บทที่1

ปึก! ปึก! ปึก!

"อ๊าส์ เมฆา ลึกไปแล้วนะคะ"เสียงกระสันจากปากของหญิงสาวผมบลอนด์ในท่าคลานเข่าอยู่บนเตียงนอนถูกเปล่งออกมา ใบหน้าของเธอแสดงถึงความทรมานร่างกายของแม่นางแบบสาวเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเมื่อเธอคือผู้ถูกเลือกให้มารองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของ'เมฆา'ในค่ำคืนนี้

ตับ! ตับ! ตับ!

พละกำลังที่รุนแรงของชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาดั่งเทพบุตรทำให้เตียงนอนหลังใหญ่โยกไปตามแรงกระแทก ความเสียวซ่านยามเมื่อเขาขยับแก่นกายเข้าใส่ในช่องทางรักของอีกฝ่ายร่างกายแข็งแกร่งสมบูรณ์แบบไร้ที่ติกำลังโถมแรงเข้าใส่อย่างเอาเป็นเอาตาย

"โอ๊ย คุณเมฆา โรส ฮึก เจ็บ"

"หุบปาก"น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกเปล่งออกมา เมฆามองข้ามความเจ็บปวด เขายื่นมือไปจับแขนเรียวทั้งสองข้างออกแรงดึงร่างของแม่นางแบบสาว เอวสอบเด้งเข้าสู้จนแม่นางแบบสาวแถวหน้าของเมืองไทยอย่าง 'รสริน'น้ำหนูน้ำตาไหล ใบหน้าของนางแบบสาวบิดเบี้ยวความเจ็บปวดจากท่อนเอ็นใหญ่ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง

ปึก! ปึก! ปึก!

"กรี๊ด"เสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดของรสรินดังขึ้น ร่างเพรียวบางของนางแบบสาวกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำหวานออกมา แววตาของเมฆาชั่งแสนเรียบนิ่งเขาไม่สนใจร่างเล็กของหญิงสาวแม้ว่าช่องทางรักของเธอจะฉีกขาดเพราะแรงกระแทกอันแสนหนักหน่วงจากเขาก็ตาม

ปึก

"นี่เงินค่าเหนื่อยของเธอ"

"คุณเมฆาคะ คุณก็รู้ว่าที่โรสยอมนอนกับคุณมันเป็นเพราะ"

"อย่าเอาคำว่ารักโง่ ๆ ของเธอมาพูดกับฉัน เอาเงินไปซะแล้วก็ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน"ชายหนุ่มก้าวขาลงมาจากเตียงนอน อาวุธป้องกันชั้นดีถูกถอดออกจากแก่นกายหลังจากผ่านการถูกใช้งาน

"ทำไมคุณไม่คิดจะหันมามองโรสบ้าง สำหรับคุณแล้ว คุณเห็นโรสเป็นตัวอะไร"

"..."

"โรสยอมทำเพื่อคุณทุกอย่าง อยากให้คุณหันกลับมามองโรสบ้าง"แววตาของรสรินแสดงถึงความเจ็บปวด หญิงสาวพยุงร่างอันแสนเปลือยเปล่าเข้ามากอดร่างของเขา เธอร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

"ช่วยแบ่งเศษหัวใจของคุณมอบให้โรสสักนิดจะได้ไหมคะคุณเมฆา"

"..."

"ขอแค่คุณมอบความรู้สึกดี ๆ ให้โรสสักนิด"

"ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าฉัน เธอเสนอฉันก็แค่สนอง"

"ฮึก"

"ผู้หญิงอย่างเธอ แค่ฉันยอมลดตัวลงไปเอาด้วยก็นับว่าเป็นบุญแล้วนะ"น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาก่อนที่ร่างของนางแบบสาวแถวหน้าจะถูกผลักออกจนล้มลงกับพื้นด้วยน้ำมือจากผู้ชายไร้หัวใจอย่างเมฆา

"ครั้งเดียวพอนะ แล้วอย่ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็นอีก"ถ้อยคำร้ายกาจถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่พกพาความสูงมาถึงหนึ่งร้อยเจ็บสิบแปดเซนติเมตรเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่คิดจะหันกลับมาสนใจหญิงสาวที่เขาเป็นคนพาเธอมาบำบัดอารมณ์

ครืด ครืด

เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนราคาแพงดังขึ้นเป็นช่วงจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ สาวตาว่างเปล่ามองไปยังเตียงนอนซึ่งไร้ร่างของหญิงสาวซึ่งกฎของเขาคือพวกเธอไม่มีสิทธิ์อยู่ภายในห้องพักแห่งนี้หลังจากที่ทุกอย่างแล้วเสร็จ

"มีอะไร"น้ำเสียงเย็นชากรอกไปตามสายเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา ใบหน้าของเมฆาเรียบนิ่งน้อยครั้งนักที่เขาจะยิ้มออกมา 

"พรุ่งนี้กูกับต้นอ้อจะลงใต้ จะไปแจกการ์ดแต่งงานให้คุณนารี มึงจะ..."

"กี่โมง"

"หึ ไม่ค่อยจะอยากไปเท่าไหร่เลยนะ"

"..."

"รีบมาให้ทันล่ะกูจะออกเดินทางช่วงเช้า จะขับรถกันไปเองต้นอ้ออย่าไปเที่ยวที่อื่นด้วย"

"อืม"เมฆาวางสายจาก'อัคคี'ซึ่งเป็นน้องชายที่คลานตามกันมาซึ่งตอนนี้น้องชายของเขาใกล้จะเข้าพิธีแต่งงานกับแฟนสาวซึ่งทั้งคู่คบหากันมานานถึงห้าปี 

ใบหน้าที่เรียบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์แต่ไม่ได้ช่วยทำให้ความหล่อเหลาของเขาลดน้อยลง เมฆา ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ลูกชายเพียงคนเดียวของคุณรังสรรค์และคุณหญิงเปรมสุดา มีน้องชายร่วมสายเลือดเพียงหนึ่งคน นั่นก็คืออัคคี 

เมฆาจัดได้ว่าเป็นผู้ชายหล่อ รวย มีอำนาจครบเครื่อง สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นเครื่องมือดึงดูดให้ผู้หญิงอยากจะก้าวขึ้นมาขย่มท่อนเอ็นของเขาบนเตียงนอนดั่งเช่นผู้หญิงคนล่าสุดอย่างรสรินซึ่งเธอพึ่งจะถูกเขาเฉดหัวให้ออกไปในเมื่อครู่หลังจากเขาจัดการปลดปล่อยอารมณ์กับร่างกายของเธอเสร็จ

ผู้หญิงพวกนั้นสำหรับเมฆาแล้วพวกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้ ถ้าเขาดอมดมความหอมหมดเมื่อไหร่ก็แค่ทิ้งมันเอาไว้ข้างทาง