ตอนที่ 2

เธอรู้สึกอ่อนล้า เมื่อเดินกลับมาที่หน้าคฤหาสน์สีงาช้าง ที่คุมขังคำหยาดป้าของเธอ ที่นั่นเงียบสงัดไม่มีแม้เสียงหริ่งหรีดเรไรหรือสัตว์สักตัว มันสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างมากที่ไม่สามารถช่วยป้าของเธอได้

มัชฌิมาได้แต่สะท้อนใจเมื่อยืนเหม่อมองดูปราสาทนั้นอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจกลับไปที่วัด จังหวะที่เธอหันหน้าก้าวออกมาจากริมกำแพงที่สูงตระหง่าน รถเก๋งคันงามก็แล่นปราดฝ่าความมืดมาอย่างรวดเร็วประกอบกับมัชฌิมามัวแต่คิดถึงป้าจนไม่ได้ยินเสียงรถ ทำให้เธอก้าวออกไปแล้วถูกรถชนเข้าอย่างจัง

“โอ๊ะ!”

เมื่อเธอถูกรถชน ลูกแก้ววิเศษก็กระเด็นออกจากร่าง ทำให้กานต์ที่เป็นคนขับมองเห็นร่างของเธอที่นอนวางหน้าอยู่ เขาตกใจมาก รีบเหยียบเบรกก่อนที่รถจะถึงร่างของเธอ

“คุณครับ!”

เขาเปิดประตูก้าวออกมาพร้อมกับเรียกเธอที่ได้สติแล้วต้องตกใจมากที่เขามองเห็นเธอ แต่เธอก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบขยับตัวไม่ได้ ทำให้เธอนึกถึงลูกแก้ววิเศษแล้วมองเห็นมันกลิ้งอยู่ใกล้กับร่างของเขา

เธอพยายามจะขยับร่างไปหาพร้อมกับยื่นมือออกไป แสงไฟจากรถทำให้เขาเห็นแสงที่สะท้อนใส่ตาแล้วเดาได้ว่าเธอกำลังจะหยิบลูกแก้วนั้นเขาก็รีบคว้ามันเพื่อส่งให้เธอ

แต่ทว่าเพียงแค่คนเมืองมนุษย์ถูกต้องลูกแก้ววิเศษ เหมือนสายลมพิโรธ พัดโบกสะบัดมาอย่างแรง ทำให้ผ้าคลุมหน้าของมัชฌิมาปลิวมายังร่างของกานต์ที่รีบคว้าไว้

สายตาของเขาตวัดกลับไปมองดวงหน้าเรียวหวานของเธอที่เขาเผลอจ้องมองด้วยความตะลึงงัน ในขณะที่มัชฌิมาก็ตกใจอย่างมากที่ชายเมืองมนุษย์มองเห็นหน้าเธอ ในวินาทีนั้นเธอรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีขยับร่างคว้าลูกแก้วจากมือใหญ่ของเขามาแล้วพยายามลุกขึ้นก้าวหนี

“เดี๋ยวสิครับ คุณ คุณ”

กานต์ร้องเรียกแล้ววิ่งตามแต่มัชฌิมาอธิษฐานทันทีที่เก็บลูกแก้วไว้ได้ ทำให้กานต์ไม่สามารถมองเห็นเธอได้อีก เขางุนงงอย่างมากว่าเธอหายไปไหน หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา จะว่าผีก็คงไม่ใช่

เมื่อเขามองดูผ้าสีขาวที่นุ่มและหอมในมือของเขา มันนุ่มเหมือนผ้าขนแกะ แล้วหอมอย่างมาก ไม่หอมเหมือนน้ำหอมที่เขาเคยได้กลิ่นแต่เหมือนกลิ่นดอกไม้อะไรสักอย่างที่หอมกรุ่นอย่างน่าจดจำ

“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ขอให้ผมได้พบคุณอีกสักครั้งเถอะนะ”

กานต์คิดในใจก่อนจะหมุนร่างหมายจะไปที่รถ แต่สายตาของเขาก็มองไปเห็นเลือดบริเวณที่มัชฌิมานอนเหยียดยาวอยู่เมื่อครู่ เขาย่อเข่าลงตรวจดูเลือดนั้นมันยังสดอยู่ ทำให้เขาหันมองไปตามทิศทางที่เธอหายไป

“คุณบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ แล้วเพราะอะไรถึงต้องหนีผม แล้วทำไม ผมไม่เห็นคุณ จนกระทั่งผมเกือบจะขับรถเหยียบคุณ”

กานต์เฝ้าถามตัวเองอยู่นานแม้เขาจะขับรถเข้ามาในบ้านนานแล้วก็ตาม สายตาของเขายังมองดูที่ผ้าคลุมหน้าของเธอ พร้อมกับพยายามคิดทบทวนว่าเพราะอะไรเขาจึงไม่เห็นเธอ ทำไมถึงเห็นเธอเอาตอนเกือบจะเหยียบเธอ

