ตอนที่ 5

แต่ทว่าทันทีที่เขาได้มองเห็นดวงหน้าเรียวที่ผุดผาดบาดใจ งดงามอย่างละมุนละไมนั้น เขาก็นิ่งงัน เขาจำได้ไม่เคยลืม ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่วัน ผู้หญิงที่สวยคนนั้น เจ้าของผ้าคลุมหน้าที่เขาเก็บรักษาเอาไว้เพื่อที่จะรอวันได้พบเธอแล้วคืนผ้าผืนนั้นให้เธอ

“คุณครับ คุณครับ..”

กานต์ร้องเรียกเธอพร้อมกับเขย่าร่างบาง ทำให้มัชฌิมาค่อย ๆ ขยับเปลือกตาลืมขึ้นแม้จะรู้สึกเจ็บปวดอยู่มากกับแรงกระแทกจากรถเป็นครั้งสอง ทั้งที่เธอระวังตัวแล้วแต่ก็เจ็บอยู่ดี

“เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนบ้าง ช่วยบอกผมทีเถอะนะ”

เธอมองสานสบสายตาคมกริบที่จ้องมองด้วยความอาทรและห่วงใย หัวใจดวงน้อยของเธอมันเบิกบานขึ้นมาอย่างเฉียบพลันกับน้ำเสียงทุ้มและนุ่มนวลประกอบการคำพูดที่แสดงออกถึงความห่วงใยอย่างไม่รังเกียจ

“ฉัน ฉัน”

“ไปหาหมอดีกว่านะครับ คราวที่แล้วคุณก็หนีผมไป ผมเห็นเลือดจากที่คุณนอนอยู่ แล้วยังคืนนี้คุณยังได้รับบาดเจ็บจากผมอีก”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ”

“เป็นความผิดของผมเองครับที่ประมาท ไม่มองให้ไกลกว่านี้ ไม่อย่างนั้น ผมคงไม่ทำให้คุณบาดเจ็บ”

เธอมองเขานิ่ง

“ไปครับ”

เขาลุกขึ้น

“เดินไหวไหมครับ”

“ได้ค่ะ แต่ฉันแค่เจ็บนิดหน่อยเท่านั้น ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปหาหมอก็ได้ค่ะ เพียงแค่ขอนอนพักสักหน่อยเท่านั้น”

เขามองสำรวจร่างบางของเธออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่เป็นไรจริง ๆ จึงประคองให้ลุกขึ้นแล้วก้าวห่างออกมาเล็กน้อยเพื่อจะมองหน้าเธอให้ถนัดขึ้นกว่าเดิม แม้จะมีเพียงแค่แสงสว่างจากไฟหน้ารถแต่เขาก็ยังมองเห็นความงามของเธอได้อย่างชัดเจน

“บ้านอยู่ไหนครับ”

มัชฌิมานิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะยกมือคลำที่ศีรษะ

“ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ตั้งแต่ถูกรถชนครั้งที่แล้ว ฉันก็จำบ้านไม่ได้ ฉันอาศัยอยู่วัด คนที่วัดเรียกฉันว่า มัชฌิมา”

“แล้ววัดนั้นอยู่ไหนครับ”

เธอส่ายหน้า

“จำไม่ได้ค่ะ ความจำของฉันมันเหมือนขาด ๆ หาย ๆ ก่อนหน้านี้ มันไม่เป็นอย่างนี้นะคะ ฉันยังจำทางกลับวัดได้เมื่อถูกรถคุณชน แต่พอมาคืนนี้ฉันจำไม่ได้ แม้แต่วัดที่ฉันอาศัยอยู่ ฉันพบใครที่นั่นและฉันมาจากไหน กำลังจะไปไหน”

เธอพูดแล้วก็ยกมือคลำที่ศีรษะ

“ปวดหัวจังค่ะ”

“ไปหาหมอดีกว่าครับ”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ชอบหมอ ขอยาแก้ปวดเท่านั้นก็พอแล้ว”

“ไม่ได้หรอกครับ”

กานต์รวบมือบางของเธอให้เดินตามมาที่รถพร้อมเปิดประตูให้เธอเข้าไปด้านข้างคู่คนขับแล้วเขาก็รีบขับรถพาเธอไปยังโรงพยาบาลเพื่อตรวจรักษา

“ขอโทษนะ ขอโทษ อภัยให้ฉันด้วย มันเป็นทางเดียวที่ฉันจะได้มีที่พักและสามารถค้นหาใครคนนั้นได้ง่ายขึ้น”

มัชฌิมาคิดในใจเมื่อมองไปหากานต์ที่กำลังเดินกลับมาหาเธอหลังจากที่หมอได้ตรวจหาสาเหตุของความจำเสื่อมของเธออย่างละเอียดรวมทั้งเอกซเรย์อย่างเรียบร้อย ไม่มีอะไรบกพร่องหรือบาดเจ็บ มีเพียงบาดแผลภายนอกเล็กน้อยเท่านั้น

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม”

“ครับ มันน่าแปลก ที่คุณไม่ได้มีอะไรกระทบกระเทือนกับอวัยวะภายใน โดยเฉพาะสมองแต่ทำไมถึงความจำเสื่อม”

“มันขาด ๆ หาย ๆ ค่ะ บางครั้งก็เหมือนมีภาพเข้ามาบอกว่าฉันเคยอยู่ที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก”

เธอเงยหน้ามองเขา

“ขอเพียงให้ฉันได้พักสักหน่อยก็อาจจะจำทุกอย่างได้นะคะ”

“ได้สิ คุณคงเหนื่อย”

มัชฌิมาเตรียมลุกขึ้นยืน

“จะไปไหนครับ”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

เขานิ่ง

“ไปพักบ้านผมเถอะนะ อย่างน้อยให้ผมได้แสดงความรับผิดชอบบ้าง รอจนกว่าคุณจะจำทุกอย่างได้แล้ว ผมจะเป็นคนไปส่ง”

“แต่ว่าฉันไม่มีเงิน ไม่มีอะไรที่แสดงว่าฉันเป็นใคร ดูเหมือนมันจะสูญหายไป”

กานต์ยิ้มเย็นเมื่อมองดวงหน้าเรียวหวานของเธอ ดูสวยเหลือเกิน อีกทั้งเธอยังดูอ้อนแอ้นน่าถนอม แต่ว่าเครื่องแต่งตัวที่สวมใส่เป็นเสื้อแขนกระบอก คอกลม มีกระดุมด้านหน้า สวมผ้าถุงยาวถึงข้อเท้า เป็นผ้าเนื้อดีที่ดูเท่าไหร่ก็ไม่เหมือนเนื้อผ้าสมัยนี้

เขาเดาว่าเธอน่าจะมาจากต่างจังหวัด แต่การแต่งกายเหมือนชุดพื้นเมืองของจังหวัดใดสักแห่ง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ประกอบดวงหน้าเรียวหวานปล่อยผมยาวสยายแผ่กระจายเต็มแผ่นหลัง เปิดดวงหน้าเรียวหวาน เผยให้เห็นดวงตากลมโตที่สุกสกาวดูหวานปนเศร้าอย่างน่ามอง

เรียวปากรูปกระจับดูอิ่มเอิบเจือสีชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ รอยบุ๋มข้างแก้มที่สุกปลั่งทั้งสอง ยามที่เธอพูดหรือยิ้ม มันส่งให้เครื่องหน้าหวานดูงามละมุนและน่ารักมากขึ้น ดูเธอสวยงามและมีเสน่ห์เหลือเกิน

เธอสามารถสะกดสายตาแม้แต่หัวใจของเขาให้จ้องมองเธออย่างไม่รู้เบื่อ ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนสวย ใช่ว่าไม่เคยได้อยู่ใกล้คนสวย แต่เพราะเธอมีอะไรบางที่ทำให้เขาสนใจและอยากอยู่ใกล้ อยากดูแลปกป้อง

“ไปกับผมเถอะนะ ผมยินดีดูแลคุณจนกว่าจะหายเป็นปกติ”

เธอเงยหน้ามองสบตาเขา

“ไปครับ”

เขายกมือแตะที่ข้อศอกของเธอแล้วดันเบา ๆ เป็นเชิงให้เธอเดินไปกับเขา ในขณะที่มัชฌิมาก็อธิษฐานต่อลูกแก้ววิเศษว่า ขอให้ทุกคนได้มองเห็นเธอ แต่ขอยกเว้นภูตมนต์กับทาสรับใช้ของมัน อย่าได้มองเห็นเธอ จนกว่าเธอจะได้พบคนที่สามารถกำจัดมันได้

แต่เธอก็ต้องแปลกใจและนึกหวาดกลัวเมื่อกานต์เลี้ยวรถเข้ามาในรั้วบ้านที่อยู่ติดกับคฤหาสน์สถานสีงาช้างหลังงามของหม่อมราชวงศ์ชายระพี รัศมีจำรูญ ที่มนต์ดำอาศัยร่างของเขาเพื่อดำรงอยู่ในสภาพของความเป็นมนุษย์

แต่ว่าเธอเชื่อมั่นในพลังของลูกแก้ววิเศษ ว่าจะต้องสามารถปกป้องเธอได้ แม้จะรู้ดีว่าต่อไปในภายหน้า พลังของลูกแก้วจะลดลงเพราะไม่ได้อยู่ในเมืองลับนคร ก็ขอให้เธอได้พบใครคนนั้นที่เธอตามหาเสียก่อน