12 อย่าไปนานนะคะ

ตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ธันยมัยและอีวานอยู่ด้วยกันที่สิงคโปร์นั้นเป็นช่วงที่ทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมง เขาไปทำงานที่ไหนหญิงสาวก็ตามไปช่วยเขาทุกที่จนใครๆ ต่างพากันอิจฉาที่อีวานมีผู้ช่วยทั้งสวยและเก่ง เขาเองก็ภูมิใจกับแฟนสาวไม่น้อย ในเวลางานอีวานจะให้เกียรติเธอในฐานะผู้ช่วย ไม่ทำตัวรุ่มร่ามให้เธอต้องอึดอัด แต่เวลาอยู่ด้วยกันสองคนทีไร เขาก็กลายร่างเป็นชายหนุ่มผู้มักมากในกามทุกครั้งไป

อีวานเริ่มเคยชินกับการใช้ชีวิตโดยมีธันยมัยอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวหรือแม้กระทั่งเรื่องบนเตียงหญิงสาวก็ทำหน้าที่ของเธอได้ดีไปเสียหมด เขาเริ่มหนักใจมากขึ้นเมื่อคิดว่าถ้าเธอกลับไปเรียนแล้ว เขาจะคิดถึงเธอมากแค่ไหน

“พี่เอชขา” น้ำเสียงที่อีวานฟังแล้วรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ยิน

“ว่าไงครับ” เขาพึงคุยธุระกับเซบาสเตียนเสร็จก็เห็นว่าตอนนี้แฟนสาวนั้นเตรียมตัวเดินทางกลับไปยังเกาะพราวมุกเรียบร้อยแล้ว

“ขิงขอฝากแหวนไว้ที่พี่เอชก่อนได้ไหมคะ”

“หายก็ซื้อใหม่ ไม่เห็นยากเลย พี่อยากให้ขิงใส่ติดมือไว้ คนอื่นจะได้รู้ว่าเราน่ะ มีเจ้าของแล้ว”

“ขิงรู้ว่าพี่เอชรวย แต่ตอนนี้ขิงอยู่ในฐานะลูกจ้างนะคะ ขิงกลัวว่าพี่แหวนจะคิดมากถ้าอยู่ ๆ ขิงกับพี่เอ่อ...”

“ขิงกับพี่เป็นอะไรกัน ไหนลองบอกให้พี่ชื่นใจหน่อยสิครับ”

“พี่เอชก็รู้”

“แต่อยากได้ยิน”

“เราเป็นแฟนกัน” เธอยังไม่ชินกับสถานะนี้สักเท่าไหร่ เพราะตอนที่คบกับภาสกรนั้น ชายหนุ่มมักจะไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันโดยอ้างว่าเพราะเธอยังเรียนอยู่ แต่เธอก็เห็นว่าคนอื่นก็มีแฟนกันทั้งนั้นไม่เห็นมีใครจะต้องปิดบัง พอมาเจอกับอีวานทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่ากับเขามากแค่ไหน ชายหนุ่มแนะนำเธอกับทุกคนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและดูเหมือนจะภูมิใจที่มีเธอคอยอยู่ข้างกายตลอด

“แฟนพี่น่ารักจัง ขิงไม่ต้องใส่ก็ได้ แต่พี่อยากให้ขิงเก็บไว้เอง แล้วพี่จะหาซื้อวงใหม่มาให้เอาที่ขิงใส่ได้ตลอดดีไหม”

“ค่ะ ขิงจะเก็บไว้เองก็ได้ ส่วนเรื่องวงใหม่พี่เอชไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ เวลาไปเรียนขิงก็ต้องถอดอยู่ดี ไม่อยากเป็นเป้าสายตาคนอื่น”

“กลัวคนอื่นรู้เหรอว่ามีแฟนแล้ว” อีวานแอบกังวลว่าเธออาจจะกลัวแฟนเก่ารู้ คิ้วเขาขมวดจนมันมาชนกันตรงกลาง

“ไม่กลัว ขิงก็เคยมีแฟนพี่เอชก็รู้”

“ยังคิดถึงเขาอยู่ไหม”

