เสน่ห์ดลใจรัก (ชุดวิจิตรประภา 3)

บทนำ

ร่างสูงเดินออกมาจากสถานเริงรมย์ที่ตนเองก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เพราะเสียงดังทำอะไรไม่ค่อยสะดวก เขาชอบความเป็นส่วนตัวหากจะไปคลับสักที่ก็ขอเลือกที่ที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ใบหน้าคมก้มมองโทรศัพท์กดโทรออกหามารดาบอกคืนนี้ตนจะนอนคอนโดไม่ต้องให้ใครรอเปิดประตู ใบหน้าคมที่มีรูปหน้างดงามราวรูปปั้นเคร่งขรึมลงเมื่อพบเบอร์โทรล่าสุดที่ไม่ได้ เขากดลบทิ้งก่อนจะใส่เจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมไว้ในกระเป๋ากางเกง

“ฉันขอคุยด้วยหน่อย”ก่อนจะถึงรถมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาขวางทางเขาเอาไว้ มันมืดมากจนเขามองไม่ค่อยเห็นใบหน้าเธอพยายามหรี่ตามองแต่ก็รับรู้เพียงว่าอีกฝ่ายผิวขาวมีใบหน้ารูปไข่ดวงตาเรียวมากกว่ากลมสบด้วยแล้วให้อารมณ์น่าค้นหา

“ขอโทษนะผมไม่ว่าง”ง่วงเกินกว่าจะมาคุยกับคนไม่รู้จักในเวลาหกทุ่มเช่นนี้จึงเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่ดูท่าสาวเจ้าจะไม่ยอมให้เขาหลีกหนี เธอคว้าแขนเขาเอาไว้

“ฉันอยากมีอะไรกับคุณ”คำพูดของเธอตรึงเขาไว้กับที่ก่อนจะหันมามองใบหน้าหวานอีกครั้ง พยายามจ้องเข้าไปในดวงตาก็พบเพียงความว่างเปล่า หรือเธอจะเป็นคนวิกลจริตเพราะไม่มีคนปกติที่ไหนเดินมาขอมีอะไรกับผู้ชายแบบนี้แน่

“เสียใจด้วย ผมไม่เอากับผู้หญิงที่ไม่รู้ประวัติ”เธออาจจะเป็นสาวเวอร์จิ้นที่ต้องการหาหนุ่มหล่อเพื่อเสนอความใคร่เป็นครั้งแรกซึ่งสำหรับเขาขอบาย เขาไม่ชอบสาวเวอร์จิ้นเพราะพวกเธอน่ารำคาญอีกทั้งไม่รู้งาน เรื่องบนเตียงสำหรับเขามันต้องถึงใจให้มาสอนทีละขั้นตอนไม่ใช่ทางเสียเลย

“ฉันชื่อเปมิกา ถ้าคุณเปิดทีวีดูบ้างคงรู้จักฉัน”คนชื่อเปมิกาบนโลกมีเป็นร้อยแต่ถ้าคนที่ชื่อเปมิกาแล้วได้ขึ้นจอทีวีคงมีไม่กี่คน ร่างสูงจูงมือเธอมายังหลอดไฟเพื่อมองใบหน้าหวานให้ชัดก่อนจะนิ่งงันเมื่อพบว่าเธอคือ เปมิกา ภัทรกุล ดาราสาวที่มีข่าวฉาวไม่เว้นวัน ทั้งนอนกับผู้กำกับเพื่อได้บท เล่นละครแข็งเป็นหิน แย่งผู้ชาย สารพัดข่าวที่ถูกเขียนขึ้นมาจนคนตรงหน้าดูเหลวแหลกไม่มีชิ้นดี

“อ่า หวังว่าเลือดคุณคงไม่บวกนะ”สมัยนี้เขาไม่กล้าขึ้นเตียงกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าโดยไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นผ่านอะไรมาบ้าง ต้องป้องกันตนเองไว้เกิดเป็นขึ้นมามันหายยาก

“ฉันเพิ่งไปตรวจสุขภาพเมื่อสองเดือนที่แล้ว ปลอดภัยดี”น้ำเสียงเรียบนิ่งแววตาว่างเปล่าไม่สามารถเดาความรู้สึกใดๆ ของเธอได้เลยยิ่งทำให้เขาเกิดความท้าทายมากขึ้น

“ผมชอบคนรู้งาน หวังว่าเรื่องบนเตียงคงไม่ต้องสอน”ได้ยินอย่างนั้นร่างบางก็แสยะยิ้มราวกับสมเพชตัวเองนักหนา

“เชื่อเถอะ ฉันเตรียมตัวมาดีไม่ทำให้คุณเสียอารมณ์แน่”เคยเห็นแค่ในโทรทัศน์ก็คิดว่าเธอมีเสน่ห์แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าเปมิกากลับยิ่งดึงดูดเข้าไปอีก ไม่แปลกใจที่มีแต่คนคอยเข้าหาเธอ

“ถ้าอย่างนั้นอย่าเสียเวลาเลย ไปกันเถอะ”โอบไหล่บางเข้าหาตัวพลางยิ้มสมใจยิ่งเธอใส่เสื้อสายเดี่ยวกับกระโปรงหนังตัวสั้นก็ทำให้อะไรง่ายขึ้นไปอีก เขาชอบมองเรียวขายาวและแขนกลมกลึงของผู้หญิง เปมิกาคือหนึ่งในนั้นที่เขารู้สึกว่ามองแล้วเพลินตา

“คืนนี้เราจะไปสนุกที่ไหนดี”เอ่ยถามขณะที่คิดหาโรงแรมแถวบริเวณนี้

“คอนโดคุณ”คำตอบทำให้เขาชะงักหันไปมองใบหน้าหวานด้วยค้นหาสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในแววตาว่างเปล่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่สะดวก”เขาหวงพื้นที่ส่วนตัวผู้หญิงที่ผ่านมาไม่เคยมีใครได้เข้าคอนโดเขายกเว้นก็แต่บางคน..ที่เธอคงไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว

“ฉันเข้าโรงแรมไม่ได้ หวังว่าคุณคงรู้ว่าฉันเป็นใคร”

“แล้วถ้าขึ้นคอนโดจะไม่ยิ่งไปกันใหญ่หรือ”เธอไม่ตอบเพียงแค่เงียบแล้วเอามือกอดอกเท่านั้น ภราดรชั่งใจอยู่สักครู่ก็ตอบ

“ตกลง คอนโดผมก็ได้”เขายอมอย่างง่ายดายทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือว่าจะหลงดวงตาเรียวยาวมีเสน่ห์ลึกลับที่น่าค้นหานั้น เปิดประตูให้เปมิกาขึ้นรถเสร็จก็ไปฝั่งคนขับถอยรถออกจากที่จอดวีไอพีมุ่งตรงไปคอนโดหรูใจกลางกรุงราคาร้อยล้าน จากที่คิดว่าคืนนี้จะนอนคนเดียวคงต้องเปลี่ยนแผนใหม่เสียแล้วในเมื่อมีตุ๊กตาไร้ชีวิตที่มีชีวิตอยู่ข้างกายในขณะนี้