2

Chapter 2

แล้วนี่ใครไปพาออกมาจากห้องครัว งานนี้เลี้ยงต้อนรับการกลับมาของนุชา ท่านอยากให้หลานสาวคนเล็กเด่นที่สุด แต่พอนิตยาออกมาไม่มีใครสนใจนุชาเลย

นิตยาเกร็งจนมือชื้นเหงื่อ เธอเห็นสายตาของผู้เป็นย่าก็เข้าใจว่าท่านไม่อยากให้เธอออกมาเสนอหน้าในงานนี้สักเท่าใดนัก

“หนูนิตขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ” คุณรุ้งลดารีบกล่าวอนุญาต กิ่งกาญจน์ถอนใจเฮือกใหญ่ พอจะรู้ถึงความรู้สึกของแม่สามีที่มีต่อลูกเลี้ยงของเธอดี

นิตยารู้สึกหายใจคล่องขึ้นหน่อย เมื่อได้ออกมาจากสถานการณ์ที่ชวนอึดอัดนั้น เมื่อไม่เป็นที่ต้องการก็ควรจะถอยออกมา เธอไม่กล้าไปยืนเสนอหน้ากับผู้ใหญ่หรือแขกกิตติมศักดิ์พวกนั้นหรอก

“นิต...” เสียงเรียกทำให้เธอหันขวับไปมอง

“วัฒน์” วิวัฒน์เป็นนักศึกษาร่วมสถาบันเดียวกันกับเธอ และเป็นเพื่อนกันในเวลาต่อมา เธอเห็นเขาแล้วยิ้มให้ ร่างสูงเพรียวก้าวเข้ามาหาเหมือนจู่โจมเธอเลยถอย แต่ขาสะดุดกันเพราะตกใจเล็กน้อย

“อุ๊ย!” เขาดึงเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้ม

“ขอบใจจ้ะวัฒน์ แต่ปล่อยนิตก่อนนะจ๊ะ” อีกฝ่ายจับมือของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แถมยังถึงเนื้อถึงตัวอีกด้วย

ตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยใคร ๆ ก็รู้ว่าวิวัฒน์คลั่งไคล้เธอ เขาตามติดเกาะแจ มีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว ใครมาจีบเธอจะต้องต่อยกับวิวัฒน์จนเลือดกบปาก เธอค่อนข้างจะกลัวเขาอยู่มากเหมือนกัน

“คิดถึงนิตเหลือเกิน ไม่ได้เจอกันเลย”

“นิตต้องช่วยที่บ้านทำงานจ้ะ”

“นิตไม่ไปทำงานนอกบ้านเหรอ” เขามองเธอด้วยสายตาที่ทำให้นิตยาไม่กล้าสบด้วย เธอถอยหนีอีกสองสามก้าว ไม่กล้ายืนใกล้เขามาก

“ไม่ได้ไปทำจ้ะ นิตอยู่บ้านก็มีงานทำเยอะแยะ”

“วัฒน์ดีใจที่ไร่ของนิตมีงาน เขาเชิญพ่อแม่ของวัฒน์มาด้วย วัฒน์เลยได้มีโอกาสตามพวกท่านมา ทำให้ได้เจอนิตวันนี้” งานเลี้ยงคนรวย นัดกันมาสังสรรค์คุยกันเรื่องธุรกิจ ให้ลูกหลานได้พบปะพูดคุยกัน เธอเข้าใจจุดประสงค์หลายอย่างของพวกผู้ใหญ่

“นิต... เราก็เรียนจบกันมาตั้งหลายปีแล้ว นิตรู้ใช่ไหมว่าวัฒน์คิดยังไงกับนิต ถ้านิตไม่รังเกียจ วัฒน์จะให้พ่อกับแม่มาสู่ขอนิต เราจะได้แต่งงานกันสักที”

“เอ่อ... คือว่านิต” เธออึกอัก พฤทธิ์เพิ่งมาทาบทามสู่ขอเธอ และกำลังจะหมั้นหมายกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอจะพูดอย่างไรดีไม่ให้วิวัฒน์เสียน้ำใจไปมากกว่านี้ เขาเป็นคนใจร้อน เธอกลัวเขาจะรับไม่ได้