“ในแง่ไหนคะ ถ้าในแง่เป็นแฟนกันคงไม่ แต่ถ้าในแง่ยืมเงินแล้วไม่คืนก็มีบ้าง” เพราะเงินจำนวนนั้นเธอหามาอย่างยากลำบาก

“อย่าใส่ใจเลย ตอนนี้ขิงมีพี่อยู่ทั้งคน ขาดเหลืออะไรก็บอกพี่ ถ้าติดต่อพี่ไม่ได้ขิงก็รู้ว่าจะติดต่อใครได้บ้าง นอกจากเซบาสเตียนแล้วคุณเดหลีก็เป็นอีกคนที่ขิงจะพึ่งพาได้” เขาหมายถึงเลขาฯ ซึ่งทำงานกับอีวานมาตั้งแต่เขาเริ่มรับช่วงต่อธุรกิจจากบิดา

“ค่ะ พี่รู้ไหม พี่เป็นทุกอย่างของขิง ตอนนี้รอบกายขิงไม่เหลือใครแล้ว ตั้งแต่พ่อเสีย ขิงก็เหมือนตัวคนเดียวมาตลอด จนมาเจอพี่ พี่เป็นทุกอย่างของขิง”

“ขี้แยอีกแล้ว” อีวานปาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นออกมาอย่างเบามือสัมผัสอันอ่อนหวานนั้นมันทำให้เธอรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ

เกาะพราวมุก

“คุณขิงกลับมาแล้ว พี่แหวานคิดถึงคุณขิงที่สุดเลยค่ะ”

“ขิงก็คิดถึงพี่แหวนค่ะ ขิงมีของฝากมาให้พี่แหวนด้วยนะคะ”

“คุณเอชคะ มาค่ะพี่แหวนจะพาเข้าไปข้างในนะคะ”

“ไม่เป็นไร ผมเดินเองได้”

“พี่แหวนไม่ต้องตกใจหรอกค่ะคุณเอชของพี่แหวนมองเห็นแล้ว” ธันยมัยไขความสงสัยให้กับแม่บ้านสาว

“จริงเหรอคะคุณขิง แล้วอย่างนี้คุณขิงจะถูกจ้างต่อไหม พี่แหวนไม่อยากให้คุณขิงไปจากที่นี่”

“ขิงยังไม่ไปไหนหรอกค่ะ หมอยังไม่ให้คุณเอชใช้สายตามากขิงคงยังต้องช่วยในเรื่องงานอยู่”

“แต่พี่แหวนว่าคุณขิงไม่ใช้แค่ผู้ช่วยหรอกใช่ไหมคะ”

“พี่แหวนหมายถึงอะไรคะ” สีหน้าของธันยมัยทำให้พี่แหวนอมยิ้ม

“คุณขิงขา พี่แหวนรู้ว่าคุณสองคนเป็นอะไรกัน ก่อนไปสิงคโปร์ไม่กี่วันพี่ไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนในห้องคุณเอช แล้วผ้าปูมันก็มีแต่มีเลือด พี่นึกว่าคุณเอชมีแผลก็เลยรีบถามเพราะเป็นห่วง แต่คุณเอชบอกว่าไม่ใช่เลือดของเขา พี่ก็พอจะเดาออก”แม่บ้านสาวกระซิบ

“พี่แหวนรู้”ธันยมัยตกใจ

“ใช่พี่รู้ และพี่ก็ดีใจเพราะคุณขิงดูแลคุณเอชของพี่แหวนดีมาก จากคนที่เอาแต่หน้าบึ้งหงุดหงิด เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องก็กล้าที่จะออกไปเดินเล่น พี่แหวนยินดีและก็ดีใจที่คุณขิงจะมาเป็นเจ้านายอีกคนของพี่”

“เจ้านายอะไรที่ไหนคะ ขิงก็ยังเป็นลูกจ้างคุณเอชเหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ พี่แหวนกับขิงก็อยู่ในสถานะเดียวกัน”