หรือเธอไม่ใช่คน จงใจให้เขาเห็นเพียงแค่แวบเดียว หากเป็นอย่างนั้นแล้วเพราะอะไรถึงฝากผ้าคลุมหน้าเอาไว้ แต่ที่ยิ่งกว่าสิ่งใดคือภาพใบหน้าของเธอที่เขาจดจำได้ไม่รู้ลืม ไม่ว่าหลับตาหรือลืมตา

“บาดเจ็บขนาดนี้ หนูควรไปหาหมอนะลูก”

แม่ชีรูปหนึ่งร้องบอกเธอ เมื่อเธอซมซานกลับไปยังวัด ทำให้เธอแปลกใจมากที่แม่ชีวัยหกสิบกว่าสามารถมองเห็นเธอได้

“แม่เห็นลูกหรือคะ”

เธอเอ่ยถามเบา ๆ ก่อนจะอธิษฐานกับลูกแก้วขอให้แม่ชีเห็นเธอ

“หนูอยู่ในวัดนี้มาหลายวันแล้ว ใบหน้าไม่สดใส แววตาเศร้าหมอง หนูคงจะมาจากดินแดนลี้ลับใช่ไหม”

มัชฌิมานิ่งอยู่ชั่วครู่ เพราะบาดเจ็บจนแทบทรงกายไม่อยู่ ทำให้เธอค่อย ๆ นั่งลงแล้วเอนหลังพิงโต๊ะตัวหนึ่งพร้อมกับระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะวางมือที่ไหล่เมื่อมันรู้สึกเจ็บเหมือนจะหัก และแสบอย่างมาก

“แม่เห็นหนูตั้งแต่ก้าวแรกที่หนูเข้ามาที่นี่แล้วละลูก”

แม่ชีถนอมศรีก้าวมาหยุดตรงหน้าเธอก่อนจะย่อกายลงนั่งพลางสำรวจมองดูสภาพของเธอที่บาดเจ็บอย่างหนัก

“ไปหาหมอเถอะลูก แม่จะพาไปเอง”

เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“ไม่ได้หรอกค่ะ ลูกจะออกไปให้ใครเห็นไม่ได้ ถ้ามีคนเห็นลูกมากเท่าไหร่ ลูกก็จะยิ่งลำบาก คนรอบข้างลูกก็จะลำบาก”

“แล้วหนูจะทนได้อย่างไร”

มัชฌิมาหยิบลูกแก้ววิเศษออกมาแล้วตั้งจิตอธิษฐาน จับลูกแก้วไล้มาตามที่เจ็บปวด มันเหมือนมีกระแสพลังที่พุ่งออกมารักษาอาการบาดเจ็บของเธอให้ทุเลาลงแทบทันที อีกทั้งบาดแผลที่เลือดไหลก็เลือนหายไป

แม่ชีถนอมศรีมองเห็นแล้วก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหลังเตรียมก้าวออกไปจากกุฏิหลังเล็กนั้น แต่ทว่ามัชฌิมากลับคลานเข้าไปแล้วก้มลงกราบแทบพื้น

“ลูกต้องกราบขอโทษแม่ด้วยนะคะ ที่เข้ามาอยู่ในกุฏิของแม่โดยไม่ได้ขออนุญาต เป็นเพราะว่าลูก”

“ช่างเถอะ อยู่ให้สบายนะลูก”

แม่ชีถนอมศรีพูดจบก็เตรียมก้าวออกไปจากประตู

“แม่ชีเจ้าขา บอกลูกได้ไหม ว่าใคร..”

“อย่าถามแม่เลยนะลูก ทุกคำตอบที่หนูสงสัย..อยู่ในตัวหนูแล้วลูก”

มัชฌิมาได้แต่มองทางด้านหลังของแม่ชีผู้ที่แววตานิ่งสงบ กิริยาสำรวมระวัง เธอรู้สึกสงสัยตั้งแต่ที่ท่านเห็นเธอ ในขณะที่คนอื่นมองไม่เห็นแล้ว แสดงว่าแม่ชีท่านนี้ต้องไม่ธรรมดา ท่านจะต้องรู้แน่ ๆ ว่าใครคือคนที่เธอตามหา

“แม่ชีคะ”

มัชฌิมาร้องเรียกอีกครั้งแม้ลูกแก้ววิเศษจะสามารถช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเธอให้ทุเลาได้ แต่ก็ไม่ได้หายสนิท ทำให้เธอยังไม่สะดวกในการเดินมากนัก

แต่เมื่อออกมาจากห้องพยายามเหลียวมองหาแม่ชีรูปนั้น เธอก็ไม่สามารถเห็นท่านอีก จากนั้นอีกหลายวันที่เธอพักฟื้นตัว ก็ไม่เห็นแม่ชีรูปนั้นผ่านมาให้เห็นอีกเลย ทำให้เธอร้อนรนอย่างมาก จึงออกจากกุฏิไปยังศาลาของวัด เพื่อมองหาแม่ชี แต่ได้พบกับพระสงฆ์รูปหนึ่งอายุเกือบเจ็ดปี ท่านกำลังกวาดลานวัดอยู่