ตอนที่ : 05 อึดอัดใจ

เวลาต่อมา

เป็นเช้าที่แสนจะวุ่นวายอีกเหมือนเดิม เหมยลี่ตื่นแต่เช้าเป็นปกติอย่างเคย ก็วุ่นวายแต่เช้าเหมือนเดิมเพราะต้องช่วยจัดแจงลูกสาวตัวน้อยของเธอด้วย กว่าจะได้มาทำงานแต่ก็ยังดีที่ตั้งแต่ที่ทำงานมาเธอไม่เคยมาสายเลยสักครั้ง

ร่างบางเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ โดยที่ไม่ทันได้มองเลยว่าตรงหน้าของเธอนั้นมีใครยืนอยู่หรือเปล่า กว่าจะรู้ตัวก็เกือบจะเดินชนเขาซะแล้ว

“สวัสดีครับคุณเหมย”

“อ๊ะ สะ-สวัสดีค่ะคุณ...เอ๊ย! ทะ ท่านประธาน” เพราะมาจ๊ะเอ๋กับอีกฝ่ายโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก่อน เธอเลยทำตัวไม่ถูกและพูดผิดๆ ถูกๆ แบบนั้นออกไป ก่อนจะรีบก้มหน้าต่ำลงไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเลยสักนิด

“ก้มหน้าทำไมล่ะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน สายตากวาดมองไปทั่วร่างกายของหญิงสาวเห็นมือและแขนที่มีรอยขีดข่วนก็นึกสงสัยและอยากจะถาม แต่ก็ทำได้แค่เงียบเพราะกลัวว่าเธอจะไม่คุยด้วย

“ฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

“…..” ซิลวานมองหญิงสาวที่เดินผ่านเขาไป ท่าทีที่ดูเจียมเนื้อเจียมตัวนั้น ทำให้เขารู้สึกว่าการเข้าหาเธอมันยาก

"สวัสดีค่ะ พี่สายป่าน" เหมยลี่เอ่ยทักทายเพื่อนร่วมอาชีพอย่างจริงใจ ขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดฟอร์มของบริษัท

"สวัสดีจ้ะ มาแต่เช้าทุกวันเลยนะ" อีกฝ่ายทักทายกลับเช่นกัน

"....." เธอได้แต่ยิ้ม ไม่รู้จะเริ่มการสนทนายังไงต่อเหมือนกัน

ต่างฝ่ายต่างเปลี่ยนเสื้อผ้าและแยกย้ายกันไปประจำจุดการทำงานของตัวเอง เหมยลี่รับหน้าที่ทำความสะอาดด้านนอก และห้องน้ำทุกห้องในบริษัท ส่วนด้านในก็จะมีแม่บ้านที่เป็นมืออาชีพกว่าเธอนั้นเป็นคนจัดการ

..........

ช่วงพักเที่ยง

"ท่านประธาน!" กลุ่มแม่บ้านที่กำลังนั่งล้อมวงกินข้าวอยู่ด้านนอกพากันรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นซิลวานเดินมา

"ตามสบายเถอะครับ ผมไม่ได้มาใช้งานหรอก"

"แล้วท่านประธานลงมาทำอะไรตรงนี้คะหรือว่าจะให้ขึ้นไปทำความสะอาด?" หนึ่งในกลุ่มแม่บ้านที่นั่งอยู่เอ่ยถามขึ้น

"เปล่าครับ พอดีผมมีเรื่องจะพูดกับคนคนนึงหน่อย เหมยลี่อยู่ไหมครับ"

"เหมยลี่...อ๋อ! เหมยเห็นออกไปข้างนอกนะคะ"

"ถ้าอย่างนั้นรบกวนฝากบอกเหมยลี่ด้วยนะครับ ถ้าหากเธอกลับมาแล้ว ว่าให้ขึ้นไปพบผมบนห้องทำงานหน่อย"

"ดะ-ได้ค่ะ"

ซิลวานหันหลังเดินกลับออกไปเพราะลงมาแล้วไม่เจอกับหญิงสาวที่ต้องการมาพบหน้า

การกระทำก่อนหน้านี้ทำให้กลุ่มแม่บ้านเริ่มพากันซุบซิบนินทา ต่างคนต่างก็ออกความเห็น และคิดกันไปต่างๆ นานา ทำไมเหมยลี่ถึงได้รับการใส่ใจมากกว่าคนอื่นๆ ทำไมท่านประธานถึงได้ดูสนใจในตัวของเธอขนาดนั้น

ผ่านไปสักพัก

"เหมย!"

"คะพี่" เหมยลี่เดินไปยังต้นทางของเสียงเรียก

"ท่านประธานลงมาถามหาเธอแล้วสั่งไว้ว่าถ้าเธอกลับมาแล้วให้ขึ้นไปหาข้างบน"

"มะ-มีอะไรหรือเปล่าคะ" สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป น้ำเสียงตะกุกตะกัก เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินอย่างนั้น ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า

"ไม่รู้สิไม่ได้ถาม รีบขึ้นไปเถอะ"

"ค่ะ"

เหมยลี่รีบขึ้นไปด้านบนของตึกซึ่งเป็นห้องทำงานของซิลวาน ร่างบางหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องก่อนที่มือเล็กจะค่อยๆ ยกขึ้นและเคาะประตู จนกระทั่งมีเสียงตอบรับจากด้านในเธอถึงเปิดประตูเข้าไป

“แม่บ้านข้างล่างบอกว่าท่านประธานเรียกพบดิฉัน”

“ผมเห็นแขนกับมือของคุณเป็นแผล...”

ประโยคนั้นทำให้เหมยลี่รีบเอามือบดบังร่องรอยบาดแผลบนแขนและมือของตัวเองทันที พร้อมกับก้มหน้าต่ำลงมองเท้าของตัวเองไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา

แต่ขณะเดียวกันเองซิลวานก็เปิดลิ้นชักหยิบบางอย่างออกมาและเดินตรงมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

“เงยหน้าขึ้นหน่อยสิครับ”

“ตะ แต่ว่า...” เสียงหวานพึมพำออกมา ยิ่งเขามายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแบบนี้เธอยิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหรือสนทนากับเขาเลย

“ผมเห็นแผลบนแขนของคุณ” พูดพร้อมกับมองไปที่แขนของหญิงสาวตรงหน้าขณะที่เธอพยายามปกปิดบาดแผลของตัวเองอยู่

“มะ...ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่โดนกิ่งไม้ข่วน”

“รับไปเถอะครับ ทายานี้เดี๋ยวก็หายดี”

“…..” เธอนิ่ง ไม่แม้แต่จะยื่นมือออกไปรับหลอดยาที่คนตรงหน้ายื่นให้แก่เธอ

“รับยาไปสิครับ”

“ขะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ”

“ถ้าผมจะแวะเอาตุ๊กตาไปให้น้องถิงถิงที่บ้านของคุณหลังเลิกงาน จะได้หรือเปล่าครับ”

“…..” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วเหมยลี่ก็รีบเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าของเธอทันที ก่อนจะรีบก้าวถอยหลังหนีออกไปเล็กน้อยเพราะจมูกของเธอนั้นอยู่ตรงหน้าอกของเขาพอดี สายตาของเธอมองสบกับเขาด้วยความกระวนกระวายใจจนบอกไม่ถูก “คะ คงไม่ดีมั้งคะ”

“ทำไมล่ะ?”

“ฉันอยู่กับลูกสองคนนะคะ”

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรไม่ดีเหรอครับ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน มองหญิงสาวที่รีบก้มหน้าต่ำลงอีกครั้ง เขาไม่ได้นึกสนุกอะไรเลยที่ได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ กลับรู้สึกอึดอัดใจมากกว่าที่เธอเอาแต่ทำตัวห่างเหินกับเขา

“ฉันกลัวว่าท่านประธานจะถูกมองไม่ดีมากกว่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” เธอรีบโค้งตัวให้กับคนตรงหน้าก่อนจะรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา แต่ยังไม่ทันที่จะได้รู้สึกโล่งใจอะไรเลย เลขาที่ขึ้นมาเจอกับเธอพอดีก็มองอย่างสงสัยก่อนที่แววตานั้นจะจ้องมองเธอราวกับโกรธแค้นอะไรมา

“เธอขึ้นมาทำอะไร?”

“เอ่อ...”

“กฎของที่นี่คือห้ามใครขึ้นมาด้านบนโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตนะ ยิ่งเป็นห้องทำงานของท่านประธานอีกด้วยยิ่งห้ามเลย ต่อให้เธอจะเป็นแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดก็ตาม แต่ยังไงก็ต้องได้รับอนุญาตก่อนสิ ถ้าเอกสารหรือของสำคัญเกี่ยวกับบริษัทหายขึ้นมาเธอจะรับผิดชอบไหวมั้ย!”

“…..” เหมยลี่ได้แต่ก้มหน้ายอมรับคำตำหนิจากเลขาส่วนตัวของซิลวาน แม้เธอจะไม่ได้ขึ้นมาโดยพละการก็ตาม แต่จะไปบอกได้ยังไงล่ะว่าซิลวานเรียกเธอให้มาพบเอง ถึงพูดออกไปมันก็จะเป็นเหมือนคำแก้ตัวมากกว่า “ขอโทษจริงๆ ค่ะ ครั้งหน้าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

“อืม...” เธอมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ก็สังเกตเห็นหลอดยาในมือแม้เธอจะกำไว้แน่นก็ตาม

หลอดยานั่นเธอเคยเห็นอยู่ในลิ้นชักของซิลวาน ดวงตากลมเบิกกว้างในทันที เพราะคิดว่าเธอต้องขโมยมาแน่ๆ

“นี่เธอขโมยของเหรอ?!”

“ปะ เปล่าๆ นะคะ ฉัน...”

“หยุดนะ!” น้ำเสียงหนักแน่นเด็ดขาดดังมาจากทางด้านหลังของเหมยลี่ สีหน้าที่จริงจังและเคร่งขรึมทำเอาเลขาที่กำลังพยายามแย่งหลอดยาในมือของเหมยลี่ไปนั้นรีบผละมือออกไปทันที

“ทะ ท่านประธานอยู่ในห้องเหรอคะ?”

“คุณคิดจะทำอะไร?”

“ฉะ ฉันคิดว่าเธอขโมยของค่ะ ก็เลยจะเอาคืน”

“แล้วมันใช่หน้าที่ของคุณหรือเปล่า”

“ฉันก็แค่หวังดีน่ะค่ะ”

“เท่าที่ผมจำได้ ผมมอบหมายงานให้คุณทำงานให้กับผม ไม่ใช่จับผิดคนอื่น ถูกต้องไหมครับ?”

“ค-ค่ะ ถูกค่ะ” หญิงสาวตอบรับเสียงแผ่ว

“ถ้างั้นก็ช่วยทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีด้วยครับ ผมหวังว่างานมันจะไม่ผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกนะครับ”

“ค่ะ”

“ไปทำงานต่อเถอะครับคุณเหมยลี่”

“ค่ะท่านประธาน”

เหมยลี่รีบหันหลังและเดินออกไปทันที เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยที่มันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ก็รู้อยู่หรอกว่าเขามีสิทธิ์ที่จะตักเตือนคนของตัวเอง แต่สีหน้าของเลขาที่ถูกเขาหักหน้าต่อหน้าแม่บ้านอย่างเธอแล้วทำให้เธอรู้สึกได้เลยว่า เรื่องมันจะไม่จบแค่นี้แน่นอน

ตกเย็น...

“เหมยๆ”

“คะ?”

“มีคนมาขอเจอน่ะ”

“ใครคะ?”

“คุณเอ็มม่า เลขาของท่านประธาน บอกว่าให้เธอออกไปหา มีเรื่องจะคุยด้วย”

“…ค่ะ เดี๋ยวฉันออกไปนะคะ ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

เธอคิดอะไรไว้ไม่ผิดจริงๆ คิดว่าเรื่องมันจะไม่จบแค่นี้แน่นอน เหมยลี่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอและออกไปพบเลขาส่วนตัวของซิลวาน

“คุณเลขา ฉันมาแล้วค่ะ”

“…..” หญิงสาวที่กำลังยืนหันหลังอยู่ หันกลับมาหาเธอพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยามดูถูก

กางเกงยีนส์ เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบ กระเป๋าผ้าใบเก่าๆ ซึ่งมันเทียบไม่ติดเลยกับคนตรงหน้านี้

“เอายามา”

“คะ?”

“ยาที่ซิลวานให้เธอไปเมื่อกลางวันไง” น้ำเสียงนั้นเริ่มมีความไม่พอใจ

“…..” แม้จะไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้มาขอยาจากเธอไปทำไม แต่เธอก็ยอมหยิบยาในกระเป๋าผ้าให้อย่างง่ายดาย

“คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับของดีๆ แบบนี้หรอก เจียมตัวไว้ซะบ้าง กระจอก!”

“…..” คำพูดนั้นทำเอาเหมยลี่ถึงกับสะอึกไปเลย ไม่คิดว่าคำพูดกับหน้าสวยๆ มันจะสวนทางกันแบบนี้ เพิ่งจะเห็นกับตาตัวเองครั้งแรกเหมือนกัน กับสำนวนที่ว่า สวยแต่รูป จูบไม่หอม

“เป็นแม่บ้าน มีสิทธิ์อะไรมาใช้ของแบบนี้ ดูสารรูปตัวเองบ้างสิ ว่ามันคู่ควรหรือเปล่า หน้าบ้านๆ แบบเธอ...ใช้ของถูกๆ แหละดีแล้ว มันเหมาะกับคนอย่างเธอที่สุดแล้วล่ะ”

“…..” ยิ่งคนตรงหน้าพ่นวาจาดูถูกออกมาไม่หยุด เหมยลี่ก็ยิ่งรู้สึกแย่กับคำพูดพวกนั้น เพียงเพราะเธอรับยามาจากเจ้านายที่เป็นเจ้าของบริษัทอย่างนั้นเหรอ ถึงได้โดนดูถูกสารพัดแบบนี้ “คุณพูดจบแล้วใช่ไหมคะ ฉันจะได้กลับ”

“นี่เธอ!”

“ฉันต้องไปทำงานต่อ ขอตัวก่อนนะคะ”

“อะไรที่ฉันพูดไป ก็หัดจำซะบ้างล่ะ อย่าคิดหัวสูงเชียว กระจอกแบบเธออย่าหวังเข้าสังคมคนมีระดับ”

“คุณก็สวยนะคะ สวยมาก หน้าตาดีมาก การแต่งตัวก็ดี แต่ทำไม...คำพูดคำจาของคุณมันถึงได้สวนทางกับรูปลักษณ์ภายนอกขนาดนี้ เสียดายนะคะ อุตส่าห์ได้เกิดมาอยู่ในสังคมดีๆ แล้วแท้ๆ”

“อะ-อีบ้า นี่เธอกล้า...!”

“ขอตัวนะคะ”