“คุณขิงน่ารักอย่างนี้คุณเอชตาถึงจริงๆ” แม่บ้านที่ทำงานกับอีวานมานานดีใจที่เจ้านายมีคนรู้ใจน่ารักอย่างธันยมัย

เพราะการไปที่สิงคโปร์งานค่อนข้างรัดตัวทำให้อีวานไม่ได้โทรศัพท์ไปแจ้งข่าวกับคุณหมอที่รักษาเขาอยู่ว่าตัวเองนั้นมองเห็นแล้ว แต่วันนี้ขณะที่นั่งเรือกลับมาที่เกาะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขามองภาพด้านหน้าไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพักผ่อนน้อยหรือเพราะเขาจะกลับมามองไม่ชัดอีกครั้ง

เมื่อได้คุยกับหมอแล้วก็นัดเวลาที่จะไปพบ ซึ่งเหลือเวลาอีก 3 วันก่อนที่คุณหมอจะกลับจากการลาพักร้อน ระหว่างนี้อีวานคิดว่าต้องพยายามงดใช้สายตา แต่ของคงจะบอกกับธันยมัยแค่ว่าต้องไปตามที่หมอนัดเท่านั้น เพราะไม่อยากเธอต้องกังวลไปกับตัวเองด้วย

“พี่เอชอย่าไปนานนะคะ” ธันยมัยอยากไปกับเขาแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเขาไม่ยอมทำตามที่ขอและเธอก็ไม่มีวีซ่าสำหรับเข้าอเมริกา

“ไม่นานหรอกครับ รีบไปแล้วจะรีบกลับ ขิงอยากได้ของฝากอะไรไหม”

เธอส่ายหน้า ธันยมัยไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา เธอขอแค่ให้เขารีบกลับมาก็พอ

“ขิงขอไปส่งพี่ที่สนามบินได้ไหมคะ ขิงว่าจะไปซื้อของสักหน่อย” อันที่จริงก็ไม่ได้อยากไปซื้อของเท่าไหร่ เพียงแค่อยากไปส่งเขาก็เท่านั้น

“ได้สิครับ ให้พี่แหวนกับลุงพวงไปด้วยไหมครับ จะได้มีคนช่วยถือของ”

“ค่ะ งั้นขิงไปบอกพี่แหวนก่อนนะคะ จะได้ตรวจเช็คด้วยว่าต้องซื้ออะไรบ้าง พี่เอชขา ขิงขอซื้อโทรศัพท์ให้พี่แหวนได้ไหม”เธอเกาะแขนอ้อนอย่างประจบ

“ทำไมล่ะครับ พี่แหวนอยากได้เหรอ”

“เปล่าค่ะ แต่ขิงเห็นหน้าจอมันแตก แล้วพี่แหวนใช้ไม่ค่อยสะดวก ที่บอกไม่ใช่จะขอเงินนะคะแค่บอกเฉยๆ เดี๋ยวจะหาว่าขิงเข้ามาก้าวก่ายกับคนของพี่”

“เด็กน้อย พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย ดีเสียอีกที่ขิงช่วยพี่ดูแลคนรอบข้างของพี่ ส่วนเรื่องเงินของก็รูดบัตรได้ตามสะดวกเลย ไม่ต้องบอกพี่ว่าเอาไปใช้อะไรบ้าง”

“ขิงจะใช้จ่ายเท่าที่ทำเป็นนะคะ”

“แล้วไม่คิดจะซื้อให้ตัวเองบ้างเหรอ”

“ซื้อทำไมกันค่ะ ขิงมีแล้ว” ใช่ เธอมีแล้วแต่ไม่ได้เปิดเครื่องมานานเป็นเดือน

“เดี๋ยวพี่จะคืนให้ขิง เผื่อเราจะได้ติดต่อกัน” เหตุผลที่อีวานห้ามเธอติดต่อกับคนภายนอกเพราะกลัวว่าเรื่องสายตาของตัวเองจะทำให้คนอื่นรู้ แต่ตอนนี้ปัญหานั้นมันหมดไปแล้ว และอีกอย่างเธอก็เปลี่ยนสถานะจากลูกจ้างมาเป็นคนรู้ใจ อีวานก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป