาเกลียด... เกลียดผู้หญิงสารเลวตรงหน้า เกลียดจนอยากจะหักคอให้ตายดับ แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะหักห้ามความต้องการทางกายที่มีต่อหล่อนได้
ตลอดเวลาที่เขาคบหากับชมจันทร์ เขาให้เกียรติหล่อนโดยตลอด ไม่เคยล่วงเกินให้เจ็บช้ำน้ำใจ แล้วดูหล่อนสิ หล่อนทำอะไรกับเขา หนีหายมาเป็นเมียผู้ชายแก่คราวพ่อ และที่สำคัญผู้ชายแก่คนนั้นก็คือพ่อของเขาอีกด้วย
หากตรงหน้าเป็นขุมนรก เขาสาบานเลยว่าจะเหวี่ยงร่างของผู้หญิงแพศยาตรงหน้าลงไป
“ถ้าไม่คิดว่าเป็นคำขอสุดท้ายของพ่อ ผมจะลุกไปเดี๋ยวนี้ เพราะกลิ่นเน่าๆ จากตัวของคุณ ทำให้ผมอยากอาเจียน!”
หล่อนเจ็บจนจุกแต่ก็จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้ “ขอบคุณนะคะ ที่ให้ความร่วมมือ”
ชมจันทร์ก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ร้องไห้ออกมา
“น้ำเย็นๆ มาแล้วค่ะคุณอติณ”
ป้าพรรณเดินประคองถาดใส่แก้วน้ำเย็นๆ กลับเข้ามาในห้องรับแขก เมื่อเห็นชมจันทร์ก็รีบทักทาย
“คุณผู้หญิงลุกไหวแล้วเหรอคะ”
อติณหันมองหน้าชมจันทร์เมื่อได้ยินคำถามของป้าพรรณ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะป้าพรรณ ขอบใจมากนะ”
“แต่เมื่อวานคุณผู้หญิงยังตัวร้อนจี๋อยู่เลยนะคะ น่าจะนอนพักผ่อนข้างบน” ป้าพรรณยังคงเป็นห่วง
“ฉันไหวจ้ะป้าพรรณ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
ป้าพรรณกำลังจะพูดต่อ แต่อติณแทรกขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน
“ก็จะเปิดพินัยกรรมแล้วนี่ครับ ต่อให้ไม่สบายแค่ไหน ก็ต้องรีบลงมารอฟัง จริงไหมครับคุณแม่เลี้ยง”
หล่อนกับเขาสบประสานสายตากัน ก่อนที่หล่อนจะเป็นฝ่ายหลบสายตา
อติณแค่นยิ้มหยัน มองหญิงสาวด้วยสายตาชิงชังและแค้นเคือง
“ผมหวังว่าคุณแม่เลี้ยงจะไม่ลงแดงตายนะครับ ถ้าคุณพ่อไม่ได้ยกอะไรให้เลย”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ขณะหันไปมองหน้าคนตั้งคำถาม
“ฉันไม่เคยหวังอะไรจากท่านเลย นี่คือความสัตย์จริง”
“นี่คุณแม่เลี้ยงกำลังจะบอกว่าที่นอนกับพ่อของผม เพราะว่ามีรสนิยมรักคนแก่คราวพ่อ ไม่ได้หวังในทรัพย์สินของท่านจริงๆ อย่างนั้นหรือครับ”
เขาประชดประชันหล่อนรู้ดี
“ฉันรู้ดีว่าอธิบายอะไรไปคุณก็จะไม่มีวันเข้าใจ เพราะคุณใจคอคับแคบ”
“ถ้าผมใจคอคับแคบ คุณคงไม่ได้มานั่งชูคออยู่ตรงหน้าแบบนี้หรอก ชมจันทร์!”
“เอ่อ คุณผู้หญิงกับคุณอติณ เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนเลยนะคะ”
ป้าพรรณอดถามไม่ได้เมื่อเห็นสองคนเถียงกันราวกับรู้จักกันมาก่อน
“ไม่เคยครับ!”
“ค่ะ เราไม่เคยรู้จักกันเลย”
ชมจันทร์เค้นเสียงเบาหวิวตอบกลับไป หัวใจจุกแน่นและเจ็บทรมานเหลือเกิน
หล่อนยังคงรักอติณ รักเขาเหลือเกิน แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้เขาคงมีแต่ความเกลียดชังเท่านั้นที่มอบให้
“ก็แน่ล่ะ เพราะสายตาของคุณมองหาแต่ผู้ชายแก่ๆ คราวพ่อเท่านั้น”
เขายังคงจิกกัดหล่อนไม่หยุด แต่หล่อนก็รู้ดีว่าไม่ควรจะตอบโต้ใดๆ ออกไป นิ่งเงียบซะ และรอเวลาให้ทุกอย่างมันจบลงเอง
อติณเกลียดตัวเองนักที่ยังรู้สึกลุ่มหลงในตัวของผู้หญิงคนนี้ แม้จะรู้ว่าหล่อนได้กลายร่างเป็นแม่เลี้ยงเบอร์ล่าสุดของตัวเองไปแล้วก็ตาม
เขาควรเกลียดหล่อน แต่ทำไม...? ทำไมเกลียดได้ไม่ลึกสุดใจอย่างที่ต้องการเลย
“คุณผู้หญิงค่ะ คุณอมรทนายความมาถึงแล้วค่ะ”
สาวใช้อีกคนรีบเดินเข้ามารายงาน
ชมจันทร์รีบสลัดความเศร้าทิ้งไป หล่อนลุกขึ้นก่อนจะสั่งสาวใช้
“พาคุณอมรไปที่ห้องรับรอง”
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
สาวใช้รับคำและรีบเดินออกไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
ชมจันทร์หันมองหน้าอติณ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
“เชิญคุณที่ห้องรับรองเช่นกันค่ะ ทนายจะเปิดพินัยกรรมแล้ว”
หล่อนพูดจบก็เดินออกไปจากห้องรับแขก
อติณยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เกลียดท่าทางเย็นชาของชมจันทร์เป็นที่สุด หล่อนร้ายกาจมากที่สามารถทำเป็นไม่รู้จักเขาได้ ชายหนุ่มเต็มไปด้วยโทสะร้าย
“คุณอติณเชิญไปห้องรับรองเถอะค่ะ”
ป้าพรรณเอ่ยเตือนขึ้นอีกคน และนั่นก็ทำให้เขาได้สติ รีบลุกขึ้นยืน
“ครับ”
อติณตอบรับสั้นๆ ก่อนจะรีบเดินตามชมจันทร์ออกไป
ให้มันจบๆ ลงโดยเร็วคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว เพราะการได้เห็นหน้าของชมจันทร์ มันทำให้เขาทรมานเหลือเกิน
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