“นิต... วัฒน์รักนิตจริง ๆ นะ” เขาเดินเข้าหาคว้ามือเธอไปกุมเอาไว้

“ทำอะไรวะ” เสียงของอิฐดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คนทั้งสองหันขวับไปมอง

“แล้วเสือกอะไรด้วยวะ” วิวัฒน์ถามกลับ นิตยาพยายามดึงมือนิ่มออกจากการเกาะกุมของวิวัฒน์แต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ผู้หญิงเขาไม่อยากให้จับ ไปบังคับเขาทำไม”

“กูจะจับ มึงจะทำไม”

“จะทำไมอย่างนั้นเหรอ” อิฐตรงเข้ากระชากคอเสื้ออีกฝ่าย รัวหมัดเข้าใส่ไม่ยั้ง

“โอ๊ย!”

“อย่านะคะพี่อิฐ” นิตยากรีดร้องตกใจรีบเข้าห้ามปราม เสียงเอะอะโวยวายนั้นทำให้คนในงานรีบวิ่งมาดูเหตุการณ์

“ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้น ใครก็ได้ไปช่วยแยกหน่อย” คุณรุ้งลดาร้องบอกก่อนจะมีคนไปช่วยแยกหนุ่มเลือดร้อนทั้งสอง

“เกิดอะไรขึ้น” ถามแล้วอดจะเหลือบไปมองหลานสาวตัวดีเสียไม่ได้ นิตยาก้มงุดไม่กล้าสบตาผู้เป็นย่า

ผู้ใหญ่ไกล่เกลี่ยให้ทั้งสองเลิกแล้วต่อกัน แต่นิตยาโดนคุณรุ้งลดาดุด่าว่ากล่าวอย่างหนัก

“แม่นิต หล่อนก็อย่าเล่นหูเล่นตากับผู้ชายให้มันมากนักสิ มีเรื่องชกต่อยกันไม่เว้นแต่ละวัน ไปเรียนก็มีผู้ชายเดินตามมาจนถึงไร่ หล่อนไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาบ้างเหรอไง อย่าทำตัวต่ำเหมือนแม่ของหล่อน จำเอาไว้ว่าหล่อนเป็นหลานฉัน ทำอะไรรักษาหน้าตาครอบครัววงศ์ตระกูลฉันบ้าง” คุณรุ้งลดาจิ้มหน้าผากหลานนอกไส้อย่างโมโห

“คุณแม่ขา... อย่าดุหนูนิตเลยค่ะ เป็นความผิดของกิ่งเอง”

“บอกแล้วว่าอย่าให้มันมาเสนอหน้าในงาน เห็นไหมละแม่กิ่ง มีเรื่องจนได้ ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว”

“ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะคุณ ยายนิตเองก็คงไม่ได้ตั้งใจ” คุณประสงค์ปรามภรรยา

“พี่นิตไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อยนะคะคุณย่า ผู้ชายพวกนั้นต่อยกันเอง” นุชาเข้าข้างพี่สาว

“เราอยู่ในเหตุการณ์รึ ถึงได้พูดเป็นตุเป็นตะ”

“เอ่อ...” นุชาอ้าปากค้าง ทำท่าจะเถียงแต่มารดาปรามเอาไว้ เลยเลือกที่จะเงียบเสีย เพราะยิ่งพูด ยิ่งจะทำให้รุ้งลดาโมโหหนักเข้าไปอีก

“จะไปไหนก็ไปไป๊ รำคาญนัก” คุณรุ้งลดาไล่ส่งหลานสาวนอกไส้ด้วยความโมโหไม่คลาย

ตอนเด็ก ๆ คุณรุ้งลดายังเอ็นดูนิตยาอยู่บ้างแต่พอเด็กสาวเจริญวัยขึ้นและมีเรื่องผู้ชายเข้ามาพัวพันไม่เว้นแต่ละวัน ท่านเลยเริ่มดุด่าว่ากล่าวจนกลายเป็นไม่ชอบใจหนักขึ้นเรื่อย ๆ

นิตยาก้มหน้าน้ำตาร่วงเผาะ ก่อนจะรีบเดินหนีออกมาไม่อยากให้โดนไล่รอบสอง เธอร้องไห้เบา ๆ อยากเกิดมาเป็นคนขี้เหร่นัก จะได้มีชีวิตเหมือนคนอื่นเขา

หลายปีก่อนตอนที่นิตยายังเรียนอยู่มัธยมต้น…

“โอ๊ย!” นิตยาร้องเสียงหลงเมื่อเดินถือสมุดการบ้านไปส่งคุณครูประจำวิชา แต่กลับโดนเพื่อน ๆ ในห้องที่หมั่นไส้เธอขัดขาจนล้ม

“เธอแกล้งฉันทำไม”

“ใครแกล้ง เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง ช่วยไม่ได้” เพื่อนนักเรียนที่แกล้งนิตยาพากันหันไปหัวเราะร่วน นิตยาร้องเบา ๆ เพราะเจ็บข้อศอกและเข่า เป็นแผลถลอกจนรู้สึกแสบ เธอไม่อยากมีเรื่องก็เลยรีบเก็บสมุดการบ้านโดยเร็ว

“โอ๊ย!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อมือโดนเหยียบ

“อุ๊ย! ขอโทษนะ มองไม่เห็น นึกว่าหมาเลยเผลอเหยียบ” คนแกล้งเหยียดปากก่อนจะหันไปหัวเราะกับเพื่อน ๆ แล้วสะบัดหน้าเดินจากไป

นิตยาร้องไห้เบา ๆ เธอปาดน้ำตาทิ้ง กลับบ้านไปวันนั้นเธอโดนผู้เป็นย่าดุด่าลั่นบ้าน

“มีแผลแบบนี้ ไปมีเรื่องตบตีแย่งผู้ชายกับใครเขาอีกล่ะ ถ้าทางโรงเรียนเชิญผู้ปกครอง ฉันจะไม่ให้ใครไปเป็นผู้ปกครองให้แก ฉันอายคนอื่นเขา มีแต่เรื่องตบตีแย่งผู้ชาย ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เคยทำอะไรให้ฉันภูมิใจในตัวกาฝากอย่างแกบ้างไหม ถ้าเขาไล่แกออก แกก็อย่าเรียนมันเลยหนังสือหนังหาน่ะ”

“นะ... หนูนิตแค่หกล้มน่ะค่ะ” นิตยาปดคำโต เธอเคยโดนเด็กผู้หญิงในโรงเรียนจิกหัวตบเพราะนักเรียนผู้ชายที่พวกหล่อนหมายตาเอาไว้มาชอบ พอมีเรื่องมีราวเชิญผู้ปกครอง ก็โดนทัณฑ์บน แรก ๆ รุ้งลดาก็ยอมให้กิ่งกาญจน์ไปเป็นผู้ปกครองเมื่อถูกเชิญไปไกล่เกลี่ย หลัง ๆ รุ้งลดาประกาศกร้าวว่าถ้ามีเรื่องทำนองนี้อีก หากโดนไล่ออกจากโรงเรียนก็ไม่ต้องไปเป็นผู้ปกครองให้แล้ว เพราะอับอายที่หลานสาวไปชม้ายชายตาให้นักเรียนผู้ชายในโรงเรียน จนมีเรื่องทะเลาะกับนักเรียนผู้หญิงในโรงเรียนคนอื่น

นิตยากลัวจะไม่ได้เรียนหนังสือ เด็กสาวจึงไม่กล้าฟ้องครูหรือคนอื่น โดนรังแกเรื่อยมา

“หนูนิตอย่าคิดมากนะจ๊ะ จบ ม. สาม เดี๋ยวน้าจะคุยกับคุณพ่อให้ ส่งหนูนิตไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วนดีไหมจ๊ะ จะได้ไม่มีปัญหาแบบนี้อีก” กิ่งกาญจน์ลูบศีรษะลูกเลี้ยงที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยความเวทนา

“คุณน้า ฮอ ๆ ฮื่อ ๆ” นิตยาโผเข้ากอดมารดาเลี้ยง ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกที่แสนอบอุ่น กิ่งกาญจน์คือคนเดียวที่เข้าใจเธอ

นิตยาไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วนก็มีปัญหา โดนนักเรียนผู้หญิงรุมตบหาว่าแย่งแฟน ในโรงเรียนมีนักเรียนเป็นทอม ร่างเป็นหญิงแต่ใจเป็นชาย เธอเข้าไปเรียนปีแรกก็มีนักเรียนหญิงมารุมจีบ กลายเป็นปัญหาตบตีกันไม่เลิกรา นั่นทำให้คุณรุ้งลดายิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก